Samen met het Autonoom Centrum zijn in de jaren negentig diverse artikelen gepubliceerd over de Koppelingswet.

De laatste jaren is het Nederlands vreemdelingenbeleid aan alle kanten aangescherpt. Strengere normen voor gezinshereniging, ‘gate-checks’ bij Schiphol, mobiel vreemdelingentoezicht aan de grenzen, ‘beperkte’ identificatieplicht, slechts een paar voorbeelden van maatregelen die tot doel hebben asielzoekers en migranten te ‘ontmoedigen’ naar Nederland te komen. Binnenkort wordt in de Tweede Kamer een volgende stap genomen in de afsluiting van Nederland: de Koppelingswet.

Het ‘recht’ op bijna alle voorzieningen wordt direct gekoppeld aan de verblijfsstatus. Door middel van het koppelen van alle overheidsbestanden met die van de vreemdelingenpolitie wil de regering de controle op buitenlanders aanscherpen. Ambtenaren zullen als verlengstuk van de vreemdelingenpolitie de controles moeten uitvoeren. Zwarte en gekleurde mensen, mensen met een ‘vreemde’ naam zullen hierdoor veel vaker gecontroleerd gaan worden.

In principe gaan de controles plaatsvinden bij alle voorzieningen, zowel van de rijksoverheid, van de gemeente als van volksverzekeringen en werknemersorganisaties. De Koppelingswet sluit alle mensen die geen ‘perfecte’ verblijfsvergunning hebben, uit van het recht op die voorzieningen. Niet alleen migranten zonder verblijfsvergunning, ook mensen die nog in procedure zitten, gedoogd worden of onuitzetbaar zijn.

Op 1 juli `98 organiseerde het Autonoom Centrum een actie tegen de koppelingswet, die op die datum in werking trad. Zestig `ambtenaren’ met beeldschermen op hun hoofd, geketend en gekoppeld aan een centraal bediend computerpaneel, begroeven artikel 1 van de grondwet onder tien kubieke meter aarde. De tekst, een interpretatie van dit artikel van de gronwet, is gebeiteld in een monument op de Hofplaats, voor het Binnenhof in Den Haag. De bestelde vrachtwagen met aarde kieperde ter plekke de aarde neer en de bedrijvige, activistische `ambtenaren’ losten elkaar af in het scheppen en verplaatsen van kruiwagens aarde. Een zestal `zwarte kraaien’ legde een krans op het graf.

lees meer

Het opsluiten van afgewezen vluchtelingen en illegalen is in Nederland onderdeel van
het vreemdelingenbeleid. Vreemdelingendetentie wordt door de overheid als sluitstuk
van het vreemdelingenbeleid gepresenteerd. Het repressieve beleid heeft intussen geleid
tot 1500 cel len voor vluchtelingen en illegalen. Mensen die niets anders ondernomen
hebben dan de ellende in eigen land te ontvluchten, worden maandenlang opgesloten.
Het doel van dit opsluiten is officieel uitzetting naar het land van herkomst,
maar meer dan de helft van de gedetineerden wordt uiteindelijk buiten de gevangenispoort
op straat gezet. Illegaal (over)leven in Nederland is dan de enige optie. De muren
worden hoger, maar wat men wil bereiken – de beheersing van de immigratie – I ijkt niet
dichterbij te komen. Een oplossing voor de migratiegronden is al helemaal uit het zicht.
Om de zoveel tijd halen de vreemdelingengevangenissen het nieuws: hongerstakingen,
brandstichtingen, isolatiestraffen, opstanden. Vluchtelingen en illegalen ervaren de detentie
als onrechtvaardig en de behandeling als slecht; men komt in verzet. Het antwoord
hierop is altijd repressief. Vreemdelingendetentie staat op gespannen voet met
mensenrechten. lees meer