De opbrengst van hash wordt geschat op tweederde van de totale export uit Marokko en dat is ongeveer gelijk aan het totaalbedrag van de geldzendingen van anderhalf miljoen emigranten naar huis. Naarmate de emigranten langer wegblijven en inburgeren in hun nieuwe landen worden hun zendingen van spaargelden minder. De regering doet er alles aan om zijn onderdanen overzee te doordringen van hun plicht het vaderland financieel bij te staan, maar bij de volgende generatie slaat deze opdracht minder aan. Welnu, de opbrengst van de handel in drugs in Marokko en onder emigranten compenseert deze terugloop in de betalingsbalans volledig. Om het witten en het binnensluizen van deze gelden mogelijk te maken heeft de Marokkaanse overheid verschillende investeringsmogelijkheden gecreerd: door het aanmoedigen van het toerisme (nog niet erg geslaagd) en door off shore banken en belastingvrije zones (Tanger) toe te staan en weinig controle uit te oefenen op de banktransacties uit en naar Ceuta en Melilla. Het witwassen van uit criminaliteit verkregen inkomsten is in Marokko niet strafbaar en er bestaat geen wetgeving ter zake van de ontneming van wederrechtelijk verkregen vermogens. Het totaal aan buitenlandse investeringen (legaal en illegaal gegenereerd) in Marokko is sedert 1990 sterk toegenomen. Uit de Europese Unie kwamen in 1990 nog 1100 miljoen dirhams, in 1994 waren dat 3300 miljoen dirhams. Uit andere landen kwamen in 1994.4700 dirhams. Er zijn berichten dat internationale misdadigers zich in Marokko vestigen om gebruik te kunnen maken van het ideale witwasklimaat. Het wiswas-circuit is verder op Europa aangesloten met behulp van traditionele structuren zoals de familie, de gilden en de banken van lening. Vooral op het platteland worden institutionele leeninstellingen door mensen uit lagere kringen vaak gemeden. Drugshandelaren fungeren thans als onderhandse bankiers.
De grote drugshandelaren investeren in de sectoren van de bouw, het onroerend goed, in grond en in de aanleg van een infrastructuur die hun smokkelhandel mogelijk maakt. Transportondernemingen en import- en exportfirma's floreren op onnatuurlijke wijze. Naarmate deze investeringen zich over meer economische sectoren uitbreiden, maken de critici van het Marokkaanse politieke systeem zich in toenemende mate zorgen over het diffuse karakter dat de economie aanneemt en de morele verloedering die de georganiseerde misdaad met zich brengt. Corrupte ambtenaren leven in weelde. Drugsbaronnen zijn donateurs van fundamentalistische organisaties; zij hebben bijgedragen aan de bouw van moskeen in Tanger, Tetuan, Al Hoceima en Nador. Zij bekleden als zakenlieden belangrijke posities in bedrijfsschappen en bedrijfsverenigingen en ze sponsoren sportverenigingen. De Marokkaanse overheid zoekt onder andere hun geld om een groots plan voor de bouw van stuwmeren uit te kunnen voeren. Op last van het Internationale Monetaire Fonds voert de Marokkaanse overheid thans een Programma van structurele aanpassing uit dat erop neerkomt dat staatsbedrijven worden verkocht aan particuliere investeerders. De Mas (1995) stelt dat sprake is van een toenemende vervlechting tussen kapitaalkrachtige personen, zoals drugsbaronnen, en belangrijke personen in de ambtenarij en het bedrijfsleven.