Erst 50 Jahre nach ihrem Tod gibt es unzensierte Einblicke darüber, wie sehr die US-Bundespolizei Marilyn Monroe († 36) im Visier hatte. Aufgetauchte FBI-Akten beweisen, dass sie damals wegen ihrer angeblichen Kontakte zu Kommunisten unter Beobachtung stand. Wider Erwarten bringen die Dokumente keine neuen Erkenntnisse über die Todesumstände des Filmstars.

Bereits im Sommer hatte die Nachrichtenagentur AP versucht, sich Einblick in die FBI-Akten über Marilyn Monroe zu verschaffen. Anlass war ihr 50. Todestag am 5. August 2012. Die Unterlagen über die Ermittlungen waren in den Monaten vor dem Tod des Filmstars verschwunden. Das FBI erklärte, die über Monroe angelegten Akten seien nicht mehr in ihrem Besitz. Ebenso wenig waren sie im Nationalarchiv der USA auffindbar. Erst jetzt gelang es, an die Akten zu kommen.

Ihre Akte beginnt 1955, in dem Jahr, als sie mit der berühmten U-Bahn-Szene aus „Das verflixte 7. Jahr“ für Wirbel sorgte. Das FBI beobachtete Marilyn Monroe mehrere Jahre lang. Grund: Ihre Verbindungen zu Sympathisanten der kommunistischen Ideologie. Die meisten Dokumente der Bundespolizei betreffen eine Reise von Monroe nach Mexiko im Jahr 1962.

Sie besuchte dort den Links-Aktivisten Frederick Vanderbilt Field († 94), der von seiner wohlhabenden Familie wegen seiner linken Ansichten enterbt wurde. Laut den Informanten des FBI’s seien die beiden geradezu ineinander vernarrt gewesen.

Das Treffen zwischen Vanderbilt Field und Monroe habe Sorge in ihrem engsten Umfeld ausgelöst. „Die Situation hat für Bestürzung bei Monroes Entourage gesorgt und ebenso unter der Gruppe von amerikanischen Kommunisten in Mexiko,“ heißt es in den Akten.

…

29.12.2012 – 13:15 Uhr

Find this story at 29 December 2012

© Copyright BILD digital 2011

El servicio secreto de Mohamed VI es, tras el ruso, el que más agentes pierde en el Viejo Continente
Yassin Mansouri, compañero de estudios del rey, dirige lo dirige desde 2005

Bagdad A., marroquí, de 59 años, se movía con soltura en el seno de la inmigración magrebí en Alemania. Recopilaba “informaciones sobre manifestaciones organizadas por grupos de oposición”, según la fiscalía federal germana. En 2007 se ofreció a los servicios secretos de su país alegando que poseía “una amplia red de contactos” en el seno de la comunidad marroquí. Le contrataron. Cinco años después, el 7 de diciembre, la fiscalía de Karlsruhe le imputó por “actividades por cuenta de servicios secretos extranjeros”.

Bagdad A. es el cuarto marroquí detenido por espionaje en Alemania desde 2011. Todos se consagraban a informar sobre las actividades de sus 230.000 compatriotas allí residentes, excepto Mohamed B., de 56 años, apresado en febrero en Berlín, y que se dedicaba a vigilar a los miembros del Frente Polisario. Cobró por ello 22.800 euros, según la fiscalía.

De todos los agentes marroquíes caídos estos últimos años en Europa, el que hizo más ruido fue, en 2008, Redouane Lemhaouli, de 42 años, un policía de origen marroquí que tenía acceso a las bases de datos del Ministerio del Interior de los Países Bajos. De ahí sacó información sobre “actuaciones contra el rey de Marruecos”, “terrorismo” y “tráfico de armas”, para comunicársela a los espías que, con cobertura diplomática, le habían reclutado.

El caso de Re, el apodo que habían puesto sus compañeros al policía, ha sido el que más repercusión tuvo porque el agente llegó a codearse con la princesa Máxima, esposa del príncipe Orange, y con un miembro del Gobierno holandés. Se sentó a su lado, en primera fila, durante una ceremonia en la que 57 chavales inmigrantes, muchos de ellos de origen marroquí, recibieron diplomas que les habilitaban para trabajar como personal de tierra en el aeropuerto de Rotterdam. Re les había formado.

Meses después, el policía fue expulsado del cuerpo y condenado a 240 horas de trabajos sociales. El que era entonces ministro de Exteriores holandés, Maxime Verhagen, envió una carta a los diputados lamentando “la intervención de sectores o servicios para influir a los ciudadanos de origen marroquí”.

Los agentes marroquíes sufren traspiés en la Europa del norte, pero se mueven con más libertad en la del sur

En total, desde 2008 han trascendido 10 detenciones y procesamientos de agentes o expulsiones de diplomáticos de Marruecos en Europa —Mauritania echó también a un undécimo confidente el año pasado—, un número solo superado por Rusia, que en los últimos cinco años perdió a 31 espías en el Viejo Continente.

Los 11 agentes marroquíes trabajaban para la Dirección General de Estudios y Documentación (DGED), el servicio de espionaje exterior de Yassin Mansouri, de 50 años, el primer civil que lo dirige. Es el único servicio de inteligencia que formalmente depende del palacio real de Marruecos y se ha convertido en algo más que un servicio secreto. Es un instrumento de la diplomacia marroquí. La personalidad de su jefe lo explica.

Mansouri forma parte del círculo de estrechos colaboradores del rey Mohamed VI, con el que estudió en el colegio real. Es además el único entre los íntimos del monarca que no ha sido salpicado por un escándalo económico o político.

Su travesía del desierto

acabó poco después

de la entronización

de Mohamed VI

Su lealtad al futuro rey le provocó incluso, en 1997, ser apartado del puesto que desempeñaba en el Ministerio del Interior por su titular, Driss Basri. Sospechaba que le espiaba por cuenta del príncipe heredero, al que él sí vigilaba por encargo de su padre, Hassan II. Mansouri fue, sin embargo, el único de los amigos de juventud del príncipe que cayó bien a Basri. Ensalzó ante Hassan II su capacidad de trabajo y el rey le envió en 1992 a EE UU para que le formase el FBI.

Nacido en Beejad, en el centro del país, hijo de un alem (sabio del islam), Mansouri recibió una educación religiosa, algo trastornada por las amistades izquierdistas de su hermano, hasta que se le ofreció plaza en el colegio real. Aún hoy día sigue siendo un hombre piadoso que intenta rezar con frecuencia, que no bebe alcohol, ni fuma, ni hace ostentación.

Su travesía del desierto acabó tras la entronización de Mohamed VI, que en 1999 le nombró director de la MAP, la agencia de prensa oficial, desde donde regresó en 2003, esta vez por la puerta grande, a Interior. Durante dos años estuvo al frente de la más importante dirección general del ministerio del que Basri ya había sido expulsado. De ahí dio el salto al espionaje y a la diplomacia discreta.

Mansouri formó, por ejemplo, parte de la delegación marroquí que acudió a Nueva York en 2007 a presentar al secretario general de la ONU la oferta de autonomía para el Sáhara; se sentó varias veces a negociar con el Polisario y se entrevistó en secreto en París, en 2007, con la ministra israelí de Exteriores, Tzipi Livn. En 2008 recibió en Rabat al secretario de Estado adjunto norteamericano, David Welsh, al que expresó su preocupación por la fragilidad del régimen tunecino y la “codicia” de su dictador Ben Ali, según revelaron posteriormente los cables de Wikileaks. Tres años después, Ben Ali fue derrocado. Mansouri fue de los pocos que acertaron en su pronóstico sobre Túnez..

La DGED se ha dedicado, desde su creación en 1973, a vigilar a los exiliados enemigos de la monarquía alauí, antes izquierdistas y ahora más bien islamistas y a los independentistas saharauis. Pero a medida que la emigración marroquí ha ido creciendo también se esfuerza en supervisarla para que no germine en ella el extremismo, para que sea leal al trono.

En España, Marruecos ha elaborado “una estrategia de gran magnitud”, señalaba en mayo de 2011 un informe del Centro Nacional de Inteligencia (CNI) enviado por su director, el general Félix Sanz, a tres ministros. “Su objetivo es extender su influencia e incrementar el control sobre las colonias marroquíes utilizando la excusa de la religión”, añadía. Esta supervisión la ejerce, según el CNI, “a través de su embajada y consulados (…), personal afín”, es decir, agentes de la DGED con cobertura diplomática y confidentes reclutados sobre el terreno. También colabora la Fundación Hassan II, que preside la princesa Lalla Meryem, hermana de Mohamed VI, cuyo presupuesto no está sometido al control del Parlamento.

Prueba del interés de la DGED por la religión fue la intervención de Mansouri, en noviembre de 2008, ante un nutrido grupo de imanes, procedentes de España e Italia, e invitados a Marraquech por el Ministerio de Asuntos Islámicos. Un año antes, Mansouri viajó a Mallorca para reunirse con el que era entonces su homólogo español, Alberto Saiz, y advertirle de que estaba “jugando con fuego” al fomentar en Ceuta el auge de los tablig, una corriente islámica de origen indio, en detrimento del islam malekita que impera en Marruecos.

…

Ignacio Cembrero Madrid 14 DIC 2012 – 20:47 CET

Find this story at 14 December 2012

© EDICIONES EL PAÍS, S.L.

Die Bundesanwaltschaft hat am 8. November 2012 vor dem Staatsschutzsenat des Kammergerichts in Berlin gegen

den 59-jährigen deutschen und marokkanischen Staatsangehörigen Bagdad A.

Anklage wegen geheimdienstlicher Agententätigkeit (§ 99 Abs. 1 Nr. 1 StGB) erhoben.

Dem Angeschuldigten wird in der nunmehr zugestellten Anklageschrift vorgeworfen, von Mai 2007 bis Ende Februar 2012 für den marokkanischen Nachrichtendienst Informationen über in Deutschland lebende Oppositionelle beschafft zu haben.

In der Anklageschrift ist im Wesentlichen folgender Sachverhalt dargelegt:

Der Angeschuldigte verfügt über ein weit verzweigtes Netz von Kontakten zu den in Deutschland lebenden Marokkanern. Im Jahr 2007 erklärte er sich gegenüber dem marokkanischen Auslandsgeheimdienst bereit, seine Kontakte zu nutzen, um Informationen über marokkanische Oppositionelle in Deutschland zu beschaffen. Bis Ende Februar 2012 stand er ununterbrochen in Kontakt zu seinen nachrichtendienstlichen Auftraggebern und unterrichtete sie über seine Erkenntnisse aus der marokkanischen Gemeinschaft. Insbesondere berichtete er seinen Führungsfunktionären von Demonstrationen oppositioneller Gruppierungen.

07.12.2012 – 34/2012

Find this story at 7 December 2012

Karlsruhe (ots) – Nr. 16

Die Bundesanwaltschaft hat am 9. Mai 2012 vor dem Staatsschutzsenat des Kammergerichts in Berlin gegen

den 47-jährigen deutschen und marokkanischen Staatsangehörigen Mohammed B.

Anklage wegen geheimdienstlicher Agententätigkeit (§ 99 Abs. 1 Nr. 1, 2 StGB) und Urkundenfälschung (§ 267 StGB) erhoben.

Dem Angeschuldigten wird in der nunmehr zugestellten Anklageschrift vorgeworfen, ab Januar 2011 Informationen über in Deutschland lebende Marokkaner an den marokkanischen Nachrichtendienst weitergegeben zu haben.

Im Einzelnen wird in der Anklageschrift von folgendem Sachverhalt ausgegangen:

Der Angeschuldigte hat für seine nachrichtendienstlichen Auftraggeber vor allem marokkanische Oppositionelle und Anhänger der “Frente Polisario”, einer Befreiungsbewegung für die Westsahara, ausgespäht. So berichtete er seinen Führungsoffizieren etwa über eine Veranstaltung mit einem Repräsentanten der “Frente Polisario” in Berlin. Zudem veranlasste er, dass Informationen über die in Berlin ansässige “Projektgruppe Westsahara” zusammengetragen und an seine Auftraggeber weitergeleitet wurden. Außerdem berichtete er seinen Auftraggebern über die Haltung eines Gelehrten und eines Botschaftsangehörigen zur marokkanischen Staatsführung.

Für seine Dienste erhielt der Angeschuldigte im Jahr 2011 einen Agentenlohn von 22.800 Euro. Um die Herkunft des Geldes zu verschleiern, stellte der Angeschuldigte Rechnungen über angebliche Werbeveranstaltungen für die staatliche marokkanische Fluggesellschaft aus.

Der Angeschuldigte wurde am 15. Februar 2012 aufgrund eines Haftbefehls des Ermittlungsrichters des Bundesgerichtshof vom 14. Februar 2012 festgenommen (vgl. Pressemitteilung Nr. 5/2012 vom 15. Februar 2012) und befand sich bis 5. Juni 2012 in Untersuchungshaft. Der Haftbefehl war am 4. Juni 2012 außer Vollzug gesetzt worden, nachdem der Angeschuldigte den Tatvorwurf der geheimdienstlichen Agententätigkeit eingeräumt hatte.

Der Generalbundesanwalt beim Bundesgerichtshof (GBA)
Frauke Köhler
Staatsanwältin
Brauerstr. 30
76137 Karlsruhe
Telefon: +49 (0)721 8191-410
E-Mail: pressestelle@gba.bund.de
http://www.generalbundesanwalt.de/

12.06.2012 | 14:25 Uhr

Find this story at 12 June 2012

Die Bundesanwaltschaft hat einen mutmaßlichen Spion Marokkos festnehmen lassen. Der Mann soll marokkanische Aktivisten an den Geheimdienst seines Landes verraten haben.

Eine Truppe der Westsahara-Rebellenbewegung Frente Polisario, deren Anhänger der mutmaßliche Spion verraten haben soll.

Die Bundesanwaltschaft hat in Berlin einen 56-jährigen Marokkaner wegen mutmaßlicher Spionage festnehmen lassen. Er sei dringend verdächtig, Informationen über in Deutschland lebende Landsleute an den marokkanischen Geheimdienst weitergegeben zu haben. Ein Ermittlungsrichter des Bundesgerichtshofs ordnete Untersuchungshaft an.

Dem Festgenommenen wird geheimdienstliche Agententätigkeit vorgeworfen. Insbesondere soll er Informationen über Anhänger der Widerstandsbewegung für die Westsahara, Frente Polisario, beschafft haben. Die Rebellenbewegung kämpft mit Unterstützung Algeriens für die vollständige Unabhängigkeit der Westsahara. Die Region war früher eine spanische Kolonie, die nach ihrer Unabhängigkeit im Jahr 1975 von Marokko annektiert wurde.

…

15.02.2012 – 18:30 Uhr

Find this story at 15 February 2012

© ZEIT ONLINE GmbH

Onderwerp: informatie verzoek inlichtingen- en opsporingshandelingen, databanken, situatierapportages, programma’s, informatieoverdracht, informatie uitwisseling, dataverzameling, optreden, projecten en beleid met betrekking tot mensen/burgers/ingezetenen die actief zijn betrokken bij de Occupy beweging en de Occupy beweging zelf in de plaatsen Amsterdam, Utrecht, Rotterdam en Den Haag.

Geachte Mw./Dhr.,

Met een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur, WIV, BUPO, EVRM en andere burger- en mensenrechtelijke wetten en verdragen richt ik mij tot u met een verzoek om informatie.

openbaarheid verzoek van 20 december 2012 

Het betreft informatie inzake inlichtingen- en opsporingshandelingen, databanken, situatierapportages, programma’s, informatieoverdracht, informatie uitwisseling, dataverzameling, optreden, projecten en beleid met betrekking tot mensen/burgers/ingezetenen die actief zijn betrokken bij de Occupy beweging en de Occupy beweging zelf in de plaatsen Amsterdam, Utrecht, Rotterdam, Den Haag en eventuele andere gemeenten.

Ik zou graag alle documenten met betrekking tot mensen/burgers/ingezetenen die actief zijn betrokken bij de Occupy beweging en de Occupy beweging zelf in de plaatsen Amsterdam, Utrecht, Rotterdam en Den Haag van u ontvangen. U kunt hierbij denken aan:

Onderzoeken, evaluaties, rapportages, overzichten, lijsten, check-lijsten, puntenlijsten, formulieren, eventuele processen verbaal, statistieken, beleidsdocumenten, richtlijnen, aanwijzingen, overwegingen, notulen, verslagen, draaiboeken, plannen van aanpak, planningen, concepten, briefings, digitale communicaties, interne communicatie (waaronder e-mail), meldingen, mutaties, databestanden, registraties en andere documenten met betrekking tot inlichtingenhandelingen, databanken, situatierapportages, programma’s, informatieoverdracht, informatie uitwisseling, dataverzameling, projecten en beleid met betrekking tot mensen/burgers/ingezetenen die actief zijn betrokken bij de Occupy beweging en de Occupy beweging zelf in de plaatsen Amsterdam, Utrecht, Rotterdam, Den Haag en eventuele andere gemeenten.

Binnen het kader van de Wob (art. 10 lid 2 sub e) en de Aanwijzing voorlichting opsporing en vervolging kunt u deze stukken gemotiveerd anonimiseren.

Conform de Wet Openbaarheid van Bestuur verwacht ik binnen wettelijke termijnen antwoord op mijn verzoek.

U weet dat er met mij over termijnen en afwikkeling overlegd kan worden.

Gaarne ontvang ik een bewijs van ontvangst.

Een vriendelijke groet

Postbus 10591

1001 EN Amsterdam

www.burojansen.nl

e-mail info@burojansen.nl

tel 0206123202

mob 0634339533

nieuwsblog.burojansen.nl

www.identificatieplicht.nl

www.preventieffouilleren.nl

www.openheid.nl

www.openbaarheid.nl

www.justitievrijheidenveiligheid.nl

FBI documents just obtained by the Partnership for Civil Justice Fund (PCJF) pursuant to the PCJF’s Freedom of Information Act demands reveal that from its inception, the FBI treated the Occupy movement as a potential criminal and terrorist threat even though the agency acknowledges in documents that organizers explicitly called for peaceful protest and did “not condone the use of violence” at occupy protests.

The PCJF has obtained heavily redacted documents showing that FBI offices and agents around the country were in high gear conducting surveillance against the movement even as early as August 2011, a month prior to the establishment of the OWS encampment in Zuccotti Park and other Occupy actions around the country.

“This production, which we believe is just the tip of the iceberg, is a window into the nationwide scope of the FBI’s surveillance, monitoring, and reporting on peaceful protestors organizing with the Occupy movement,” stated Mara Verheyden-Hilliard, Executive Director of the Partnership for Civil Justice Fund (PCJF). “These documents show that the FBI and the Department of Homeland Security are treating protests against the corporate and banking structure of America as potential criminal and terrorist activity. These documents also show these federal agencies functioning as a de facto intelligence arm of Wall Street and Corporate America.”

“The documents are heavily redacted, and it is clear from the production that the FBI is withholding far more material. We are filing an appeal challenging this response and demanding full disclosure to the public of the records of this operation,” stated Heather Benno, staff attorney with the PCJF.
As early as August 19, 2011, the FBI in New York was meeting with the New York Stock Exchange to discuss the Occupy Wall Street protests that wouldn’t start for another month. By September, prior to the start of the OWS, the FBI was notifying businesses that they might be the focus of an OWS protest.
The FBI’s Indianapolis division released a “Potential Criminal Activity Alert” on September 15, 2011, even though they acknowledged that no specific protest date had been scheduled in Indiana. The documents show that the Indianapolis division of the FBI was coordinating with “All Indiana State and Local Law Enforcement Agencies,” as well as the “Indiana Intelligence Fusion Center,” the FBI “Directorate of Intelligence” and other national FBI coordinating mechanisms.
Documents show the spying abuses of the FBI’s “Campus Liaison Program” in which the FBI in Albany and the Syracuse Joint Terrorism Task Force disseminated information to “sixteen (16) different campus police officials,” and then “six (6) additional campus police officials.” Campus officials were in contact with the FBI for information on OWS. A representative of the State University of New York at Oswego contacted the FBI for information on the OWS protests and reported to the FBI on the SUNY-Oswego Occupy encampment made up of students and professors.
Documents released show coordination between the FBI, Department of Homeland Security and corporate America. They include a report by the Domestic Security Alliance Council (DSAC), described by the federal government as “a strategic partnership between the FBI, the Department of Homeland Security and the private sector,” discussing the OWS protests at the West Coast ports to “raise awareness concerning this type of criminal activity.” The DSAC report shows the nature of secret collaboration between American intelligence agencies and their corporate clients – the document contains a “handling notice” that the information is “meant for use primarily within the corporate security community. Such messages shall not be released in either written or oral form to the media, the general public or other personnel…” (The DSAC document was also obtained by the Northern California ACLU which has sought local FBI surveillance files.)
Naval Criminal Investigative Services (NCIS) reported to the DSAC on the relationship between OWS and organized labor for the port actions. The NCIS describes itself as “an elite worldwide federal law enforcement organization” whose “mission is to investigate and defeat criminal, terrorist, and foreign intelligence threats to the United States Navy and Marine Corps ashore, afloat and in cyberspace.” The NCIS also assists with the transport of Guantanamo prisoners.
DSAC issued several tips to its corporate clients on “civil unrest” which it defines as ranging from “small, organized rallies to large-scale demonstrations and rioting.” It advised to dress conservatively, avoid political discussions and “avoid all large gatherings related to civil issues. Even seemingly peaceful rallies can spur violent activity or be met with resistance by security forces. Bystanders may be arrested or harmed by security forces using water cannons, tear gas or other measures to control crowds.”
The FBI in Anchorage reported from a Joint Terrorism Task Force meeting of November 3, 2011, about Occupy activities in Anchorage.
A port Facility Security Officer in Anchorage coordinated with the FBI to attend the meeting of protestors and gain intelligence on the planning of the port actions. He was advised to request the presence of an Anchorage Police Department official to also attend the event. The FBI Special Agent told the undercover private operative that he would notify the Joint Terrorism Task Force and that he would provide a point of contact at the Anchorage Police Department.
The Jacksonville, Florida FBI prepared a Domestic Terrorism briefing on the “spread of the Occupy Wall Street Movement” in October 2011. The intelligence meeting discussed Occupy venues identifying “Daytona, Gainesville and Ocala Resident Agency territories as portions …where some of the highest unemployment rates in Florida continue to exist.”
The Tampa, Florida FBI “Domestic Terrorism” liaison participated with the Tampa Police Department’s monthly intelligence meeting in which Occupy Lakeland, Occupy Polk County and Occupy St. Petersburg were discussed. They reported on an individual “leading the Occupy Tampa” and plans for travel to Gainesville for a protest planning meeting, as well as on Veterans for Peace plans to protest at MacDill Air Force Base.
The Federal Reserve in Richmond appears to have had personnel surveilling OWS planning. They were in contact with the FBI in Richmond to “pass on information regarding the movement known as occupy Wall Street.” There were repeated communications “to pass on updates of the events and decisions made during the small rallies and the following information received from the Capital Police Intelligence Unit through JTTF (Joint Terrorism Task Force).”
The Virginia FBI was collecting intelligence on the OWS movement for dissemination to the Virginia Fusion Center and other Intelligence divisions.
The Milwaukee division of the FBI was coordinating with the Ashwaubenon Public Safety division in Green Bay Wisconsin regarding Occupy.
The Memphis FBI’s Joint Terrorism Task Force met to discuss “domestic terrorism” threats, including, “Aryan Nations, Occupy Wall Street, and Anonymous.”
The Birmingham, AL division of the FBI sent communications to HAZMAT teams regarding the Occupy Wall Street movement.
The Jackson, Mississippi division of the FBI attended a meeting of the Bank Security Group in Biloxi, MS with multiple private banks and the Biloxi Police Department, in which they discussed an announced protest for “National Bad Bank Sit-In-Day” on December 7, 2011.
The Denver, CO FBI and its Bank Fraud Working Group met and were briefed on Occupy Wall Street in November 2011. Members of the Working Group include private financial institutions and local area law enforcement.
Jackson, MS Joint Terrorism Task Force issued a “Counterterrorism Preparedness” alert. This heavily redacted document includes the description, “To document…the Occupy Wall Street Movement.”

You can read the FBI – OWS documents below where we have uploaded them in searchable format for public viewing.

The PCJF filed Freedom of Information Act demands with multiple federal law enforcement agencies in the fall of 2011 as the Occupy crackdown began. The FBI initially attempted to limit its search to only one limited record keeping index. Recognizing this as a common tactic used by the FBI to conduct an inadequate search, the PCJF pressed forward demanding searches be performed of the FBI headquarters as well as FBI field offices nationwide.

The PCJF will continue to push for public disclosure of the government’s spy files and will release documents as they are obtained.

December 22, 2012

Find this story at 22 December 2012

Find the documents at 22 December 2012

Once-secret documents reveal the FBI monitored Occupy Wall Street from its earliest days and treated the nonviolent movement as a potential terrorist threat. Internal government records show Occupy was treated as a potential threat when organizing first began in August of 2011. Counterterrorism agents were used to track Occupy activities, despite the internal acknowledgment that the movement opposed violent tactics. The monitoring expanded across the country as Occupy grew into a national movement, with FBI agents sharing information with businesses, local police agencies and universities. We’re joined by Mara Verheyden-Hilliard of the Partnership for Civil Justice Fund, which obtained the FBI documents through the Freedom of Information Act. “We can see, decade after decade, with each social justice movement, that the FBI conducts itself in the same role over and over again, which is to act really as the secret police of the establishment against the people,” Verheyden-Hilliard says. [includes rush transcript]

Thursday, December 27, 2012 Full Show

Find this story at 27 December 2012

Washington, DC, December 14, 2012 – When Naval Investigative Service analyst Jonathan Pollard spied for Israel in 1984 and 1985, his Israeli handlers asked primarily for nuclear, military and technical information on the Arab states, Pakistan, and the Soviet Union – not on the United States – according to the newly-declassified CIA 1987 damage assessment of the Pollard case, published today by the National Security Archive at George Washington University (www.nsarchive.org).

The damage assessment includes new details on the specific subjects and documents sought by Pollard’s Israeli handlers (pages 36-43), such as Syrian drones and central communications, Egyptian missile programs, and Soviet air defenses. The Israelis specifically asked for a signals intelligence manual that they needed to listen in on Soviet advisers in Syria. The document describes how Pollard’s handler, Joseph Yagur, told him to ignore a request, from Yagur’s boss, for U.S. “dirt” on senior Israeli officials and told Pollard that gathering such information would terminate the operation (page 38).

Under the heading “What the Israelis Did Not Ask For,” the assessment remarks (page 43) that they “never expressed interest in US military activities, plans, capabilities, or equipment.”

The assessment also notes that Pollard volunteered delivery of three daily intelligence summaries that had not been requested by his handlers, but which proved useful to them, and ultimately handed over roughly 1,500 such messages from the Middle East and North Africa Summary (MENAS), the Mediterranean Littoral Intelligence Summary (MELOS), and the Indian Ocean Littoral Intelligence Summary, in addition to the more than 800 compromised documents on other subjects that Pollard delivered to the Israelis in suitcases.

The damage assessment also features a detailed 21-page chronology of Pollard’s personal life and professional career, including his work for the Israelis, highlighting more than a dozen examples of unusual behavior by Pollard that the CIA suggests should have, in retrospect, alerted his supervisors that he was a security risk. Prominent on the list were false statements by Pollard during a 1980 assignment with Task Force 168, the naval intelligence element responsible for HUMINT collection. Pollard is now serving a life sentence in prison for espionage.

The CIA denied release of most of the Pollard damage assessment in 2006, claiming for example that pages 18 through 165 were classified in their entirety and not a line of those pages could be released. The Archive appealed the CIA’s decision to the Interagency Security Classification Appeals Panel, established by President Clinton in 1995 and continued by Presidents Bush and Obama. The ISCAP showed its value yet again as a check on systemic overclassification by ordering release of scores of pages from the Pollard damage assessment that were previously withheld by CIA, and published today for the first time.

Today’s posting, edited by Archive senior fellow Jeffrey T. Richelson, includes more than a dozen other declassified documents on the Pollard case, such as the Defense Intelligence Agency biographic sketch of Pollard’s initial Israeli handler, Col. Aviam Sella. Among many other books and articles, Richelson is the author of The U.S. Intelligence Community (Boulder, CO: Westview Press, 2011, 6th edition), which the Washington Post called “the authoritative survey of the American cloak-and-dagger establishment.”

Jonathan Pollard: Fantasist and Spy
By Jeffrey T. Richelson

Nineteen-eighty-five became known as the “Year of the Spy” in the United States after a series of arrests and one defection revealed several serious penetrations of the U.S. intelligence and defense establishments by foreign intelligence services. On November 22, Larry Wu-Tai Chin, a long-time CIA employee, was taken into custody by the FBI and accused of spying for the People’s Republic of China. Two days later, former National Security Agency employee Ronald Pelton was arrested and charged with having provided the Soviet Union with details of five signals intelligence operations. Those arrests followed the apprehension, in May, of a former member of the U.S. Navy, John A. Walker, Jr., who had started turning over highly-secret documents to the KGB in 1968. And in September, before he could be arrested, former CIA officer Edward Lee Howard absconded to Moscow.1

But no arrest was more stunning than that of Jonathan J. Pollard, a thirty-one year old analyst for the Navy’s Anti-Terrorist Alert Center (ATAC). Pollard was detained on November 21, after a futile attempt to gain access to the Washington, D.C. embassy of Israel – to one of whose intelligence services, the Scientific Liaison Bureau (LAKAM), he had been delivering a vast assortment of documents. News of Pollard’s arrest was not the first time that the issue of Israeli intelligence activities directed against U.S. targets had been in the press. That subject had been the subject of press coverage several years earlier after the CIA’s study of the organization and operations of Israel’s intelligence and security services (Document 1) had become public, after it had been recovered from the U.S. embassy in Tehran during the November 4, 1979 takeover.2

The outlines of Pollard’s personal and professional life, as well as details of the nature of the material he turned over to Israel became the subject of both newspaper and magazine reports, books, and official, sometimes heavily redacted, internal documents (Document 3, Document 11) as well as declarations prepared for the court by both the government and defense in aid of sentencing (Document 6, Document 7, Document 8). Both official and media reports indicated that Pollard had first expressed his willingness to provide Israel with highly-classified documents during a late May 1984 meeting with Israeli Air Force officer Aviam Sella (Document 2a, Document 2b, Document 9). Until his arrest, Pollard delivered approximately 800 documents, many of which were classified top secret or codeword. In addition, he stole an estimated 1,500 current intelligence summary messages.3

The documents provided information on PLO headquarters in Tunisia; specific capabilities of Tunisian and Libyan air defense systems; Iraqi and Syrian chemical warfare productions capabilities (including detailed satellite imagery); Soviet arms shipments to Syria and other Arab states; naval forces, port facilities, and lines of communication of various Middle Eastern and North African countries; the MiG-29 fighter; and Pakistan’s nuclear program. Also included was a U.S. assessment of Israeli military capabilities.4

Pollard’s disclosures were alarming to U.S. officials for several reasons, some of which were noted in their official declarations (Document 6, Document 8). One, despite the fact that both the U.S. and Israeli considered each other legitimate intelligence targets, was Israel’s willingness to run a human penetration operation directed at the U.S. government. Another, was the damage to the intelligence sharing arrangement with Israel – since its acquisition of material from Pollard weakened the U.S. position vis-a-vis intelligence exchanges with Israel. In addition, there was no guarantee that such documents, revealing both sources and methods as well as assessments, would not find their way to the Soviet Union via a Soviet penetration of the Israeli intelligence or defense community – as had happened with a number of other allies. Further, since Israel was a target of U.S. intelligence collection – particularly technical collection – operations, the documents could be used by Israeli counterintelligence and security organizations to help Israel neutralize or degrade U.S. collection operations.

Of all the spy cases from 1985, the Pollard case has been the one that has had the longest life in terms of media coverage – in part because of efforts, both by private citizens and the Israeli government to have his life sentence commuted. Prime Minister Yitzhak Rabin’s 1993 appeal to President Bill Clinton resulted in a letter from defense secretary Les Aspin expressing his opposition and stressing three points: the requirement to maintain control over the disclosure of intelligence to foreign governments, the damage done by Pollard’s disclosures, and Pollard’s alleged inclusion of classified information in letters from prison. In 1998, in an attempt to facilitate his release, the Israeli government publically acknowledged (Document 13). Pollard’s role as an Israeli asset. And, former Director of Central Intelligence, George J. Tenet reports that the subject was raised by the Israeli government in 2006, and he threatened to resign if Pollard was released. As recently as January 2011, Israeli prime minister Benjamin Netanyahu asked President Barack Obama, without success, to free Pollard.5

Relevant to that debate and as well as the historical record are the specifics of the Pollard’s professional career, what he compromised, and the assessment of the damage from the compromised material. While some of that information has been disclosed, either officially or unofficially, much of the official record has been redacted from released documents. The recent release of a significantly less-redacted copy of the damage assessment performed by the DCI’s Foreign Denial and Deception Analysis Committee (Document 11b) thus, even if it has no impact on views concerning Pollard’s fate, adds significantly to the historical record concerning his activities.

Among the specific items of note in the newly released assessment are an account of Pollard’s claim (p. I-18) upon his late arrival for an interview, that he spent the weekend rescuing his wife from the Irish Republican Army after they had kidnaped her. Pollard’s connection with a naval intelligence unit, Task Force-168, responsible for human intelligence activities is also among the topics discussed in the damage assessment. The committee’s report also provides new insight to exactly what information the Israelis wanted and why – as well as what information they did not want (pp. 38-46), including U.S. capabilities or plans. With regard to Syria, for example, Pollard was requested to provide documents concerning a suspected research and development facility, an electronics intelligence (ELINT) system, remotely piloted vehicles, a national command, control, and communications center in Damascus, Syrian military units with attached Soviet advisors, and medical intelligence on Syrian president Hafiz al-Assad. A common denominator for Israeli requests concerning Syria and other countries was the predominant focus on military intelligence relevant to Israeli security.

The study also describes (on p. 38) an incident involving LAKAM chief Rafi Eitan, in which he requested documents or information from Pollard on a variety of topics. According to Pollard, his case officer, standing behind Pollard, shook his head “no” in response to many of Eitan’s requests – including those for information on the PLO’s Force 17, CIA psychological studies or other intelligence containing ‘dirt’ on senior Israeli officials, as well as information identifying the “rats” in Israel (by which he apparently meant Israelis who provided information to the United States).

The study also reports (p. 60) on Israeli use of the NSA’s RASIN (Radio Signal Notation) manual, which was requested on at least two occasions, in assisting its monitoring of a communications link between the Soviet General Staff and the Soviet military assistance group in Damascus.

THE DOCUMENTS

Document 1: Central Intelligence Agency, Foreign Intelligence and Security Services: Israel, March 1979. Secret.

Source: http://niqnaq.files.wordpress.com/2011/07/cia-1979-israel-foreign-intelligence-security-services.pdf

This 47-page study of the Israeli intelligence was part of an ongoing effort by the CIA’s Counterintelligence Staff to prepare surveys of foreign intelligence communities of interest. It covers the functions, organizations, administrative practices, and methods of operation of the Mossad, Shin Bet, and AMAN (Military Intelligence) as well as discussing the Foreign Ministry’s intelligence unit and the national police. Notably absent from the study is any mention of LAKAM, the unit which was responsible for running Jonathan Pollard.

Document 2a: Department of Defense, Report Number: 6 849 0139 79, March 12, 1979. Classification Redacted.

Document 2b: Defense Intelligence Agency, IR 6 849 0557 79, LTC. AVI SELLA, – BIO REPORT, October 18, 1979 . Classification Redacted.

Source: Freedom of Information Act Release.

These reports are part of the continuing collection of biographic information by Defense and military service intelligence units on foreign military leaders, including those below the level of general. Document 2b notes Sella’s current position, his physical description, family, and military career.

Document 3: [Deleted], Deputy Director of Security, Personnel Security and Investigations, Central Intelligence Agency, Memorandum for: The Director, Federal Bureau of Investigation, Subject: Jonathan Jay Pollard, January 2, 1986. Secret.

Source: Freedom of Information Act Release.

This memo provides details on Pollard’s activities during a June 1984 visit to the CIA, including his attendance at a briefing on anti-terrorism efforts and his access to documents.

Document 4: William Taft, Deputy Secretary of Defense, “Damage Assessment – Pollard Espionage Case,” February 13, 1986.

Source: Editor’s Collection.

This brief memo notes, in relation to the Pollard damage assessment, that any documents acknowledging the fact that the U.S. gathered intelligence against specific non-Soviet Bloc nations should be classified, at a minimum, CONFIDENTIAL – NOT RELEASBLE TO FOREIGN NATIONALS.

Document 5: [Deleted], Counterintelligence Branch, Special Activities Division, Central Intelligence Agency, Subject: Recent Meeting on Pollard Case, July 8, 1986. Secret.

Source: Freedom of Information Act Release.

This memo reports on a meeting which focused on the desire of Secretary of Defense Caspar Weinberger to be able to communicate to the U.S. District Court his perception of the extent of damage resulting from Pollard’s espionage activities and provides details on support to be provided in production of the affidavit.

Document 6: Caspar Weinberger, Declaration of the Secretary of Defense, United States of America v. Jonathan Jay Pollard, 1986. Secret.

Source: Editor’s Collection

This heavily redacted declaration by Secretary of Defense Weinberger, prepared to influence the judge’s sentencing decision, discusses the damage to national security (including to intelligence sharing arrangement), and the significance of the disclosures (including harm to U.S. foreign policy, the compromise of sources and methods, and the risk to U.S. personnel).

Document 7: Robert A. Hibey and Gordon A. Coffee, “Defendant Jonathan J. Pollard’s Second Memorandum In Aid of Sentencing,” Criminal No. 86-0207, United States District Court for the District of Columbia, March 2, 1987. Classification Not Available.

Source: irmep.org/ila/pollard/04021987Pollard_Sentencing_memo2.pdf.

This classified memorandum, from Pollard’s defense team, discusses damage to the United States, Pollard’s access to classified documents and his decision to provide information to Israel, his limitations on the delivery of information, Israeli payments to Pollard, charges that he repeatedly disclosed classified information to others, and the possibility of parole.

Document 8: Supplemental Declaration of Caspar W. Weinberger, Secretary of Defense, United States of America v. Jonathan Jay Pollard, Criminal No. 86-0207, United States District Court of Columbia, March 4, 1987. Unclassified.

Source: www.irmep.org/ila/pollard/03041987weinberger.pdf.

This short declaration supplements Weinberger’s more extensive classified 1986 statement (Document 6) concerning Pollard’s activities, in response to Pollard’s second memorandum (Document 7) in aid of sentencing.

Document 9: Defense Intelligence Agency, “Biographic Sketch: Colonel Aviam Sella,” May 20, 1987. Secret.

Source: Freedom of Information Act Release.

This biographic sketch is one of many routinely prepared by DIA of foreign military officials. Prepared after Pollard’s arrest and U.S. protests of plans to promote Sella to commanding officer of the Tel Nov airbase, it discusses Sella’s significance, provides personal data, and reviews his career from the time he joined the Israeli Air Force in 1964.

Document 10: James P. Lynch, Director of Security, Central Intelligence Agency, To: Director, Public Affairs, Subject: U.S. News & World Report Story on Jonathan Pollard, May 21, 1987. Secret.

Source: Freedom of Information Act Release.

In this memo, the CIA’s director of security addresses an upcoming U.S. News & World Report story on Pollard. The format for its two pages specifies each “expected allegation” followed by “fact.” The final page discusses the suggested response to press inquiries.

Document 11 A-B: Foreign Denial and Deception Analysis Committee, Director of Central Intelligence, The Jonathan Jay Pollard Espionage Case: A Damage Assessment, October 30, 1987. Top Secret/Codeword.

A: Released by CIA in 2006 in response to a Mandatory Declassification Review request.

B: Released in 2012 by the Interagency Security Classification Appeals Panel in response to the Archive’s appeal of CIA’s 2006 withholding.

This assessment was one of two prepared in the aftermath of Pollard’s arrest (the other was prepared for the Department of Defense by several naval intelligence and security organizations). Two versions of the CIA document are included here to show the amount of material the agency excised in 2006, compared with what ISCAP released in 2012.

The main body of the study examines Pollard’s personal history and espionage career, Israeli intelligence priorities and requests, material provided by Pollard, as well as losses and vulnerabilities. Supplemental tabs provide a detailed chronology and a summary of security and counterintelligence lessons learned. Portions that were redacted in 2006 are enclosed in rectangles.

Document 12: Bruce Riedel, “Book Review: The Territory of Lies,” Studies in Intelligence, 33, 3 (Fall 1989). Unclassified.

Source: CIA Historical Review Program.

This review by a senior CIA intelligence analyst focuses on what Riedel describes as “the first in-depth assessment of this case in the public arena by an Israeli.” It notes that the book adds new details on LAKAM and that its “most important contribution” was “to refute the Israeli Government’s official position that the Pollard operation was a rogue mission.” Riedel also addresses the question of whether LAKAM would be replaced by another covert intelligence organization.

Document 13: Israeli Ministry of Foreign Affairs, “Government Statement on Jonathan Pollard – 12 May 1998,” May 12, 1998, Unclassified.

Source: www.mfa.gov.il.

As part of an attempt to obtain Pollard’s release, this note on the Israeli Ministry of Foreign Affairs website acknowledges Pollard’s role as an agent for the LAKAM.

Document 14: National Counterintelligence Executive, CI Reader: An American Revolution into the New Millennium, Volume 3, n.d., accessed December 11, 2012, Unclassified (Extract)

Source: www.ncix.gov/publications/ci_references/docs/CI_Reader_vol3.pdf

This extract concerning Jonathan Pollard is drawn from a multi-volume study performed for the National Counterintelligence Executive, a component of the Office of the Director of National Intelligence. It summarizes Pollard’s activities, the reaction of the Israeli government, the legal consequences for Pollard, and Pollard’s quest for clemency.

NOTES

[1] Jeffrey T. Richelson, A Century of Spies: Intelligence in the Twentieth Century (New York: Oxford, 1995), pp. 388-403.

[2] Scott Armstrong, “Israelis Have Spied on U.S. Secret Papers Show,” Washington Post, February 1, 1982.

[3] The most significant media account on Pollard is Wolf Blitzer, Territory of Lies: The Exclusive Story of Jonathan Jay Pollard: The American Who Spied On His Country For Israel And How He Was Betrayed (New York: Harper & Row, 1989). With regard to the count of stolen documents, see Director of Central Intelligence Foreign Denial and Deception Analysis Committee, The Jonathan Jay Pollard Espionage Case: A Damage Assessment, October 30, 1987, p. 45.

[4] Richelson, A Century of Spies, pp. 401-402.

[5] Ibid., p. 403; George J. Tenet with Bill Harlow, At the Center of the Storm: My Years at the CIA (New York: Harper Collins, 2007), p. 67; M.E. “Spike” Bowman, “The Drumbeats for Clemency for Jonathan Jay Pollard Reverberate Again,” Intelligencer, Winter/Spring 2011, pp. 7-10; Jonathan S. Tobin, “The Pollard Spy Case, 25 Years Later,” Commentary, March 2011, pp. 37-43.

Posted – December 14, 2012

Edited by Jeffrey T. Richelson

Find this story at 14 December 2012

Contents of this website Copyright 1995-2011 National Security Archive. All rights reserved.

De Amerikaanse voormalig spion Jonathan Pollard zit een levenslange gevangenisstraf uit. Als werknemer bij de VS Marine Inlichtingendienst stal hij honderdduizenden geheime documenten en verkocht die aan Israël. De man die hem ontmaskerde, schreef er een boek over.

Bradley Manning wordt verdacht van het lekken van geheime documenten van de Amerikaanse overheid. Deze documenten werden openbaar gemaakt voor Wikileaks. Nog voordat Manning een eerlijk proces heeft gekregen, zit hij al een ruim een jaar in eenzame opsluiting.

De omvang en gevoeligheid van de Wikileaks-documenten vallen echter in het niet in vergelijking met het aantal geheime stukken dat Jonathan Pollard begin jaren ’80 aan de Israëliërs heeft overhandigd. Pollard werkte voor de Naval Intelligence Service. Van juni 1984 tot zijn aanhouding in november 1985 wandelde hij bijna dagelijks het gebouw van de Naval Intelligence Command uit met een tas vol top secret documenten.

De Amerikaanse overheid schat dat hij ruim een miljoen stukken aan de Israëliërs heeft overhandigd. Een van de stukken was het tiendelige boekwerk Radio-Signal Notations (RASIN), een gedetailleerde beschrijving van het netwerk van de wereldwijde elektronische observatie door de Amerikanen.

Pollard onderzocht

Capturing Jonathan Pollard werd in 2006 door de Naval Institue Press gepubliceerd. Het boek is van de hand van Ronald Olive, destijds werkzaam voor de Naval Criminal Investigative Service (NCIS). Als medewerker van de NCIS kreeg Olive in 1985 de taak om te onderzoeken of Pollard geheime stukken lekte.

Het onderzoek volgde op een tip van een medewerker van de Anti-Terrorism Alert Center (ATAC) van de NIS, de afdeling waar Pollard werkte. Deze man zag Pollard het gebouw uitlopen met een stapel papier. De stapel was verpakt in bruin inpakpapier en tape met de code TS/SCI, Top Secret/Sentive Compartmented Information. TS/SCI is een nog zwaardere kwalificatie als top secret.

Pollard stapte met de stukken bij zijn vrouw Ann in de auto. Nog even dacht zijn collega dat Pollard naar een andere inlichtingendienst, zoals de DIA (Defense Intelligence Service) zou rijden om daar de documenten af te geven. Dit leek onwaarschijnlijk omdat Pollard eerder tegen hem had gezegd dat hij verkeerde documenten had besteld bij het ‘archief’ en dat hij deze nu moest terugbrengen en vernietigen. Pollard en Ann reden echter een geheel andere kant op.

Olive beschrijft vervolgens de ontmaskering van Jonathan en Ann. In Pollards werkruimte wordt een camera opgehangen die registreert hoe de spion een aktetas vol TS/SCI documenten propt en het gebouw verlaat. Pollard en zijn vrouw ruiken onraad en proberen de sporen van spionage te wissen. Ann moet een koffer vol super geheime documenten, die in hun huis liggen, vernietigen. Zij raakt in paniek en de koffer belandt bij de buren.

Gevoelige snaar

Het boek van Ronald Olive is nog even actueel als het eerste boek dat over deze spionagezaak is verschenen in 1989, Territory of Lies: The American Who Spied on His Country for Israel and How He Was Betrayed.

Begin dit jaar wordt een petitie, ondertekend door meer dan 10.000 Israëliërs, aan de Israëlische president Shimon Peres gezonden. Hierin roepen politici, kunstenaars en andere bekende en onbekende Israëliërs de president op om Pollard vrij te krijgen. Op 1 september 2010 berichtte de LA Times zelfs dat de vrijlating van Pollard de bevriezing van de bouw van Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden zou verlengen.

Pollard raakt kennelijk een gevoelige snaar, zowel in Israël als in de Verenigde Staten. Schrijver Olive op zijn beurt bevindt zich in een gezelschap van allerlei mensen die er voor ijveren om de spion zijn gehele leven achter slot en grendel te houden, hoewel levenslang in de Verenigde Staten niet echt levenslang hoeft te zijn. Bij goed gedrag kunnen gevangenen na dertig jaar vrijkomen.

In 1987 werd Pollard veroordeeld tot levenslang na een schuldbekentenis en toezegging dat hij de Amerikaanse overheid zou helpen bij het in kaart brengen van de schade die hij door zijn spionage-activiteiten had veroorzaakt. Die schade werd door de toenmalige minister van Defensie Casper Weinberger vastgelegd in een memorandum van 46 pagina’s, welke nog steeds niet openbaar is gemaakt. Pollard’s vrouw kreeg vijf jaar gevangenisstraf voor het in bezit hebben van staatsgeheime documenten.

Capturing Jonathan Pollard is geen spannend fictie / non-fictie boek met een twist, zoals Spywars van Bagley. Olive beschrijft droog het leven van de spion vanaf het moment dat hij bij de CIA solliciteert, tot aan de dag van zijn veroordeling. Natuurlijk is de schrijver begaan met de geheimhouding van Amerikaanse strategische informatie en verbaast het niet dat hij bij het verschijnen van het boek in 2006 een pleidooi hield om Pollard niet vrij te laten.

Niet kieskeurig

Hoewel de volle omvang van het lekken van Pollard niet duidelijk wordt beschreven, blijkt dat Pollard niet bepaald kieskeurig was. De Israëliërs hadden hem lijsten meegegeven van wat zij graag wilden hebben, vooral informatie over het Midden-Oosten, maar ook over de Russen en operaties van de Amerikanen in het Middellandse Zee gebied.

Zodra Pollard echter stukken langs ziet komen die ook voor andere landen interessant zouden kunnen zijn, probeert hij ook daar te winkelen. Zo poogt hij geheime documenten aan de Chinezen, Australiërs, Pakistani en de Zuid-Afrikanen, maar ook aan buitenlandse correspondenten te slijten.

Het gegeven dat landen elkaars strategische informatie en geheimen proberen te stelen, is niet nieuw. Het bestaan van contra-spionage afdelingen toont aan dat geheime diensten daar zelf ook rekening mee houden. De Australiërs dachten dan ook dat Pollard onderdeel uitmaakte van een CIA-operatie. Hoewel ze dat eigenlijk niet konden geloven, vermeed hun medewerker Pollard en werd de zaak niet gemeld bij Amerikaanse instanties.

Als onderdeel van thrillers en spannende lectuur zijn de spionage praktijken van Pollard, zoals Olive die beschrijft, niet bijster interessant, want het leidt af van waar het werkelijk om draait. Daarentegen is het boek van grote waarde waar het gaat om de beschrijving van de persoon Pollard, de wijze waarop hij kon spioneren, zijn werkomgeving, de blunders die worden gemaakt – niet alleen het aannemen en overplaatsen van Pollard, maar ook de wijze waarop geheimen zo eenvoudig kunnen worden gelekt – eigenlijk de totale bureaucratie die de wereld van inlichtingendiensten in zijn greep heeft.

Hoewel deze persoonlijke en bureaucratische gegevens niet breed worden uitgemeten – Olive is zelf een voormalig inlichtingenman – verschaft het boek een veelheid aan informatie daarover. De schrijver lijkt die persoonlijke details specifiek aan Pollard te koppelen, alsof het niet voor andere medewerkers zou gelden.

Opschepper

Dit gaat ook op ook voor de gemaakte fouten van de bureaucratie rond de carrière van de spion. Zo lijkt Pollard van jongs af aan een voorliefde te hebben gehad om spion te worden, of in ieder geval iets geheims te willen doen in zijn leven. Tijdens zijn studie schept hij erover op dat hij voor de Mossad zou werken en had gediend in het Israëlische leger. Zijn vader zou ook voor de CIA werkzaam zijn.

Aan deze opschepperij verbindt Olive een psychologisch element. Het zou een soort compensatie zijn voor de slechte jeugd van Pollard die vaak zou zijn gepest. Ook zijn vrouw zou niet bij hem passen omdat die te aantrekkelijk is. Pollard moet dat compenseren door stoer te doen. Later, toen hij voor een inlichtingendienst werkte, voelde hij zich opnieuw het buitenbeentje. Zijn carrière verliep alles behalve vlekkeloos, regelmatig werd hij op een zijspoor gezet.

Olive schetst een beeld van een verwend kind, dat niet op juiste waarde werd ingeschat en stoer wilde doen. Was Pollard echter zoveel anders dan zijn voormalige collega analisten of medewerkers van de inlichtingendienst? Werken voor een inlichtingendienst vereist een zekere mate van voyeurisme, een gespleten persoonlijkheid. Buiten je werk om kun je niet vrijelijk praten over datgene waar je mee bezig bent.

Dat doet wat met je psyche, maar trekt ook een bepaald soort mensen aan. Het werk betreft namelijk niet het oplossen van misdrijven, maar het kijken in het hoofd van mogelijke verdachten. Het BVD-dossier van oud-provo Roel van Duin laat zien dat een dienst totaal kan ontsporen door zijn eigen manier van denken. Dat komt echter niet voort uit de dienst als abstracte bureaucratie, maar door toedoen van de mensen die er werken.

Roekeloos

Pollard gedroeg zich arrogant en opschepperig, misschien wel om zijn eigen onzekerheid te maskeren. Dergelijk gedrag wordt door de schrijver verbonden aan zijn spionage-activiteiten voor de Israëliërs. Pollard was echter niet getraind in het lekken van documenten en ging verre van zorgvuldig te werk. Hij deed het zo openlijk dat het verbazingwekkend is dat het zo lang duurde voordat hij tegen de lamp liep. Hij zei bijvoorbeeld tegen de Israëliërs dat zij alleen de TS/SCI documenten moesten kopiëren en dat ze de rest mochten houden.

In de loop van de anderhalf jaar dat hij documenten naar buiten smokkelde, werd hij steeds roekelozer. Dat hij gespot werd met een pak papier onder zijn arm terwijl hij bij zijn vrouw in de auto stapte, was eerder toeval dan dat het het resultaat was van grondig speurwerk van de NCIS.

Eenmaal binnenin het inlichtingenbedrijf zijn de mogelijkheden om te lekken onuitputtelijk. Als Pollard wel getraind was geweest en zorgvuldiger te werk was gegaan, dan had hij zijn praktijk eindeloos kunnen voorzetten. Welke andere ‘agenten’ doen dat wellicht nog steeds? Of welke andere medewerkers waren minder roekeloos en tevreden geweest met het lekken van enkele documenten?

Die medewerkers vormen gezamenlijk het systeem van de dienst. Pollard schepte graag op, maar de schrijver van Spy Wars, Bagley, klopte zich ook graag op de borst en, hoewel in mindere mate, Ronald Olive ook. Iets dat eigenlijk vreemd is, als het aantal blunders in ogenschouw wordt genomen nadat Pollard ontdekt was. Alleen omdat de Israëliërs Pollard de toegang tot de diplomatieke vestiging ontzegden, zorgde ervoor dat hij alsnog gearresteerd en levenslang kreeg in de VS. Hij was echter bijna ontsnapt.

Blunders

Het is daarom niet gek dat inlichtingendiensten een gebrek aan bescheidenheid vertonen. Vele aanslagen zijn voorkomen, wordt vaak beweerd, maar helaas kunnen de diensten geen details geven. Het klinkt als Pollard, op bezoek bij Olive, die breed uitmeet dat hij die en die kent op de Zuid-Afrikaanse ambassade en of hij die moet werven als spion. Olive was werkzaam voor de NCIS. Pollard bezocht hem voordat hij werd ontmaskerd. Zijn eigen gebrek aan actie in relatie tot de twijfels over Pollard toont aan dat geen enkel bureaucratisch systeem perfect is, ook niet dat van inlichtingendiensten.

Het is niet verbazingwekkend dat de carrière van Pollard bezaaid is met blunders. Hij werd dan wel afgewezen door de CIA, maar waagde vervolgens een gokje bij een andere dienst en had geluk. Hij werd bij de NIS aangenomen en kroop zo langzaamaan in de organisatie. De fouten die bij het aannamebeleid en bij de evaluaties van Pollard zijn gemaakt, worden door Olive gepresenteerd als op zichzelf staand, maar de hoeveelheid blunders en gebrekkige administratie lijken zo talrijk dat het geen toevalstreffers zijn.

Bij elke promotie of overplaatsing lijkt slechts een deel van zijn persoonsdossier hem te volgen. De NIS wist vanaf het begin niet dat Pollard eerder door de CIA werd afgewezen. Als zijn toegang tot geheime documenten wordt ingetrokken, wacht Pollard net zo lang tot bepaalde medewerkers zijn overgeplaatst of vertrokken. Hij wordt dan wel afgeschilderd als een verwend kind dat met geheimen speelt, regelmatig moet Olive echter toegeven dat Pollard een briljant analist is. Pas in de laatste maanden van zijn spionage-activiteiten, lijdt zijn werk onder de operatie om zoveel mogelijk documenten naar buiten te smokkelen.

Waarom Pollard de Amerikaanse overheid schade toebracht, wijdt Olive vooral aan zijn joodse afkomst. Niet dat de schrijver alle joodse Amerikanen verdenkt, maar een belangrijke reden voor het fanatiek lekken wordt verklaard aan de hand van Pollard’s wens om naar Israël te emigreren. Olive gaat echter voorbij aan het geld dat de spion aan zijn activiteiten verdiende. Aanvankelijk 1.500 dollar per maand, na een paar maanden 2.500 en twee volledig verzorgde reizen met zijn vrouw naar Europa en Israël en tot slot een Zwitserse bankrekening met jaarlijks een bonus van 30.000 dollar.

Los van de Zwitserse rekening schat de Amerikaanse overheid dat Pollard rond de 50.000 dollar aan zijn spionagewerk heeft overgehouden. Eigenlijk niet eens veel in vergelijking met de één miljoen documenten die hij leverde. De onderhandelingen over het geld maken echter duidelijk dat Pollard wel degelijk geïnteresseerd was om zoveel mogelijk te verdienen. De prijs werd gedrukt omdat de Israëliërs niet erg toeschietelijk waren en Pollard ze sowieso wilde helpen.

Afkomst

Zijn joodse afkomst zat hem in de weg, want waarschijnlijk had hij alleen al voor het tiendelige boekwerk Radio-Signal Notations (RASIN) 50.000 dollar kunnen krijgen. Uiteindelijk blijkt Pollard een gewoon mens die de verlokking van het geld niet kon weerstaan. Andere agenten zijn hem voorgegaan en hebben zijn voorbeeld gevolgd.

Het nadeel van zijn afkomst blijkt ook uit het feit dat hij zijn Israëlische runner een ‘cadeautje’ gaf. Aviem Sella had mee gevochten in de zesdaagse Yom Kippur oorlog en was een van de piloten die de Iraakse kernreactor in Osirak bombardeerde. Pollard gaf hem destijds satellietbeelden van die aanval. Sella wordt nog steeds gezocht voor Verenigde Staten voor spionage.

De operatie werd door een andere veteraan, Rafi of Rafael Eitan, geleid. Onder diens leiding spoorde de Mossad Adolf Eichmann op. Eitan en Sella werden rijkelijk beloond voor hun werk met Pollard, maar moesten hun promoties inleveren omdat de Amerikanen eind jaren ’80 furieus reageerden. Na de arrestatie van Pollard beweerden de Israëliërs dat ze helemaal niet zoveel documenten hadden gekregen van de spion en de onderhandelingen over teruggave uiterst stroef waren verlopen.

Uiteindelijk werd maar een fractie van de documenten teruggegeven aan de Amerikanen. De Israëliërs waren vooral bezig om na zijn veroordeling Pollard vrij te krijgen. Premier Nethanyahu sprak vorig jaar de Knesset toe over het lot van Pollard, terwijl de Israëlische ambassadeur in de VS hem juli 2011 bezocht in de gevangenis.

Tot nu toe lijken de Amerikanen niet van zins om hem vrij te laten. Na de veroordeling van Pollard kwam de campagne Free Pollard op gang. Zijn vrouw verdween uit beeld. Niet alleen Israëliërs nemen deel aan de campagne, maar ook Alan Dershowitz, professor aan de Harvard Law School en andere academici. In het laatste hoofdstuk More sinned against than sinning beschrijft Olive enkele andere spionnen die documenten verkochten aan buitenlandse mogendheden.

Capturing Jonathan Pollard was nog niet gepubliceerd toen de stroom Wikileaks-documenten op gang kwam. Die documenten laten echter zien dat een waterdicht systeem niet bestaat en dat mensen voor geld of om andere redenen geheime stukken lekken. De Wikileaks-documenten onderstrepen dat er sinds de jaren ’80 weinig is veranderd. Met als enige verschil de hardvochtige wijze waarop verdachte Manning in deze zaak wordt behandeld en de gebrekkige aandacht die hij krijgt van professoren en andere betrokkenen bij de Wikileaks-documenten.

Capturing Jonathan Pollard: How One of the Most Notorious Spies in American History Was Brought to Justice. Auteur Ronald J. Olive. Uitgeverij US Naval Institute Press (2006).

Find this story at 19 juni 2012

Find this story at 19 juni 2012 als pdf

An American intelligence analyst, who was jailed in 1987 for spying for Israel, gave his spy handlers information on Pakistan’s nuclear weapons program, according to declassified documents. Former United States Navy intelligence analyst Jonathan Jay Pollard is currently serving a life sentence for selling classified information to the Israeli government between 1985 and 1987. On December 14, the Central Intelligence Agency declassified its official damage assessment of Pollard’s espionage, who some counterintelligence officials believe was the most prolific mole that ever spied on the US government for a foreign country. This was the second time that the CIA declassified the document, titled The Jonathan Jay Pollard Espionage Case: A Damage Assessment, following an appeal by George Washington University’s National Security Archive. Even though this latest version of the declassified document is still heavily redacted, it contains some new information. One new revelation is that Pollard’s Israeli handlers specifically asked him to acquire intelligence collected by the US government on the Pakistani nuclear weapons program. In a section titled “Implications of Compromises: What Israel Gained from Pollard’s Espionage”, the CIA assessment states that Pollard focused on “Arab and Pakistani nuclear intelligence” and gave his Israeli handlers information on a secret Pakistani “plutonium reprocessing facility near Islamabad”. Further information in the declassified report about this subject is completely redacted. The question is, what kind of information on Pakistan’s nuclear weapons program did Tel Aviv acquire from Pollard? According to A.Q. Khan, the so-called father of the Pakistani nuclear bomb, Islamabad was able to detonate a nuclear device “within a week’s notice” by as early as 1984. IntelNews has also reported that the US was aware of Pakistan’s plans to build the bomb in the 1970s and had been working along with other Western countries, including the United Kingdom, to prevent Pakistan’s covert attempts to purchase ‘gray area’ technologies for its nuclear weapons program. In 2009, Imtiaz Ahmad, former director of Pakistan’s Inter-Services Intelligence directorate, spoke of a 1979 ISI operation called RISING SUN, which involved the alleged unmasking of Rafiq Munshi, a US-trained Pakistani nuclear scientist, who Ahmed says was a CIA agent. The operation also resulted in the exposure of several undercover CIA agents, posing as diplomats, stationed in the US embassy in Islamabad and the consulate in Karachi. Another question is whether Israel knew by 1987 that CIA operations against the Pakistani nuclear weapons program ended soon after Ronald Reagan was elected US President. His administration actively supported the Pakistani nuclear program in light of Pakistan’s adversarial relationship with the Soviet Union.

December 18, 2012 by Joseph Fitsanakis 2 Comments

By JOSEPH FITSANAKIS | intelNews.org |

Find this story at 18 December 2012

Berlin – Bundesfinanzminister Wolfgang Schäuble steht nach seinem Auftritt im NSU-Untersuchungsausschuss des Bundestags in der Kritik. Der Ausschussvorsitzende Sebastian Edathy warf dem damaligen Innenminister Desinteresse an der Aufklärung der Morde vor. Schäuble habe sich für die Sache so gut wie gar nicht interessiert, sagte der SPD-Politiker dem RBB-Inforadio. Zudem seien 2006 in Schäubles Ministerverantwortung gravierende Fehlentscheidungen getroffen worden. Unter anderem habe man die Abteilungen für Links- und Rechtsextremismus beim Verfassungsschutz zusammengeführt.

15.12.12

Find this story at 15 December 2012

© Axel Springer AG 2012 – Alle Rechte vorbehalten

zBerlin – Der frühere Bundesinnenminister Wolfgang Schäuble (CDU) war als Zeuge vor den NSU-Untersuchungsausschuss des Bundestages geladen worden – und wies eine Mitverantwortung für Ermittlungspannen bei der Aufdeckung der Zwickauer Terrorzelle von sich.

„Ich kann nichts erkennen, was mich in irgendeiner Weise belasten würde“, sagte der heutige Bundesfinanzminister.

Ein Minister greife in der Regel nicht in Einzelentscheidungen seiner Behörde ein – er übernehme stattdessen Führungsaufgaben. Er selbst habe sich nicht als „oberster Polizist im Land“ gesehen. „Deswegen bin ich mit diesen schrecklichen Morden amtlich nur sehr marginal befasst gewesen“, sagte der Minister.

Schäuble wies in der Anhörung auch Vorwürfe zurück, er habe die Ermittlungen erschwert, indem er 2006 dem Bundeskriminalamt (BKA) die Ermittlungen nicht übertragen habe. „Ich kann mich nicht erinnern, dass mir ein solcher Vorschlag gemacht worden ist”, sagte der Bundesfinanzminister.

Der Ausschuss argumentierte, dass die Ermittlungen des BKA einen zweiten Blick gebracht hätten und dadurch unter Umständen hilfreich gewesen wären.
NSU-Akten-Affäre

Ungeheuerliche Ermittlungspannen bei der Zwickauer Terrorzelle. BKA-Chef Zierke sagte vor dem Untersuchungsausschuss: „Wir haben versagt”.
mehr…

Schäuble verteidigte vor dem Ausschuss auch die Zusammenlegung der Abteilungen für die Bekämpfung von Links- und Rechtsextremismus beim Verfassungsschutz. Die Gefahr durch den islamistischen Terrorismus sei vor der Fußball-WM 2006 hoch eingeschätzt worden – eine zentrale Terrorbekämpfungsabteilung in Berlin sei für notwendig erachtet worden. Die Gefahr des rechtsextremen Terrors sei dadurch nicht minder berücksichtig worden.

Schäuble war von 2005 bis 2009 Chef des Innenressorts. In dieser Zeit tappten die Ermittler mit ihren Untersuchungen zur rechtsextremen Terrorzelle NSU noch völlig im Dunkeln.

Der Ausschuss befasst sich seit Beginn des Jahres mit den Verbrechen des Nationalsozialistischen Untergrunds (NSU) und den Ermittlungspannen bei deren Aufdeckung. Der Terrorzelle werden zehn Morde zwischen 2000 und 2007 an türkisch- und griechischstämmigen Kleinunternehmern und einer Polizistin zur Last gelegt. Die Gruppierung flog aber erst im November 2011 auf. Die Sicherheitsbehörden kamen ihr jahrelang nicht auf die Spur.

Unterdessen lehnte Beate Zschäpe (37) eine Untersuchung durch einen psychiatrischen Gutachter ab. Das ließ die mutmaßliche Rechtsterroristin dem Oberlandesgericht München über ihre Anwälte mitteilen, ergaben Recherchen der „Panorama”-Redaktion des NDR.

Gerichtspsychiater Henning Saß vom Uniklinikum Aachen sollte herausfinden, ob die Voraussetzungen für eine Sicherungsverwahrung von Zschäpe bestehen. Die Nazi-Braut, die bisher noch keine Aussage gemacht hat, soll ein Gespräch mit dem renommierten Psychiater abgelehnt haben.

Der emeritierte Professor Saß ist einer der bekanntesten Psychiater in deutschen Gerichtssälen. Nun soll Saß auf Grundlage der Ermittlungsakten ein erstes Gutachten erstellen. Dazu wollte das Oberlandesgericht München (OLG) keine Stellung nehmen.

…

14.12.2012 – 17:42 Uhr

Find this story at 14 December 2012

© BILD digital GmbH & CO. KG

Just days after a man was sentenced for spying for Syria, German federal prosecutors said Friday they had brought charges against a German-Moroccan national on suspicion of observing opposition members.

The federal prosecutor’s office said the 59-year-old suspect identified only as Bagdad A. was believed to have worked as an agent for the Moroccan secret services in Germany from May 2007 to February this year.

“The accused has a broad network of contacts among Moroccans living in Germany,” it said in a statement.

“In 2007, he told the Moroccan foreign intelligence service he was willing to use his contacts to provide information about Moroccan opposition members living in Germany.”

It said he remained in “constant” contact with his employers until February this year and informed them in particular about demonstrations held by opposition groups.

A spokesman for the prosecutors said the man was not currently in custody but that the authorities had determined there was little risk of flight as his family lived in Germany.

On Wednesday, a German court gave a two-year suspended jail sentence to a 48-year-old man of dual German-Lebanese nationality for spying on opponents of the Syrian regime in Germany.

…

Published: 7 Dec 12 16:34 CET

Find this story at 7 December 2012

AFP/The Local/mry

Row over unexplained Surrey death of Alexander Perepilichnyy, a key witness in fraud case of £140m in tax stolen from Russia

A security vehicle at the entrance to St George’s Hill private estate near Weybridge, Surrey in November, where Alexander Perepilichnyy died in mysterious circumstances. Photograph: Olivia Harris/Reuters

Police and anti-fraud agencies have been criticised by the alleged victim of a multimillion-pound international fraud for ignoring dossiers of evidence – including death threats and intimidation – linking the crime with the UK, months before a witness connected to the case was found dead in unexplained circumstances.

The body of Alexander Perepilichnyy, 44, was found outside his Surrey home on 10 November. His cause of death is described as “unexplained” following two postmortems, with further toxicology tests to come.

He was a key witness in a fraud case involving the theft of £140m in tax revenue from the Russian government. The alleged fraudsters are said to have stolen three companies from a UK-based investment firm, Hermitage Capital, and used them to perpetrate the fraud – leaving Hermitage in the frame for the criminal acts.

The case is known as the “Magnitsky case”, after one of Hermitage’s Russian lawyers, Sergei Magnitsky, who was found dead in a Russian prison in 2009 with his body showing signs of torture.

A motion from the parliamentary assembly of the Council of Europe said Magnitsky had been “killed … while in pre-trial detention in Moscow after he refused to change his testimony”.

Bill Browder, the founder of Hermitage Capital, has been trying to secure convictions for the death of Magnitsky, as well as those implicated in the alleged fraud against his company, for four years.

Documents seen by the Guardian show that in January and February Browder’s lawyers passed a criminal complaint to the City of London police, the Serious Fraud Office (SFO), the Financial Services Authority (FSA) and Serious Organised Crime Agency (SOCA).

The complaint alleged Britain had ties to the alleged criminal conspiracy from its earliest stages: a UK citizen, Stephen John Kelly, served as a nominee, or “sham” director, for British Virgin Islands-based offshore companies involved in liquidating the companies used to claim the allegedly fraudulent tax refunds. Separately, a crucial couriered package of evidence, used as a pretext to raid offices in Russia, was sent from UK soil.

And, significantly, the complaint alleged lawyers working in the UK for Hermitage on the case had been subject to death threats made by phone, and intimidation via surveillance of their offices.

Hermitage claim the alleged theft of the companies was carried out using documents taken from their offices during a police raid, then “representatives” of the companies engaged in an elaborate series of steps to secure a tax rebate of about £140m. The three firms, now with no assets and more than £600m of debts, were then sold on and liquidated via the British Virgin Islands.

The Conservative MP Dominic Raab wrote to the same police and anti-fraud agencies again in August also encouraging an investigation, after being contacted by Hermitage with respect to their complaints.

Raab had previously urged action in the House of Commons against individuals allegedly implicated in Magnitsky’s death, mirroring a US bill that was formally passed by the Senate on Thursday evening.

Raab also informed the Home Office last month that one of the alleged leaders of the Russian criminal gang had apparently travelled to the UK on two occasions in 2008, despite having previous convictions in relation to a multimillion-pound fraud, and asked them to investigate. He also passed details of 60 individuals allegedly involved in the plot to UK authorities to assist in monitoring of their movements.

Raab said the lack of information from any UK authorities was troubling.

“The first thing is, we don’t know about Perepilichnyy and his cause of death,” he said. “But we do know there was some sort of hit-list in Russia with his name on it and he’s obviously given evidence in these money-laundering proceedings.

“I think the key thing is the Home Office give the police all the support they can. At the moment, there’s a lack of transparency, it’s very difficult to know. We’ve got no idea if anything’s been actioned, or even how many people linked to the case have been travelling in and out of Britain. We just don’t know.”

City of London police said they had met Hermitage but had found no evidence of UK involvement in the alleged offences.

“Detectives met with the company’s solicitors and having reviewed the complaint concluded there was no evidence of criminality in the UK and would be taking no further action,” said a spokesman”.

The SFO, FSA and SOCA declined to comment, citing policies barring them from confirming or denying the existence of any specific investigations.

A spokesman for the Home Office confirmed they had been contacted by Raab and were looking into his queries, but said they did not comment on individual visa cases.

Surrey police have still been unable to establish a cause of death for Perepilichnyy, who collapsed and died outside his luxury home in Weybridge, Surrey. He had been out jogging, his wife Tatyana said, and was found in the street wearing shorts and trainers.

Perepilichnyy appears to have been part of the alleged criminal group but to have fallen out with other members of the syndicate. He fled to Britain three years ago, taking with him bank documents, details of Credit Suisse accounts and other evidence.

In the UK Perepilichnyy kept a low profile, with few Russians in the capital having heard of him. He passed a bundle of evidence to Hermitage Capital; Hermitage then handed the documents over to the Swiss police. As a result Swiss investigators closed down several accounts allegedly belonging to figures in the criminal gang.

Andrei Pavlov, a Russian lawyer, told Kommersant, Russia’s leading daily, that Perepilichnyy appeared exhausted and frightened during two meetings the men had last year. “He wanted to make peace with [ex-partner Vladlen] Stepanov,” the lawyer said. Pavlov did not respond to repeated requests for comment by the Guardian’s deadline.

Stepanov, and his ex-wife Olga Stepanova, are among those accused by Hermitage of taking part in a complex scheme to illegally funnel Russian taxes from companies once owned by Hermitage. Information released by Hermitage, and uncovered by Magnitsky, shows how Stepanova, the former head of a Moscow tax office, and her husband bought wildly expensive properties in Moscow, Montenegro and Dubai.

In a video interview with Vedomosti, a respected financial daily, in May 2011, Stepanov attempted to explain his personal wealth, which he claims was gained through investing the money he made in the 1990s from tunnel construction and optics. He called Browder’s investigations “fabricated facts”. “With these fabricated facts, they have blamed me for everything – that there is blood on my hands.”

He also said he had fallen out with Perepilichnyy, calling him a man with “many problems”.

“He ran away. He’s not here. He doesn’t answer the phone. He’s hiding. It’s like he doesn’t exist.” Perepilichnyy is believed to have fled to the UK after becoming unable to pay back debts amid the global financial crisis.

…

James Ball, Luke Harding and Miriam Elder
The Guardian, Sunday 9 December 2012 18.35 GMT

Find this story at 9 December 2012

© 2012 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.