‘Bij de Dienst Nationale Recherche is het aandachtsgebied ideologische
misdaad ondergebracht. Naast terrorisme valt ook dierenrechtenactivisme
onder deze categorie. In april verscheen, binnen de Criminaliteitsbeeldanalyse 2007, het deelrapport Ideologische misdaad.” (1)

Het bovenstaande citaat komt uit een artikel over de acties van dierenrechten activisten die hebben geleid tot de beëindiging van de voorgenomen bouw van Science Link, een laboratoriumpark voor virustechnologie en genetica, in Venray. Ideologische misdaad, doet vermoeden dat er ideologisch wordt gerechercheerd. In principe doen inlichtingendiensten op nationaal en regionaal niveau dat, om te kijken of de democratische rechtsorde niet in gevaar komt. Het woord ideologisch is toegevoegd aan het woord misdaad, waarmee sommige acties niet alleen een strafbaar feit zijn, maar tevens geoormerkt kunnen worden als acties met een terroristisch oogmerk. De indruk wordt gewekt dat Science Link is beëindigd door acties en dat er dus sprake is van beïnvloeding van een democratisch besluit. Is er in Nederland sprake van een toename van een dergelijk soort ideologisch gestuurde overheidsbemoeienis?
lees meer

Toen in 2001 de zogenoemde bevriezingslijsten ten tonele kwamen, leverde dit veel kritiek op. In verschillende zaken werd beslist dat de rechtsbescherming tekort schoot. Dit was ook de conclusie in vele artikelen en het Marty-rapport. Om de legitimiteit en de effectiviteit van de bevriezingsmaatregelen te vergroten werden de procedures tot plaatsing aangepast en de waarborgen verbeterd.
Dat Nederland het extra rechtsgevolg van automatische verbodenheid stelt, bij voorkoming op een van de lijsten, is haar goed recht en zelfs haar plicht. Op deze wijze krijgen de bevriezingsmaatregelen meer slagkracht in de strijd tegen het (inter)nationaal terrorisme.
Concluderend stel ik dat er vandaag de dag geen sprake is van onrechtmatige schending van mensenrechten door de per 1 februari 2007 ingegane wetswijziging.

lees meer

Recensie van het boek ‘The Abu Ghraib Effect’ van Stephen F. Eisenman.

De oorlog tegen te terrorisme genereert een eindeloze verzameling aan mensenrechten schendingen. De zogenoemde verdachten van terrorisme die door de Verenigde Staten worden vastgehouden op Guantánamo. De Dasht-i-Leili-slachting bij Sheberghan in Jowzhan in Afghanistan in december 2001 door Amerikaanse militairen. De dagelijkse slachtoffers van bombardementen in Afghanistan en Irak. De Extraordinary Rendition van verdachten van terrorisme die over de wereld worden gesleept, gemarteld en opgesloten zonder dat er onafhankelijke rechtspraak aan te pas komt. De martelingen van verdachten op Bagram Airbase, Guantánamo, Abu Ghraib en andere gevangenissen waar verdachten van de oorlog tegen het terrorisme worden vastgehouden. Sinds 11 september 2001 lijkt de ‘rule of law’ een versleten goed. Om een aanslag te voorkomen willen politici, militairen, inlichtingen en opsporingsdiensten alles kunnen gebruiken terwijl er steeds weer een aanslag volgt. Elk humaan stukje weldenkendheid is verdwenen in een oorlog die terreur oproept en niet bestrijdt.

Toen in 2001 de zogenoemde bevriezingslijsten ten tonele kwamen, leverde dit veel kritiek op. In verschillende zaken werd beslist dat de rechtsbescherming tekort schoot. Dit was ook de conclusie in vele artikelen en het Marty-rapport. Om de legitimiteit en de effectiviteit van de bevriezingsmaatregelen te vergroten werden de procedures tot plaatsing aangepast en de waarborgen verbeterd.
Dat Nederland het extra rechtsgevolg van automatische verbodenheid stelt, bij voorkoming op een van de lijsten, is haar goed recht en zelfs haar plicht. Op deze wijze krijgen de bevriezingsmaatregelen meer slagkracht in de strijd tegen het (inter)nationaal terrorisme.
Concluderend stel ik dat er vandaag de dag geen sprake is van onrechtmatige schending van mensenrechten door de per 1 februari 2007 ingegane wetswijziging.

Terrorisme en mensenrechten, het lijken op het eerste oog twee onverenigbare begrippen. Want is er een wredere en meedogenlozere ondermijning van het mensenrechtenstelsel denkbaar dan het hedendaagse terrorisme zoals dat sinds 11 september 2001 de wereld in haar greep houdt? De bloedige aanslagen in Amerika en de daaropvolgende aanslagen in Europa, met name die in Madrid en Londen, hadden en hebben een impact zonder weerga en het terrorisme mag met recht het meest ingewikkelde mondiale vraagstuk van deze tijd worden genoemd. De tegenstelling lijkt evident. Terreurdaden schenden het recht op leven en vele andere mensenrechten, beginselen waar onze huidige samenleving op is gestoeld.

Op 14 mei 2008 werden Rizwaan Sabir, een 22 jarige student aan de University of Nottingham en zijn 30 jarige vriend, Hisham Yezza, die werkzaam is op service-afdeling van de universiteit door een anti-terreur-eenheid van de Engelse politie gearresteerd. Beide mannen worden verdacht van activiteiten die strafbaar zijn onder de Terrorism ACT van 2000. Een politieagent vertelde Dr. Nilsen, een wetenschappelijk medewerker aan de universiteit: “This would never have happened if the student had been white.” lees meer

Wolfgang Kraushaar, de historicus die het standaard werk over de Rote Armee Fraktion heeft geschreven, wijdde in 2005 een boek aan de mislukte aanslag op het Joodse Gemeenschapshuis in West Berlijn. In augustus 1912 werd aan de Fasanenstrasse 79 in Berlijn een synagoge ingewijd. Deze synagoge brandde in de nacht van 9 op 10 november 1938, tijdens de Kristallnacht, volledig uit. Het duurde tot 27 september 1959 eer er op de ruines van de oude synagoge een nieuw centrum herrees. Het joodse gemeenschapshuis moest gaan dienen als ontmoetingsplaats tussen joodse en niet joodse inwoners van Berlijn. Op 10 november 1969 werd in de garderobe van het gemeenschapshuis een niet ontplofte bom gevonden. De dag ervoor vond de 31ste herdenking van de progrom van 9 november 1938 plaats. Politiek, politie en pers namen de mislukte aanslag hoog op, zeker gezien het tijdstip en de locatie. Al snel wezen alle aanwijzingen in de richting van de Tupamaros West-Berlin (TW), maar ook in de richting van de geheime dienst. Kraushaar fileert in zijn boek de mislukte aanslag op zeer grondige wijze. Alles komt ter sprake, al het bewijsmateriaal, getuigenverklaringen, verhoren en analyses passeren de revue. Het boek eindigt met een poging te laten zien dat antisemitisme niemand vreemd is, ook niet vermeende antifascisten en links radicalen. Toch kan Kraushaar een aantal vragen niet beantwoorden die eigenlijk essentieel zijn voor het begrijpen van de aanslag. lees meer

Regeringen hebben de verplichting om hun burgers te beschermen tegen onrechtvaardig geweld en blijven daarom innoveren om ook in de toekomst slagvaardig op te kunnen blijven treden. Hierbij kan het voorkomen dat een overheid op het randje van de wet komt te staan, waardoor nieuwe ideeën al snel een controversieel etiket opgeplakt krijgen.
Zo is de ‘nieuwe’ identificatieplicht inmiddels verheven tot wet, maar ligt de uitvoering nog altijd ter discussie. Vooral sociaal liberalen en conservatieven lijken vermengt te zijn in een debat, over de vraag hoeveel vrijheid burgers nog in moeten leveren, om de veiligheid in de publieke ruimte te kunnen waarborgen. Zo schreef Trouw op 17 augustus 2006 dat de strijd tegen terrorisme de privacy van de EU-burgers nog verder zal aantasten. Hier komt het klassieke argument van een regering naar voren dat een omelet niet gebakken kan worden zonder daarvoor eieren te breken. Een tegenargument zou zich richten op de wenselijkheid van deze uitspraak, omdat het mogelijkerwijs afbreuk doet aan onze felbevochten democratische rechten? Stelt u zich maar eens voor als onder deze eieren metaforisch gezien wetgeving verstaan wordt. Zou in dat geval het toestaan van een dergelijke argument niet slechts tot legitimering van buitenwettelijk macht leiden? Ik denk van wel en ben voorts van mening dat dit ‘tricky business’ is. De verschijnselen van machtsontwikkeling en machtswellust in de politiek zijn immers net zo oud als het woord ‘politiek’ zelf. Klassieke realisten zoals Machiavelli en Hobbes zijn vanwege deze ‘realpolitik’ bekend geworden.

lees meer

Op 14 mei 2008 werden Rizwaan Sabir, een 22 jarige student aan de University of Nottingham en zijn 30 jarige vriend, Hisham Yezza, die werkzaam is op service-afdeling van de universiteit door een anti-terreur-eenheid van de Engelse politie gearresteerd. Beide mannen worden verdacht van activiteiten die strafbaar zijn onder de Terrorism ACT van 2000. Een politieagent vertelde Dr. Nilsen, een wetenschappelijk medewerker aan de universiteit: “This would never have happened if the student had been white.”

Wolfgang Kraushaar, de historicus die het standaard werk over de Rote Armee Fraktion heeft geschreven, wijdde in 2005 een boek aan de mislukte aanslag op het Joodse Gemeenschapshuis in West Berlijn. In augustus 1912 werd aan de Fasanenstrasse 79 in Berlijn een synagoge ingewijd. Deze synagoge brandde in de nacht van 9 op 10 november 1938, tijdens de Kristallnacht, volledig uit. Het duurde tot 27 september 1959 eer er op de ruines van de oude synagoge een nieuw centrum herrees. Het joodse gemeenschapshuis moest gaan dienen als ontmoetingsplaats tussen joodse en niet joodse inwoners van Berlijn. Op 10 november 1969 werd in de garderobe van het gemeenschapshuis een niet ontplofte bom gevonden. De dag ervoor vond de 31ste herdenking van de progrom van 9 november 1938 plaats. Politiek, politie en pers namen de mislukte aanslag hoog op, zeker gezien het tijdstip en de locatie. Al snel wezen alle aanwijzingen in de richting van de Tupamaros West-Berlin (TW), maar ook in de richting van de geheime dienst. Kraushaar fileert in zijn boek de mislukte aanslag op zeer grondige wijze. Alles komt ter sprake, al het bewijsmateriaal, getuigenverklaringen, verhoren en analyses passeren de revue. Het boek eindigt met een poging te laten zien dat antisemitisme niemand vreemd is, ook niet vermeende antifascisten en links radicalen. Toch kan Kraushaar een aantal vragen niet beantwoorden die eigenlijk essentieel zijn voor het begrijpen van de aanslag. lees meer

”De beschaving van een Staat laat zich afmeten aan de manier, waarop tegenstanders worden behandeld”

Anoniem

States must ensure that any measures taken to combat terrorism comply with all their obligations under international law, and should adopt such measures in accordance with international law, in particular international human rights, refugee, and humanitarian law.

United Nations Security Council Resolution 1566

Hieronder treft u een overzicht aan van enkele belangrijke en in het oogspringende anti-terreur maatregelen die door de Nederlandse Overheid, in het leven zijn geroepen. Zoals uit onderstaande moge blijken, vormen deze maatregelen een fundamentele breuk met de beginselen van de rechtsstaat. Met name zal aan de orde gesteld worden de schending van de in EVRM en andere humanitaire rechtsverdragen vastgelegde rechtsregels , zoals het recht op privacy, het recht op een eerlijk proces, alsmede het recht, te worden gevrijwaard van foltering. [1]

Ook zal in het kort, aandacht worden geschonken aan de rol van informatie van Inlichtingendiensten bij het terreurstrafproces, alsmede aan de bedenkelijke verruiming van de opsporingsbevoegdheden van de politie, waardoor er reeds in een vroeg stadium tot arrestatie kan worden overgegaan.
lees meer

Na veertig zittingen van de rechtbanken in Brugge, Gent, Brussel en Antwerpen, sprak het Hof van Beroep te Antwerpen op 7 februari 2008 de zeven verdachten van de DHKP-C vrij van bendevorming en lidmaatschap van een criminele en terroristische organisatie. Het bezit van wapens en valse documenten werd wel bewezen geacht. De ontdekking daarvan in een appartement in Knokke op 26 september 1999 vormde de aanleiding tot dit proces. Voor deze feiten werden Musa Asoglu, Kaya Saz en Fehriye Erdal veroordeeld voor respectievelijk 3 jaar, 21 maanden en 2 jaar met aftrek van het voorarrest. De resterende straf hoefden ze van het hof echter niet uit te zitten omdat de verdachten ‘een blanco strafregister’ hebben. Sukriye Akar, Dursun Karatas, Zerrin Sari en Bahar Kimyongür werden van alle feiten vrijgesproken. lees meer

boek van Bob Drogin
Ook verschenen in het Nederland als Codenaam Curveball

Erg Amerikaans boek, de tekst schreeuwt je tegemoet wat gaandeweg begint tegen te staan. Toch is het een verdienstelijk boek. Minutieus brengt Drogin het functioneren van geheime diensten in beeld tegen het licht van een menselijke bron. Curveball is de man die de bron was van de informatie over de chemische fabrieken op wielen van Saddam Hussein. De hele wereld kreeg ze te zien toen Colin Powell beelden van deze diepladers tijdens een praatje bij de Veiligheidsraad vertoonde. Ze bleken echter niet te bestaan. De informant of beter gezegd overloper, Curveball, wordt afgeschilderd als een leugenaar, maar eigenlijk is hij een klokkenluider. Geheime diensten deugen niet doordat alles geheim is en daarmee ook te manipuleren. Het boek van Drogin geeft inzicht in het gebrek aan samenwerking tussen diverse geheime diensten zowel nationaal als internationaal, de politieke sturing van diensten, de tunnelvisie en het wishful thinking.
lees meer

”De beschaving van een Staat laat zich afmeten aan de manier, waarop tegenstanders worden behandeld”

Anoniem

States must ensure that any measures taken to combat terrorism comply with all their obligations under international law, and should adopt such measures in accordance with international law, in particular international human rights, refugee, and humanitarian law.

United Nations Security Council Resolution 1566

Hieronder treft u een overzicht aan van enkele belangrijke en in het oogspringende anti-terreur maatregelen die door de Nederlandse Overheid, in het leven zijn geroepen. Zoals uit onderstaande moge blijken, vormen deze maatregelen een fundamentele breuk met de beginselen van de rechtsstaat. Met name zal aan de orde gesteld worden de schending van de in EVRM en andere humanitaire rechtsverdragen vastgelegde rechtsregels , zoals het recht op privacy, het recht op een eerlijk proces, alsmede het recht, te worden gevrijwaard van foltering. [1]

Ook zal in het kort, aandacht worden geschonken aan de rol van informatie van Inlichtingendiensten bij het terreurstrafproces, alsmede aan de bedenkelijke verruiming van de opsporingsbevoegdheden van de politie, waardoor er reeds in een vroeg stadium tot arrestatie kan worden overgegaan.

Na veertig zittingen van de rechtbanken in Brugge, Gent, Brussel en Antwerpen, sprak het Hof van Beroep te Antwerpen op 7 februari 2008 de zeven verdachten van de DHKP-C vrij van bendevorming en lidmaatschap van een criminele en terroristische organisatie. Het bezit van wapens en valse documenten werd wel bewezen geacht. De ontdekking daarvan in een appartement in Knokke op 26 september 1999 vormde de aanleiding tot dit proces. Voor deze feiten werden Musa Asoglu, Kaya Saz en Fehriye Erdal veroordeeld voor respectievelijk 3 jaar, 21 maanden en 2 jaar met aftrek van het voorarrest. De resterende straf hoefden ze van het hof echter niet uit te zitten omdat de verdachten ‘een blanco strafregister’ hebben. Sukriye Akar, Dursun Karatas, Zerrin Sari en Bahar Kimyongür werden van alle feiten vrijgesproken.

het arrest in vier delen