Ben Zygier, Melbourne man known as Prisoner X, also questioned by reporter over spying before death in 2010

Ayalon jail, in Ramle, near Tel Aviv, where Ben Zygier was held incommunicado. He was found hanged in his cell. Photograph: Nir Elias/Reuters

Extraordinary new details emerged on Wednesday about the alleged double life of Ben Zygier – known as “Prisoner X” – an Australian-Israeli national and reported Mossad agent, who died after being secretly detained in an Israeli prison in 2010.

In the midst of an escalating diplomatic storm over the 34-year-old’s treatment and the revelation that he was being investigated by Australian authorities as a suspected Israeli agent who used Australian passports for operations, it emerged that he was confronted shortly before his arrest by an Australian journalist who accused him of being a spy.

As the scandal over Zygier’s suicide, while being held incommunicado in Ayalon prison, continued to grow in Israel and Australia, it was also revealed by Australian news organisations that he was under investigation by the Australian Security Intelligence Organisation [ASIO] as one of three citizens suspected of using of Australian passports on behalf of Mossad.

More details of the case emerged as the Israeli government partially lifted its blanket ban on reporting any details of Zygier’s imprisonment, first imposed by an Israeli court after his arrest.

Zygier, who was married to an Israeli and had two young children, was found hanged in his cell in late 2010. His body was flown to Melbourne for burial the following week.

In Israel the case has triggered demands by opposition politicians, human rights groups and the media for Benjamin Netanyahu’s government to supply more information about the man’s imprisonment and death, and to reform its antiquated and authoritarian military censorship rules.

When the story about Prisoner X first emerged, Israeli media said the unidentified man was being held incommunicado at Ayalon high-security prison in the wing built to accommodate Yigal Amir, the assassin of the Israeli prime minister Yitzhak Rabin.

While the case remains deeply murky, the new revelations will be deeply embarrassing to Mossad, not least because they have lifted the lid again on how the Israeli spy agencies acquire cover identities for agents.

In the last three years the Mossad department charged with providing cover identities has been caught out in a series of high-profile bungles as it has been found to have been improperly using foreign passports for its operations.

The details came only a day after an ABC documentary revealed Prisoner X’s identity for the first time, and after ham-fisted efforts by Netanyahu’s office to prevent reporting of the story by Israeli media messily backfired.

According to The Age, Zygier had applied for Australian passports using three identities over the years – those of Ben Alon, Ben Allen and Benjamin Burrows.

The new details about Australian suspicions that Zygier was a Mossad agent came as the Australian government was forced to backtrack on claims that it had no knowledge of his arrest and to admit that Israeli officials had briefed Australian diplomats over the case.

There has still been no official explanation for why Zygier was secretly imprisoned without trial, and information on his case ruthlessly suppressed. But speculation is growing that he may have offered to provide information to a foreign power.

It is still not clear whether Zygier was actively working for Mossad, or whether he simply acquired passports for the spy agency to use in its overseas operations.

According to The Age, Zygier had been approached by a Fairfax journalist after being tipped off that the Australian intelligence agency ASIO was investigating three dual national citizens who had emigrated to Israel, on suspicion that the men had used Australian passports to spy for Israel in Iran, Syria and Lebanon – which is illegal under Australian law.

Zygier, known as Benji, was approached by the reporter Jason Koutsoukis shortly before his arrest in 2010 and asked whether he was an Israeli spy after being accused of travelling back to Australia to change his name and obtain a new Australian passport.

At the time Zygier said: “I have never been to any of those countries that you say I have been to, I am not involved in any kind of spying. That is ridiculous.”

In recent years the issue of both Mossad operations involving citizens of friendly nations and use of passports of allies, has become a source of serious friction with governments usually friendly with Israel.

“There are informal rules,” said one person familiar with intelligence co-operation arrangements. “You inform your allies if you want to speak to someone or do something. There is a feeling the Israelis don’t play by the rules.”

…

Peter Beaumont and Alison Rourke in Sydney
guardian.co.uk, Wednesday 13 February 2013 17.32 GMT

Find this story at 13 February 2013
© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

JERUSALEM — The story had all the trappings of a spy thriller: an anonymous prisoner linked to Israel’s secret service, Mossad, isolated in a top-security wing originally built for the assassin of a prime minister. A suicide — or was it a murder? — never officially reported. A gag order that barred journalists from even acknowledging the gag order. And a code name to rival 007: Prisoner X.

The first reports about the death of Prisoner X leaked out in 2010, both in Israel and the United States, where a blogger identified the mystery man as a former Iranian general. Government censors immediately forced an Israeli news site to remove two items related to Prisoner X — and journalists were interrogated about it by the police.

On Tuesday, after an extensive Australian television report identifying Prisoner X as an Australian father of two who became an Israeli spy, the prime minister’s office summoned Israeli editors to a rare meeting to remind them of the court order blocking publication of anything connected to the matter.

It remains unclear what Prisoner X might have done to warrant such extreme treatment — and such extreme secrecy, which human rights groups have denounced as violating international law. What is clear is that the modern media landscape makes the Israeli censorship system established in the 1950s hopelessly porous: the Australian report quickly made the rounds on social media, prompting outraged inquiries from opposition lawmakers on the floor of Parliament.

“The Israeli public will know sooner or later what happened,” declared Nahman Shai, a Parliament member from the Labor Party.

Aluf Benn, the editor of the Israeli daily Haaretz, said the government forced him and another news organization to delete items about the Australian reports from their Web sites on Tuesday. Later, Haaretz posted an article on the unusual editors meeting and the parliamentary discussion.

“They live in a previous century, unfortunately,” Mr. Benn said of the Israeli administration. “Today, whatever is blocked in news sites is up in the air on Facebook walls and Twitter feeds. You can’t just make a story disappear. I hope that they’re more updated in whatever they do professionally.”

The prime minister’s office and prison service declined on Tuesday to comment. “I can’t tell you anything; I’m not dealing with this,” said the prison spokeswoman, Sivan Weizman. “I can’t answer any question about it. Sorry.”

The Australian report, a half-hour segment based on a 10-month investigation that was broadcast Tuesday on the ABC News magazine program “Foreign Correspondent,” identified Prisoner X as Ben Zygier and said he had used the name Ben Alon in Israel. Mr. Zygier immigrated to Israel about a decade before his death at age 34, married an Israeli woman and had two small children, according to the report.

“ABC understands he was recruited by spy agency Mossad,” read a post on the Australian network’s Web site. “His incarceration was so secret that it is claimed not even guards knew his identity.” Mr. Zygier “was found hanged in a cell with state-of-the-art surveillance systems that are installed to prevent suicide,” it said, adding that guards tried unsuccessfully to revive him and that he was buried a week later in a Jewish cemetery in a suburb of Melbourne.

A spokeswoman for the Australian government said in an e-mail that its embassy was unaware of the prisoner’s detention until his family asked for help repatriating the remains, and that she could not “comment on intelligence matters (alleged or actual).”

The Australian report builds on news items from 2010 that described the death of Prisoner X in solitary-confinement cell 15 in a part of Israel’s Ayalon Prison said to have been created especially for Yigal Amir, who killed Prime Minister Yitzhak Rabin in 1995. Prisoner X was not allowed visitors or a lawyer, according to those reports.

Richard Silverstein, an American blogger, claimed in 2010 that Prisoner X was Ali-Reza Asgari, a former general in Iran’s Islamic Revolutionary Guards Corps and a government minister, who had previously been reported to have defected to Israel and cooperated with Western intelligence agencies. On Tuesday, Mr. Silverstein acknowledged his error, saying his source apparently was part of “a ruse designed to throw the media off the scent of the real story.”

Bill van Esveld, a Jerusalem-based analyst with Human Rights Watch, said the reports suggested a serious violation of international law. “That’s the most basic obligation you can think of, not disappearing people,” he said. “You can’t take somebody into detention, deny any knowledge of them, and not allow their families to be in communication with them, not allow them to see a lawyer or have any due process. That’s what needs to be looked into.”

Dov Hanin, a member of Parliament from the left-wing Hadash Party, on Tuesday questioned Israel’s justice minister, Yaakov Ne’eman, about Prisoner X, asking: “Are there people whose arrest is kept a secret? What are the legal monitoring mechanisms in charge of such a situation? What are the parliamentary monitoring systems in charge of such a situation? And how can public criticism exist in cases of such a situation?”

Mr. Ne’eman replied that the matter did not fall under his jurisdiction, but said, “There is no doubt that if true, the matter must be looked into.”

…

February 12, 2013
By JODI RUDOREN

Find this story at 12 February 2013

© 2013 The New York Times Company

Evidence has been unearthed that strongly suggests Israel’s infamous Prisoner X, who was jailed under extraordinary circumstances in 2010, was an Australian national from Melbourne.

Investigations by the ABC’s Foreign Correspondent program have revealed Ben Zygier, who used the name Ben Alon in Israel, was found hanged in a high-security cell at a prison near Tel Aviv in late 2010.

His body was flown to Melbourne for burial a week later.

The death goes part of the way to explain the existence in Israel of a so-called Prisoner X, widely speculated in local and international media as an inmate whose presence has been acknowledged by neither the jail system nor the government.

The case is regarded as one of the most sensitive secrets of Israel’s intelligence community, with the government going to extraordinary lengths to stifle media coverage and gag attempts by human rights organisations to expose the situation.

Watch the full Foreign Correspondent report on Prisoner X on iview.

The Prisoner X cell is a jail within a jail at Ayalon Prison in the city of Ramla. It was built for the assassin of Israeli prime minister Yitzhak Rabin.

The ABC understands Mr Zygier became its occupant in early 2010. His incarceration was so secret that it is claimed not even guards knew his identity.

Israeli media at the time reported that this Prisoner X received no visitors and lived hermetically sealed from the outside world.

When an Israeli news website reported that the prisoner died in his cell in December 2010, Israeli authorities removed its web pages.

An Israeli court order prohibiting any publication or public discussion of the matter is still in force; Israel’s internal security service, Shin Bet, has effectively blocked any coverage of the matter.
Secret imprisonment
Photo: Bill van Esveld has described the secret imprisonment of Prisoner X as “inexcusable”. (ABC)

Foreign Correspondent can reveal that Mr Zygier was 34 at the time of his death and had moved to Israel about 10 years earlier. He was married to an Israeli woman and had two small children.

Mr Zygier’s arrest and jailing in Israel remains a mystery, but the ABC understands he was recruited by spy agency Mossad.

It is understood Mr Zygier “disappeared” in early 2010, spending several months in the Prisoner X cell.

At the time, human rights organisation Association for Civil Rights in Israel criticised the imprisonment and wrote to Israel’s attorney-general.

“It’s alarming that there’s a prisoner being held incommunicado and we know nothing about him,” wrote the association’s chief legal counsel Dan Yakir.

The assistant to the attorney-general wrote back: “The current gag order is vital for preventing a serious breach of the state’s security, so we cannot elaborate about this affair.”

Contacted by the ABC, Mr Yakir would not comment on the case, quoting a court order gagging discussion.

It’s called a disappearance, and a disappearance is not only a violation of that person’s due process rights – that’s a crime.
Human rights advocate Bill van Esveld

Bill van Esveld, a Jerusalem-based advocate for Human Rights Watch, has described the secret imprisonment of Prisoner X as “inexcusable”.

“It’s called a disappearance, and a disappearance is not only a violation of that person’s due process rights – that’s a crime,” he told Foreign Correspondent.

“Under international law, the people responsible for that kind of treatment actually need to be criminally prosecuted themselves.”

Mr Zygier’s apparent suicide in prison adds to the mystery. He was found hanged in a cell which was equipped with state-of-the-art surveillance systems installed to prevent suicide. Guards reportedly tried unsuccessfully to revive him.

His body was retrieved and flown to Melbourne. He was buried in Chevra Kadisha Jewish cemetery in the suburb of Springvale on December 22, seven days after his death.

Mr Zygier’s family has declined to speak to the ABC, and friends and acquaintances approached by Foreign Correspondent in Melbourne have also refused to comment.
Mossad activity
Video: Former ASIS agent Warren Reed speaks to ABC News 24’s The World (ABC News)

Australia’s domestic intelligence agency ASIO has long scrutinised Australian Jews suspected of working for Mossad.

The agency believes Mossad recruits change their names from European and Jewish names to “Anglo” names. They then take out new passports and travel to the Arab world and Iran, to destinations Israeli passport holders cannot venture.

Warren Reed, a former intelligence operative for Australia’s overseas spy agency ASIS, told Foreign Correspondent that Australians were ideal recruits for Mossad.

“Australians abroad are generally seen to be fairly innocent,” he said.

“It’s a clean country – it has a good image like New Zealand.

“There aren’t many countries like that, so our nationality and anything connected with it can be very useful in intelligence work.”

The Department of Foreign Affairs has confirmed that Mr Zygier also carried an Australian passport bearing the name Ben Allen.
‘Allegations troubling’

When told details of Foreign Correspondent’s investigation, Foreign Minister Bob Carr said he was concerned by the claims.

“Those allegations certainly do trouble me,” Senator Carr said.

“It’s never been raised with me. I’m not reluctant to seek an explanation from the Israeli government about what happened to Mr Allen and about what their view of it is.

“The difficulty is I’m advised we’ve had no contact with his family [and] there’s been no request for consular assistance during the period it’s alleged he was in prison.”

Senator Carr says in the absence of a complaint by Mr Zygier’s family, there is little for the Australian Government to act upon.

However the transgression came about, it would have to be involved with espionage, treachery – very, very sensitive information that known to others would pose an immediate threat to Israel as a nation state.
Former ASIS operative Warren Reed

International conventions spell out that when a foreigner is jailed or dies, their diplomatic mission must be informed.

Senator Carr claims Australian diplomats in Israel only knew of Mr Zygier’s incarceration after his death.

Mr van Esveld says it is inexcusable for the Australian Government not to be notified.

…

Foreign Correspondent By Trevor Bormann

Updated Wed Feb 13, 2013 3:07pm AEDT

Find this story at 13 February 2013

© 2013 ABC

Security officials suspect that Ben Zygier, the alleged spy who died in a secret Israeli prison in 2010, may have been about to disclose information about Israeli intelligence operations, including the use of fraudulent Australian passports, either to the Australian government or to the media before he was arrested.

Mr Zygier ”may well have been about to blow the whistle, but he never got the chance”, an Australian security official told Fairfax Media.

Sources in Canberra are insistent that the Australian Security Intelligence Organisation (ASIO) was not informed by its Israeli counterparts of the precise nature of the espionage allegations against Mr Zygier. However, it is understood that the Melbourne law graduate had been in contact with Australian intelligence officers.

Israeli intelligence informed ASIO of the arrest and detention of Mr Zygier just eight days after authorities in Dubai had revealed that suspected Israeli agents had used fraudulent Australian passports in the assassination of a Palestinian militant.

The consequent crisis in Australian-Israeli intelligence relations provided the context in which the Australian diplomats did not seek consular access to Mr Zygier, who was regarded by Australian security officials as a potential whistleblower on Israeli intelligence operations.

The Foreign Affairs Minister, Bob Carr, on Thursday revealed that the government learnt of Mr Zygier’s detention through ”intelligence channels” on February 24, 2010. He told a Senate estimates hearing that Israel had ”detained a dual Australian-Israeli citizen – and they provided the name of the citizen – in relation to serious offences under Israeli national security legislation”.

Fairfax Media has been told by security sources that ASIO’s liaison office in Tel Aviv was notified of Mr Zygier’s detention by the Israeli security agency Shin Bet. It is understood that ASIO promptly notified the Department of Foreign Affairs and Trade (DFAT), including the ambassador to Israel, Andrea Faulkner.

However, officials were unclear when or whether the then foreign minister, Stephen Smith, was briefed. Senator Carr’s office declined to respond when asked on Thursday about the government’s precise knowledge of Israeli allegations about Mr Zygier and the reasons for his secret detention. As no request for consular assistance was made by Mr Zygier or his family, the matter was left to intelligence liaison channels. No consular contact was made with Mr Zygier, and Australian diplomats did not become involved in the matter until after his reported suicide in prison in December 2010.

Mr Zygier’s detention came at an increasingly tense time in Australian-Israeli relations.

On February 16, 2010, Dubai authorities revealed that suspected Israeli agents had used Western passports in a covert operation that resulted in the assassination of Hamas leader Mahmoud al-Mabhouh in the United Arab Emirates.

News of the Israeli passport fraud caused a strong reaction from the then prime minister, Kevin Rudd. On February 25, according to a US diplomatic cable published by WikiLeaks, DFAT told the US embassy in Canberra that ”Australian officials are ‘furious’ all the way up the chain of command over the incident, and Prime Minister Rudd has vowed to get to the bottom of it”.

Australian Federal Police investigators travelled to Israel to pursue the Dubai passport fraud case, and that was followed by a visit to Tel Aviv by ASIO director-general David Irvine, who met Israeli intelligence chiefs. Mr Irvine subsequently provided a classified report to the government on the passport fraud issue.

However security sources have told Fairfax Media that the ASIO director-general did not raise the case of Mr Zygier.

Senator Carr told the Senate hearing that the Australian government sought ”specific assurances” that Mr Zygier’s legal rights would be respected and the government relied on these assurances. DFAT on Thursday declined to provide details of these exchanges.

…

Philip Dorling
Published: February 15, 2013 – 10:35AM

Find this story at 15 February 2013

Copyright © 2013 Fairfax Media

He was “a double agent working for Iran”; he was “responsible for the botched operation in a Dubai hotel in 2010” in which Mossad agents killed a senior Hamas commander; he was “just a loud mouth who couldn’t keep quiet” about being a member of Israel’s secret service. These are some of the many theories about why Ben Zygier, or “Prisoner X” as he was known until last week, was held in Israel’s most secure prison for a few months before apparently killing himself in December 2010. His detention was kept so secret that even his guards didn’t know his name; his presumed crime so grave that even his family haven’t gone public about his case.

Zygier’s name, and indeed his existence, would not have been known had it not been for an investigation by Foreign Correspondent, a programme produced by Australia’s ABC television, which unearthed details about the Israeli-Australian. They disclosed that his body was returned to his native Melbourne just before Christmas (and just after the birth of his second daughter) in 2010.

What Foreign Correspondent did not reveal was why Zygier was secretly jailed, a void that the Israeli government has not been eager to fill. So what exactly did this keen Zionist, a volunteer in the Israeli army, do to warrant such treatment? He was held in solitary confinement in the cell designed for Yigal Amir, the killer of the then Israeli Prime Minister, Yitzhak Rabin, and had access to nothing but a few books. Even Australian officials in Canberra admitted last week that they were unaware of Zygier’s case, despite his status as an Australian national.

The lack of official information has inevitably been filled by speculation. Because of the timing, the first theory was that Zygier had been involved in the operation in Dubai to kill the Hamas agent Mahmoud al-Mabhouh in January 2010. Zygier was arrested just a month later.

Several countries were outraged when it was revealed that some of the Mossad agents had travelled on fake passports – indeed, Australia expelled an Israeli diplomat in the aftermath. Was Zygier responsible for the images of Mossad agents being captured by CCTV? Was he responsible for bungling the passports? Or, more seriously, did he get turned by domestic security agents, as a Kuwaiti newspaper suggested last week?

One of the men who took part in the Dubai mission was Joshua Daniel Bruce, almost certainly an alias. The picture in a forged passport identifying Bruce appears to be of a man about the same age as the then 34-year-old Zygier, and of the 26 suspects he bears the greatest resemblance to Zygier. But on Friday a forensic facial recognition report commissioned by Reuters showed that Zygier and Bruce are not the same person, but it does not entirely dismiss the idea that Zygier was somehow involved in the Mabhouh operation.

At the beginning of 2010, the Australian journalist Jason Katsoukis uncovered evidence that Zygier was one of three Israeli-Australians running a front company in Italy, which ostensibly sold electronic equipment, to Iran among others. Zygier denied being a Mossad agent when asked by Mr Katsoukis, but it seems likely that he was working on contacts within the Sunni group, Jundallah, which has launched attacks against the Shia Iranian government.

Could Zygier’s incarceration be linked in some way to the arrest in February 2010 of Abdolmajid Rigi, the leader of Jundallah? Did Rigi blow Zygier’s cover and tell Iranian officials about the operation in Italy? In an interview with the Iranian Press TV after his arrest, Rigi said that American and Israeli agents were trying to persuade Jundallah to take their fight to Tehran. Rigi was eventually hanged, but what did he tell the authorities in Iran first?

…

Alistair Dawber
Sunday, 17 February 2013

Find this story at 17 February 2013

© independent.co.uk

Bart Debie, gewezen veiligheidsadviseur van het
VB en voormalig Antwerps politiecommissaris, verklaarde vandaag dat hij drie jaar lang informant van de staatsveiligheid was. Hij bespioneerde zo het VB. Hij maakte dat uitgerekend vandaag bekend omdat minister van Justitie Annemie Turtelboom (Open Vld) vrijdag verklaard had dat “de staatsveiligheid geen politici volgt uit hoofde van hun functie”. Volgens Debie is dat niet waar. Deze hele zaak roept nieuwe vragen op over de rol en de werking van de staatsveiligheid. We proberen de belangrijkste te beantwoorden in acht vraagjes en enkele bedenkingen.

1. WAT IS DE STAATSVEILIGHEID?

De Staatsveiligheid (SV) is België’s bekendste inlichtingendienst. Ze bestaat sinds 1831, hoort niet bij de politie, maar valt onder de verantwoordelijkheid van de Minister van Justitie. Ze zamelt inlichtingen in over al wat de veiligheid van de staat bedreigt: moslimfundamentalisten, antiglobalisten, extremisten van rechts en links. Ze speurt ook naar gevaarlijke sekten en criminele organisaties en naar de mogelijke verspreiding van gevaarlijke wapens die aanslagen (vuile bommen bv.) kunnen veroorzaken. Ze onderzoekt ook de economische spionage (zoals die bij Lernout & Hauspie).

Verder voert ze veiligheidsonderzoeken uit voor mensen die bv. bij de Navo of andere gevoelige instellingen willen gaan werken. Het gaat om honderden onderzoeken per jaar. Ze beschermt – in opdracht van de minister van Binnenlandse Zaken – ook hooggeplaatste personen (staats- en regeringsleiders en hun familie). In 2011 ging het om 100 opdrachten.

2. WAT GING VOORAF?

Vooraf: een woordje geschiedenis.

Op 15 oktober 1830 werd Isidore Plaisant (sic) de eerste administrateur-generaal van de Staatsveiligheid, die toen nog Openbare Veiligheid heette. Ze moest vooral orangisten opsporen, Belgen die aansluiting bij Nederland zochten.

Naarmate de negentiende eeuw vorderde, ging de Openbare Veiligheid alle buitenlanders in kaart brengen. De politie moest vanaf 1840 dagelijks een lijst van gegevens over iedere buitenlander op het grondgebied bezorgen (biografie, financiën, activiteiten). In die periode stroomden vele vluchtelingen België binnen, onder hen Karl Marx. De arbeidersbeweging en de Vlaamse beweging waren twee andere interessepunten van de Openbare Veiligheid. Omdat ze sinds haar ontstaan een personeels- en geldtekort had, deed ze veel een beroep op informanten. Maar die namen het niet zo nauw met de deontologie. Toen de beruchte arbeidersrellen na 1886 voor het assisenhof kwamen, bleek dat hun aanstokers agenten van de Staatsveiligheid waren. Ei zo na werd de dienst opgedoekt.

In 1929 kreeg de dienst zijn nieuwe naam, maar hij bleef op dezelfde schimmige wijze werken als voorheen. Er was nog altijd geen wettelijke regeling, hoewel die al in 1830 als ‘hoogst dringend’ was aangekondigd. Op het einde van de vorige eeuw kwam die er toch: in 1991 ontstond het Comité I, dat de Staatsveiligheid in opdracht van het parlement zou controleren, in 1998 – na 167 jaar – kwam er een wet op de Staatsveiligheid. De dienst kreeg toen de meeste van zijn huidige taken. Pas in 2010 kwam er dan op initiatief van senator Hugo Vandenberghe (CD&V) een behoorlijk strenge “BIM-wet”, een wet die de bijzondere inlichtingenmethoden van de SV regelt.

3. WIE WERKT BIJ DE SV?

Wie werkt bij de SV?

Ze heeft officieel 650 personeelsleden – naast een onbekend aantal informanten – en een budget van 45 miljoen. Ze wordt sinds 2006 geleid door Alain Winants, een Brussels parketmagistraat van liberalen huize. Zijn mandaat is eigenlijk al afgelopen, hij moet binnenkort worden vervangen. Maar hij kan opnieuw kandideren. De meest genoemde tegenkandidaat is Cédric Visart de Bocarmé, voormalig procureur-generaal van Luik en voormalig kabinetschef van minister Joëlle Milquet (cdH).

Einde november 2012 klaagde de grote baas van de SV erover dat zijn dienst te weinig personeel en middelen heeft, vooral om het dreigende salafisme, het moslimextremisme dus, te volgen. Dat salafisme is volgens Alain Winants momenteel het grootste gevaar voor de democratie.

Justititiminister Annemie Turtelboom ontkende echter dat de SV te weinig geld en personeel heeft. “De begroting van de staatsveiligheid is de jongste zeven jaar met 82% gestegen, van 23,86 miljoen in 2003 naar 43,46 miljoen in 2010. De voorbije twee jaren had de SV vaak moeilijkheden om het geld dat ze kreeg ook te besteden”, zo zegde ze op 27 november 2011 in de Kamercommissie Justitie aan Michel Doomst (CD&V). “De staatsveiligheid kreeg in 2010 82 nieuwe personeelsleden, terwijl er 32 vertrokken. Voor 2011 zijn de cijfers: 21 nieuwkomers, 25 vertrekkers. Ik zal nu met het topmanagement van de staatsveiligheid overleggen over de prioriteiten van de dienst”, zo besloot ze.

4. WAT MAG DE STAATSVEILIGHEID DOEN?

4.1. Wat màg de staatsveiligheid doen?

De SV maakt financiële analyses, bestudeert pamfletten en boeken, volgt vergaderingen van extremistische groepen en gaat na hoe groot hun actiekracht is. Ze kan daarvoor een beroep doen op alle openbare bronnen en ook op informanten. De SV is géén politiedienst, ze doet geen gerechtelijke onderzoeken en verricht geen aanhoudingen.

Tot 1998 was er dus geen enkele wet die de SV reglementeerde. En pas in 2010 kwam er een BIM-wet die de methoden die de SV mag gebruiken om inlichtingen in te zamelen, wettelijk vastlegt. Sinds dan zijn er gewone, specifieke en bijzondere methoden. De gewone bestuderen open bronnen (kranten, openbare verslagen, vergaderingen, gebruik van informanten e.d.).

Daarnaast heb je de specifieke methoden: observatie van een openbare plaats (of van een private plaats die toegankelijk is voor het publiek, zoals een discotheek of een kerk) met technische middelen (bv. een camera); doorzoeking van dit soort plaatsen met technische middelen; kennis nemen van de afzender of de geadresseerde van post of van de eigenaar van een postbus; kennisnemen van wie telefoneert met wie of van het IP-adres van een computer. De bijzondere methoden zijn: de observatie in woningen; het oprichten van een front store (een nepbedrijf of nepvzw om zo inlichtingen in te zamelen, nvdr); doorzoeking van private plaatsen; openen van post; inzamelen van gegevens op bankrekeningen; hacken van computers, behalve die van de overheid; telefoontap.

Een speciale BIM-commissie van drie magistraten moet op voorhand ingelicht worden van de specifieke methoden en voor de uitzonderlijke methoden moet ze op voorhand toestemming geven. Die BIM-commissie kan ook beslissen dat de SV misdrijven mag plegen, als dat absoluut nodig is voor het werk van de agenten (valse naamdracht, overtredingen van de wegcode….) en als het misdrijf in verhouding staat tot het doel dat wordt nagestreefd. In geen geval mag ze iemand’s fysieke integriteit schenden. Moorden kunnen dus – in tegenstelling tot bij de CIA, die van president Obama Osama bin Laden mocht vermoorden – in België niet.

4.2. Wat doét de staatsveiligheid?

Volgens het Comité I past de SV in 2011 731 keer specifieke methoden toe (grotendeels opvragen van telefoon- en gsm-nummers: 1.892 nummers in totaal) en 33 keer uitzonderlijke methoden toe (11 keer ging het om afluisteren van telefoons en 10 keer om inkijken van bankverrichtingen. Veertien operaties werden door de BIM-controlecommissie stopgezet.

5. HOE WERKT DE CONTROLE?

De staatsveiligheid wordt sinds 1991 gecontroleerd door het Comité I. Dat bestaat uit drie (politiek benoemde) personen: twee magistraten (onder wie voorzitter Guy Rapaille, een Luiks magistraat van PS-signatuur) en één ambtenaar. Dat Comité controleert de inlichtingendiensten: naast de staatsveiligheid, controleert het dus ook de militaire veildigheid ADIV. Iedere burger kan klacht indienen bij het Comité I als hij meent dat de staatsveiligheid zijn boekje te buiten ging. Het Comité I kan ook audits en toezichtonderzoeken over de staatsveiligheid of over bepaalde aspecten doen en daarvoor alle documenten opvragen.

Het Comité I wordt op zijn beurt gecontroleerd door een parlementaire begeleidingscommissie in de Senaat. Die staat onder leiding van Senaatsvoorzitter Sabine de Bethune (CD&V) en bestaat verder uit telkens één lid van PS, MR, N-VA en CD&V. Het VB wordt al sinds jaar en dag uit deze begeleidingscommissie geweerd, CD&V heeft twee leden in de begeleidingscommissie.

Daarnaast heb je nog de BIM-commissie, die toezicht houdt op de methoden van de SV. Zij moet voor de zwaarste methoden op voorhand toestemming geven en kan die methoden zelfs stopzetten bij misbruik. De BIM-commissie wordt voorgezeten door de Antwerpse onderzoeksrechter Paul Van Santvliet. De BIM-commissie bestaat verder nog uit twee magistraten, onder wie de Mechelse rechter Viviane Deckmyn.

6. KAN U UW DOSSIER INZIEN?

Kan U Uw dossier van de staatsveiligheid inzien?

Nee. Iedereen kan zijn dossier bij de staatsveiligheid laten inzien door de privacycommissie. Rechtstreeks Uw dossier inkijken kan U niet. De privacycommissie mag dat wel, maar ze mag U niet zeggen wat ze in Uw dossier gelezen heeft en ze kan alleen maar aanbevelingen doen om iets aan Uw dossier te veranderen. Maar ook daarover mag ze U niets vertellen. En de staatsveiligheid moet geen rekening houden met de aanbevelingen van de privacycommissie. In feite heeft U dus geen controle op wat in Uw dossier bij de staatsveiligheid staat.

Iedere burger kan ook klacht tegen de staatsveiligheid indienen bij het Comité I, maar dat doet dan hetzelfde als de privacycommissie, met dezelfde mogelijkheden en beperkingen. Het Comité I kan wel een en ander hierover publiceren in zijn jaarverslag.

U kan U ook tot de voogdijminister (justitieminister Turtelboom) wenden. Zij is baas van de staatsveiligheid en kan ook een en ander laten onderzoeken. Maar zij is net zoals Alain Winants gebonden door een geheimhoudingsplicht.

Als de BIM-wet op U werd toegepast, als dus een specifieke of uitzonderlijke inlichtingenmethode is gebruikt, dan kan U aan de baas van de staatsveiligheid hierover informatie vragen. Hij moet dan het juridisch kader schetsen waarin de methode werd toegepast en U kan dan aan het Comité I vragen om dat te controleren. U moet wel een wettig belang aantonen, de bewuste methode moet minstens vijf jaar beëindigd zijn en in die vijf jaar mogen geen nieuwe gegevens over U ingezameld zijn. Bovendien moeten de wetten op de veiligheidsmachtigingen, de privacy en de openbaarheid van bestuur nageleefd worden. U moet ook zelf informatie over de BIM-methodes vragen, men licht U niet automatisch in. En omdat men dat niet doet, kan U natuurlijk helemaal niet weten of er een BIM-methode op jou is toegepast. Deze hele regeling werd overigens op 22 september 2011 door het Grondwettelijk Hof vernietigd. Dat Hof vond dat de staatsveiligheid zelf de betrokkene moet inlichten zodra dat kan zonder hun onderzoek in gevaar te brengen. Door deze vernietiging vervalt de hele regeling tot het parlement een nieuwe heeft goedgekeurd.

7. WAT IS DE ZAAK-DEBIE?

== Bart Debie verklaarde vandaag dat hij tussen 2007 en 2010 informant was van de staatsveiligheid. Hij had dit zelf voorgesteld aan de dienst en kreeg hier naar eigen zeggen geen geld voor. Hij kwam vandaag met zijn verklaring omdat hij boos was omdat minister Turtelboom had gezegd dat de staatsveiligheid geen politici volgt. Naar eigen zeggen koos hij ook dit moment omdat er geen verkiezingen in zicht zijn en zijn verklaringen “dus geen electorale invloed kunnen hebben”.

Debie was commissaris bij de Antwerpse politie, waar hij morgen exact tien jaar weg is. Hij werd samen met de huidige korpschef Serge Muyters bekend omdat hij het Falconplein “opkuiste”. Maar Debie’s methodes waren – volgens justitie – nogal hardhandig. Hij werd op donderdag 31 januari 2008 door het Antwerpse Hof van Beroep veroordeeld tot vier jaar cel, waarvan één effectief omdat hij 12 allochtone arrestanten, onder wie een minderjarige, wel erg hardhandig had aangepakt: geslagen, geschopt, tegen het hoofd gestampt. Volgens het Hof was zijn bijnaam in het korps was “Bart Penalty”. Debie werd bovendien gestraft voor vervalsing van processen-verbaal, racisme tegen vier Turken en nog enkele andere dingen.

Debie zelf heeft altijd beweerd dat hij onschuldig was en dat binnen de politie een complot tegen hem was gesmeed. Op zijn weblog zegt hij dat hij wil aantonen dat hij helemaal geen racist is. “Mijn partner is nota bene een moslima van Afrikaanse origine. Zij werkt als professioneel fotomodel en verkeert in de kringen van zogenaamde bekende mensen. En als zij daar dan soms vertelt wie haar man is, dan vallen er wel eens monden open van verbazing”, zo schrijft hij.

Debie moest zijn straf niet uitzitten, maar kreeg een enkelband. Hij was toen al lang weg bij de Antwerpse politie, want hij ging al sinds 2004 bij het VB werken. Daar werd hij veiligheidsadviseur van Filip Dewinter. In 2007 nam hij contact op met de staatsveiligheid. Naar eigen zeggen omdat Dewinter hem had gevraagd om voor enkele kalashnikovs te zorgen. Dewinter wilde die hebben voor een persconferentie waarop hij gebruik van geweld met kalashnikovs wilde aanklagen naar aanleiding van een schietpartij in Brussel. Debie wilde die kalashnikovs niet zoeken “omdat dit een misdrijf was en hij al een strafblad had”. De veiligheidsadviseur was het ook beu dat de partijtop geen rekening hield zijn zijn eerdere klachten over het gedrag van de VB-jongeren in Dilbeek, “die ramen van winkeliers met opschriften in twee talen hadden gevandaliseerd” en over een medewerker van voormalig VB-voorzitter Bruno Valkeniers, “die neonaziconcerten met Blood and Honour organiseerde”. Debie: “Ik had dit allemaal intern aangeklaagd, maar de partijleiding deed er niets mee. Vandaar mijn stap naar de staatsveiligheid”.

Na zijn voorstel aan de staatsveiligheid kreeg hij naar eigen zeggen in Vilvoorde bezoek van iemand van die dienst. Die wilde vooral weten welke zakenlui het VB sponsorden en wie er deelnam aan de fundraising dinners die Dewinter organiseerde. De SV was verder geïnteresseerd in een Amerikaan die overal in de wereld anti-islambewegingen wilde financieren. Volgens Debie gedroeg zijn begeleider bij de SV zich heel correct: “Ik moet wel zeggen dat die man zeer correct en professioneel was. In het privéleven van Dewinter was hij niet geïnteresseerd. Het was hem te doen om de geldstromen en de contacten. Ik heb hem daar hopen documenten en informatie over bezorgd.”

Debie werd in 2010 uit het VB gezet omdat hij zich op Facebook vrolijk had gemaakt over de kanker van Marie-Rose Morel. Maar hijzelf ontkent dat dit zo was.

Debie zegde gisteren dat zijn straf helemaal is afgelopen dat hij momenteel een verzoek tot eerherstel heeft ingediend bij het Antwerpse Hof van Beroep. Hij werkt momenteel als zelfstandige, hij organiseert bedrijfsopleidingen over dringende medische hulp, zo zegt hij.

== De staatsveiligheid liet vandaag weten dat “een aantal verklaringen van Debie volledig verkeerd en onjuist zijn”. Welke verklaringen dat zijn, zegt de dienst er niet hij. De SV wil ook niet bevestigen of ontkennen dat Debie informant bij haar was. De dienst legt nooit uit wie haar informanten zijn. Wel wijst de SV erop dat Debie een misdrijf heeft gepleegd als hij effectief informant van de staatsveiligheid was én dat zelf openbaar heeft gemaakt. Want wie dit soort geheime informatie bekend maakt kan tot 6 maanden cel en 3.000 euro boete krijgen.

Debie hierover: “Dit schrikt mij niet af. Men zal het eerst en vooral moeten bewijzen en de staatsveiligheid mag zelf niet zeggen wie haar informanten zijn. Dat bewijs leveren lijkt me dus moeilijk. Ik vraag me bovendien af of ik officieel wel een “informant” was. Niemand van de staatsveiligheid heeft mij ooit gewezen op die geheimhoudingsplicht”.

Winants herhaalde vandaag dat de staatsveiligheid geen parlementsleden, politici of politieke partijen volgt, screent of schaduwt vanwege hun parlementaire activiteiten. “Maar we zijn wel bevoegd om een aantal bedreigingen te onderzoeken, waaronder extremisme. Fondsenwerving uit het buitenland voor het opzetten van anti-islambewegingen zou daaronder kunnen vallen”, verwijst hij naar de uitspraken van Debie, evenwel “zonder die te bevestigen”.

== Filip Dewinter reageerde verbolgen op de verklaringen van Debie. Hij “voelde zich verraden door een goede vriend, die hij in moeilijke situaties altijd had gesteund”. Hij overweegt een klacht tegen Debie. De ex-veiligheidsadviseur hierover: “Dit schrikt mij niet af, klacht indienen is een sport geworden”. Dewinter wil verder justitieminister Annemie Turtelboom over de zaak interpelleren. Hij vraagt dat de privacycommissie zijn gegevens nakijkt en dat Turtelboom zijn persoonlijk dossier aan hem bezorgt. Turtelboom zelf heeft bij het Comité I al een onderzoek over deze zaak gevraagd, zo liet ze weten.

== Het Comité I wilde vandaag geen commentaar geven op de verklaringen van Winants, Turtelboom en Dewinter omdat het onderzoek van het Comité I naar deze problematiek nog bezig is.

8. WAT IS HET RUIMER KADER VAN DE ZAAK-DEBIE?

Wat is het ruimer kader van de zaak-Debie? In ieder geval stelt deze zaak opnieuw de rol van de staatsveiligheid aan de orde. Volgt de dienst nu politici of niet? Dat kwam vorige week al aan bod in de Scientology-zaak.

8.1. Waarover ging de Scientology-zaak?

Hierover was vorige week veel te doen naar aanleiding van het lekken van twee geheime rapporten van de staatsveiligheid over de invloed van de schadelijke sekten Scientology, Sahaja Yoga en de Moslimbroederschap. In die rapporten stonden namen van politici. Diverse politici wilden weten hoe de staatsveiligheid met deze gegevens omsprong en of politici worden gevolgd. “Waarom krijgt de Koning dit rapport? Krijgt hij alle rapporten? Ook rapporten over Opus Dei?”, zo vroeg Stefaan Van Hecke (Groen). Turtelboom legde vorige vrijdag een en ander uit in de Kamercommissie Justitie.

Een eerste rapport werd alleen elektronisch ter beschikking gesteld. Het ging over de invloed van Scientology op de Congolese gemeenschap in België. Volgens Turtelboom kregen slechts 6 personen van buiten de staatsveiligheid dat eerste elektronisch rapport. “Daarnaast konden ook sommige medewerkers van de staatsveiligheid het inzien, maar omdat het elektronisch is, kan ieder manoeuvre van deze mensen geregistreerd worden. De Koning kreeg dit eerste rapport niet.”

Het tweede rapport was schriftelijk. Het ging naar 67 mensen, onder wie 43 van buiten de staatsveiligheid. Het was een fenomeenanalyse over de invloed van sekten zoals Scientology, Sahaja Yoga en de Moslimbroederschap. De Koning kreeg dat rapport wel. In dat rapport werden de namen van politici zoals Maggie De Block, Tony Van Parys, Elio Di Rupo en Rik Torfs vermeld. Maar wel als gecontacteerde personen. Het Comité I kreeg beide rapporten.

8.2. Wat deed Turtelboom?

Turtelboom zegde dat zij zelf aan het Comité I heeft gevraagd om een onderzoek naar beide lekken in te stellen. “Mensen kunnen zo’n geheim rapport maar inzien als ze daarvoor een aparte veiligheidsmachtiging hebben en bovendien als de informatie uit het rapport nuttig is voor hun werk. Wie die rapporten lekt kan tot 5 jaar cel en 30.000 euro boete krijgen”, waarschuwde de minister. Ze bevestigde nog dat de staatsveiligheid een klacht met burgerlijke partijstelling heeft ingediend, zodat de lekken nu ook onderzocht worden door het gerecht.

De minister zegde dat “geen parlementsleden worden gevolgd uit hoofde van hun functie en dat er ook geen dossiers worden bijgehouden van parlementsleden”. Turtelboom zegde dat de Koning “niet alle rapporten krijgt, maar alleen die waarvan de staatsveiligheid vindt dat het Hof ze moet krijgen. Koning Albert kreeg slechts één van de twee gelekte rapporten”.

Minister Turtelboom heeft naar aanleiding van deze lekken een onderzoek gevraagd bij het Comité I. Dat moet een aantal vragen beantwoorden. “Ik vroeg aan het Comité I om na te gaan hoe het aantal bestemmelingen van dit soort rapporten kan worden beperkt. Er moeten bovendien duidelijke criteria komen op grond waarvan geheime rapporten worden verspreid aan wie. Verder moet het Comité I nagaan of de namen van politici niet kunnen worden gedepersonaliseerd of minstens in categorieën opgesomd, zodat duidelijk wordt of een politicus gecontacteerd werd, effectief contact had of de organisatie steunde of niet”.

Turtelboom wil in de toekomst ook dat de minister van justitie een aparte nota krijgt als de staatsveiligheid politici vermeldt in een geheim rapport. Want in het dossier van Scientology gebeurde dat niet, terwijl het al van in 2009 zou moeten.

8.3. Hoe reageert het VB?

Het VB gelooft er niets van. In een reactie zegde senator Filip Dewinter dat politici van het VB en de PVDA wel degelijk gevolgd. “Dat blijkt uit de lijst van te volgen staatsbedreigende organisaties die opgesteld wordt door de staatsveiligheid en de federale politie. De lijst bestaat uit drie categorieën: code rood, code oranje en code geel. Code rood betreft terreurorganisaties zoals o.a. Hizb-Ut-Tahir (partij van de extremistische moslims), GIA (Algerijnse terreurorganisatie), de PKK, de DHKPC (de groep rond Feyrihe Erdal) en Blood and Honour. Code oranje betreft onder meer Sharia4belgium, de Outlaws/Hells Angels, de (Turkse) Grijze Wolven en Internationaal Verzet (anarchisten). Onder code Geel vallen onder meer Vlaams Belang en PVDA. Hun mandatarissen worden dus wel degelijk – in tegenstelling tot wat minister van Justitie Turtelboom beweert – actief gevolgd door de politiediensten en de staatsveiligheid”. Voor Dewinter is zo’n lijst “wel degelijk nuttig en nodig,maar enkel voor terroristische en subversieve organisaties die geweld willen plegen of oproepen tot het gebruik van geweld”.

“Het volgen van partijen zoals het Vlaams Belang is ondemocratisch en neigt naar Stasipraktijken. Blijkbaar worden vooral Vlaams-nationale organisaties gevolgd. Onder het mom van de bescherming van de staat, beschermt de staatsveiligheid vooral de bestendiging van het Belgische regime”, stelt Filip Dewinter. In de Kamer vroeg zijn collega Bert Schoofs of de staatsveiligheid indertijd Leopold III had gevolgd, maar daarop kwam geen antwoord.

8.4. Evaluatie

Eigenlijk spreken de visies van Turtelboom/Winants en Dewinter elkaar niet tegen. Turtelboom zegt dat de staatsveiligheid geen politici volgt in hun hoedanigheid van politici. Maar de staatsveiligheid moet wel het extremisme en het radicalisme in kaart brengen, bv. bewegingen die anti-islamgroepen willen oprichten. Dan kunnen bepaalde politici in het vizier komen. Net zoals dat in de fenomeenanalyse over Scientology het geval was. Alain Winants van de SV bevestigde dat nog eens vandaag. Hij zegde daarbij niet meer van wat al in zijn jaarverslag over 2011 stond. Turtelboom wil nu dat ze bij ieder rapport waarin een politicus wordt vernoemd een aparte nota krijgt waarin verwezen wordt naar die politicus en zijn rol in het onderzoek.

9. WAARHEEN MET DE STAATSVEILIGHEID?

9.1. Deze eeuw kwam de staatsveiligheid al meerdere malen in opspraak. Zo waren er de klachten dat zij het moslimextremisme niet efficiënt kon opvolgen uit misbegrepen politiek-correct gedrag en dat ze onvoldoende alert was geweest in de opvolging van het Putse koppel Sayadi-Vinck dat door de VN op een terroristenlijst was gezet, maar daar ondertussen weer is afgehaald. Deze klachten gelden nu zeker niet meer: het salafisme is nu een topprioriteit voor de staatsveiligheid. En de staatsveiligheid kon al een reeks terreurnetwerken ontmaskeren vooraleer ze actief waren. De dienst leert dus wel degelijk uit de kritieken van het Comité I, dat hiermee ook zijn nut heeft bewezen.

Er was deze eeuw ook de ophef rond de ontsnapping van de Turkse DHKPC-terroriste Feyrihe Erdal. Dat kon gebeuren omdat de auto van de SV die Erdal achtervolgde voor een rood licht moest stoppen. Door de BIM-wet wordt dit probleem opgelost, want voortaan mogen agenten van de SV verkeersmisdrijven plegen.

Er was ook heisa over de informantenwerking van de staatsveiligheid, toen bleek dat een van haar informanten, Abdelkader Belliraj in België zes moorden zou hebben gepleegd en in Marokko werd vervolgd voor terrorisme. De problematiek van het informantenbeheer werd eveneens aangepakt door de BIM-wet van 2010, die de bijzondere inlichtingenmethodes regelt.

Recent nog was er de veroordeling van Justitieminister Turtelboom tot 100.000 euro morele schadevergoeding omdat de staatsveiligheid in 1981 in een gelekte geheime nota foutieve en lasterlijke informatie had verspreid over de omstreden baron Benoît de Bonvoisin, die toen door de staatsveiligheid de “zwarte baron” en financier van extreem-rechts werd genoemd. Deze nota’s dateren evenwel uit de tijd dat de staatsveiligheid nog helemaal niet gereglementeerd was en de mysterieuze Albert Raes de dienst nog leidde.

9.2. De discussie in de zaak-Debie keert periodisch weer. Ze gaat echter niet alleen over de vraag of politici door de staatsveiligheid mogen worden gevolgd of niet. Maar ook over het statuut van de staatsveiligheid zelf. Eerder al vonden het VB en de sp.a dat de SV als aparte dienst moet worden afgeschaft en moet worden ondergebracht bij de politie. Die laatste kan in principe alleen maar inlichtingen over misdrijven inzamelen nadat die misdrijven gepleegd zijn. Maar sinds een decennium kan ze ook “zachte informatie”, info over verdachte personen en situaties zonder dat een misdrijf is gepleegd, inzamelen. Dat kan natuurlijk tot overlappingen leiden op sommige domeinen (criminele organisaties bv.). De politie mag echter alleen maar zachte informatie inzamelen met het oog op criminele feiten, de SV mag dit ook met het oog op de gevaren voor de democratie. De vraag naar de “plaats” van de staatsveiligheid (bij justitie of bij de politie) komt onvermijdelijk opnieuw aan de orde.

…

11/02 John de Wit 11 FEBRUARI 2013 –

Find this story at 11 February 2013

©1994-2013 Concentra Media Groep N.V.

“Bart Debie liegt. Hij zegt dat hij voor de staatsveiligheid heeft gewerkt tussen
2007 en 2010. Maar de eerste mail, waarin hij ons dat voorgesteld heeft, dateert pas van 10 augustus 2010.” Dat zegt Alain Winants, de grote baas van de staatsveiligheid. Gazet van Antwerpen kon de mail inkijken.

“Of wij daarop ingegaan zijn, mag ik niet zeggen. Want ik mag niet reageren op de verklaringen van een ex-politieman die veroordeeld is voor buitensporig geweld tegen Turken, schriftvervalsing en racisme. Anders ben ik strafbaar”, gaat het verder.

“Maar als hij al liegt over de periode waarin hij mogelijk voor ons zou gewerkt hebben, kan kan iedereen oordelen of de rest van zijn uitspraken waar is en wat zijn motieven zijn”. Aldus Winants.

Vorige maandag verklaarde de voormalige Antwerpse politiecommissaris Bart Debie dat hij tussen 2007 en 2010 voor de staatsveiligheid heeft gespioneerd om de geheimen van het Vlaams Belang door te briefen. In die periode was Debie veiligheidsadviseur van het VB en persoonlijke vriend van senator Filip Dewinter.

Eerst lekten twee geheime rapporten over schadelijke sekten zoals Scientology en de Moslimbroederschap uit. Vervolgens verklaarde ex-flik Bart Debie dat hij jarenlang voor de staatsveiligheid heeft gespioneerd om het Vlaams Belang in kaart te brengen. Daarna wilde Renaat Landuyt de staatsveiligheid afschaffen. Krokusverlof? Nee, voor administrateur-generaal Alain Winants van de staatsveiligheid was het absoluut geen vakantie om lui achterover te hangen. Een gesprek over zijn visie. (Een uitvoerig overzicht van de manier waarop de staatsveiligheid werkt en ook van beide incidenten, Debie en Scientology, vindt U hier, nvdr).

“Of Bart Debie voor de staatsveiligheid heeft gewerkt of niet, mag ik niet zeggen”, zo betoogt Winants. “Ik mag niet reageren op de verklaringen van een ex-politieman die veroordeeld is voor buitensporig geweld tegen Turken, schriftvervalsing en racisme. Anders ben ik strafbaar. Maar wat ik wél kan zeggen is dat Debie de staatsveiligheid maar pas gecontacteerd heeft op 11 augustus 2010. Van toen dateert zijn eerste mail, waarin hij voorstelt om voor ons te komen werken.”

En ging U op zijn voorstel in?

Daar kan ik niets over zeggen. Maar het is duidelijk dat hij heeft gelogen als hij zegt dat hij tussen 2007 en 2010 voor onze dienst heeft gespioneerd. En iedereen moet dan maar zelf oordelen of de rest van zijn verklaringen waar zijn en wat zijn motieven zijn.

U zei dat hij tot zes maanden cel kan krijgen omdat hij zelf bekend maakte dat hij voor U spioneerde. Gaat U klacht indienen?

Nee. Wij dienen geen klacht in, want wij mogen zelf niet bekend maken wie onze informanten zijn. Maar niets belet het parket van de woonplaats van Debie om een onderzoek te starten. Dat zal dan wel via een speciale procedure moeten gebeuren. Dat parket weet nu dat Debie desgevallend een misdrijf heeft gepleegd en zij mogen in het kader van een opsporingsonderzoek alle documenten inzien. Ze hebben daar voor geen speciale veiligheidsmachtiging nodig. Maar als de zaak later voor de rechter komt, dan zitten we weer strop. Want de advocaten en de rechters, die het vonnis moeten vellen, moeten wél een veiligheidsmachtiging hebben om die documenten in te zien. En die hebben ze niet. Ze zullen dus niet kunnen oordelen over de vraag of Debie schuldig is of niet.

Hét probleem in deze zaak is dus: hoe zal het juridisch kunnen bewezen worden?

Kan er dan helemaal niets gebeuren?

Ik weet natuurlijk zelf hoe de vork aan de steel zit en ik zal dit ook duidelijk maken aan het Comité I, dat de staatsveiligheid controleert. Want de leden van dat Comité hebben een veiligheidsmachtiging, ze mogen alle geheime dossiers inzien. Maar voor het publiek is dat niet bestemd.

Door de zaak-Debie kwam Uw organisatie helemaal onder schot?

Ja, men focust niet meer op wat Debie heeft bekend gemaakt. Je leest niets meer over de aanschaf van die kalashnikovs en over het organiseren van neonazistische concerten door een medewerker van Bruno Valkeniers. De focus verschoof eerst naar mij: mag ik al dan niet nog verlengd worden. En nu naar de hele staatsveiligheid. Die zou nu plots nutteloos zijn.

Wat vindt U van de verklaringen van Landuyt? Hij wil de staatsveiligheid afschaffen en hun inlichtingenwerk door de politie laten doen.

Onbegrijpelijk, fundamenteel onjuist en onbeschoft. Renaat Landuyt en Philippe Moureaux hebben een totaal gebrek aan kennis van wat een inlichtingendienst is. En dat voor een justitiespecialist en een oud-minister van Justitie! Zo lees ik met verbijstering dat terrorisme alleen het werk van de politie zou zijn. Niet dus. Ze kennen het verschil tussen het werk van de politie en een inlichtingendienst niet.

De politie moet misdrijven oplossen en daders voor het gerecht brengen. Weliswaar mogen ze ook “pro-actief” informatie inzamelen naar handelingen die misschien tot een misdrijf zouden kunnen leiden in het kader van terrorisme-onderzoeken. En daar is misschien soms enige overlapping met wat wij doen. Maar wij hebben goede afspraken met de politie. En vooral: wij werken met een andere doelstelling. Wij maken analyses op langere termijn, wij doen aan prospectie, brengen evoluties en gevaarlijke, staatsbedreigende fenomenen in kaart. Wij werken voor, tijdens en na de misdrijven op gevaarlijke fenomenen door.

Met succes. Vele belangrijke terreurnetwerken zijn opgerold op basis van onze informatie. Ik denk aan de groep van Maaseik, de GICM (Groupe Islamique Combattant Marocain, een Marokkaanse terreurgroep, nvdr), de GIA (Groupe Islamique Armé, een Algerijnse terreurgroep,nvdr). We hebben dus wel degelijk een nut.

De verklaringen van Landuyt en Moureaux zijn ook ongehoord en onbeschoft. Als ik hen hoor zeggen dat de staatsveiligheid uit veredelde boyscouts bestaat, dat wij alleen maar krantenknipsels en roddels verzamelen en dat wij altijd politieke spelletjes spelen, dan is dit hoogst onfair tegenover de vele mensen van mijn dienst die veel moeite doen om van hun soms gevaarlijke job met beperkte middelen het beste te maken.

Landuyt en Moureaux zeggen dat sommige landen géén inlichtingendienst hebben. Waarom wij dan wel?

Er zijn maar twee landen ter wereld zonder inlichtingendienst. Skandinavië heeft een ander systeem. Daar zit de inlichtingendienst bij de politie. Maar inlichtingendiensten bestaan daar ook, ze hebben er een dubbele rol: misdrijven opsporen én gevaarlijke fenomenen op de langere termijn bestuderen. Bovendien is het inlichtingenwerk, ook fysiek, er strikt gescheiden van de politie. De meeste ons omringende landen hebben echter een aparte inlichtingendienst. En de meeste van die diensten zijn niet alleen bevoegd in hun eigen land, maar ook in het buitenland. Dat is zo voor Duitsland, Engeland, Frankrijk en Nederland.

Het is nu niet meer mogelijk om zich alleen te beperken tot ons eigen land. Buitenlandse situaties, zoals de verkiezingen in Congo, het Israëlisch-Palestijnse conflict, de strijd tussen Koerden en Turken hebben hier rechtstreekse gevolgen en bepaalde bedreigingen voor de Belgische democratie komen ook uit het buitenland. In Brussel zitten momenteel meer spionnen dan tijdens de Koude Oorlog.

Ik pleit er niet voor dat we ook operaties in het buitenland zouden kunnen uitvoeren, maar we zouden wel in een aantal belangrijke staten een verbindingsofficier moeten hebben. Die zou ons op de hoogte kunnen houden van conflicten die die staten die ook hier dunnetjes worden overgedaan.

Overigens: het debat over de afschaffing van de staatsveiligheid is ruim twintig jaar oud. Het is een steeds weerkerend monster van Loch Ness. De socialisten wilden dat al nog voor de politiehervorming werd doorgevoerd. Ze wilden toen al de staatsveiligheid integreren in de rijkswacht onder één en dezelfde minister. (Nu valt de politie onder binnenlandse zaken en de staatsveiligheid onder justitie, nvdr). Nu willen ze dat weer in de federale politie. Maar dit vereist een nieuwe politiehervorming. En ik weet niet of de oude al helemaal verteerd is en al voldoende resultaten heeft opgeleverd. Bovendien is het ondemocratisch als de politie én de inlichtingendiensten onder een en dezelfde minister zouden vallen. Laat staan dat politie aan inlichtingengaring zou doen!

Landuyt zegt ook dat de staatsveiligheid niet genoeg wordt gecontroleerd?

Daar moet ik even om lachen, zij het dan groen. Wij zijn de meest gecontroleerde dienst van België! Eerst en vooral heb je een interne controle. Daarnaast is er het Comité I. Dat bestaat uit drie magistraten en het heeft een eigen enquêtedienst. Dat Comité I kan bij ons alles onderzoeken en mag alle documenten inkijken. Alle burgers kunnen er klacht indienen. Vervolgens heb je nog de parlementaire begeleidingscommissie van vijf senatoren. En dan is er nog de BIM-commissie die al onze specifieke en uitzonderlijke methoden controleert. Voor de zwaarste methoden moeten we zelfs vooraf toestemming vragen. Wat Landuyt zegt is lachwekkend. Zeker als je bedenkt dat in België meerdere privé-inlichtingendiensten werken, die door niemand worden gecontroleerd en die doorgaans wel veel geld hebben om hun ding te doen.

Moet er toch niet meer transparantie zijn?

Algemene transparantie kan natuurlijk niet bij een inlichtingendienst. Wij zijn echter wel zelf vragende partij voor de grootst mogelijke transparantie naar onze controle-organen toe. Voor zover die mensen een veiligheidsmachtiging hebben natuurlijk, want het gaat om zeer geheime informatie. En daar knelt het schoentje bij de parlementaire begeleidingscommissie. Deze vijf senatoren hebben géén veiligheidsmachtiging. Zij mogen dus onze geheime informatie niet inzien en wij mogen ze hen ook niet geven. Dat is nu eenmaal de wet. De leden van de begeleidingscommissie vinden dat ze geen veiligheidsmachtiging nodig hebben, want ze willen geen onderzoek naar hun betrouwbaarheid. Wij zijn verkozen, zo zeggen ze. Het Comité I moet zich bij hen dan in acrobatische bochten wringen om toch nog min of meer iets uit onze rapporten te kunnen zeggen.

Ik wil de senatoren van de begeleidingscommissie responsabiliseren. Nu sluiten ze zich af van alle geheime informatie. En het is toch absurd dat een kuisvrouw bij ons een veiligheidsmachtiging moet hebben maar de parlementsleden die ons controleren niet. Wie een veiligheidsmachtiging heeft, mag alles inzien, maar dat betekent niet dat hij alles hierover mag zeggen. Dit schept dus bepaalde verantwoordelijkheden.

Doet de staatsveiligheid niet nodeloos geheimzinnig?

Nee, want de inhoud van onze fenomeenanalyses wordt best niet publiek gemaakt om drie redenen. Eén: de openbare veiligheid kan in het gedrang komen als de bestudeerde groepering precies weet wat wij van hen weten. Twee: onze menselijke bronnen bij die groeperingen kunnen gevaar lopen. Niet alleen zullen ze misschien hun werk moet stopzetten, in extreme gevallen kan ook hun leven in gevaar zijn. En drie: buitenlandse inlichtingendiensten spelen ons nu nogal wat geheime informatie door. Als die bekend wordt, zullen we die informatie niet meer kregen. En waar staan we dan?

Is de begeleidingscommissie niet wat klein? Zowel Groen als het VB pleiten voor een uitbreiding en een proportionele samenstelling.

Of vijf senatoren van de vier grootste partijen volstaan als begeleidingscommissie: daarover kan gediscussieerd worden. In Nederland is de begeleidingscommissie samengesteld uit de fractievoorzitters van de partijen in het parlement. Misschien is dat democratischer. Maar het is niet aan mij om hierover een mening te uiten. In ieder geval zouden alle leden een veiligheidsmachtiging moeten hebben.

Komt U naar de Kamer om op vragen van politici te antwoorden?

Dat heeft weinig zin. Het probleem van de begeleidingscommissie stelt zich daar in het groot. In plaats van vijf senatoren zonder veiligheidsmachtiging zit ik daar tegenover 150 kamerleden zonder veiligheidsmachtiging. In plaats van een gesloten zitting heb je daar een openbare zitting. Zo’n hoorzitting heeft dus geen zin, want ik kan er toch geen geheime informatie bekend maken, ook niet achter gesloten deuren.

Volgt Uw dienst politici?

Nee, wij volgen geen politieke partijen, parlementsleden of politici as such. Maar wij bestuderen wel het terrorisme, het extremisme, het radicalisme van extreem-rechts en extreem-links. Mogelijk dat dan politici in beeld komen, als ze met die fenomenen verbonden zijn, maar ze worden niet geviseerd. We bestuderen deze verschijnselen op lange termijn en voor zover ze een bedreiging zijn voor de democratie en voor de staat. Daarom volgen we ook economische spionage en gevaarlijke sekten op. Net als de activiteiten van allerlei buitenlandse inlichtingendiensten op ons grondgebied, al dan niet privé. We willen weten of en hoe zij onze democratie, onze economie en onze samenleving beïnvloeden.

Volgt U ook het nationalisme?

Nee.

In Uw Scientologyrapport werden toch politici genoemd?

Ja, maar wel als personen die door deze sekten benaderd zijn, niet als geviseerde doelwitten van onze fenomeenanalyse. Het Comité I had dit rapport trouwens al sinds einde oktober vorig jaar. Als zij hadden gevonden dat er problemen mee waren, dan hadden ze hier uitleg kunnen komen vragen en dan mochten ze alle nodige documenten meenemen. Ze lieten ons echter niets weten en zagen er dus geen graten in.

Had U niet de minister apart moeten inlichten?

De minister heeft dit rapport ook gekregen. Soms voegen we er nog een aparte nota bij waarin we de aandacht erop vestigen dat politici in een rapport worden genoemd. Als we de regels strikt interpreteren, hadden we dat misschien moeten doen. En we deden het niet. Daarover valt te discussiëren. Maar wij zagen er dus geen graten in.

Waarover maakte u nog fenomeenanalyses?

Dit onze derde fenomeenanalyse. Ze was 130 pagina’s en beschreef de pogingen van enkele sektarische organisaties om ons sociale, politieke, economische en financiële leven binnen te dringen. De analyse liep over meer dan twee legislaturen.

Eerdere fenomeenanalyses gingen over het islamitisch extremisme in België en (staatsgestuurde) inmenging (pogingen tot beïnvloeding door andere buitenlandse veiligheidsdiensten, nvdr).

Wie krijgt deze analyses?

Deze analyse over Scientology ging naar 32 mensen van buiten de staatsveiligheid én 1 naar het Comité I. Fenomeenanalyses worden alleen verstuurd aan mensen met een veiligheidsmachtiging. Om die te krijgen worden ze grondig onderzocht op hun betrouwbaarheid. En als ze die hebben weten ze ook dat ze moeten zwijgen over de geheime informatie die ze te lezen krijgen. Anders kunnen ze vijf jaar cel krijgen. Maar naast die veiligheidsmachtiging moeten ze die analyse ook absoluut nodig hebben voor hun functie. Deze twee voorwaarden moeten altijd samen vervuld zijn.

Waarom kreeg de Koning die analyse?

De Koning krijgt maar een kleine minderheid van onze rapporten, niet eens de helft. We sturen ze naar de mensen op zijn dienst met een veiligheidsmachtiging, als we dat nodig vinden. De Koning ontmoet ambassadeurs en mensen uit de samenleving. Het kan dus wel nuttig zijn dat hij sommige dingen weet vooraleer hij contacten legt.

De staatsveiligheid is een gewone administratie van Justitie. Kan de minister van Justitie zeggen wie U moet volgen en wie U niet mag volgen?

Onze opdrachten staan in de wet. Binnen dat kader bepaalt het Ministerieel Comité voor Inlichtingen en Veiligheid, die alle veiligheidsdiensten overkoepelt en onder leiding staat van de premier, de prioriteiten. En het College Inlichtingen en Veiligheid ziet toe op de uitvoering ervan. Wij moeten zelf ook een activiteitenplan opstellen waarin we duidelijk maken hoeveel personeelsleden we op welke opdrachten willen zetten. Onze activiteiten worden dus op een gestructureerde manier aangestuurd door Comités en Colleges waar de minister van Justitie mee inzit.

Ik heb echter geen weet van een minister van Justitie die de staatsveiligheid heeft verboden om een bepaald verschijnsel te onderzoeken.

Volgens het Comité I hebt U officieel 650 personeelsleden. Is dat genoeg?

Over ons personeelssterkte communiceren wij niet. Maar ik zou wel graag de 100 mensen bijkrijgen die wij volgens ons kader momenteel te weinig hebben. Maar ik begrijp ook wel dat men moet bezuinigen. Toch mag je niet vergeten dat onze bevoegdheden de jongste vijftien jaar enorm zijn uitgebreid: de strijd tegen terrorisme, radicalisme en extremisme vereisen flink wat meer mankracht dan vroeger, net als de bescherming van het wetenschappelijk en economisch potentiëel. Ook het aantal onderzoeken voor veiligheidsmachtigingen is exponentieel toegenomen.

Niet alleen zijn onze taken uitgebreider geworden, maar de kosten stijgen almaar meer met de index en de aanwervingsprocedures duren lang.

Binnen onze taken is het werk ook gestegen. In Brussel heb je momenteel zeker zoveel spionnen als in Washington of Genève, want de Navo en de EU zijn hier. Er zijn ook heel wat debatten die interessant kunnen zijn voor spionnen: het energiedebat met zijn uitstap uit de kernenergie en zijn mogelijke compensaties. Daar zijn veel belangen mee gemoeid.

Wil U ook taken afstoten?

Een probleem is de bescherming van staatshoofden en andere VIP’s die op bezoek komen. Wij moeten daar ook voor zorgen. In 2012 hadden wij zo 161 beschermingsopdrachten, waaronder vijf permanente 24 uur op 24 en zeven dagen op zeven. Dat probleem is enorm toegenomen door al die Europese toppen. Het vereist veel personeel, auto’s en financiële middelen. Dit is eigenlijk geen taak voor een inlichtingendienst. Wij zijn een van de weinige inlichtingendiensten ter wereld die zo’n taak heeft. Ofwel richt men dus een speciaal korps op voor dat werk. Dat kan bestaan uit leden van de federale politie, militairen, bepaalde van onze mensen. En daar ben ik eigenlijk voor. Ofwel behoudt men de huidige toestand, maar dan is veel meer personeel, auto’s en geld nodig.

In Mortsel is Robin Libert, het hoofd van Uw dienst analyses, oppositieleider voor Open Vld in de gemeenteraad. Kan hij een politiek mandaat cumuleren met zijn taak als analist van de staatsveiligheid?

Het is wettelijk niet verboden en er zijn in die vele jaren dat hij politiek actief is nooit problemen mee geweest. Hij zamelt zelf geen informatie in en hij doet ook de analyses niet zelf he. Ik heb geen verslagen gelezen waaruit bleek dat hij partijdig was.

Ik begrijp wel de drukte die hierover is ontstaan, maar de meeste ambtenaren mogen nu eenmaal aan politiek doen. Alleen sommigen mogen het niet, zoals bv. politiemensen. Op de staatsveiligheid heb je zelfs twee statuten op dat vlak: de inspecteurs van de buitendiensten die de informatie over gevaarlijke groepen inzamelen, mogen géén politiek mandaat hebben. Dat staat zo in hun statuut. De medewerkers van onze analysedienst hebben echter geen speciaal statuut, hoewel ze daar al lang om vragen. Zij zijn dus gewone rijksambtenaren, die onder de regels van 1937 vallen. En daarin staat niet dat een ambtenaar geen politiek mandaat mag hebben.

Over de vraag of een politiek mandaat hun neutraliteit schendt mag een debat gevoerd worden. Maar dan voor alle ambtenaren. Niet alleen voor die van de staatsveiligheid. En de regeling moet ook niet te ingewikkeld worden. Als magistraat ben ik persoonlijk geneigd om zo’n politieke cumul te verbieden, maar het moet dan voor alle ambtenaren zo zijn. Ook Libert zelf is voor een aangpast statuut, waarin het cumulverbod kan worden opgenomen.

…

16 FEBRUARI 2013 – Binnenland

Find this story at 16 February 2013

©1994-2013 Concentra Media Groep N.V.

Met police’s deputy assistant commissioner admits to Commons committee that both units broke internal guidelines

Keith Vaz, chairman of the Commons home affairs committee, criticised the Met police for not apologising for the ‘gruesome’ practice. Photograph: Linda Nylind for the Guardian

Police chiefs have admitted that a second undercover unit stole the identities of dead children in the late 1990s or even more recently in a series of operations to infiltrate political activists.

Growing evidence of the scale of the unauthorised technique – nicknamed the “jackal run” after its fictional depiction in Frederick Forsyth’s novel The Day of the Jackal – now means the number of families affected could total more than 100.

The Metropolitan police’s deputy assistant commissioner Patricia Gallan told a parliamentary inquiry that both secret police units broke internal guidelines when they employed the technique, which MPs criticised as “gruesome” and “very distressing”.

She had been called to give evidence to the Commons home affairs committee following the Guardian’s disclosures that the Metropolitan police had secretly used the tactic without consulting or informing the children’s parents in order to bolster their fake persona when operating undercover.

But, despite mounting concern over the practice, she declined to apologise to the families of the children until Scotland Yard had completed an internal investigation.

She said: “I do absolutely appreciate the concern and I understand the upset and why people are very distressed about this.”

Keith Vaz, chairman of the committee, told her: “I’m disappointed that you’ve not used the opportunity to be able to send out a message to those parents who have children who may have had their identity being used that the Met is actually sorry that this has happened.”

In another development, a family who believe that their son’s identity was stolen as recently as 2003 has lodged a complaint against Scotland Yard. Barbara Shaw, the mother of a baby who died after two days, is pressing the police to reveal the truth and to issue an apology. She said she was deeply upset to discover that her child’s identity was used in this way. “He is still my baby. I’ll never forget him,” Shaw said.

The Guardian has disclosed that, over three decades, undercover police officers in a covert unit known as the special demonstration squad had been hunting through birth and death records to find children who had died in infancy. Once they found a suitable candidate, they then created an alter ego to infiltrate political groups for up to 10 years. They were issued with official records such as national insurance numbers and driving licences to make their personas more credible, in case the campaigners in the groups they were spying on became suspicious and began to investigate them.

The SDS adopted the technique after it was founded in 1968. The evidence suggested that the unit stopped using it in the mid-1990s when officials records became more computerised.

However it now appears that the tactic has been used more recently by a second unit which started operating in 1999.

The National Public Order Intelligence Unit (NPOIU), which is still running, was also tasked with gathering intelligence on protesters.

Gallan told the committee that the practice “has been from the evidence I have seen confined to two units, the SDS and the NPOIU”.

Pressed by MPs on whether the squads had gone “rogue” and had gone out of control, Gallan said they were operating at the time outside of police’s guidelines for undercover operations. “From what I have seen, the practices at that time would not be following the national guidelines.” She said the units had departed from the accepted practices, but she had yet to find out why.

MPs also heard allegations that a suspected undercover police officer stole the identity of the dead child, Rod Richardson, when he posed as an anticapitalist protester for three years.

Jules Carey, the lawyer for the family, told the committee : “I am instructed by one family who have a son who was born and died in 1973 and we believe that a police officer used the name Rod Richardson which is the name of the child and was deployed as an undercover police officer in about 2000 to 2003 using that name and infiltrated various political groups.

…

Rob Evans and Paul Lewis
The Guardian, Tuesday 5 February 2013 21.15 GMT

Find this story at 5 February 2013 
© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

Agenten van de Britse Metropolitan Police, de grootste politiedienst van het
land, hebben tussen 1968 en 1994 de identiteit van ongeveer 80 dode kinderen gestolen. Ze gebruikten de aliassen bij undercoveroperaties zonder dat de ouders van de overleden kinderen op de hoogte waren van deze werkwijze. Dat blijkt uit een onderzoek van The Guardian.

Het lijkt op een spionagethriller maar over het Kanaal was het gedurende drie decennia een vaak gebruikte manier om personen te volgen: de identiteit stelen van kinderen die het leven hadden gelaten in een ongeval of kinderen die bezweken waren aan de gevolgen van een slepende ziekte.
1968

De praktijken zouden begonnen zijn in 1968 met als doel het bespioneren van groeperingen die protesteerden tegen onder meer kernenergie, racisme, oorlog en het kapitalisme. Agenten van de Metropolitan Police gaven leden van de speciale eenheid Special Demonstration Squad de toestemming om de aliassen te gebruiken. De agenten kregen zelfs (valse) officiële documenten als paspoorten en rijbewijzen en gingen kijken bij de huizen waar de kinderen waren opgegroeid.

Het hele proces werd “jackal run” genoemd, naar de roman ‘The Day of the Jackal’, waarin auteur Frederick Forsyth zulke praktijken omschrijft.
Stasi

Een voormalig lid van de Special Demonstration Squad – de dienst werd in 2008 ontmanteld – vergelijkt de praktijken zelfs met die van de Stasi, de geheime dienst van de DDR.

…

05/02 Buitenland

Find this story at 5 February 2013

©1994-2013 Concentra Media Groep N.V.

A former Scotland Yard officer who infiltrated groups of environmental “terrorists” has been dragged into a high-profile investigation in France over claims he provided “fantasist” information leading to 10 activists’ arrest.

Mark Kennedy, 42, who spent seven years posing as “ecowarrior” Mark Stone, was exposed as a police spy in Britain last year following the collapse of a prosecution against environmental activists.

During his undercover life, he visited 11 countries on more than 40 occasions, fielding information to the UK’s National Public Order Intelligence Unit, now the National Domestic Extremism Unit.

Since he was unmasked, 20 convictions in cases he was involved in against activists have been quashed in the court of appeal. He was also sued by three female eco-activists for being “duped” into having sexual relations with a policeman.

Now his name has cropped up in the investigation into French activists over an alleged anarchist plot to overthrow the state.

Their lawyers insist that the investigation is unfairly based on information Mr Kennedy allegedly provided to his UK police unit, including claims the activists discussed and “practised” building improvised explosive devices.
Related Articles
Undercover police must be allowed to have sex with activists, says minister 14 Jun 2012
‘Undercover cop left firebomb in Debenhams’ 13 Jun 2012
Undercover police can have sex with suspects 13 Jun 2012
Mark Kennedy ‘showed undercover police rules were inadequate’ 02 Feb 2012

The French leftists are under formal investigation for allegedly sabotaging high-speed train lines – seen as a high-profile symbol of the French state – in November 2008, causing massive delays but no injuries. They deny any wrongdoing.

Mr Kennedy’s role in the inquiry could see the case quashed.

The so-called “Tarnac affair” erupted in November 2008 when 100 French police raided the tiny rural village of Tarnac, arresting anti-capitalists running a communal farm and village shop.

The government of then President Nicolas Sarkozy alleged they were dangerous “anarcho-terrorists” hoping to overthrow the state.

French sociology graduate Julien Coupat was accused of being the group’s “ringleader” and author of a seminal work, The Coming Insurrection.

It has now emerged that British police helped French prosecutors build a case against the campaigners by confirming Mr Coupat’s presence at two activists’ meetings in France and one in New York. In one of them, it said, “the making of improvised explosive devices (IEDs) was both discussed and practised”.

…

By Henry Samuel, Paris

7:17PM GMT 08 Nov 2012

Find this story at 8 November 2012

© Copyright of Telegraph Media Group Limited 2013

Pour avoir refusé de donner son ADN aux officiers de l’anti-terrorisme, Charles Torres, « le forgeron de l’affaire Tarnac », lavé de tous soupçons depuis, est passé devant la justice. Le délibéré sera rendu par le tribunal de grande instance de Rouen le 6 mars 2013.

Mercredi 6 janvier 2013, Charles Torres était jugé pour refus de se soumettre au prélèvement d’ADN. Prélèvement demandé par la cellule anti-terroriste lors d’une garde-à-vue justifiée par sa possible appartenance à l’affaire Tarnac. Au moment de cette garde-à-vue, le 23 février 2012, Charles Torres, forgeron de profession, est soupçonné d’être l’artisan des crochets qui auront servi en 2008 à saboter des caténaires de la SNCF.

Le palais de justice de Rouen accueille donc le jour de l’audience du « Forgeron de Tarnac », tous ses soutiens, sa famille et une bonne dizaine de journalistes alléchés par cette audience connexe à l’affaire Tarnac. Quelques policiers, arnaché de gilets pare-balles et de talkie-walkies. Normal, c’est le procès d’une personne qui soupçonnée début 2012 d’association de malfaiteurs dans une entreprise terroriste.

La juge aura dû, en début d’audience faire taire le public venu en nombre pour soutenir Charles Torres. Celui-ci a souhaité lire devant le tribunal « sa plaidoirie » car il n’est « pas très à l’aise à l’oral ». L’homme de 28 ans, spécialisé dans la forge médiévale, a commencé son diatribe timidement, posant la question qui le taraude : « Pourquoi suis-je ici devant vous aujourd’hui ? Je ne le sais pas, personne ne le sait. À part peut-être, l’officier de la DCRI que j’ai vu arpenter ce tribunal aujourd’hui, avec une veste de moto. »

Le forgeron a eu à cœur de pousser les traits d’ironie, malgré sa gêne à parler publiquement. Il s’est même retourné une fois vers l’assemblée pour chercher du regard un soutien. « Adressez-vous au tribunal », le reprendra la juge. Après avoir raconté sa garde à vue, Charles Torres, cultivé et aux mots littéraires, donne ses hypothèses sur les raisons de sa présence devant le tribunal, s’appuyant sur sa connaissance du droit, de l’histoire et sa culture politique. « Dans refus de se soumettre au prélèvement biologique, il y a refus de se soumettre », commence-t-il, « On incrimine ici ma volonté. »

Le forgeron de Roncherolles-sur-le-Vivier explique ensuite pourquoi il s’est refusé à ce prélèvement d’ADN : « Je m’oppose au fichage génétique. » Il rappelle l’historique du Fichier national automatisé des empreintes génétiques (Fnaeg) initialement mis en place en 1998 pour ficher les délinquants sexuels, donc les personnes jugées coupables par la justice. Voulant prouver le ridicule de sa présence au tribunal, il se joue de l’adage « Qui vole un œuf, vole un bœuf » : « Qui vole un œuf, viole un bœuf. »

Sans désarmer, Charles Torres continue de justifier son refus de se soumettre, rappelant l’affaire Élodie Kulik, violée puis assassinée (2002). En 2011, les gendarmes parviennent à confondre l’un de ses agresseurs grâce à l’ADN de son père déjà fiché. Le forgeron s’appuiera sur ce détournement du Fnaeg : « Aujourd’hui, donner mon ADN, c’est donner celui de mon frère jumeau, mes parents et mes descendants ». Il conclut : « L’ADN est un instrument de contrôle. » Ce quart d’heure de discours est applaudi par l’assemblée.

Contre Charles Torres, le procureur a requis une peine « d’avertissement » : un mois de prison avec sursis. Ce qui ne suffit évidemment pas à Me William Bourdon et Me Marie Dosé, avocats de la défense. Ils s’appuient sur la pauvreté du dossier entre les mains du tribunal de Rouen. « Le tribunal de grande instance de Nanterre vous a confié un dossier de misère. Ce que vous savez, c’est ce que la presse vous a dit et ce nous vous disons », argumente Me Dosé.

Au dossier, quelques procès-verbaux, parfois non datés, ou des notifications de mise en garde à vue de Charles Torres. Le tribunal n’a pas accès au dossier de l’affaire Tarnac dans lequel figurent les raisons pour lesquelles le forgeron a été soumis à une garde à vue. « On vous empêche de vérifier s’il y avait des raisons plausibles pour le détenir » et donc pour lui demander son ADN.

Et Me Dosé d’avancer : « Dans la procédure Tarnac, Charles Torres n’est rien sauf les conséquences de son refus » de se soumettre au prélèvement biologique. Dans leur plaidoirie, les deux avocats du forgeron frôlent la violation de l’instruction judiciaire, sans jamais vraiment tomber dedans. « Les policiers mentent au tribunal, il n’y avait aucune raison pour le mettre en garde à vue, vous devez sanctionner cette manipulation judiciaire », reprend Me Bourdon qui considère le dossier Charles Torres comme « un vide intersidéral ».

Le tribunal rendra son délibéré le 6 mars 2013.

L’affaire du Forgeron soulève une question de constitutionnalité

Charles Torrès est jugé pour avoir refusé de donner son ADN aux policiers de l’anti-terrorisme dans le cadre de l’affaire Tarnac. Pour aller plus loin, ses avocats ont tenté de mettre en doute la constitutionnalité du prélèvement ADN à répétition et du fichage de tout un chacun. Le délibéré sera rendu le 6 mars 2013.

Le procès de Charles Torres, s’est ouvert ce mercredi 6 janvier 2013, au tribunal de grande instance de Rouen. Il est jugé pour avoir refusé de donner son ADN lors d’une garde à vue dans le cadre de l’affaire Tarnac. Ses avocats, Me William Bourdon et Me Marie Dosé, tous les deux au dossier de l’affaire Tarnac, essaieront de poser une question prioritaire de constitutionnalité (QPC).

Entrée en vigueur en 2010, la QPC permet de mettre en doute la constitutionnalité d’une loi déjà promulguée. Elle peut être posée par n’importe quel citoyen. On la pose devant un tribunal qui décide ou non de la transmettre à la cour de cassation.

Dans l’affaire de Charles Torres, ses avocats mettent en doute la constitutionnalité de l’article 706-56 du code de procédure pénal. Cet article encadre le prélèvement de l’empreinte biologique. Pour Me Bourdon, le dossier de Charles Torres, si petit et si peu extraordinaire soit-il, permettrait « d’envoyer un message puissant aux législateurs ». L’avocat remet en question l’alinéa 4 de l’article. Cet alinéa qui permet qu’en cas de refus de prélèvement, les officiers de police judiciaire peuvent récupérer l’ADN s’il est détaché du corps. « Lorsque Charles Torres refuse de se soumettre, il ne sait pas, que dans son dos, ou plutôt dans ses cheveux, on prélèvera la particule magique », plaide Me Bourdon, « S’il avait su que les policiers de la Sdat pouvaient faire cela, il aurait pu ajuster son comportement ». Ici, l’avocat pointe du doigt la faille de la loi qui peut conduire un citoyen à s’auto-incriminer sans être en mesure de se défendre.

L’avocat parle aussi « d’un cambriolage de l’enveloppe corporelle« , qui porte atteinte au droit de chaque citoyen de disposer de son corps. Enfin, pour plaider le dépôt de cette QPC, Me Bourdon pointe le « laisser-aller, la paresse » des policiers qui ne prennent pas le temps de vérifier si la personne concernée est déjà fichée qui peuvent conduire à une succession de prélèvements ADN sur un même citoyen.

Sans compter que le tribunal de Nanterre qui s’est dessaisi en 2012 de cette affaire, a omis de prévenir le tribunal de Rouen que la justice était bien en possession de l’ADN de Charles Torres… jugé pour avoir refusé de le donner.

La procureur refuse la QPC au motif que l’article 706-56 du code de procédure pénale aura déjà été jugé constitutionnel, dans sa globalité, par la cour de cassation. Le tribunal est allé dans ce sens et a refusé de transmettre la question prioritaire de constitutionnalité. Le procès de Charles Torres a donc bien eu lieu mercredi 6 février et les débats se sont donc poursuivis pour celui qui risque 15’000 euros d’amende et un an de prison ferme.

Publié par des larbins de la maison Poulaga (Zoé Lauwereys, Grand-Rouen.com, 7 février 2013)

Rencontre avec le « Forgeron » de Tarnac

Charles Torres a été « enlevé » par la police début 2012 dans le cadre de l’affaire Tarnac. Il est soupçonné, à ce moment là, d’être complice du sabotage de caténaires en 2008. Aucun fait n’aura été retenu contre lui. Pourtant, il est jugé mercredi 6 février 2013 au tribunal de grande instance de Rouen pour avoir refusé son ADN au moment de la perquisition.

Nous l’avons rencontré la veille de son procès pour refus de prélèvement génétique du 6 février 2013 au tribunal d’instance de Rouen. Avec son pull marin, ses cheveux en bataille, sa moustache et sa chevalière rehaussée d’une pierre blanche, il nous rejoint à la Conjuration des Fourneaux au 149 rue Saint-Hilaire. Le restaurant soutient Charles dans ses déboires judiciaires. Il nous raconte ces trente heures de garde à vue pendant lesquelles il a refusé de parler.

Ce matin du 23 février 2012, Charles Torres dort dans sa chambre, chez ses parents, à Roncherolles-sur-le-Vivier, près de Darnétal. À 28 ans, il y revient de temps en temps pour travailler. Son père, monteur en bronze, lui a installé dans son atelier, une forge pour qu’il puisse exercer son activité d’auto-entrepreneur forgeron. Il est 8 heures du matin quand une trentaine de policier de la sous-direction de l’anti-terrorisme (Sdat) frappe à la porte. « On a eu de la chance, il n’était pas 6 heures du matin et ils n’ont pas défoncé la porte », ironise celui que la presse surnommera le Forgeron dans l’affaire dite « de Tarnac ». Ce matin-là, les policiers de l’anti-terrorisme viennent perquisitionner. Ils pensent avoir trouvé celui qui a fabriqué les crochets en fer à béton responsables du sabotage de caténaires de la SNCF en 2008.

Pour ces faits, qui deviennent très vite l’affaire de Tarnac, dix personnes ont été mises en examen, pour « association de malfaiteurs en relation avec une entreprise terroriste » et « dégradations en réunion en relation avec une entreprise terroriste ». Les principaux accusés dans cette affaire sont Julien Coupat et sa compagne Yldune Lévy. Le rapport entre Tarnac et Charles Torres ? Ce dernier se l’explique facilement. « Je suis colocataire dans une maison, rue de Constantine, à Rouen, où plusieurs habitants, ont été mis en examen en 2008. Mais je n’étais même pas un des potes de Julien Coupat. Tarnac ce n’est même pas une bande de copains. Concrètement, on me soupçonnait d’avoir un comportement plus ou moins subversif d’un point de vue politique. » Charles avoue même ne pas connaître vraiment le dossier Tarnac, seulement ce que les mis en examen lui auront dit et ce qu’il aura lu dans les journaux. Il délivre son analyse : « Tarnac est devenu un groupe suite aux accusations. Il a fallu donner un cadre, d’où le nom. Ce qui fait que tu es dans le dossier ou pas, c’est ta place dans le scénario de la police. »

Quatre ans après le début de l’affaire de Tarnac, devenu au fil des années un bourbier judiciaire, la Sdat pense donc avoir trouvé un nouveau complice du sabotage. Ce 23 février 2012, « des flics de haut-vol » fouillent donc la maison des parents du forgeron après lui avoir signifié sa mise en garde à vue. Une garde à vue qui durera 35 heures. La perquisition aura fait beaucoup rire Charles qui avoue avoir eu « envie de plaisanter » mais s’être retenu par « peur qu’ils me prennent au premier degré ». « Ils ont fouillé toute la maison, ont retourné ma chambre, ont scruté mes bouquins, mon bureau, mes affaires de fac. Mais ils n’ont rien saisi dans ma chambre », se rappelle-t-il. « Pour prouver l’association de malfaiteurs et me lier aux mis en examen de Tarnac, ils ont saisi de vieux téléphones portables. » Rien non plus n’aura été saisi dans la forgerie, pourtant l’endroit le plus à même de receler des indices du sabotage. Et pourquoi pas quatre ans plus tard ? Charles se rappelle d’un détail qu’il raconte goguenard. « Dans la chambre de mon frère, ils ont trouvé deux cagoules trois trous. Elles avaient été utilisées pour l’enterrement de vie de garçon d’un copain », rit-il encore.

Charles Torres préférait ne pas être pris en photo.

La perquisition terminée, les policiers le menottent et l’emmènent « à 200 kilomètres/heure » à Levallois-Perret, dans les Hauts-de-Seine. Avant d’atteindre le siège de la Sdat, il rapporte avoir eu les yeux cachés par un masque de sommeil. « Là, j’ai senti que l’on descendait de cinq étages sous terre. Arrivés dans les locaux, on est passés de sas de sécurité en sas de sécurité »… jusqu’à la salle de garde à vue. Pendant ces 30 heures de garde à vue, Charles refusera de répondre aux questions : « J’ai décliné mon état-civil, sinon j’ai répondu des blagues ». La meilleure solution pour quelqu’un qui ne sait pas ce qu’on lui reproche, mis à part la vague « association de malfaiteurs ». « Ils n’avaient rien pour me mettre en garde-à-vue, il n’était pas question pour moi de leur donner de quoi me mettre en examen ». L’ancien étudiant en histoire se rappelle de quelques questions posées par la police. « Ils m’ont demandé ce que je pensais de la société capitaliste marchande ou quelles étaient mes opinions politiques », évoque-t-il. En lui présentant des photos des crochets utilisés pour saboter les caténaires, on lui aura même demandé s’il les avait fabriqués. Charles répondra avec l’ironie qui lui semble chère : « Vous m’amenez le modèle et je vous fais un devis ».

En fin de garde à vue, on lui demandera de donner son ADN, justifié par « des motifs graves ou concordants » dans l’affaire pour laquelle il était entendu. Chose qu’il refusera. Par conviction. « Je n’ai pas envie de faire partie d’un fichier ADN des catégories politiques », affirme-t-il. Pour lutter contre le « flicage », il refuse aussi d’avoir un téléphone ou une carte bancaire. Ce qu’il ne sait pas, à ce moment-là, c’est que la police a pris soin de nettoyer de fond en comble la salle de garde à vue, revèle Laurent Borredon, dans Le Monde du mardi 5 février 2013 : « Ce matin-là, les policiers ont nettoyé à fond les locaux de garde à vue, à l’aide d’une solution hydroalcoolique. Le bureau et le sol. Dans quelques instants, Charles Torrès va être entendu pour la quatrième fois. Les policiers souhaitent récupérer son ADN et il faut que tout soit immaculé. » Selon Le Monde qui s’est procuré le procès-verbal de la garde à vue, Charles fait bien en sorte ce jour-là de consommer « sa brique de jus d’orange sans en utiliser la paille » puis d’en « laver soigneusement l’extérieur, de sorte à n’y laisser aucune trace biologique. » Charles aura aussi mangé sans utiliser de couverts, « directement au moyen de ses doigts », pour être sûr de ne laisser aucune trace. Les policiers récupèrent tout de même quelques cheveux sur le sol du local où il était interrogé.

L’absurde du procès du mercredi 6 février 2013 ? La justice est en possession de l’ADN de Charles Torres mais on lui reproche de ne pas avoir voulu le donner. Il risque 15’000 euros d’amende et un an de prison ferme. Sur son blog, il appelle ses soutiens à « venir rire » au TGI de Rouen à 13h30, « parce qu’on ne peut que se réjouir de chaque humiliation que l’antiterrorisme s’inflige à lui-même ».

Publié par des larbins de la maison Poulaga (Zoé Lauwereys, Grand-Rouen.com, 6 février 2013)

Tarnac : un homme jugé pour refus de donner son ADN, déjà prélevé à son insu

Les policiers de la sous-direction antiterroriste (SDAT) de la police judiciaire n’ont pas peur de la contradiction. Le 24 février 2012, à 11h15, ils ont recueilli l’ADN de Charles Torrès, 28 ans, à son insu. Puis, à 11h35, ils ont lancé une procédure contre le jeune homme gardé à vue dans le cadre de l’affaire de Tarnac pour… refus de prélèvement génétique. Charles Torrès doit être jugé, mercredi 6 février, par le tribunal correctionnel de Rouen. Il risque, au maximum, un an de prison et 15’000 euros d’amende. À la suite de sa garde à vue, il avait été relâché sans charge, mais cela n’empêche pas d’être dans l’obligation de laisser son ADN. Il suffit qu’existent des “indices graves ou concordants” contre la personne entendue, indique le code de procédure pénale.

Ce matin-là, les policiers ont nettoyé à fond les locaux de garde à vue, à l’aide d’une solution hydroalcoolique. Le bureau et le sol. Dans quelques instants, Charles Torrès va être entendu pour la quatrième fois. Les policiers souhaitent récupérer son ADN et il faut que tout soit immaculé. Les enquêteurs veulent vérifier si le jeune homme, interpellé la veille près de Rouen, n’a pas forgé les crochets qui ont servi à saboter des lignes de TGV, à l’automne 2008.

“DÉLOYAUTÉ”

Charles Torrès est aussi prudent que les policiers sont méticuleux : il a “consommé sa brique de jus d’orange sans en utiliser la paille, puis en [a] soigneusement lavé l’extérieur, de sorte à n’y laisser aucune trace biologique (…). À l’heure du déjeuner, il a été constaté qu’il mangeait sans utiliser de couverts, directement au moyen de ses doigts”, note le lieutenant de la SDAT, dans son procès-verbal, que Le Monde a pu consulter.

Mais le stratagème réussit : les hommes de la police technique et scientifique parviennent à récupérer “les prélèvements de traces de contact” là où il “a apposé ses mains”. Encore mieux, “à l’aplomb du siège où [il] s’est assis, des cheveux jonchent le sol”. Précis, le policier indique “que la présence de ces cheveux au sol résulte de la propension qu’a manifestée Charles Torrès à se passer (nerveusement) les mains dans les cheveux”. Trente heures de garde à vue dans les locaux de la SDAT, c’est un peu stressant…

Comment justifier une procédure pour refus de prélèvement d’ADN quand on vient de le recueillir ? En faisant comme si de rien n’était : le procureur qui poursuit puis les magistrats qui vont juger le dossier “ADN” n’ont accès qu’aux pièces du dossier Tarnac que la SDAT veut bien leur transmettre. Le PV de recueil de traces génétiques a été opportunément exclu. Au contraire, une enquêtrice justifie la procédure en assurant que le prélèvement demandé à Charles Torrès “aurait utilement permis de déterminer le profil génétique de l’intéressé aux fins de comparaison avec les empreintes génétiques à ce jour non identifiées”.

“Il s’agit d’un symptôme de plus de la déloyauté qui contamine tout le dossier”, estime Me William Bourdon, l’un des avocats de Charles Torrès. Il souhaite déposer une question prioritaire de constitutionnalité, mercredi. Pour lui, les articles de loi sur les prélèvements d’ADN sont “défaillants” face au principe de libre disposition de son corps : l’officier de police judiciaire n’a pas d’obligation d’informer qu’il peut y avoir un prélèvement clandestin, puis que ce prélèvement a eu lieu — ce qui interdit tout recours — et, enfin, il n’est pas obligé de vérifier que le gardé à vue est déjà fiché, avec le risque d’une multiplication des prélèvements.

Et la comparaison des empreintes génétiques ? Au final, elle n’a rien donné.

Publié par des larbins de la maison Poulaga (Laurent Borredon, LeMonde.fr, 5-6 février 2013)

Pourquoi j’ai refusé de livrer mon ADN

Le 6 février 2013, Charles Torres comparaît au tribunal de Rouen pour avoir refusé le prélèvement de son ADN lors d’une garde à vue de 35 heures début 2012. Forgeron, on le soupçonnait de complicité dans l’affaire de Tarnac et d’avoir fabriqué les crochets qui servirent à bloquer des TGV en 2008.

Le 23 février 2012, je fis bien malgré moi une entrée fracassante dans l’affaire dite « de Tarnac ». Une escouade de policiers de la Sous-Direction antiterroriste (SDAT), avec à leur tête le médiatique juge Fragnoli, vint me sortir du lit de bon matin. Bien qu’habitant la Seine-Maritime, je devins ce jour-là « le forgeron de Tarnac ». À défaut de pouvoir établir le moindre lien entre les mis en examen et les fameux crochets, le juge voulait à toute force insinuer un lien entre eux et quelqu’un qui aurait pu les fabriquer. Je fus donc, avec mon père de 86 ans, soupçonné le temps d’une garde à vue d’avoir confectionné les crochets qui servirent à bloquer des TGV une nuit de novembre 2008.

On sait que le storytelling antiterroriste ne s’embarrasse guère de la vraisemblance, et les différents articles parus dans la presse lors de mon arrestation le reproduisirent fidèlement. Il n’y eut d’ailleurs à peu près personne pour mentionner le fait que je fus libéré au bout de 35 heures sans la moindre charge ; et ni le juge ni les policiers ne me présentèrent leurs excuses pour m’avoir ainsi kidnappé sans raison valable. Faute d’excuses, je pensais qu’ils auraient à cœur de se faire oublier pour ces 35 heures de séquestration légale. Sur ce point, c’est bien moi qui me suis trompé.

Comme je le précisais plus haut, des amis harcelés par l’antiterrorisme, j’en ai quelques-uns, à Rouen comme à Tarnac. Je lis la presse aussi. De ce fait, je sais comme tout un chacun que tout ce que l’on peut déclarer dans une garde à vue a vocation à être déformé et utilisé contre vous. Je réservais donc mes réponses aux questions des policiers sur mes idées politiques au juge en charge de l’enquête. Malheureusement, il ne crut pas bon de me recevoir. Quelques jours plus tard, je fis tout de même l’effort de lui écrire afin de ne laisser aucun doute quant à l’erreur manifeste que représentait mon arrestation. Le jour même où cette missive devait paraître, le juge, qui allait être dessaisi, la recouvrit de l’annonce de son autodessaisissement. Il fit ainsi d’une pierre deux coups, et la missive ne parut jamais.

Pas plus que je n’avais de raison d’être en garde à vue à Levallois-Perret, n’avais-je de raison de livrer mon ADN à la police, qui de toute façon alla le récupérer lamentablement sous la forme d’un cheveu laissé sur le sol d’une salle d’interrogatoire. Je refusai donc. Faut pas pousser.

Mais refuser de donner son ADN est un délit, en soi. C’est-à-dire que même lorsque l’on vous l’a pris malgré vous, qu’on l’a analysé, qu’il vous a dédouané et que vous êtes à l’évidence lavé des soupçons qui avaient justifié qu’on vous le demande, vous êtes encore et toujours coupable d’avoir refusé. C’est cela la loi sur l’ADN, et c’est pour cela que je comparaîtrai au tribunal de Rouen ce mercredi 6 février.

De prime abord, on pourrait penser que je suis, ici, victime de l’un des effets pervers d’une loi mal formulée et qu’il suffirait d’un peu de bon sens pour que tout rentre dans l’ordre. C’est tout le contraire que mon procès révèle.

On peut ainsi remettre en question l’efficacité de l’ADN, et la mystification qui consiste à corréler une trace souvent partielle avec un acte. On peut évoquer ce professeur d’EPS récemment accusé d’avoir tiré sur la police à Amiens car son ADN avait été retrouvé sur une arme : il avait eu le malheur de revendre sa voiture à quelqu’un du quartier insurgé longtemps auparavant. Coup de chance, il put prouver qu’il était en Bretagne la nuit des tirs. On peut avancer le cas de cette chimiste assermentée de Boston, Annie Dookhan, qui par zèle a bidonné, des années durant, ses « expertises », ce qui aboutit à la remise en cause de dizaines de milliers de condamnations dans le Massachusetts. On peut faire valoir que les traces génétiques que partout nous déposons se mêlent et s’entrelacent avec toutes celles de tous ceux que nous croisons, que nous aimons. Que l’existence est toujours collective et qu’aucune analyse génétique ne permettra jamais de décrypter le monde tel qu’il est vécu.

On peut tout autant s’indigner du fait que ce qui fut initialement vendu comme le « fichier des violeurs » comporte aujourd’hui plus de 2 millions d’identifications. On peut même tomber des nues en lisant dans Le Monde du 21 février 2012 que désormais la police, grâce à un « vide juridique », détourne les garde-fous du FNAEG pour retrouver des gens grâce à l’ADN de leurs parents (ce qui fait évidemment exploser le nombre de personnes effectivement fichées à des dizaines de millions).

…

Les invités de Mediapart, 5 février 2013

Posted on 9 février 2013 by juralib

Find this story at 9 February 2013

Auch ein UN-Gesandter kritisiert die sexualisierte Informationsbeschaffung britischer verdeckter Ermittler. Der Guardian enthüllte am Wochenende, wie die Polizisten Identitäten toter Kinder stehlen

Britische verdeckte Ermittler haben in den letzten Jahrzehnten in mindestens 80 Fällen die Identitäten gestorbener Kinder und Jugendlicher angenommen. Dies berichtete der Guardian am Wochenende. Die Spitzel bzw. deren Vorgesetzte suchten sich jene Kinder aus, deren Geburtsdatum etwa ihrem eigenen entsprach. Mit der jetzt vielfach kritisierten Praxis sollte das Auffliegen der Spitzel erschwert werden, da diese neben Geburtsdokumenten auch eine Biographie vorzeigen konnten.

Zur Ausgestaltung der falschen Identitäten unternahmen die Polizisten bisweilen Ausflüge in die frühere Umgebung der Toten, um auf etwaige Fragen antworten zu können. In keinem Fall wurden die Eltern der Kinder hiervon benachrichtigt. Die Verwandten der Gestorbenen tragen aber im Falle des Auffliegens der Spitzel ein beträchtliches Risiko, wenn etwa wütende, ausgeforschte Demonstranten bei ihnen vorstellig werden. Nach der Veröffentlichung bemühte sich die Polizei um Schadensbegrenzung: Angeblich würde der Identitätsdiebstahl nicht mehr angewandt.

Spitzel zeugen Kinder und tauchen ab

Der Skandal wirft ein weiteres Schlaglicht auf die dubiosen Methoden der britischen Polizei. Heute befasst sich der Innenausschuss des Parlaments in einer Anhörung mit Spitzeln, die mit den von ihnen ausgeforschten Ziel- oder Kontaktpersonen jahrelang emotionale Bindungen eingingen und Sexualität praktizierten. Dies hatte in der britischen Öffentlichkeit für Entsetzen gesorgt.

Elf Frauen und ein Mann brachten die Fälle letztes Jahr vor Gericht und verwiesen darauf, dass die Polizisten dabei mindestens drei Kinder gezeugt hatten (Emotionaler und sexueller Missbrauch durch Polizisten wird öffentlich). Die zwischen sieben Monaten und sechs Jahre dauernden Beziehungen endeten aber mit dem plötzlichen Abtauchen der vermeintlichen Partner, wenn deren Einsatz abgebrochen wurde. Die Klagen richten sich gegen die britische Metropolitan Police und die halbprivate “Association of Chief Police Officers”, die für die klandestinen Ermittlungen zuständig war.

Die Zivilklage betont unter anderem die Europäische Menschenrechtskonvention, die in Artikel 8 das “Recht auf Achtung des Privat- und Familienlebens” behandelt. Der zuständige Richter verglich das sexuelle Gebaren mit dem Geheimagenten James Bond, was in Großbritannien zu Debatten geführt hatte. Zwar unterstrich der traditionell gelockte Richter die Glaubwürdigkeit der Klagen, beschloss aber gleichzeitig, dass diese in Teilen nicht-öffentlich verhandelt werden. Derartige Geheimverfahren waren bislang nur für den Geheimdienst MI5 vorgesehen. Für die Klägerinnen bedeutet dies, dass sie nicht auf Einlassungen der Polizisten reagieren können.

Vom Geheimverfahren betroffen sind die Einsätze des bekannten Spitzels Mark Kennedy, der jetzt in den USA lebt. Mit seinem Kollegen, der unter dem Namen “Marco Jacobs” auftrat, unterwanderte Kennedy die linke Mobilisierung gegen den G8-Gipfel in Heiligendamm 2007 und den NATO-Gipfel in Strasbourg 2009 (Polizeispitzel belügen Staatsanwaltschaften und Gerichte).

Bundesregierung verweigert Aufklärung

Der geltungssüchtige Kennedy, der seine Spitzelei sogar in einer Doku-Fiction zu Geld machte, hatte sich letztes Jahr selbst zum Opfer erklärt: Öffentlichkeitswirksam nutzt er die Klagen der Frauen, um seinerseits Schadensersatz von seinen früheren Vorgesetzten zu fordern. Da diese ihn nicht an den sexuellen Affären und Beziehungen gehindert hätten, sollen sie ihm den dadurch entstandenen posttraumatischen Stress mit rund 120.000 Euro vergüten.

Im Januar schlug sich der UN-Berichterstatter für Versammlungsfreiheit und Vereinigung, Maina Kiai, auf die Seite der betroffenen Frauen. Der Kenianer richtete eine Protestnote an die britische Regierung, in der er eine öffentliche Untersuchung zu den Vorfällen fordert. Dies würde auch ein neues Licht auf den Spitzeltausch mit Deutschland werfen.

…

Matthias Monroy

Find this story at 5 February 2013

Copyright © 2013 Heise Zeitschriften Verlag

Metropolitan police’s Patricia Gallan gives evidence to MPs following Guardian revelations about undercover policing – along with victims’ lawyers and reporter Paul Lewis

The identities of an estimated 80 dead children have been used by undercover police. A police operative who used the alias Pete Black to spy on protest groups explains how they did it

Hello and welcome to live coverage of the Commons home affairs select committee’s hearing into the Guardian’s revelations about undercover policing.

Patricia Gallan, a deputy assistant commissioner in charge of the Metropolitan police’s investigation into the controversy, faces questions from MPs about the scandal, which this week widened to include the stealing by police of the identities of dead children.

Before Gallan appears, the public hearing will begin at 3.15pm with evidence from solicitors for women who feel they were duped into having relationships with undercover officers. Eleven women are currently bringing legal action against the Metropolitan police for damages. The lawyers appearing before the committee today are:

• Harriet Wistrich, solicitor, Birnberg Peirce & Partners
• Jules Carey, solicitor, Tuckers Solicitors
• Marian Ellingworth, solicitor, Tuckers Solicitors

Also speaking will be my colleague Paul Lewis, who along with fellow Guardian reporter Rob Evans two years ago broke the story that led to these hearings when they reported that police officer Mark Kennedy had lived for seven years undercover in the environmental protest movement, establishing sexual relationships with activists during the course of his work. One woman was his girlfriend for six years.

Lewis and Evans went on to report that, of nine undercover police identified by the Guardian over the past two years, eight were believed to have slept with the people they were spying on. In at least three cases, relationships between police and the women they were spying on resulted in the birth of children.

Kennedy will also give evidence today – but in private.

In a further development, this week Lewis and Evans reported that police secretly authorised undercover officers to steal the identities of around 80 dead children over three decades. (Kennedy is not thought to have done this.) In this video, a police operative who used the alias Pete Black to spy on protest groups explains how they did it.

Keith Vaz, the chair of the home affairs committee, has said he is “shocked” at the “gruesome” practice, and has said the police should inform parents whose children’s identities were used. Scotland Yard has announced an investigation into the controversy, and has said the practice is not “currently” authorised. Lord Macdonald, the former director of public prosecutions, has called for a public inquiry into undercover policing following the revelations.

We’ll be covering the hearing live here, and you can watch it on the parliament website.
Updated at 3.21pm GMT
3.21pm GMT

The committee seems to be running late – or the live broadcast is not working. Apologies.
Updated at 3.30pm GMT
3.36pm GMT

The live stream has begun. Sorry for the delay.
3.38pm GMT

Keith Vaz, the committee chair, says the committee has sat in private to take evidence from witnesses.

Now the lawyers are here to speak in public.

He starts with the issue of police using dead children’s identity.

Lawyer Jules Carey says he has been instructed by one family whose son Rod Richardson’s name was used by an undercover police officer, who infiltrated various political groups.
Updated at 3.38pm GMT
3.39pm GMT

Carey says his client wants to understand why he child’s name was used. He says he is also representing a number of women who are concerned that such operations are still carrying on.

He says he has submitted a written complaint to the police, which he believes is the complaint that has triggered a police investigation.
3.40pm GMT

Vaz asks lawyer Harriet Wistrich if there is any justification for police to use undercover tactics.

She says there is no justification for them to use sex in their work.

That is the issues she is concerned with: the “overwhelming damage” that has been caused.

All the women involved have been “very, very seriously psychologically harmed” as a result of what the police did to them, Wistrich says.

The police were aware of this, she says.
3.46pm GMT

Vaz quotes from Mr Justice Tugendhat’s recent judgment about undercover police, in which the judge used James Bond as context for police using sex during undercover work.

Wistrich asks what controls we can put on undercover police.

She says MPs could not have meant sexual relationships to have been part of the Regulation of Investigatory Practices Act.

Does the law need to be changed, Vaz asks lawyer Marian Ellingworth.

Ellingworth says sex should not be sanctioned.

Carey says RIPA cannot approve sexual relationships. The structure of the act does not envisage sexual relationships, he says. The words “personal and other relationships” cannot have been meant to include sex – they are too vague for that.

You cannot legislate to breach a fundamental right such as “bodily integrity”, Carey says.
3.49pm GMT

Tory Lorraine Fullbrook asks what the absolute legal limit should be on undercover police officers’ behaviours.

Wistrich says you have to completely stop before a sexual relationship.

Fullbrook tries to pin her down on the “absolute legal limit”, but Wistrich says that depends on the circumstances.

Vaz says Fullbrook is looking for a list of what is and isn’t acceptable.

Wistrich says again there are circumstances when different things are acceptable – for example to stop a child trafficking ring.

Carey says undercover officers shouldn’t be deployed unless it’s necessary and proportionate – political groups wouldn’t be covered, he says.
3.51pm GMT

Tory Michael Ellis repeats Tugendhat’s point that undercover policing wouldn’t surprise the public.

These kind of sexual relationships “probably happen more often to men” than to women, he claims, citing the example of Mata Hari.

He accuses the lawyers of wanting to tie the police’s hands unreasonably.
3.54pm GMT

Wistrich says using sex in this way is massively beyond the bounds of a civilised society.

Labour’s Bridget Phillipson asks if police were directed to form these relationships or did so of their own volition.

Ellingworth says the police won’t even confirm that the men in question were undercover officers, let alone say whether they were following orders.

Wistrich says the police have not yet tried to come up with a circumstance that they say are justified.

Phillipson asks if female officers have had relationships with men.

Carey says they are aware of one female officer who has been deployed in this way. None of the lawyers are instructed by males.

Wistrich says there are always exceptions, but this is really a form of “institutionalised sexism”.

The impact is massively upon women, she says.
3.57pm GMT

Labour’s David Winnick asks if it’s naive to believe the police were not aware sexual relationships were taking place involving undercover officers.

Wistrich says she believes they were, officially or unofficially.

Carey says there is a striking similarity in terms of how many of these relationships started and ended. Many of their clients felt these relationships were entered into by design by the officers. That suggests senior officers were aware of it.

Carey says the public would expect police officers to behave like James Bond if we lived in a world full of Dr Nos. But we don’t, he says.

There is no necessity for these actions, Carey says.
3.59pm GMT

Winnick raises the adopting of the names of dead children. Was this authorised?

Wistrich says she felt this would have been authorised.

Winnick asks if the lawyers consider that a particularly despicable act.

Carey says every aspect of this policing operation is “utterly depraved”. It’s very hard to quantify particular aspects.

“It’s utterly despicable,” says Wistrich.

Ellingworth agrees.
4.02pm GMT

Labour’s Chris Ruane asks how the police can be held to account here.

Wistrich says that’s what the lawyers are aiming to do.

They have met with “a complete barrage of obstacles” from the police. The police have asked for information from them but given none in return.

Wistrich says she has written to the IPCC, which is supervising an investigation into some of these issues, but got no response.

Ruane asks what the key questions that need to be answered. Wistrich suggests:

Why were the police involved in these people’s lives? What information did they gather? How can this be stopped from happening in the future?
4.05pm GMT

Carey says the principal question he would ask is whether they have read the nine principles of policing from 1828.

He reads one out: the police’s actions depend on public approval of those actions.

They’ve lost public respect through these actions, Carey says.

Tory Mark Reckless asks whether the deception by the officers means the sex they had with activists was non-consensual.

Wistrich says that’s a very good point. She’s written to the CPS but got no reply.

Vaz asks for copies of all these letters.

Carey says he is representing a client who had a child from one of these relationships.
Updated at 5.31pm GMT
4.11pm GMT

The Guardian’s Paul Lewis takes his seat.

Vaz asks how Lewis and Rob Evans discovered all this information.

Lewis says they spoke to police officers while working on a book related to this. He says the police officers were not just using the names of dead children, they were adopting many aspects of that person’s identity.

Where does the figure of 80 officers using this tactic come from, Vaz asks.

It’s an estimate, says Lewis. He’d like to hear from the Met police about this. It’s possible it could be fewer or more than 80 officers.

Carey’s complaint comes from 2003, he says.

Vaz says it’s a “pretty gruesome practice” and that it must be “heartless and cruel” for the parents not to have been informed.

Lewis ask if this was limited to the Special Demonstration Squad or was used more widely.
4.13pm GMT

Lewis says he has spoken to people whose children’s identities have been used in this way.

He says the Met police have placed the families of these children at some risk. Other activists could try to track down the undercover officers and seek out the family of the child whose identity was stolen. Far right groups were infiltrated in this way, Lewis says.

Vaz asks if the Met police have asked Lewis for this information.

Lewis says he has an obligation to protect his sources. He’s confident that the police know all the children’s identities.
4.15pm GMT

Vaz asks him to accept that in some circumstances the police are justified in using undercover agents.

Lewis says some undercover operations are justified, but raises the issue of proportionality. He mentions far right groups and violent animal rights groups. But in the main we are talking about non-violent activists, he says.
4.18pm GMT

Tory Michael Ellis asks if the public have a human right to be protected from crime and suggests senior officers are best-placed to decide when it’s right to use undercover officers.

He says he agrees with that.

But he begs to differ that the public would be unsurprised by officers using sex in this way.

Ellis says it was Tugendhat who said the public would be unsurprised, and he has great experience.

Lewis says Tugendhat was not referring to the public’s view, but to MPs’ view when they passed the relevant law.
4.21pm GMT

Ellis asks if Lewis has heard any account of absence of consent in these sexual relationships – discounting the overall deception.

Lewis says men and women have had sex with undercover police officers. They may argue that they did not have the necessary information to give informed consent – although Lewis says he doesn’t agree with that.

He says police say this behaviour was only happening among “bad apples”.

But he and Evans have identified nine undercover officers, and eight were having sexual relationships with activists. One officer was a woman, he says.

One undercover policeman told Lewis that of a team of 10 nine were having sexual relationships with activists.

Fullbrook asks if senior officers knew about this. Lewis says it’s likely. One undercover officer says he was told by a senior officer to use contraception. That implies the senior officer knew.
4.24pm GMT

Labour’s Bridget Phillipson says the length of the relationships involved shocked her.

Lewis says having met the victims he has found it difficult to convey their pain. He suggests the committee’s MPs think about how they would feel if their own partner turned out to be an agent of the state.

At least four children have been born as a result of these relationships, Lewis says.

Lewis says he does not believe MPs intended this in the RIPA, and would have used the words “sexual relationships” rather than “personal relationships”, and he certainly does not think they would have imagined children resulting from these relationships.
4.25pm GMT

Winnick asks if undercover agents could have done this job without embarking on sexual relationships with activists.

Lewis says some officers did not do this, so the answer is yes.
4.28pm GMT

Was it a rogue operation?

Lewis says some senior officers were unaware of the existence of the Special Demonstration Squad.

How can the police clean up this matter and restore confidence?

Openness and transparency, says Lewis. Over the last two years, the Met police have offered “very little help”.

We are heavily reliant on sources who have the courage to come forward, Lewis says.

At some stage the Met police will have to think about the best strategy to regain trust, he says.

The truth tends to come out eventually, he says.
4.30pm GMT

Deputy Assistant Commissioner Patricia Gallan of the Met police takes her place next.
4.33pm GMT

Vaz says there will be an open session and then a private session.

He says he was pretty shocked to learn about the use of dead children’s identities. Was she equally shocked?

Gallan tries to outline her role instead.

Vaz insists she answers the question.

Gallan says we are investigating something that has been going on since 1968 and it is important to understand the context.

She says she is overseeing the operation examining past practices relating to this.

She says she does not know if the figure of 80 children’s identities being used is accurate. She knows of two cases. More evidence will probably come to light, but she does not want to prejudge the investigation.

But she is very concerned at what she has heard, she says.

That is why the Met have asked the IPCC to supervise.
4.35pm GMT

Gallan says it is looking at the activities of the SDS over 40 years.

There are more than 50,000 documents to sift through and retired officers to speak to. They want to hear from anyone who has any evidence, she says.

But was she shocked, asks Vaz.

Gallan says she was “very concerned” because “it is not practice as I know it”.

That doesn’t sound very condemnatory, Vaz says.

It isn’t still happening, Gallan says. It has been confined to the SDS and the NPOIU (National Public Order Intelligence Unit).
4.38pm GMT

Vaz asks who is dealing with the operational matters regarding undercover policing. The commander of cover policing, Richard Martin, she says.

Assistant Commissioner Mark Rowley is above him, she says.

She can’t give a date when the practice of using dead children’s identities stopped, she says. But it is not sanctioned today among the Met or any other police force in the country, she says.

Should the children’s parents be informed, Vaz asks.

Gallan says it’s important to find out all the circumstances and whether they are accurate.

She says ethical and legal issues also need to be considered.

Would it affect any operatives whose positions would be exposed, she says.

Vaz says some members of the committee have heard this kind of thing regarding phone-hacking.
4.39pm GMT

Vaz stresses that where the police have names and addresses now, they should inform parents now.

Gallan says she can’t give a blanket yes or no.
4.42pm GMT

It has never been practice within most areas of undercover policing to take identities in this way, she says. Only the SDS and National Public Order Intelligence Unit did this.

Thirty-one staff are working on Operation Hearn, looking into the issue of undercover police regarding the SDS, including 20 police officers.

The estimated cost to date is £1.25m.

Vaz says that sounds like a lot of money and a lot of officers, implying that they can probably get through all those 50,000 documents more quickly than they are.

Vaz asks if when she has completed her operation she will inform the parents.

Gallan says she needs to consider all the issues and can’t give a yes or no answer.
4.44pm GMT

Vaz asks if she would like to apologise for this scandal.

Gallan says at the appropriate time statements would be made.

Until she knows all the facts she can’t do anything like that, she says.
4.46pm GMT

The admission that a second unit, the NPOIU, has used dead children’s identities is very important, since that unit was only formed in 1999.
4.48pm GMT

Vaz asks if the Guardian revelations broke the news to her of the use of children’s identities. She knew of one example in September last year.

Since then has she informed the parents, Vaz asks. She says she hasn’t and she’ll explain why in closed session.

Gallan is asked again about apologising. She says there are live proceedings ongoing and the Met police will decide at the end.
4.49pm GMT

Michael Ellis asks what rank of officer was in charge of the SDS or the NPOIU.

Superintendent, Gallan says.

Were they rogue units?

Gallan says from what she has seen the practices in place weren’t following national guidelines. We need to get all the evidence, she says, so she doesn’t want to go further than that.
4.51pm GMT

Ellis asks if taking children’s identities was not accepted practice even at the time.

Gallan says it was not standard procedure.

Ellis says these were unauthorised practices even at the time. He suggests these were rogue units or units operating outside their protocols.

That’s one of the things we’re investigating, Gallan says.

A senior officer cannot authorise something that is outside of procedures at the time, Ellis says.
4.53pm GMT

Winnick asks if Gallan thinks it was in the public interest for the Guardian to give the names of some of the dead children?

She says she believes in the free press.

Has the reputation of the press been harmed?

Gallan says when used appropriately undercover work is very important, and they are worried about anything that undermines confidence in that.

Asked the same question again, she says: “I think it is.”

I’ll take that to be a yes, says Winnick.
4.55pm GMT

How far is it possible for undercover work to take place without sexual relationships, Winnick asks.

Gallan says she doesn’t believe you can authorise such activities, morally.

If something like that does happen it should be reported immediately.

Winnick asks if it’s right to assume the officers were not not told to engage in sex.

Gallan says she might be able to explain that in closed session, but it was not authorised.
4.59pm GMT

Metropolitan police commissioner Bernard Hogan-Howe has said it is “almost inevitable” some undercover officers will have sexual relationships in this way although he wouldn’t encourage it, Vaz says. Doesn’t that contradict Gallan’s view?

Nick Herbert, the policing minister, has said that to ban such actions would provide a ready-made test for the targeted group, Vaz says.

What is her view?

Gallan repeats that there is a moral issue. Legally, the law is silent on that, and she will explain that in closed session, she says.

The Met police does not authorise that conduct, she repeats.

She says she cannot envisage under any circumstances a commander authorising this kind of behaviour.
5.02pm GMT

But was it prohibited, asks Vaz.

In the closed session, she will explain more, says Gallan.

Tory James Clappison suggests that some of these relationships went on for so long that senior officers must have known what was happening.

Vaz says he is disappointed that Gallan has not sent out a message that the Met police is sorry that the practice of using dead children’s identities has taken place.

Winnick adds that the committee is disappointed.

Vaz says he is concerned that she has known about one incident since September and still has not got to the bottom of it.

One of the victims followed the trail and turned up at the house of the dead child’s parents. They weren’t there, but imagine their grief if they had have been, Vaz says.

Gallan repeats her “concern” and says she is keeping an open mind about the facts.

It would be inappropriate to rush to make statements in haste, Gallan says.
5.03pm GMT

Does she have a timetable for the conclusion of Operation Hearn, Vaz asks.

Gallan says it would be wrong to put a timescale on it.

We are determined to go where the evidence takes us, she says.
5.03pm GMT

With that the committee goes into closed session.
5.36pm GMT
Summary

Here is a summary of what we have learned from that committee session.

• The use of dead children’s identities by undercover police officers was not confined to the Special Demonstration Squad, but was also a practice employed by the National Public Order Intelligence Unit, a unit that was only set up in 1999, Deputy Assistant Commissioner Patricia Gallan of the Metropolitan police revealed to the Commons home affairs committee.

• Gallan knew about one case of a child’s identity being used in this way in September last year. The practice is not sanctioned today among the Met or any other force in the country, she said.

• Including the case that came to light in September, she knew of only two cases of this happening, she said, and did not know if the Guardian’s estimate of 80 cases was accurate. But she felt that more cases would probably come to light.

• Keith Vaz, the chair of the committee, said he was “disappointed” that Gallan would not apologise for the police’s actions, saying only that she was “very concerned” at the allegations and wanted to wait until all the facts had been established before rushing to make a statement.

• Vaz was also extremely concerned that Gallan had not informed the parents in the case discovered in September last year, and wanted her to promise she would inform all the parents involved as soon as possible. Gallan would not agree to this.

• Police officers having sex with activists in groups they infiltrated was not authorised, and could not justified morally, Gallan said. She could not envisage any circumstances under which a commander would authorise this.

• She admitted the Metropolitan police’s reputation had been harmed by the scandal.

• Thirty-one staff are working on Operation Hearn, looking into the issue of undercover police, including 20 police officers. The estimated cost to date is £1.25m.

• Lawyers for women who feel they were duped into having relationships with undercover officers attacked the practice as being “depraved”, “dispicable” and beyond the bounds of a civilised society. MPs on the committee broadly seemed to agree, although Tory Michael Ellis drew attention to Mr Justice Tugendhat’s contention that such relationships would not surprise the public, accused the lawyers of wanting to tie the police’s hands unreasonable. He asked if the public had a human right to be protected from crime and suggested senior officers were best-placed to decide when it was and was not right to use undercover officers.

That’s all from me. Thanks for all your comments.
Next
Previous
Blog home
Related information
UK news
Police ·
Politics
House of Commons · Keith Vaz ·

Police must inform parents of children whose IDs were used by spies, says MP

4 Feb 2013

Keith Vaz says it would be heartless not to tell affected parents, and asks Theresa May to investigate whether practice was legal

4 Feb 2013

Police spy: ‘How we stole dead children’s identities’ – video

30 Jan 2013

Chief police officers criticise recruitment and promotion reforms

30 Jan 2013

If China lifts its game console ban, what will adults panic about next?

Should outsiders be allowed fast-track entry into the police?

30 Jan 2013

Home secretary Theresa May will today announce plans to allow police forces to recruit senior officers from outside the service, meaning business leaders, for example, could quickly move into top jobs rather than having to start as constables pounding the beat. Many police are opposed. Do you support the move?

Paul Owen
guardian.co.uk, Tuesday 5 February 2013 14.17 GMT

Find this story at 5 February 2013

© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

In England hatte ein Undercover-Polizist regelmäßig Sex mit Frauen aus der überwachten Szene. In Deutschland wäre das unzulässig, beteuert das Innenministerium.von Christian Rath

Die Berichterstattung des „Guardian“ über Mark Kennedy brachte den Stein ins Rollen. Bild: screenshot guardian.co.uk

BERLIN taz | Verdeckte Ermittler von Bundeskriminalamt und Bundespolizei dürfen keine sexuellen Beziehungen eingehen, um Informationen zu erlangen. Das erklärte jetzt das Bundesinnenministerium auf eine parlamentarische Anfrage des Linken-Abgeordneten Andrej Hunko.

Anlass der Nachfrage ist der Fall des englischen Polizisten Mark Kennedy, der mit falschem Namen, langen Haaren und Ohrringen einige Jahre lang militante Umweltschützer und Globalisierungskritiker in ganz Europa ausspionierte. Auch in Deutschland war Kennedy aktiv: während des G-8-Gipfels in Heiligendamm 2007 sowie beim Nato-Gipfel in Baden Baden 2009.

Im Rahmen seiner Spitzeltätigkeit unterhielt der Polizist Kennedy auch zahlreiche Liebschaften. Wie die englische Zeitung Guardian aufdeckte, war es durchaus üblich, dass verdeckte Ermittler sexuelle Beziehungen in der von ihr überwachten Szene knüpften. Jetzt klagen zehn Frauen und ein Mann vor dem englischen High Court auf Schadensersatz. Sie hätten ein emotionales Trauma erlitten, nachdem Menschen, mit denen sie „tiefe persönliche“ Beziehungen eingingen, sich als Spitzel entpuppten.
Die Lustfrage

Der Bundestagsabgeordnete Andrej Hunko wollte deshalb von der Bundesregierung wissen, ob sie es für zulässig hält, wenn Verdeckte Ermittler „Sexualität oder sonstige emotional tiefgehende Beziehungen mit ihren Zielpersonen oder deren Kontaktpersonen praktizieren“. Antwort: Die Bundesregierung ist der Auffassung, „dass das Eingehen derartiger Beziehungen aus ermittlungstaktischen Gründen in aller Regel unzulässig ist“. Und Innenstaatssekretär Klaus-Dieter Fritsche, von dem die Antwort stammt, fügt hinzu: „Dies gilt auch für den Einsatz von Mitarbeitern ausländischer Behörden in Deutschland mit deutscher Zustimmung.“

Die Auskunft klingt eindeutig, enthält aber eine wichtige Einschränkung: Unzulässig ist der Ermittler-Sex nur, wenn er „aus ermittlungstaktischen Gründen“ stattfindet – sprich: Wenn der Polizist eigentlich keine Lust hat. Wenn der Verdeckte Ermittler aber aus Lust und/oder Liebe gerne mit einer Ziel- oder Kontaktperson schlafen will, scheint dies nach Ansicht von Staatssekretär Fritsche rechtlich nicht ausgeschlossen.

Dagegen hatte der auf Geheimdienstrecht spezialisierte Anwalt Udo Kauß 2011 im taz-interview gefordert: „Genauso wie ein Verdeckter Ermittler keine Straftaten begehen darf, darf er mit den Zielpersonen und deren Umfeld auch keine Liebesbeziehungen führen.“ Wenn ein Einsatz „aus dem Ruder“ laufe, müsse er abgebrochen werden.
Der deutsche Fall Bromma

In Baden-Württemberg hatte die Polizei 2010 den jungen Beamten Simon Bromma in linke studentische Gruppen eingeschleust. Er sollte herausfinden, ob im Umfeld der Antifaschistischen Initiative Heidelberg (AIHD) Gewaltakte gegen Polizisten und Nazis geplant waren. Er erschlich sich mit seiner freundlichen und hilfsbereiten Art in den Kreisen um die studentische „Kritische Initiative“ zahlreiche Freundschaften, flog dann aber auf, als ihn eine Ferienbekanntschaft erkannte.

Sieben Betroffene aus der bespitzelten Szene erhoben im August 2011 Klage beim Verwaltungsgericht Karlsruhe. Sie verlangen die Feststellung, dass der Undercover-Einsatz gegen die linke Heidelberger Szene generell rechtswidrig war. Sie seien keine „gewaltbereiten Gefährder“. Außerdem seien die Privatsphäre und die Menschenwürde verletzt, wenn den Aktivisten „ohne eigenes Wissen eine Freundschaft/Bekanntschaft zu einem polizeilichen Ermittler aufgezwungen“ werde.

Das Verfahren kommt allerdings nicht voran, weil der baden-württembergische Innenminister Reinhold Gall (SPD) alle Spitzelberichte Brommas gesperrt hat. Die Arbeitsweise Verdeckter Ermittler müsse geheim bleiben, da die Undercover-Agenten sonst leicht enttarnt werden könnten, argumentierte Gall. Dagegen klagten die Betroffenen in einem Zwischenverfahren und erzielten nun einen Teilerfolg.
Teilweise rechtswidrig

…

04.02.20133 Kommentare

Find this story at 4 February 2013

© der taz

Anthony Barker says police could have put family in danger by using identity of brother John, who died aged eight

John Dines, a police sergeant who adopted the identity of John Barker to pose as an environmental campaigner, pictured in the early 1990s

Undercover police were “reckless” when they stole the identity of an eight-year-old boy who had died of leukaemia, according to his brother, who is demanding an apology for putting his family at risk.

Anthony Barker, whose brother John Barker died in 1968, said he was shocked to discover the boy’s identity was resurrected and adopted by undercover police spying on political groups.

The Metropolitan police has admitted that two of its undercover units appear to have used the identities of dead children, a practice which has lasted four decades and was still going on in the 2000s.

The identity of John Barker was adopted by a police sergeant called John Dines, who posed as an environmental campaigner between 1987 and 1992.

“The danger the police put my family in – and all the other families this has happened to – is horrendous,” Barker said. An investigation by the Guardian has established police used the identities of dead children so their undercover agents could pose as real people. Barker said that in doing so, they placed innocent families at risk.

“In our case, we now discover, there was a girlfriend who was left behind when the policeman pretending to be my brother disappeared from the scene,” he said. “Apparently she was so worried about him that she tracked him down to the house we had moved out of a few years earlier.

“Now, imagine that policeman had infiltrated a violent gang or made friends with a volatile person, then disappeared, just like this man did.

“Someone wanting revenge would have tracked us down to our front door – but they wouldn’t have wanted a cup of tea and a chat, like this woman says she did.”

Although many police spies using dead children’s identities were infiltrating peaceful leftwing and environmental groups, many were also deployed in violent far-right groups.

“If we had told those sorts of people that the man they thought they had known for so many years has died as a little boy, they would have thought we were lying,” Barker said. “Who knows what would have happened to us then?”

He added: “These people could have found our family in a heartbeat. That was an absolutely reckless thing for the police to do.”

Anthony Barker, who was born the year after his brother died, said: “My parents always said he was a lovely lad. They could not afford more than one child. They only had me because John passed away.

“It totally shattered my parents when he died. You can see from photographs how much his death aged them. When I was a toddler they looked like my grandparents.”

Barker described the use of dead children’s identities as a “clinical, mechanic way of policing” and morally “horrific”. He believed his parents, who are now deceased, would have been appalled to discover a police officer was posing as their beloved son.

“In my view, these were politically motivated undercover operations. That is what I cannot understand. What kinds of crimes did these political activists commit? We’re not talking about drug dealers or terrorists. These operations must have cost hundreds of thousands of pounds, and all the while my parents were living in poverty.”

He added: “Not only is it horrendous to steal the identity of a child but by taking that identity into an unpredictable and potentially dangerous situation, they’re putting entire families at risk.”

The Met has declined to say how many dead children’s identities it believes have been used by covert agents, although the force has stressed that the practice is not currently in use.

A document seen by the Guardian indicates that the Special Demonstration Squad, one of two police units known to have used the practice, used the identities of around 80 dead children.

On Tuesday the Met’s deputy assistant commissioner Patricia Gallan told a parliamentary inquiry that a second unit involved in spying on protesters appears to have used dead children’s identities.

The second unit, the National Public Order Intelligence Unit, was founded in 1999 and operated throughout the 2000s.

It suggests the total number of dead children’s identities used by police could exceed 100.

MPs expressed their disapproval when Gallan, who is overseeing a £1.25m review of protest spying operations, refused to apologise for any hurt caused until her inquiries were complete.

She also refused to say whether she would contact the families involved, saying there were “legal and ethical issues” to consider.

Barker said: “I strongly believe all the families who this has happened to need to be told. They have been placed at risk. That is the bottom line. These were undercover operations. Anything could have happened.”

…

Amelia Hill, Paul Lewis and Rob Evans
guardian.co.uk, Wednesday 6 February 2013 16.55 GMT

Find this story at 6 February 2013
© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.