Schulze op Justitie en Veiligheid
‘Wij zijn drie vrienden die werkzaam zijn bij de politie Midden-Nederland. Tijdens een reis door Amerika in 2014, zijn wij op bezoek geweest bij Amerikaanse collega’s in Fairfax County, Virginia. Wij werden daar als familie ontvangen en zagen al snel dat diverse politieagenten met speciale armbanden liepen. Deze thin line bracelet bleek symbool te staan voor wat de politie dag en nacht doet en meemaakt. Het laat de trots voor het vak zien en ook het respect voor alle overleden collega’s.’ Lezen we op de website van Thinlinebracelets.nl.
Drie dienders raken geïnspireerd door hun collega’s en beginnen terug in Nederland in hun vrije tijd polsbandjes te knopen en te verkopen aan collega’s. De opbrengst gaat naar stichting ‘Make a wish’. Het zijn zogenaamde survival-bracelets (Je kan de knopen loshalen en dan hou je een stuk paracord over, waar je wat aan hebt als je in het oerwoud, de woestijn of op een vlot op zee zit) met een blauw koord. Dat is de dunne lijn tussen goed en kwaad, waar politiemensen interessant over doen. Voor brandweer en ambulance zijn er rode en gele koorden, maar daarbij is niet duidelijk wat het voorstelt. Twee kanten van het vuur? De grens tussen gezond en gewond? De knopende agenten zeggen er niet bij dat dit symbool is ontstaan uit de ‘Blue Lives Matter‘ beweging. Amerikaanse politiemensen die een antwoord zochten op de leus: ‘Black Lives Matter’, zonder aan zelfreflectie te hoeven doen. Dus zonder iets te doen aan racisme, etnisch profileren en verdere misstanden bij de politie, waar de bevolking terecht om vraagt.
(Bron: Thinlinebracelets.nl)
Tot 1 minuut 30: Allerlei dienstverleners zijn bereid gevonden zich onherkenbaar te laten filmen. Ook een diensthond en politievoertuig worden ingezet.
Op 1 minuut 30: Hulpverleners zijn één grote familie, horen we. Het is altijd de politie die er een punt van maakt hulpverlener te zijn, meestal na beschuldigingen van discriminatie of buitensporig geweld, of wanneer iemand heeft teruggeslagen. Ambulancepersoneel of brandweer doen gewoon hun werk en krijgen dit soort beschuldigingen meestal niet.
Op 2 minuut 2: Er is 27.496 opgehaald voor Make a wish. Dat zijn 3437 armbandjes van 8 euro.
Op 2 minuut 29: Alles op alles zetten om kinderen hun ziekte te laten vergeten. Zoals polsbandjes knopen. Of op kosten van de belastingbetaler de politieheli een groepsfoto laten maken. En dat met een symbool dat direct samenhangt met het doodschieten van kinderen.
Op 4 minuut 26: We face what you fear. Zelfverheerlijking en bangmakerij in één zin.
Op 4 minuut 35: Het beeld wordt zwart/wit. Respect.
In 2015 stoppen de vrienden met zelf knopen. Dan komt er een webshop met allerlei spulletjes. Bijvoorbeeld een mes van het merk Walther ‘Uiteraard uitvoerig getest door ons tijdens de diensten!’ Hoezo? Als de politie een fouilleer-actie houdt, mag iemand dan zo’n mes bij zich dragen? En wat hebben ze nog meer getest tijdens de diensten? Hoeveel van de opbrengst gaat nu nog naar Make a Wish? Wie bepaalt het assortiment? Is er een verband met de Amerikaanse webshop? Wat is eigenlijk de rol van politiebonden ACP en EPU? En wat is precies de symboliek van deze patch?
Na het doodschieten van Rishi Chandrikasing en de dodelijke mishandeling van Mitch Henriquez volhardt de politie in het ontkennen van hun probleem. Niet de politie is fout, maar de slachtoffers. Ernstig zieke kinderen worden misbruikt om falen en onwil aan het oog te onttrekken. Schaamteloos.