‘We voeren al vijftien weken actie voor een nieuwe CAO, maar de minister wil niet naar ons luisteren!’ Een veelgehoorde kreet deze dagen afkomstig van actievoerende politiemensen. En ja, de politie kan je niet verwijten dat ze niet alles uit de kast hebben gehaald om hun doel te bereiken. Zo hebben ze enige tijd geen bonnen uitgeschreven. De burgers blij? Nou, die burgers snappen nu veel beter dat het vooral de persoon van de verbaliserende agent is en zijn gemoedstoestand die zorgt voor die vervelende bon. Politiebureau’s dicht en geen aangiftes meer opnemen. Nou, die burger kon toch al nergens terecht, want ongeveer een derde van de aangiftes wordt niet opgenomen en daarvan verdwijnt ook weer een derde in de prullenbak. Kun je dus niet veel mensen mee onder druk zetten.

Dus ging men het anders doen. Eerst ging men met dienstmaterieel het Binnenhof omsingelen. Maar ook dat hielp niet. Verdorie, zeg! Dreigementen volgden om voetbalwedstrijden, de Tour de France en Sail te hinderen. Maar een kort geding dreigde en dat zou ook toekomstige acties kunnen hinderen. Wat nu te doen?

Een vervelend incidentje bood grote uitkomst. Een Antilliaanse vakantieganger in Den Haag wees in het zicht van enige politiemensen op zijn geslachtsdeel en zou trots gezegd hebben:’Ik heb een wapen hier!’ Of woorden van gelijke strekking, om in proces-verbaaltaal te blijven. Dat was natuurlijk tegen het zere been van die agenten, die echt alleen maar hun werk wilden doen, al was het maar met hun ietwat bescheiden waterpistooltjes. Het motto:’Ik ben de baas op straat!’, dat op de politieschool uitputtend werd onderwezen aan jonge landgenoten die in hun kindertijd het onderspit dielven op het schoolplein, was daarbij de grote leidraad.

Goed, en het vervolg kent iedereen. De vakantieganger werd in een nekklem genomen, een getuige beweerde nog dat hij zag dat er klappen werden uitgedeeld met een knuppel op het hoofd en de benen van de man, de man raakte bewusteloos en de agenten? Die stelden officieus vast dat ‘er niet veel leven meer in zat’. Ze hielden hem heel professioneel eens omhoog en keken naar zijn neerhangende hoofd. Tsja! Medische hulp werd om onbekende redenen onthouden en de vakantieganger ging de overvalwagen in. Later werd nog even een proces-verbaal vervalst, maar goed wat doe je tegen zoveel mensen met een telefoon die ook dienst doet als camera?

Dodelijk, dacht ik zelf. Onherstelbaar. En zo leek het ook even. Tot dit weekend bleek hoe de politie als een feniks verrees uit zijn eigen as. De acties rond de Tour de France werden afgelast en heel bescheiden gehouden. ‘Uit respect voor Mitch!’, klonk het een beetje broos. En toen kwamen er ook wat artikeltjes in bladen en kranten, soms door anonieme politiemensen, soms ook door de bonden. Want wat is nu het geval? De werkelijke schuld van de dood van Mitch is de minister! Echt waar. Die minister is er verantwoordelijk voor dat die schatten van politiemensen niet genoeg training krijgen en teveel hooi op hun vork krijgen.

En weet u wat? Ik ben het er mee eens. De agenten die dit soort dingen roepen. De agenten die proberen deze zaak van een dode vakantieganger die een grapje maakte om te draaien in hun eigen voordeel. De agenten die proberen goed te praten dat hun collega’s geen hulp boden aan een persoon in doodsnood. De agenten die goed proberen te praten dat collega’s logen in een proces-verbaal. Die mensen hebben hulp nodig. Psychiatrische hulp.

En weet u wat er ook moet veranderen? Die afgezaagde kreet: ‘We voeren al vijftien weken actie voor een nieuwe CAO, maar de minister wil niet naar ons luisteren!’ Ik hoop volgende maand iets geheel anders te horen. Zoiets als dit: ‘We voeren al twintig weken actie voor een nieuwe CAO, maar…..’ Hoewel, een beetje kinderachtig is dat wel. Immers, de politie is je vriend.