Zwolle, 8 maart 1998
Gisteren had ik al een vaag vermoeden. We kregen een ‘bijzonder’ schema voorgelegd voor vandaag: we zouden ons uurtje ‘luchten’ moesten missen. Er klikt iets in mijn hoofd: zou het iets te maken hebben met de geplande demonstratie uit solidariteit met mijn situatie? Om 12 uur komen plotseling zeven bewakers m’n cel binnen die me zeggen dat ik vandaag in een isoleercel zal worden gestopt. De directeur zal komen uitleggen waarom. Aldus geschiedt. Hij legt de reden uit en laat me een brief zien waarin staat dat hij heeft besloten dat ik om veiligheidsredenen in een isoleercel moet worden gestopt. Natuurlijk voegt hij eraan toe dat ik binnen drie dagen protest kan aantekenen. Ondertussen mag ik in m’n cel blijven, die overigens sterk vervuild is. Ik moet me uitkleden en een of ander trainingspak aantrekken. Ik vraag hem waarom ik m’n shag niet krijg, of het een vorm van straf is? Hij zegt van niet; de behandeling lijkt er anders wel op. Ik krijg een paar stompzinnige tijdschriften om de tijd mee te doden, en ze gaan weer weg, ik niet.
Na een tijdje kan ik het vriendelijke geluid van de ‘extremisten’ horen, het gezang, gejoel en geschreeuw, hoewel het geluid van heel ver weg lijkt te komen. Ik sluit m’n ogen en verbeeld me dat ik tussen jullie in sta… dansend, schreeuwend tegen deze hel die ze een gevangenis noemen.
En ik begin te denken… aan die keer dat ik demonstreerde tegen de doodstraf. Ik denk aan alle gesprekken die ik voerde met enkele kameraden die niet vonden dat gevangenissen niet moesten bestaan: “als er een revolutie komt en een andere regering hebben we nog steeds iets nodig dat lijkt op de huidige gevangenissen. Wat moeten we anders doen met degenen die ons prachtige revolutionaire systeem zullen bevechten?”
Waar hebben we het in godsnaam over? Maakt het echt enig verschil of je in dit of een ‘revolutionair’ systeem iemand zijn of haar hele leven gevangen houdt, zijn of haar vrijheid, waardigheid, vrienden en geliefden afneemt? Of je in dit of een ander systeem iemands leven beheerst en zijn of haar mentale en psychische gezondheid breekt? Is dit echt iets anders dan iemand ter dood veroordelen? Wat is het werkelijke verschil tussen een systeem dat precies bepaald hoe en waar je moet leven en onder welke voorwaarden, en een systeem dat bepaald hoe je moet sterven?
Voor mij is het niet duidelijk, werkelijk niet. En ik zie geen verschil tussen het juridische- en gevangenissysteem voor en na de ‘revolutie’. Wat wordt er dan van sommige van ons verlangt? Om bewaker te spelen, revolutionair bewaker? Om te hervormen, en mensen te kneden naar onze nieuwe open geest en gelijkwaardige maatschappij? Wie gaan we vervangen… en waarom? Persoonlijk zou ik geen enkele rol van de huidige maatschappij willen vervullen. Geen sprake van, ik ben niet voor dat doel die lange weg gegaan
Worden in de Nederlandse gevangenissen de mensenrechten beter gerespecteerd? Wat zou er zijn gebeurd als we vandaag niet hadden gezongen en gedanst, maar we onze woede op een ‘andere’ manier naar buiten hadden gebracht (of hadden durven brengen)…? Vandaag of gisteren of morgen… de repressie van het systeem is er, klaar om te handelen. En het is er niet omdat dat nu eenmaal een consequentie is van het gevaar van de conflicten. Het is er allang en wacht (of verbergt) zich ergens om op het juiste moment haar ware aard te laten zien.
Zolang we onze strijd voeren binnen de instituties, vinden ze het wel best. Probeer te vliegen en je zult je snel realiseren dat ze proberen je je vleugels te laten verliezen. Blijf binnen het ‘legale’ systeem en je zult langzaam, langzaam merken dat je vleugels onbruikbaar zijn. Ik wil alleen maar zeggen dat ik me altijd bewust ben van politieke onderwerpen waarover gemakkelijk overeenstemming te bereiken is… en ik denk dat het onderwerp gevangenissen er daar een van kan zijn. Verandering in plaats van afschaffing, vernietiging.
Ik denk nog steeds dat boycotten de beste manier is om met het huidige systeem om te gaan en tegelijkertijd aan iets anders te bouwen. Dat geeft me de meeste vreugde. Ik denk nog steeds dat het revolutionaire proces in en bij onszelf begint. Onze innerlijke wereld moet veranderen voordat we in staat zijn een radicaal andere manier van samenleven te vestigen.
Ik denk dan ook dat ik geen beklag ga aantekenen bij de betreffende commissie van deze gevangenis over wat er mij vandaag is overkomen. Ik erken geen enkele persoon die hier werkt, wens me door geen enkele commissie te laten beoordelen. Ik ben blij dat jij, meneer Wermmeester (de plaatsvervangend directeur van de afdeling) me enige tijd in deze isolatiecel schonk in plaats van een bos Mimosa, op deze 8 maart 1998… Hartelijk dank meneer Wermmeester dat ik genoeg tijd had om te denken over dat jij bent wie je bent en wat je vertegenwoordigd en ik ben blij dat het enige wat ik met je deel de lucht in deze kloteplek is. Een plek die je zo goed tracht te verdedigen en waar je zo bezorgd om bent. Er is geen verwarring in m’n hart, geen paniek… tot ziens Meneer de directeur… tot ziens.
Voor de anarchie,
Paole “De terroriste”