Degene die van politici en bestuurders weloverwogen en genuanceerde uitspraken verwacht is de laatste jaren flink bedrogen uitgekomen. Ook in het publieke debat over (illegale) migratie duiken steeds vaker mythen en stereotypen op die tot voor kort alleen uit extreem-rechtse hoek opgetekend konden worden. Van de discussie rond het thema ‘Nederland is vol’ tot uitspraken als zouden illegalen vooral criminelen en fraudeurs zijn. In dit eerste hoofdstuk willen we een aantal van deze mythen bespreken. Hoe zit het werkelijk met de positie van (illegale) migranten; waardoor komt het dat mensen in de illegaliteit verzeild raken; is Nederland wel of niet een immigratieland? Wordt er nu echt misbruik gemaakt van sociale voorzieningen door illegalen? lees meer
De discussie over (illegale) migratie van het afgelopen jaar heeft voor nogal wat verwarring gezorgd. Voor relatief ondeskundige buitenstaanders was in de wirwar van regeringsvoorstellen vaak niet meer te achterhalen wat beleid was of wat alleen maar politieke opzetjes waren.
Dit hoofdstuk neemt een duik in de ontwikkelingen rond het migratiebeleid van de afgelopen jaren. Kernpunt vormen de ontwikkelingen rondom het illegalenbeleid, maar ook de veranderingen in het asielbeleid komen aan bod. Om te beginnen een korte terugblik in de geschiedenis. lees meer
NSS Marktonderzoek onderzoekt jaarlijks de maatschappelijke problemen die de gemiddelde Nederlander als meest urgent ervaart. In 1992 bleek het probleem ‘minderheden’ op een vijfde plaats te staan, terwijl ‘ontwikkelingssamenwerking’ de twintigste plek innam. Vijftien jaar geleden lag de verhouding nog andersom. Het onderwerp ‘Derde Wereld’ is verdrongen naar de krottenwijken van het Nederlandse interessegebied, terwijl de aandacht voor Europa en illegaal in ons land verblijvende buitenlanders in het centrum is komen te liggen.
Zo’n vijftien jaar geleden stonden migranten ook in het centrum van de belangstelling. Toen woedde in Nederland een stevige maatschappelijke discussie rond de zogenaamde ‘regularisatiemaatregelen’. Die discussie ging met name over de vraag of al dan niet een legale verblijfsstatus verleend moest worden aan de op dat moment in Nederland werkzame migranten zonder verblijfsvergunning. Vakbonden, kerken, politieke partijen en migrantenorganisaties pleitten actief voor zo’n maatregel. En met succes. Gezamenlijk kregen zij gedaan dat zowel in 1975 als in 1978 een generaal pardon werd uitgevaardigd. Het was een opzienbarende gezamenlijke stellingname. Wat zijn anno 1994 de standpunten van deze groepen? lees meer
“Mijn stelling is dat er een ideologische tegenstelling door alle landen heen loopt tussen degenen die kiezen voor een samenleving die open is, waarin wordt geluisterd, waar mensen bij mogen komen, en een samenleving waarin je wordt beoordeeld en waarin je er pas bijhoort als je net zo bent als de ander, gesloten, naar binnen gekeerd.”
(Minister Pronk, in het programma J’accuse RVU, 1993) lees meer
Uit: Nederland Open U!, 1994, XminY en Buro Jansen & Janssen
Degene die van politici en bestuurders weloverwogen en genuanceerde uitspraken verwacht is de laatste jaren flink bedrogen uitgekomen. Ook in het publieke debat over (illegale) migratie duiken steeds vaker mythen en stereotypen op die tot voor kort alleen uit extreem-rechtse hoek opgetekend konden worden. Van de discussie rond het thema ‘Nederland is vol’ tot uitspraken als zouden illegalen vooral criminelen en fraudeurs zijn. In dit eerste hoofdstuk willen we een aantal van deze mythen bespreken. Hoe zit het werkelijk met de positie van (illegale) migranten; waardoor komt het dat mensen in de illegaliteit verzeild raken; is Nederland wel of niet een immigratieland? Wordt er nu echt misbruik gemaakt van sociale voorzieningen door illegalen?
lees meer
Uit: Nederland Open U!, 1994, XminY en Buro Jansen & Janssen
De discussie over (illegale) migratie van het afgelopen jaar heeft voor nogal wat verwarring gezorgd. Voor relatief ondeskundige buitenstaanders was in de wirwar van regeringsvoorstellen vaak niet meer te achterhalen wat beleid was of wat alleen maar politieke opzetjes waren.
Dit hoofdstuk neemt een duik in de ontwikkelingen rond het migratiebeleid van de afgelopen jaren. Kernpunt vormen de ontwikkelingen rondom het illegalenbeleid, maar ook de veranderingen in het asielbeleid komen aan bod. Om te beginnen een korte terugblik in de geschiedenis.
lees meer
Uit: Nederland Open U!, 1994, XminY en Buro Jansen & Janssen
NSS Marktonderzoek onderzoekt jaarlijks de maatschappelijke problemen die de gemiddelde Nederlander als meest urgent ervaart. In 1992 bleek het probleem ‘minderheden’ op een vijfde plaats te staan, terwijl ‘ontwikkelingssamenwerking’ de twintigste plek innam. Vijftien jaar geleden lag de verhouding nog andersom. Het onderwerp ‘Derde Wereld’ is verdrongen naar de krottenwijken van het Nederlandse interessegebied, terwijl de aandacht voor Europa en illegaal in ons land verblijvende buitenlanders in het centrum is komen te liggen.
Zo’n vijftien jaar geleden stonden migranten ook in het centrum van de belangstelling. Toen woedde in Nederland een stevige maatschappelijke discussie rond de zogenaamde ‘regularisatiemaatregelen’. Die discussie ging met name over de vraag of al dan niet een legale verblijfsstatus verleend moest worden aan de op dat moment in Nederland werkzame migranten zonder verblijfsvergunning. Vakbonden, kerken, politieke partijen en migrantenorganisaties pleitten actief voor zo’n maatregel. En met succes. Gezamenlijk kregen zij gedaan dat zowel in 1975 als in 1978 een generaal pardon werd uitgevaardigd. Het was een opzienbarende gezamenlijke stellingname. Wat zijn anno 1994 de standpunten van deze groepen?
lees meer
Uit: Nederland Open U!, 1994, XminY en Buro Jansen & Janssen
“Mijn stelling is dat er een ideologische tegenstelling door alle landen heen loopt tussen degenen die kiezen voor een samenleving die open is, waarin wordt geluisterd, waar mensen bij mogen komen, en een samenleving waarin je wordt beoordeeld en waarin je er pas bijhoort als je net zo bent als de ander, gesloten, naar binnen gekeerd.”
(Minister Pronk, in het programma J’accuse RVU, 1993)
In Nederland bestaan nog veel hardnekkige misvattingen over migranten en migratie. Een restrictief en stigmatiserend overheidsbeleid versterkt dit en zorgt er zo voor dat migranten en migratie in toenemende mate als probleem worden ervaren.
inwerkintredingsdatum 01-06-1994
WET van 9 december 1993, tot aanwijzing van documenten dienende ter vaststelling van de identiteit van personen alsmede aanwijzing van enige gevallen waarin de identiteit van personen aan de hand van deze documenten kan worden vastgesteld (Wet op de identificatieplicht)
Wij Beatrix, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van OranjeNassau, enz. enz. enz.
Allen, die deze zullen zien of horen lezen, saluut! doen te weten:
Alzo Wij in overweging genomen hebben, dat het ter verbetering van de handhaving van regelingen voor de uitvoering waarvan bekendheid met de identiteit van een persoon van belang is, wenselijk is te bepalen met welke documenten de identiteit van personen in bij de wet aangewezen gevallen kan worden vastgesteld alsmede enige van deze gevallen aan te wijzen;
Een alternatieve vorm van bedrijfsspionage
Geschreven voor een bundel van Bob Hoogenboom, niet geplaatst, zomer 1994
“Spionage in de Derde-Wereldbeweging”, “Oud papier ging rechtstreeks naar beveiligingsbedrijf”. Niet alleen ondernemingen kunnen slachtoffer worden van bedrijfsspionage, ook actiegroepen zijn doelwit. Dat werd duidelijk in de zomer van 1994. Een medewerker van een beveiligingsadviesbureau bleek niet alleen als vrijwilliger automatiserings-klusjes te doen bij een aantal belangenorganisaties. Hij haalde ook bij tientallen clubs het oud papier op. Kofferbakken vol verdwenen rechtstreeks naar het kantoor van Algemene Beveiligings Consultants in Vinkeveen. Deze ‘carbologie’ heeft vele mogelijkheden. Interne stukken, notulen, post en wat er zo meer in de prullenbak verdwijnt kan aangevuld met informatie uit openbare bronnen als eigen periodieken en jaarverslagen aan aardig beeld opleveren van de bezigheden en plannen van de Derde-Wereldbeweging en vredesgroepen. Materiaal genoeg om interessante risico-analyses te maken voor bedrijven die in de belangstelling staan van actiegroepen.
Een alternatieve vorm van bedrijfsspionage
Geschreven voor een bundel van Bob Hoogenboom, niet geplaatst, zomer 1994
“Spionage in de Derde-Wereldbeweging”, “Oud papier ging rechtstreeks naar beveiligingsbedrijf”. Niet alleen ondernemingen kunnen slachtoffer worden van bedrijfsspionage, ook actiegroepen zijn doelwit. Dat werd duidelijk in de zomer van 1994. Een medewerker van een beveiligingsadviesbureau bleek niet alleen als vrijwilliger automatiserings-klusjes te doen bij een aantal belangenorganisaties. Hij haalde ook bij tientallen clubs het oud papier op. Kofferbakken vol verdwenen rechtstreeks naar het kantoor van Algemene Beveiligings Consultants in Vinkeveen. Deze ‘carbologie’ heeft vele mogelijkheden. Interne stukken, notulen, post en wat er zo meer in de prullenbak verdwijnt kan aangevuld met informatie uit openbare bronnen als eigen periodieken en jaarverslagen aan aardig beeld opleveren van de bezigheden en plannen van de Derde-Wereldbeweging en vredesgroepen. Materiaal genoeg om interessante risico-analyses te maken voor bedrijven die in de belangstelling staan van actiegroepen. lees meer
Zwolle, 8 maart 1998
Gisteren had ik al een vaag vermoeden. We kregen een ‘bijzonder’ schema voorgelegd voor vandaag: we zouden ons uurtje ‘luchten’ moesten missen. Er klikt iets in mijn hoofd: zou het iets te maken hebben met de geplande demonstratie uit solidariteit met mijn situatie? Om 12 uur komen plotseling zeven bewakers m’n cel binnen die me zeggen dat ik vandaag in een isoleercel zal worden gestopt. De directeur zal komen uitleggen waarom. Aldus geschiedt. Hij legt de reden uit en laat me een brief zien waarin staat dat hij heeft besloten dat ik om veiligheidsredenen in een isoleercel moet worden gestopt. Natuurlijk voegt hij eraan toe dat ik binnen drie dagen protest kan aantekenen. Ondertussen mag ik in m’n cel blijven, die overigens sterk vervuild is. Ik moet me uitkleden en een of ander trainingspak aantrekken. Ik vraag hem waarom ik m’n shag niet krijg, of het een vorm van straf is? Hij zegt van niet; de behandeling lijkt er anders wel op. Ik krijg een paar stompzinnige tijdschriften om de tijd mee te doden, en ze gaan weer weg, ik niet.
Na een tijdje kan ik het vriendelijke geluid van de ‘extremisten’ horen, het gezang, gejoel en geschreeuw, hoewel het geluid van heel ver weg lijkt te komen. Ik sluit m’n ogen en verbeeld me dat ik tussen jullie in sta… dansend, schreeuwend tegen deze hel die ze een gevangenis noemen.
INFORMATIE OVER DE REPRESSIE TEGEN ANARCHISTEN IN ITALIE – OKTOBER ’97
Inleiding
Een nieuwe Uitbraak.
Een manier om ons opnieuw solidair te verklaren met de anarchisten die getroffen worden door deze niet aflatende repressie “op z’n italiaans”. Het tweede nummer: een stuk van onze “kostbare tijd” besteed aan een zaak die naar ons idee niet zo ver van ons af staat – qua afstand niet, en evenmin qua concrete mogelijkheid, dat wat momenteel in Italië plaatsvind niet net zo goed hier kan plaats-vinden, zodra de Nederlandse Staat dat nodig vindt. (Het gebruik van art. 140 tijdens de EUROTOP is een voorproefje van wat ons wat dat betreft te wachten staat).
De belangstelling voor anti-apartheidsactivisten
Uit: de laatste Anti-Apartheidskrant, 1994, buro Jansen & Janssen
door Eveline Lubbers
De anti-apartheidsbeweging was vanaf het ontstaan verzekerd van een brede belangstelling van de tegenpartij. Niet alleen geheime diensten probeerden zich op de hoogte te houden van het doen & laten van de beweging. Bedrijven met belangen in Zuid Afrika schakelden particuliere adviesbureaus in, die vaak veel meer ondernamen om activisten tegen te werken. Ondanks het feit dat de anti-apartheidsstrijd tot het verleden lijkt te behoren, is de bereidheid tot opening van zaken niet groot. Kennelijk kan het onderwerp het daglicht niet verdragen.
De BVD hield de anti-apartheidsbeweging in de gaten. Omdat het een samenraapsel was van oude communisten, gevaarlijke onderzoekers en vrienden van het ANC, en van potentiële bommengooiers. Jonge punks en invloedrijke journalisten. Misschien waren deze antecedenten al voldoende voor aandacht van de Dienst. Of gaven anti-apartheidsactiviteiten een extra aanleiding voor observaties. Een inschatting van de werkelijke omvang van de belangstelling is moeilijk te maken.
Navraag bij betrokken leverde weinig substantiële verhalen op. Bij het KZA is weleens een archiefmedewerker weggestuurd die niet vertrouwd werd. Het verhaal ging dat de jongen gesignaleerd was terwijl hij vanuit een auto foto’s maakte van een anti-apartheidsmanifestatie in Maastricht. Maar verder uitgezocht is dat niet. Ook oudgedienden bij de AABN wil maar geen voorbeelden te binnen schieten van last met de Dienst. Terugkijkend viel het allemaal wel mee, zo lijkt het.
Grenzenloos
De Europese Eenwording lijkt aardig in het slop te zijn geraakt. Gekissebis over stemverhouding door de toetreding van Noorwegen, Zweden en Oostenrijk lijkt bijna uit te lopen op een definitieve scheuring tussen een aantal landen. Wat had moeten leiden tot een sterk economisch blok lijkt uiteindelijk toch ten onder te gaan aan nationale belangen. Ook op het gebied van justitiële samenwerking en migratie lijkt het niet erg te vlotten met de totstandkoming van één Europa. Het keer op keer uitstellen van het Verdrag van Schengen en de moeilijkheden rondom de vestigingsplaats van Europol spreken boekdelen. Aan de andere kant zijn een groot aantal beleidsvoorstellen, die op europees niveau zijn voorbereid inmiddels wel al in een groot aantal landen geaccepteerd.
Hoe zat het ook al weer met Schengen?
1 januari 1993 was gepland als magische datum voor de inwerkintreding van de Uitvoeringsovereenkomst van Schengen. Nadat zelfs de streefdatum najaar 1993 niet werd gehaald, is men na februari 1994 maar opgehouden met het noemen van een datum. Problemen met het SIS (het Schengen Informatie Systeem) zouden de oorzaak zijn, maar de tegenwerking van de nieuwe rechtse Franse regering blijkt ook een grote te spelen. Voor de Nederlandse situatie maakt het niet zo veel uit. De wetten die aangepast moesten worden hebben zonder al te veel moeite de parlementaire afweging doorstaan en vooral voor vluchtelingen en migranten is dit goed merkbaar. Zo vloeien de laatste wijzigingen in de vreemdelingenwet voor een groot deel voort uit Schengen: lees meer