Since 2010 there have been revelations about police infiltration of protest groups. For over 40 years the state sanctioned the use of undercover police to gain intelligence on political activists, including animal rights campaigners.

Though it was widely assumed that groups were under surveillance, no-one would have imagined the extent to which the secret state burrowed deep into organisations, established close friendships and sexual relationships with activists, and broke the law to further its objectives. This article will explain how it happened and what can be learnt from it.

artikel als pdf

In 2003 vond er een bijeenkomst van dierenrechten activisten in Amsterdam plaats. Tijdens de bijeenkomst werd ook veel actie gevoerd onder andere in Putten waar 49 activisten werden gearresteerd. In Putten werden nertsen bevrijd, maar kwam ook de buurt in opstand tegen de demonstranten. Er vonden tijdens het weekend er ook andere acties plaats. Olga werd onder weg naar een van die acties aangehouden. Zij schreef over de aanhouding van het busje onderweg naar de actie al eerder een stuk. ‘Een agent stapte uit en vroeg de chauffeur om de autopapieren. Na veel heen en weer geloop naar zijn auto kwam hij mededelen dat we moesten wachten op andere agenten. Hij werkte in een ander district. Toen die agenten arriveerden moesten we ons allemaal identificeren. Wij weigerden, aangezien er geen aanleiding voor was. Vervolgens deelde ze ons mee dat we aangehouden waren en mee moesten naar het politiebureau om onze identiteit vast te stellen. Mijn vingerafdrukken werden genomen en ik werd op de foto gezet. Vervolgens verbleef ik een nacht in de cel. Een leidinggevende van de politie noemde mij terrorist. De volgende dag werd ik op straat gezet zonder aanklacht.’ lees meer

In 2003 vond er een bijeenkomst van dierenrechten activisten in Amsterdam plaats. Tijdens de bijeenkomst werd ook veel actie gevoerd onder andere in Putten waar 49 activisten werden gearresteerd. In Putten werden nertsen bevrijd, maar kwam ook de buurt in opstand tegen de demonstranten. Er vonden tijdens het weekend er ook andere acties plaats. Olga werd onder weg naar een van die acties aangehouden. Zij schreef over de aanhouding van het busje onderweg naar de actie al eerder een stuk. ‘Een agent stapte uit en vroeg de chauffeur om de autopapieren. Na veel heen en weer geloop naar zijn auto kwam hij mededelen dat we moesten wachten op andere agenten. Hij werkte in een ander district. Toen die agenten arriveerden moesten we ons allemaal identificeren. Wij weigerden, aangezien er geen aanleiding voor was. Vervolgens deelde ze ons mee dat we aangehouden waren en mee moesten naar het politiebureau om onze identiteit vast te stellen. Mijn vingerafdrukken werden genomen en ik werd op de foto gezet. Vervolgens verbleef ik een nacht in de cel. Een leidinggevende van de politie noemde mij terrorist. De volgende dag werd ik op straat gezet zonder aanklacht.’

Groot Brittannië

Wel, wel, wel wat hebben we hier? Activisten werden enige tijd geleden achterdochtig
toen er een doos in de buurt van hun huis opdook. Het kastje zag eruit als een elektriciteitskast. De kast was zo opgesteld dat het iedereen kon observeren die een kleine straat in en uit reed waar enkele SHAC activisten wonen.
Toen de activisten de kast aan een nader onderzoek onderwierpen, bleek het een bewakingscamera te zijn met kabels die de bosjes in liepen naar een gat in de grond.
De SHAC activisten betreuren het dat Huntington Life Sciences zulke clowns inhuurt om hen te beschermen.
Police camera found
activisten van de campagne van SHAC betreft het hi

Ravage # 6, 2005 en Observant 33, april 2005

Louis Sévèke (OBIV)
Erik Timmerman (Buro Jansen & Janssen)

De afgelopen weken hebben verschillende personen, al dan niet actief voor dierenrechtenorganisaties, onaangekondigd bezoek gekregen van de Nationale Recherche. Niet omdat ze van het een of ander verdacht worden, maar met vragen over de aard van het dierenactivisme in dit land.

Sinds juli 2004 houdt, naast de AIVD, ook de Nationale Recherche (NR) zich bezig met onderzoek naar (radicaal) dierenrechtenactivisme. Lange tijd werd niets vernomen van deze dienst. Totdat in februari dit jaar de recherche twee personen woonachtig te Heerlen lastig viel, die ervan werden ‘verdacht’ stickers te hebben geplakt op een geldautomaat van ABN Amro. (zie Ravage van 04-02-05).
Maar er is meer aan de hand. Zo werd ‘Irene’ half december 2004 aangehouden op Schiphol. Op het moment dat zij haar vliegtuig in wilde stappen werd ze door de marechaussee naar achteren geleid. Ze stond gesignaleerd en moest dus worden aangehouden, maar waarvoor konden ze haar niet vertellen. Na druk heen en weer getelefoneer verschenen twee rechercheurs van de NR ten tonele.
Irene: ,,Vooral die ene, Dick Ketting, voerde het woord. Hij begon met de vraag of ik het proefdiercentrum BPRC kende. Ik zei dat ik niks te verklaren had en eerst m’n advocaat wilde spreken. Natuurlijk zei hij toen dat als ik mee zou werken, ik misschien die dag nog het vliegtuig zou kunnen pakken. Ik zei nogmaals dat ik niks te verklaren had en ben toen maar een boekje gaan lezen.”

lees meer

Na het schrijven van onderstaand artikel over het Bovenregionale Rechercheteam dat zich bezighield met dierenrechtenactivisme bleek het echter al weer om deels achterhaalde informatie te gaan. Door de moord op Fortuyn en het feit dat de vermoedelijke dader zich onder andere met dierenrechten bezighield, werden er veel vragen gesteld over dit rechercheteam. Het Openbaar Ministerie liet daarop weten dat het team in februari 2002 reeds ontbonden is Sinds de oprichting een jaar eerder hebben 12 rechercheurs zich beziggehouden met mogelijke criminele activiteiten van extremistisch dierenactivisme. Aangezien dit niet leidde tot de vervolging en / of veroordeling van verdachten, is het Escape-team in februari opgeheven. De verzamelde informatie wordt aan de BVD en de Afdeling Terrorisme en Bijzondere Taken (voorheen DBRZ) van het Korps Landelijke Politiediensten overgedragen. Wel kan er, als daartoe aanleiding bestaat, besloten worden tot het opnieuw instellen van een bovenregionaal of ander team dat zich met dierenrechtenactivisme bezig gaat houden.

lees meer

In Ravage nummer 6 schreef ik een lang artikel over Escape, het Bovenregionale Rechercheteam dat zich bezighield met dierenrechtenactivisme. Bij publicatie bleek het echter al weer om deels achterhaalde informatie te gaan. Door de moord op Fortuyn en het feit dat de vermoedelijke dader zich onder andere met dierenrechten bezighield, werden er veel vragen gesteld over dit rechercheteam. Het Openbaar Ministerie liet daarop weten dat het team in februari 2002 reeds ontbonden is Sinds de oprichting een jaar eerder hebben 12 rechercheurs zich beziggehouden met mogelijke criminele activiteiten van extremistisch dierenactivisme. Aangezien dit niet leidde tot de vervolging en / of veroordeling van verdachten, is het Escape-team in februari opgeheven. De verzamelde informatie wordt aan de BVD en de Afdeling Terrorisme en Bijzondere Taken (voorheen DBRZ) van het Korps Landelijke Politiediensten overgedragen. Wel kan er, als daartoe aanleiding bestaat, besloten worden tot het opnieuw instellen van een bovenregionaal of ander team dat zich met dierenrechtenactivisme bezig gaat houden.

Erik Timmerman

Buro Jansen & Janssen

Afgelopen januari is opnieuw een dierenrechtenactivist benaderd door de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD). Ook in dit geval was het aanvankelijk onduidelijk dat het om een BVD-benadering ging. Dat gebeurde ook in maart/april vorig jaar.

Op woensdag 2 januari 2002 werd de betreffende activist, we noemen hem Karel, gebeld door een man die zei dat hij werkte bij de recherche van de politie in Limburg. Eerder had Karel zelf eens contact opgenomen met de politie over strafbare feiten waarvan hij wat wist, die niets met (dierenrechten)activisme te maken hadden. De rechercheman zei dat hij over die zaken, ‘en nog wat dingen’, eens verder wilde praten. Hij wilde Karel dicht bij diens huis oppikken om iets te gaan drinken. Karel en de man, Peter van Baal, maakten een afspraak voor de volgende dag. Karel nam contact met ons op. Wij waarschuwden meteen dat dit geen gewone recherche was. Peter van Baal is immers een bekende RID-er van de regiopolitie Limburg-Noord. Bovendien verwachtten wij dat het om een benadering voor de BVD zou gaan.

lees meer

gepubliceerd in Ravage nr 6, 27 april 2001 door OBIV

lees meer

De politie ruikt wierook.

Gepubliceerd in Vrij Nederland, juni 1996

Slagerijen in Den Helder waren jarenlang doelwit van radicale dierenactivisten. Wat begon met leuzen kladden bij de slager om de hoek, breidde zich uit tot serieuze brandstichtingen bij vleesverwerkende bedrijven elders in het land. Met de arrestatie van Frank (25) en Eric (20) in maart van dit jaar kwam er een eind aan de activiteiten van Right Animal Treathment (RAT). Nog voor het eerste advocatenbezoek hadden de twee alles bekend. Wat de politie betreft kan de zaak gesloten worden.
Vrij Nederland legde de hand op het opsporingsdossier en heeft nog wat vragen. Waarom duurde het zo lang voor deze jongens werden gepakt? Heeft de politie van Den Helder haar werk goed gedaan? De CRI had al een jaar aanwijzingen die in de richting van Frank en Eric wezen. Hoeveel aanslagen zijn er sindsdien gepleegd?

lees meer

Slagerijen in Den Helder waren jarenlang doelwit van radicale dierenactivisten. Wat begon met leuzen kladden bij de slager om de hoek, breidde zich uit tot serieuze brandstichtingen bij vleesverwerkende bedrijven elders in het land. Met de arrestatie van Frank (25) en Eric (20) in maart van dit jaar kwam er een eind aan de activiteiten van Right Animal Treathment (RAT). Nog voor het eerste advocatenbezoek hadden de twee alles bekend. Wat de politie betreft kan de zaak gesloten worden.
Vrij Nederland legde de hand op het opsporingsdossier en heeft nog wat vragen. Waarom duurde het zo lang voor deze jongens werden gepakt? Heeft de politie van Den Helder haar werk goed gedaan? De CRI had al een jaar aanwijzingen die in de richting van Frank en Eric wezen. Hoeveel aanslagen zijn er sindsdien gepleegd? lees meer

Uit: Vrij Nederland, 2 december 1995, buro Jansen & Janssen.

door Eveline Lubbers

‘Dat Japanners zo klein zijn en een gele huid hebben, komt omdat ze tweeduizend jaar lang niets anders gegeten hebben dan vis en rijst’. De directeur van McDonald’s Japan, Den Fujita, ziet het als een enorme uitdaging om zijn land aan het rundvlees te krijgen. ‘Als we nu duizend jaar McDonald’s hamburgers en aardappels eten worden we langer, onze huid wordt blank en ons haar blond.’ ‘s Werelds grootste hamburgerketen gelooft in haar produkt en heeft het beste met ons voor. Wie daaraan twijfelt wordt het zwijgen opgelegd. Doorgaans is dreigen met een proces genoeg, de meeste critici laten zich intimideren door de enorme kosten die zo’n rechtszaak met zich meebrengt. De Nederlandse tak van het bedrijf koos eind jaren tachtig voor een andere strategie. Geconfronteerd met aanhoudende kritiek van de milieubeweging plaatste McDonald’s een serie paginagrote advertenties in de landelijke dagbladen. Om het nog eens helemaal uit te leggen hoe het zat met de kap van het tropisch regenwoud om de vleesproducenten te laten grazen. Met de ozonlaag en de CFK’s in het piepschuim van het verpakkingsmateriaal, en de vervuiling door het gebruik van wegwerpservies en -bestek. Uit de reclamecampagne moest het beeld van een milieuvriendelijke multinational ontstaan, en dat leek te lukken. Alleen een klein groepje doorgewinterde actievoerders en vegetarische dierenliefhebbers bleef wantrouwig en posteert zich nog af en toe op de stoep van een filiaal om snelle snackers op andere gedachten te brengen.

lees meer

Vrij Nederland

‘Dat Japanners zo klein zijn en een gele huid hebben, komt omdat ze tweeduizend jaar lang niets anders gegeten hebben dan vis en rijst’. De directeur van McDonald’s Japan, Den Fujita, ziet het als een enorme uitdaging om zijn land aan het rundvlees te krijgen. ‘Als we nu duizend jaar McDonald’s hamburgers en aardappels eten worden we langer, onze huid wordt blank en ons haar blond.’ ‘s Werelds grootste hamburgerketen gelooft in haar produkt en heeft het beste met ons voor. Wie daaraan twijfelt wordt het zwijgen opgelegd. Doorgaans is dreigen met een proces genoeg, de meeste critici laten zich intimideren door de enorme kosten die zo’n rechtszaak met zich meebrengt. De Nederlandse tak van het bedrijf koos eind jaren tachtig voor een andere strategie. Geconfronteerd met aanhoudende kritiek van de milieubeweging plaatste McDonald’s een serie paginagrote advertenties in de landelijke dagbladen. Om het nog eens helemaal uit te leggen hoe het zat met de kap van het tropisch regenwoud om de vleesproducenten te laten grazen. Met de ozonlaag en de CFK’s in het piepschuim van het verpakkingsmateriaal, en de vervuiling door het gebruik van wegwerpservies en -bestek. Uit de reclamecampagne moest het beeld van een milieuvriendelijke multinational ontstaan, en dat leek te lukken. Alleen een klein groepje doorgewinterde actievoerders en vegetarische dierenliefhebbers bleef wantrouwig en posteert zich nog af en toe op de stoep van een filiaal om snelle snackers op andere gedachten te brengen. Zo niet in Groot Brittannië. McDonald’s sleepte London Greenpeace voor de rechter en beschuldigde hen van laster. Doorn in het oog was het pamflet What’s wrong with McDonald’s? dat de groep al jaren uitdeelt bij vestigingen van de hamburgerketen. lees meer