Van nieuwsblog.burojansen.nl

The United Nations’ (UN’s) troubled peacekeeping mission in Central African Republic has been hit with new allegations of rape by peacekeepers, including one underage victim, a UN spokesperson said on Wednesday. Last week the head of the Central African Republic (CAR) mission, known as MINUSCA, was sacked after a series of allegations of sexual abuse and excessive use of force by peacekeepers. MINUSCA chief Babacar Gaye was replaced by Parfait Onanga-Anyanga, who was named the mission’s acting chief. “A new series of disturbing allegations of misconduct have recently come to light,” UN spokesperson Vannina Maestracci told reporters. “The events allegedly took place in recent weeks,” she said. “These new allegations concern a report that three young females were raped by three members of a MINUSCA military contingent.” She said one of the women was a minor and the incident occurred in Bambari, where troops from the Democratic Republic of the Congo (DRC) are deployed. The allegations were reported to MINUSCA’s human rights division on August 12 by the families of the three women, Maestracci said. UN sources, speaking on condition of anonymity, confirmed to Reuters that the accused troops were from DRC. The sources said the United Nations in New York was made aware of the allegations on August 17 and the Congolese authorities the same day. “The troop contributing country has been asked to indicate within 10 days if it intends to investigate the allegations itself,” Maestracci said. “Should the member state decline to investigate or fail to respond the United Nations would rapidly conduct its own investigation.” MINUSCA has been asked to preserve all evidence. Maestracci said that since its establishment in April 2014, MINUSCA has received 61 allegations of possible misconduct. That includes 13 cases of possible sexual exploitation and abuse. She said that so far two UN police officers and four soldiers have been repatriated on disciplinary grounds, which is in addition to 20 soldiers who were sent home “on administrative grounds” for suspected excessive use of force pending the conclusion of an investigation.Allegations of misconduct by UN troops are not new. UN Secretary-General Ban Ki-moon has vowed to crack down on abuse and misconduct by peacekeepers and is pushing to ensure greater transparency and accountability by governments of those found guilty of such behavior.
Edited by Reuters
Find this story at 20 August 2015
Copyright http://www.polity.org.za/

Justitie op Justitie en Veiligheid

Er zijn in tien jaar tijd maar liefst 277.726 ID-boetes uitgeschreven. Van alle boetes zijn er uiteindelijk 135.188 betaald hetgeen de overheid rond de 6 miljoen euro heeft opgeleverd.

In het najaar van 2007 publiceerde Buro Jansen & Janssen een informatiekrant over de toepassing van de Wet op de Uitgebreide Identificatieplicht (WUID) die 1 januari 2005 werd ingevoerd. In de publicatie kwamen uiteenlopende verhalen aan bod van burgers waaruit duidelijk werd dat de WUID op grove wijze door de politie wordt ingezet. Sommige dagbladen kopten naar aanleiding van de J&J-krant dat de overheid miljoenen binnensleept aan opgelegde boetes vanwege het niet dragen/tonen van de ID-kaart. Zo zou op basis van de cijfers over 2005 de overheid 1,3 miljoen euro hebben verdiend aan ID-boetes.

lees meer

Van nieuwsblog.burojansen.nl

TERRORISM is increasing. According to the Global Terrorism Database at the University of Maryland, groups connected with Al Qaeda and the Islamic State committed close to 200 attacks per year between 2007 and 2010, a number that grew by more than 200 percent, to about 600 attacks, in 2013.
Since 9/11, the study of terrorism has also increased. Now, you might think that more study would lead to more effective antiterrorism policies and thus to less terrorism. But on the face of it, this does not seem to be happening. What has gone wrong?
The answer is that we have not been conducting the right kind of studies. According to a 2008 review of terrorism literature in the journal Psicothema, only 3 percent of articles from peer-reviewed sources appeared to be rooted in empirical analysis, and in general there was an “almost complete absence of evaluation research” concerning antiterrorism strategies.
The situation cries out for the techniques of prevention science. For a given problem (like terrorism), prevention science identifies key risk factors (like alienation), develops interventions to modify those risk factors (like programs to promote positive relations with the dominant culture) and tests those interventions through randomized trials. Using this methodology, scientists have identified interventions that effectively prevent problems as diverse as antisocial behavior, depression, schizophrenia, cigarette smoking, alcohol and drug abuse, academic failure, teenage pregnancy, marital discord and poverty.
Jon Baron, who leads the Coalition for Evidence-Based Policy, which advocates for the use of randomized trials to evaluate government programs, reports that his organization has been able to identify only two experimental evaluations of antiterrorism strategies. One of them, a field experiment reported in a paper from a World Bank office in 2012, randomly assigned 500 Afghan villages to receive a development aid program either in 2007 or after 2011. The aid program had significant positive effects on economic outcomes, villagers’ attitudes toward the government and villagers’ perceptions of security. The aid program also reduced the number of security incidents, though that effect was not maintained after the program ended and was observed only in villages that were relatively secure before the program began.
Thus the study found an unequivocal but limited benefit of an aid program in reducing insurgent violence. I say “unequivocal” because randomizing villages to receive or not receive the aid made it extremely unlikely that differences in attitudes and security resulted from anything other than the aid program itself.
The second study was published last year in The Economic Journal. The researchers randomly assigned neighborhoods and villages in Nigeria to have, or not have, a campaign to reduce pre-election violence. The campaign made use of town meetings, theater and house-to-house distribution of material. The study found that the campaign increased empowerment to counteract violence and voter turnout, and reduced both perceptions of violence and the intensity of violence.
Imagine how much more we would know about the prevention of terrorism if even a small proportion of the hundreds of antiterrorism efforts implemented worldwide in the past 15 years had been properly evaluated. As it is, we can say almost nothing about their efficacy. Do we know whether drones are increasing or decreasing the rate of terrorists’ attacks? Whether our current surveillance activities are thwarting more terrorists than they are radicalizing young people?
In 2012, the National Institute of Justice (the research arm of the Department of Justice) began a program to study domestic radicalization. Over the first three years it has funded nearly $9 million in research. While the studies underway will undoubtedly contribute to our understanding of the risk factors that contribute to radicalization, none of the projects funded thus far are adequately evaluating a strategy to prevent radicalization.
One of the projects, for example, is an effort to increase awareness of risk factors for radicalization as well as civic-minded responses to them among members of the Muslim community. The program’s impact will be assessed by comparing outcomes for those who never participate, those who participate once and those who participate multiple times. If the project finds that those who participated multiple times were less radicalized than those who never participated, you might be inclined to conclude that the program is working. But experience from evaluation research over many years has taught us that such a difference could just as likely be because those who were less inclined to become radical were more likely to participate.
The only way to really be confident that it is the program that is making the difference is to randomly assign some people to get it and others not. That way any differences are very unlikely to be caused by pre-existing differences between the two groups.
Estimates of the cost of the war on terror have varied between one and five trillion dollars. Surely we can invest a tiny fraction of that in improving our antiterrorism strategies through rigorous experimental evaluations.
Correction: March 15, 2015
The Gray Matter feature last Sunday misstated an estimate for the growth in the annual number of attacks by groups connected with Al Qaeda and the Islamic State. It was more than 200 percent, not more than 300 percent.
MARCH 6, 2015
By ANTHONY BIGLAN
Find this story at 6 March 2015
© 2015 The New York Times Company

Dupont op Justitie en Veiligheid

Vandaag weer prachtig nieuws over ‘motorbendes’. Deze keer opnieuw uit Limburg, de provincie waarover wij al verschillende artikelen schreven. Schietende politieagenten die door de rechter worden veroordeeld, corrupte politieagenten, corrupte ambtenaren in Kerkrade, burgemeesters die absoluut niet van onbesproken gedrag zijn, vastgoedontwikkelaars die royaal steekpenningen uitdelen, politici die worden veroordeeld. Het kan niet op, dus is het inderdaad tijd voor iets anders.

lees meer

Dupont op Justitie en Veiligheid

Burgemeester Jos Som kwam diverse malen in het nieuws de afgelopen tijd. Er is ook veel aan de hand in zijn stad. En het zijn niet alleen geruchten. Wij doelen hier op corruptie, omkoping en machtsmisbruik. Was meneer Som een flink aantal keren te horen als actievoerder tegen criminaliteit van motorbendes, het lijkt er sterk op dat de échte criminaliteit dichter bij meneer Som in de buurt zit dan de mensen wordt wijsgemaakt.

lees meer

Dupont op Justitie en Veiligheid

Onderzoek oneigenlijk gebruik machtsmiddelen van de overheid ten aanzien van motorclubs voor een uitgebreid artikel op onze blog.

Steeds vaker worden mensen die relaties, zowel zakelijk als vriendschappelijk, hebben met motorclubs of leden van motorclubs, door de politie lastiggevallen. Dit gebeurd onder het mom van criminaliteitsbestrijding, maar tegen de betreffende clubs en/of leden wordt geen strafvervolging ingesteld. Dit machtsmisbruik is dus intimidatie van de overheid gericht op het isoleren van motorclubs en haar leden. Dit mist elke rechtsgrond, vandaar dit onderzoek. Wij willen verhalen verzamelen van mensen, organisaties, bedrijven (kan anoniem) die door de overheid onder druk zijn gezet om niet meer samen te werken met motorclubs of hun relaties met leden te verbreken.

lees meer

Dupont op Justitie en Veiligheid

Soms heb je weleens dat je ‘s ochtends op staat en dat je meteen weer zin hebt om terug je bed in te springen. Het is dan slecht weer, je hebt een kater, of de krant van wakker Nederland staat weer eens vol met onzin zodat je nog liever even bij slapend Nederland hoort. Vandaag is, denk ik, zo’n dag. De onheilspellende plof waarmee het goedkope papier met zijn giftige inkt de deurmat raakte, maakte al duidelijk dat de krant het niet droog had gehouden vanmorgen. Een voorteken? Het sloffende geluid van mijn in pantoffels gestoken voeten verplaatste zich naar de voordeur.

lees meer

Dupont op Justitie en Veiligheid

Omroep Zeeland komt vandaag met baanbrekend nieuws. Zeeuwse motorclubs extra in de gaten gehouden, kopt de krant. Gevolgd door een artikel: ‘De Zeeuwse chapters van Outlaw Motorcycle Gangs (OMG’s) worden extra in de gaten gehouden volgens het openbaar ministerie. Dit is onderdeel van een integrale aanpak tegen motorclubs in heel Nederland. Zeeland doet mee aan die aanpak omdat de provincie anders aantrekkelijk wordt voor OMG’s om hier naar toe te verhuizen. Het is nu rustig rond de Zeeuwse afdelingen of chapters van de OMG’s. Er zijn er op dit moment drie actief in onze provincie en de gemeenten waar ze zijn gevestigd geven aan dat er geen problemen zijn. In andere delen van het land, met name in Noord-Brabant en Limburg, zijn er wel problemen en is hard opgetreden tegen enkele OMG’s. Daarbij bestaat de angst dat deze groepen uitwijken naar gebieden waar er minder op ze gelet wordt, zoals België of Zeeland. En daarom houden gemeenten, politie en het openbaar ministerie samen de groepen en individuele leden goed in de gaten. Outlaw Motorcycle Gangs onderscheiden zich volgens justitie van normale motorclubs doordat de leden zich niet houden aan de regels en wetten van ons land. Justitie heeft in meerdere provincies vastgesteld dat OMG’s zich schuldig maken aan strafbare feiten en betrokken zijn bij het produceren van xtc en hennep.’

lees meer

Mocht je een interessant artikel hebben over je confrontatie met politie en justitie, een nieuwe wetgeving, onderzoek of scriptie mail het ons: info@burojansen.nl

00 voorkant
01 inhoudsopgave
02 Overheid blijft verdienen aan ID-controles
03 Jouw data is zelden veilig bij een beheerder
04 Hoe zit het eigenlijk met mijn data?
05 Het COA stuurde vrijwilliger weg vanwege diens geëngageerdheid
06 Dubieus onderzoek van VU en NSCR naar cybercriminaliteit
07 Solidarity with imprisoned activists with or without Facebook
08 Exposed on Facebook
09 Amsterdam Oost paste ten onrechte preventief fouilleren toe
10 Veiligheidsarchief, daar hebben we de AIVD niet voor nodig
11 Nieuw blog over justitie- en veiligheidsbeleid
12 Onderzoek naar politieoptreden Haaglanden
13 Voorzichtig de vijand heeft grote oren
14 Tips om veiliger te e-mailen
15 Buro Jansen & Janssen heeft geld nodig
16 achterkant

Manipulatie, Verlies en Bedrog van Data Observant 67, augustus 2015
http://www.burojansen.nl/pdf/Observant67BJJaug2015.pdf

lees meer

Er zijn in tien jaar tijd maar liefst 277.726 ID-boetes uitgeschreven. Van alle boetes zijn er uiteindelijk 135.188 betaald hetgeen de overheid rond de 6 miljoen euro heeft opgeleverd.

In het najaar van 2007 publiceerde Buro Jansen & Janssen een informatiekrant over de toepassing van de Wet op de Uitgebreide Identificatieplicht (WUID) die 1 januari 2005 werd ingevoerd. In de publicatie kwamen uiteenlopende verhalen aan bod van burgers waaruit duidelijk werd dat de WUID op grove wijze door de politie wordt ingezet. Sommige dagbladen kopten naar aanleiding van de J&J-krant dat de overheid miljoenen binnensleept aan opgelegde boetes vanwege het niet dragen/tonen van de ID-kaart. Zo zou op basis van de cijfers over 2005 de overheid 1,3 miljoen euro hebben verdiend aan ID-boetes.

lees meer

Het parkeren van data in de vorm van een website, e-mails of in de cloud is niet van risico’s gevrijwaard. Jouw data staat altijd ergens anders op een computer geparkeerd, of die nu in beheer is van een commercieel bedrijf of een kleine activistische provider.

De meeste mensen vertrouwen erop dat bedrijven of personen die hun data op het internet beheren dit netjes doen. Tot een paar jaar geleden was er nog nauwelijks besef over die vertrouwelijkheid en de beveiliging van data. Recente discussies over privacy, maar ook datalekken en hackers, hebben bijgedragen aan een iets groter bewustzijn. Daarnaast zijn de afgelopen tijd in binnen- en buitenland diverse servers en data van activisten in beslag genomen.

lees meer

Het is onmogelijk om 100 procent grip te hebben op je data en/of persoonsgegevens op het internet. Dagelijks gaan jouw persoonlijke gegevens honderden keren door databases van de overheid. Je kan er wel rationeler en doelbewuster mee omgaan. Dit houdt in dat je jezelf een aantal vragen stelt.
lees meer

Jan Kees diende in 2013 zijn werkzaamheden als yogaleraar bij het AZC in Leersum te beëindigen. Het Centraal Orgaan opvang asielzoekers vond zijn politieke opvattingen niet stroken met de vereiste neutraliteit. De Nationale ombudsman boog zich over de kwestie.

Jan Kees maakt, naast portret- en kunstfoto’s, ook foto’s van acties en demonstraties. Daarnaast heeft hij een ruime ervaring in de zorg en was langdurig werkzaam bij het asielzoekerscentrum (AZC) in Leersum. Door bezuinigingen in de zorg, maar ook op de afdeling voorzieningen voor vluchtelingen, raakte Jan Kees zijn werk op het AZC kwijt. Enkele asielzoekers verzochten hem zijn yogalessen in het centrum voort te zetten. Hij stemde daarmee in en moest een contract ondertekenen als vrijwilliger van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA).

lees meer

Medewerkers van de Vrije Universiteit en het NSCR hebben in samenwerking met het Openbaar Ministerie ruim 2.000 personen geënquêteerd voor een onderzoek naar cybercriminaliteit. De respondenten is niet verteld dat zij benaderd zijn omdat zij als veroordeelden of verdachten te boek staan.
In juni dit jaar zijn allerlei mensen benaderd voor een onderzoek van de Vrije Universiteit (VU) in Amsterdam en het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving (NSCR). Het betreft personen die door het ministerie van Veiligheid en Justitie ervan worden verdacht zich in het verleden schuldig te hebben gemaakt aan enigerlei vorm van cybercriminaliteit, of daarvoor zijn veroordeeld. Dat wordt echter niet vermeld in de brief die is gedateerd van 15 juni 2015 en ondertekend door prof.dr. Wim Bernasco (VU Amsterdam/NSCR) en Marleen Weulen Kranenbarg, MSc (NSCR).
 
Het NSCR maakt deel uit van de NWO, de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek. Op haar website stelt de NSCR dat zij ‘zich toelegt op fundamenteel wetenschappelijk onderzoek naar criminaliteit en rechtshandhaving.’ Het instituut werd in 1992 opgezet door het toenmalige Ministerie van Justitie en de Universiteit van Leiden. Op dit moment wordt het NSCR mede gefinancierd door het Ministerie van Veiligheid en Justitie en de Vrije Universiteit.
 
Het onderwerp van de uitnodigingsbrief betreft ‘Onderzoek NL-ONLINE-OFFLINE‘ waaraan respondenten kunnen deelnemen middels een online survey. Op de gerelateerde website wordt gesproken van een onderzoek onder dezelfde naam. Het lijkt allemaal volstrekt onschuldig aangezien er gesproken wordt over de ‘kennis van computers en het internet en over uw ervaringen met online en offline veiligheid.’ Respondenten wordt voorgehouden dat zij een tegoedbon van Bol.com, VVV of Zalando ontvangen ter waarde 50 euro (vet gedrukt!). Daarnaast wordt expliciet vermeld dat de mening van respondenten voor de onderzoekers van groot belang is.
 
CyberCOP
 
In werkelijkheid wordt het onderzoek niet NL-ONLINE-OFFLINE genoemd maar ‘Cyber Crime Offender Profiling (CyberCOP): the human factor examined.‘ Oftewel, onderzoek naar het profiel van de cybercrimineel, want de menselijke factor moet natuurlijk een beeld/profiel scheppen van de persoon van de ‘crimineel’ ten behoeve van de opsporing door het ministerie van Veiligheid en Justitie en haar diensten. Het onderzoek richt zich dus op verdachten en plegers van cybercriminaliteit en niet zomaar op kennis en ervaringen met computers, internet en veiligheid. Een medewerkster van het Openbaar Ministerie (OM) laat weten dat de uitnodigingsbrief zo is opgesteld dat ‘niet op te maken is dat de respondent zelf verdachte is geweest van een delict.’
 
Uit het besluit van het Agentschap Basisadministratie Persoonsgegevens en Reisdocumenten (BPR), de dienst waarvan onderzoekers de adressen van de respondenten gekregen heeft, blijkt in het geheel niet dat het uitsluitend om verdachten of veroordeelden gaat. ‘In het verzoek van 10 juni 2014, 2014-0000658731, heeft het Nederlands Studiecentrum voor Criminaliteit en Rechtshandhaving verzocht om autorisatie voor de systematische verstrekking van gegevens uit de basisregistratie personen in verband met het uitvoeren van het onderzoek CyberCrime Offender Profiling (CyberCOP): the human factor examined.’
 
Artikel 2 lid 1 van het besluit luidt: ‘Aan de onderzoeksinstelling wordt op zijn verzoek een gegeven verstrekt dat is vermeld op de persoonslijst van een ingeschrevene, indien het een gegeven betreft dat is opgenomen in bijlage II bij dit besluit.’ Het BPR heeft op 26 februari 2015 toestemming verleend voor het verstrekken van gegevens. Uit bijlage 1 van het besluit blijkt duidelijk dat het om daders gaat. Of het ook gaat om verdachten maakt het besluit niet duidelijk. ‘Het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving is recentelijk begonnen aan een meerjarig onderzoeksproject naar de plegers van cybercrime.’
Bij navraag blijkt dat het onderzoek ook gericht is op daders: “Voor dit onderzoek zijn zowel personen benaderd die ooit verdacht zijn geweest van het plegen van een online delict als personen die ooit verdacht zijn geweest van het plegen van een offline delict.”
 
Als een van de respondenten de onderzoekers van het NSCR benaderd, wordt gesteld dat ook slachtoffers benaderd zijn. Het BPR maakt echter helemaal geen melding van slachtoffers in het besluit. Er is dus geen toestemming verleend voor het verkrijgen van gegevens over slachtoffers van cybercriminaliteit. Slachtoffers zijn dus niet benaderd. Bijlage 1 stelt dat het bij ‘centraal doel/probleemstelling van het onderzoek’ gaat om ‘het zicht krijgen op (verschillende typen) cybercriminelen, hoog-risico groepen te identificeren en effectievere en beter gerichte interventies en sancties ontwikkelen.’ De onderzoekers schrijven in een email bericht met vragen over het onderzoek dat zij “niet alleen geïnteresseerd zijn in offline en online daderschap, maar ook in de vraag of deze mensen wel eens slachtoffer worden. Vandaar de keuze voor deze meer algemene naam en beschrijving.”
 
Daders en verdachten
 
Het onderzoek is duidelijk gericht op daders en verdachten van cybercriminaliteit. De medewerkers van het NSCR stellen dat het onderzoek dat uitgevoerd wordt op basis van de gegevensverstrekking uit de BRP zich richt op ‘bekende plegers van cybercriminaliteit (op basis van door het Openbaar Ministerie aan ons verschafte verdachten-registraties).’
 
Er is een selectie gemaakt bestaande uit 1.050 verdachten van cybercrime-delicten en 1.050 verdachten van overige delicten, in totaal 2.100 personen. ‘Zij worden bevraagd over hun achtergronden, motieven, persoonlijkheid en sociale netwerken.’ De steekproef is volgens de medewerkster van het OM uitgevoerd middels een ‘abstractie van registers’. Daarvoor zijn twee selectiecriteria gebruikt. Een daarvan houdt in dat de pleger zijn delict in de periode tussen 2000 en 2014 moet hebben gepleegd. Het lijkt dus te gaan om mensen die veroordeeld zijn, maar een medewerkster gaf ook dat het ook om verdachten gaat.
 
De vragenlijst voor de respondenten is opmerkelijk omdat het vragen oproept waarvoor de verstrekte antwoorden zullen worden gebruikt. De respondenten worden uitgedaagd om hun kunde te tonen en er worden technische vragen gesteld. Een van de respondenten heeft de indruk dat de onderzoekers de respondenten proberen te stimuleren om zich te bewijzen om aan een van de stereotyperingen van cybercriminelen te voldoen.
 
In het onderzoek wordt om zeer specifieke daderkennis gevraagd, maar daarnaast ook kennis die voor opsporingsdiensten van groot belang kan zijn, zoals bijnamen van kennissen, delicten die recent zijn begaan en de contacten van de respondent. Het wordt duidelijk dat de vragen zijn gericht op wat het onderzoek zegt te te bestuderen: ‘de typische persoonlijkheidskenmerken van cybercriminelen, hun sociale (criminele) netwerken, hun primaire motivaties en hun criminele carrière.’ De onderzoekers stellen in de bijlage van het BPR besluit dat het onderzoek zich richt op de gelijkenis tussen ‘cybercriminelen’ en ‘criminelen uit de offline wereld’, hun persoonlijkheid en of ‘ze deel uit maken van criminele organisaties.’
 
Wetenschappelijk onderzoek is noodzakelijk, maar waarom wordt de respondenten niet verteld dat het in dit geval niet over computers, internet en veiligheid gaat? Het onderzoek lijkt onafhankelijk, maar er is op allerlei fronten samenwerking met het openbaar ministerie en de respondenten wordt dat niet gemeld. Het is duidelijk dat de onderzoekers bang zijn dat als de geadresseerden dat weten ze niet meedoen. De respondenten worden dus als een soort geblinddoekt proefdier behandeld voor een onderzoek dat niet het echte onderzoek is wat uitgevoerd wordt.  Waarom wordt de  werkelijke naam van het onderzoek niet aan de geadresseerden gegeven? Waarom wordt de bijlage van het besluit van Agentschap BPR niet aan de geselecteerden toegestuurd? Waarom staat in de aanvraag bij BPR niet de naam van het NL-ONLINE-OFFLINE onderzoek?
 
In antwoord op vragen over het onderzoek, wordt geen antwoord gegeven op de vraag waarom niet de werkelijke naam van het onderzoek aan de proefpersonen is vermeld. Wel schrijven de onderzoekers: “In de brief vermelden wij expliciet niet dat er in dit onderzoek personen zijn aangeschreven die ooit verdacht zijn geweest van een strafbaar feit. De reden hiervoor betreft het waarborgen van de privacy omdat het altijd mogelijk is dat iemand anders dan de aangeschreven persoon de brief open maakt.”
 
De onderzoekers stellen dat zij: “Bij al onze onderzoeken hanteren wij een uitgebreide en zorgvuldige toetsingsprocedure voordat deze worden uitgevoerd. Hierbij wordt de opzet van het onderzoek en de benaderingswijze van de respondenten getoetst door zowel het College van Procureurs Generaal van het Openbaar Ministerie en tevens voorgelegd aan de commissie Ethiek Rechtswetenschappelijk & Criminologisch Onderzoek van de Rechtenfaculteit van de Vrije Universiteit Amsterdam. Daarnaast wordt er een melding gedaan bij het College Bescherming Persoonsgegevens. In deze procedure wordt de meest zorgvuldige benaderingsmethode bepaald. Dit is ook gebeurd voor het NL-ONLINE-OFFLINE onderzoek.”
 
Middels de Wet Openbaarheid van Bestuur zijn bij het ministerie van Veiligheid en Justitie en het College van Procureurs Generaal stukken opgevraagd over het NL-ONLINE-OFFLINE onderzoek. Beide bestuursorganen stellen dat zij geen stukken met betrekking tot dit onderzoek hebben. In een presentatie over het onderzoek ‘Cyber Crime Offender Profiling (CyberCOP): the human factor examined’ worden de volgende partners van VU en NSCR genoemd: “Team High Tech Crime, Nationale Politie Landelijk Parket, Openbaar Ministerie en Reclassering Nederland.”
 
Vermanende woorden
 
NL-ONLINE-OFFLINE is een profielonderzoek van de overheid over cybercriminelen. Het heet geen NL-ONLINE-OFFLINE maar ‘Cyber Crime Offender Profiling (CyberCOP): the human factor examined.‘ Hierbij gaat het vooral om mogelijke interventies en sancties. Aan het einde van de enquête wordt het de respondenten nog eens benadrukt hoe belangrijk het wel niet is dat zij de vragen serieus hebben ingevuld. Hiervoor wordt hen een vraag voorgelegd om te controleren of ze wel écht de vragen goed hebben gelezen en beantwoord. Want als dat niet het geval is, lopen zij de beloning van 50 euro mis.
 
Na deze vermanende woorden wordt de respondent het volgende voorgelegd: ‘Voor wetenschappelijk onderzoek is het relevant om de gegevens die u zojuist heeft verstrekt te koppelen aan gegevens die over u bekend zijn in lokale of landelijke registers (zoals het Sociaal Statistisch Bestand en het Justitieel Documentatie Systeem). Dit zal alleen gebeuren als u hiervoor toestemming geeft. Uiteraard zullen ook die gegevens uitsluitend worden gebruikt voor wetenschappelijke doeleinden en volstrekt vertrouwelijk behandeld, anoniem verwerkt en veilig bewaard worden.’
 
Nu hebben de onderzoekers in Bijlage 1 van het besluit van het Agentschap BPR aangegeven dat ‘de gegevens uit de BRP worden gebruikt om een vragenlijst op te sturen naar de persoon.’ Er wordt tevens vermeld dat ‘op geen enkel moment tijdens het onderzoek een persoon herleidbaar wordt gerapporteerd.’ Dit zal mogelijk betrekking hebben op het doorgeven van mogelijke strafbare feiten die de respondenten in de enquête hebben ingevuld.
 
Er wordt in de bijlage echter niet vermeld dat de verstrekte gegevens van de ondervraagde worden gekoppeld aan de data van justitie: ‘koppelen aan gegevens die over u bekend zijn in lokale of landelijke registers.’ In principe hoeft dat natuurlijk niet omdat die gegevens niet in het bezit zijn van het Agentschap BPR, maar het roept wel vragen op over de mate van ‘eerlijkheid’ van de onderzoekers en het openbaar ministerie.
 
Volgens de onderzoekers wordt “geen van de verzamelde gegevens gedeeld met derden, ook niet met het OM. Er zal nooit zonder expliciete toestemming van de respondent koppeling plaatsvinden met data van het OM. Het OM heeft ons enkel geholpen met het verzenden van de brieven. Het OM en het BPR helpen echter niet alleen bij de mailing aan de proefpersonen, ook bij het koppelen aan ‘gegevens die over u bekend zijn in lokale of landelijke registers (zoals het Sociaal Statistisch Bestand en het Justitieel Documentatie Systeem)’. Dit zou anoniem zijn, maar dat kan niet bij koppeling aan die bestanden, daarnaast krijgt iedere proefpersoon een persoonlijke deelnamecode, die maar een keer is te gebruiken.
 
Lok-onderzoek?
 
Het VU/NSCR-onderzoek is gericht op cyber profiling. Daarvoor worden personen benaderd die zelf niet weten dat ze benaderd zijn als veroordeelde of verdachte. Zij krijgen een vragenlijst voorgelegd waarmee ze uit de tent worden gelokt om daderkennis te presenteren. Maar dat niet alleen, ook info over mogelijke mededaders en andere gegevens over strafbare feiten waarvoor zij veroordeeld zijn, en/of mogelijke strafbare feiten die zij recentelijk zouden hebben gepleegd en waarvoor zij niet veroordeeld zijn. Dit laatste over de connecties van de respondent is natuurlijk gericht op het in kaart brengen van criminele netwerken.
 
Verdachten worden ook op deze wijze benaderd, dus het zou net zo goed een lok-onderzoek kunnen zijn. Vraag is of de respondenten op hun rechten ten aanzien van de gegevens die zij mogelijk prijsgeven, zijn gewezen? Waarom spelen de onderzoekers geen open kaart omtrent het werkelijke doel van het onderzoek? Vanwaar die omslachtigheid en vaagheid? Is dit een wetenschappelijk onderzoek waarbij geënquêteerden worden ingelicht over de ware doelstelling, of is hier soms sprake van een phishing expeditie van een instituut dat gefinancierd wordt door het Ministerie van Veiligheid en Justitie en direct samenwerkt met het OM? Probeert het openbaar ministerie via een onderzoek het zwijgrecht te ondermijnen of te omzeilen?
 
Respondenten zijn reeds strafrechtelijk vervolgd of niet verdachten meer omdat er geen bewijs werd gevonden voor hun schuld. Toch worden zij verleid om aan te geven met wie, waar, wanneer en waarom zij mogelijke strafbare feiten hebben begaan. Los van het profiling en phishing gedeelte van het onderzoek, roept de aanpak vragen op over de wetenschappelijke verantwoording ervan. Want welke serieuze data levert het op om de stoere veroordeelde en/of verdachte cyber criminelen uit de tent te lokken om hun kunde te tonen en met wie ze contact hebben. Het enige waar het onderzoek op gericht lijkt te zijn is de bevestiging van bestaande stereotypering over de cyber criminelen. Dat is zowel voor de wetenschap als voor de opsporing weinig vruchtbaar.
 
 
Buro Jansen & Janssen, augustus 2015
 
 
Brief aan respondenten
http://respubca.home.xs4all.nl/pdf/briefvanvunscraanproefpersonen.pdf
 
besluit agentschap BPR
http://respubca.home.xs4all.nl/pdf/besluitBPRinzakeonderzoek.pdf
Welkomstekst bij onderzoek NL-Online-Offline
http://respubca.home.xs4all.nl/pdf/Welkomnlonlineoffline.pdf
 
presentatie over het onderzoek Cyber Crime Offender Profiling (CyberCOP): the human factor examined
http://respubca.home.xs4all.nl/pdf/NWOCyberCrimemetTeamHighTechCrimeetc.pdf
 

Van nieuwsblog.burojansen.nl

A new report disclosed by James Risen of the New York Times on Friday tells in greater detail than ever before the story of how members of the American Psychological Association colluded with the CIA when it came to the application of brutal interrogation techniques.
The report describes how repeated expressions of concern from within the CIA itself that psychologists had no place in the abusive treatment of detainees were brushed asided by leaders of what was supposed to be a highly ethical professional association. Psychologists with close ties to the CIA, in some cases even involving financial relationships, cited national security as the reason to ignore their fundamental oaths to do no harm.
As one example, when the CIA asked Melvin Gravitz, a long-time APA governance member and former CIA contractor, to weigh in on whether or not it was ethical for psychologists to participate in torturous interrogations in early 2003, he concluded that it was fine because ethics need to be “flexible” in the face of national security.
The report details Gravitz’s response, in a February 13, 2003 e-mail titled “Ethical Considerations in the Utilization of Psychologists in the Interrogation Process.”
Recently, some questions have been raised regarding the ethical implications of psychologists applying their skills by assisting in the interrogation process of certain persons who have been detained in the currently ongoing world-wide war against terrorism. . . .
The following comments are based upon a review of the principles of the Ethical Code as they may be relevant to certain psychological services rendered by Agency staff psychologists and contractors, all of whom are required by regulation to be licensed.622 In the interrogation of detainees, such services may include (1) acting as a consultant to officers who design and conduct interrogations, (2) acting as observers but not actually participating in the interrogations, and (3) participating in the interrogation process themselves.
The authors of the report write that “Gravitz identified a number of ethical standards that might be relevant to psychologists’ involvement in interrogations, including conflicts between ethics and law (Standard 1.02), conflicts between ethics and organizational demands (Standard 1.03), management of alleged or possible ethical violations, boundaries of competence, providing services in emergencies (Standard 2.02), bases for professional judgments (Standard 2.04),624 and cooperation with other professionals.”
Nevertheless, Gravitz concluded:
While the APA Ethics Code focuses primarily on concern for the individual (i.e., client or patient), it also recognizes that the psychologist has an obligation to the group of individuals, such as the Nation. The Ethics Code is in its essence a set of aspirations and guidelines, and these must be flexibly applied to the circumstances at hand.
The complaint Gravitz was asked to address was raised by the head of the CIA’s Office of Medical Services, Terrence DeMay, in late 2002, very early in the “enhanced interrogation program.”
DeMay was not the only naysayer. Multiple CIA officers questioned the morality of involving psychologists in the interrogations over the course of several years.
CIA psychologist Kirk Hubbard sent an inquiry in March 2004 to the APA Ethics Office, writing in an e-mail to the office’s director that his staff had “been discussing a problem that is experienced by both psychiatrists and psychologists alike…both specialties are being asked to provided consultation to law enforcement, the military, and other organizations that have a role in national security,” he wrote. “Unfortunately, some of what they are asked to do runs counter to [their] code of ethics.”
Andy Morgan, the CIA psychiatrist who first raised the issue with Hubbard, told the authors of the report that he was worried mental health professionals were being misled about their roles in interrogations. He said psychologists he knew working in Guantanamo Bay were “placed in roles that were different from what they had been told before deployment,” according to the report. He told the report’s authors he was worried psychologists might start becoming interrogators themselves.
Morgan’s concerns were dismissed by APA members who insisted that “the code” of ethics does not extend to matters of national security.
When CIA psychologist Kirk Kennedy also raised concerns that psychologists were involved in abusive tactics without scientific evidence of their effectiveness, his complaint was “received poorly,” according to a footnote in the report, and he decided to transfer out of the operational assessment division.
The new report was commissioned by the APA’s board, and was the result of an investigation led by David Hoffman, a lawyer with the firm Sidley Austin.
CIA torture techniques, which it called “enhanced interrogation,” included waterboarding, sleep deprivation, and other egregious practices, most extensively detailed in the Senate Intelligence Committee’s December 2014 “torture report.” The APA shielded the program, and enjoyed a “harmonious working relationship” that brought them money and media attention, according to the new report.
“The military and CIA’s insensitivity to professional medical and psychological ethics continues to this day,” says Katherine Hawkins, national security fellow at OpenTheGovernment.org told The Intercept. “If the medical and psychological community wants to make real amends for clinicians’ role in the torture program, they should put serious pressure on the U.S. government to change this.”
Jenna McLaughlin
July 14 2015, 3:13 p.m.
Find this story at 14 July 2015
Copyright https://firstlook.org/