Van nieuwsblog.burojansen.nl

Richard Dearlove says extremists are now focused on Middle East and giving them publicity in west is counter-productive
Richard Norton-Taylor
The government and media have blown the Islamist terrorism threat out of proportion, giving extremists publicity that is counter-productive, a former head of Britain’s intelligence service has said.
Sir Richard Dearlove, chief of MI6 at the time of the Iraq invasion, said that Britons spreading “blood-curdling” messages on the internet should be ignored. He told an audience in London on Monday there had been a fundamental change in the nature of Islamist extremism since the Arab spring. It had created a major political problem in the Middle East but the west, including Britain, was only “marginally affected”.
Unlike the threat posed by al-Qaida before and in the aftermath of the 9/11 attacks 13 years ago, the west was not the main target of the radical fundamentalism that created Isis, (the Islamic State in Iraq and the Levant), Dearlove said.
Addressing the Royal United Services Institute, the London-based security and defence thinktank, he said the conflict was “essentially one of Muslim on Muslim”.
He made it clear he believed the way the British government and the media were giving the extremists the “oxygen of publicity” was counter-productive. The media were making monsters of “misguided young men, rather pathetic figures” who were getting coverage “more than their wildest dreams”, said Dearlove, adding: “It is surely better to ignore them.”
The former MI6 chief, now master of Pembroke College, Cambridge University, was speaking to a prepared text hours after the ITV programme Good Morning Britain broadcast an interview with a Briton who had appeared in an Isis video saying he was recruited through the internet and was prepared to die for his cause.
Abdul Raqib Amin, who was brought up in Aberdeen, appeared in an online video last month with two men from Cardiff urging western Muslims to join the fighting with Isis. He told Good Morning Britain: “I left the UK to fight for the sake of Allah, to give everything I have for the sake of Allah. One of the happiest moments in my life was when the plane took off from Gatwick airport. I was so happy, as a Muslim you cannot live in the country of kuffars [non-believers].”
Amin added: “I left the house with the intention not to go back, I’m going to stay and fight until the khilafah [rule of Islam] is established or I die.”
Dearlove said he was concerned about the influence of the media on the government’s security policy. It was time to take what he called a “more proportionate approach to terrorism”.
MI5, MI6, and GCHQ devoted a greater share of their resources to countering Islamist fundamentalism than they did to the Soviet Union during the cold war, or to Irish terrorism that had cost the lives of more UK citizens and British soldiers than al-Qaida had done, Dearlove noted.
A massive reaction after the 9/11 attacks was inevitable, he said, but it was not inevitable the 2001 attacks would continue to “dominate our way of thinking about national security”. There had been a “fundamental change” in the nature of the threat posed by Islamist extremists. Al-Qaida had largely failed to mount the kind of attacks in the US and UK it had threatened after 9/11.
It was time, he said to move away from the “distortion” of the post-9/11 mindset, make “realistic risk assessments” and think rationally about the causes of the crisis in the Middle East.
The al-Qaida franchises that had emerged since had largely “fallen back” on other Muslim countries, Dearlove said. What was happening now was a long-awaited war between Sunni and Shia Muslims that would have only a ripple effect on Britain, he suggested.
Pointing the finger at Sunni Saudi Arabia, Dearlove said the Isis surge in Iraq had to be the consequence of “sustained funding”.
He made it clear he believed more attention should be paid to security threats from Europe and China, which he warned was heading inexorably into the paradox of a “strong government but weak state”.
The Guardian, Monday 7 July 2014 15.37 BST
Find this story ay 7 July 2014
© 2014 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Die Verfassungsschützer warnen in ihrem Jahresbericht vor Anschlägen internationaler Terroristen in Deutschland. Die Gefahr wird in dem Papier jedoch übertrieben – moniert ein Islamwissenschaftler. Die Behörden bewerteten oft vorschnell.
Berlin – Die deutschen Sicherheitsbehörden stellen nach Ansicht eines Experten die Bedrohung durch Islamisten zu drastisch dar. “Ich sehe die Gefahr, aber die Lage ist aus meiner Sicht dramatisiert”, sagte der Kulturwissenschaftler und Islam-Experte Werner Schiffauer. “Auch wenn man vereitelte Anschläge mit einbezieht, kann keine Rede davon sein, dass davon die größte Gefahr ausgeht.”
Der aktuelle Verfassungsschutzbericht der Bundesregierung nennt den internationalen Terrorismus als eine der größten Bedrohungen für die innere Sicherheit in Deutschland.
Das Phänomen des Salafismus werde zu undifferenziert betrachtet, sagte Schiffauer. “Der Verfassungsschutz kennt nur die Unterscheidung zwischen gewaltbereiten und politischen Salafisten”, sagte der Wissenschaftler der Europa-Universität Viadrina in Frankfurt (Oder). “Völlig vernachlässigt wird ein großer Teil, der zwar religiös sehr streng lebt, aber sich von jeglicher Politik fernhält und Gewalt ablehnt.”
Auch im Bezug auf die sogenannten Syrien-Rückkehrer müsse klarer unterschieden werden. Zwar gebe es radikale Islamisten aus Deutschland, die im syrischen Bürgerkrieg im Namen der Terrororganisation Isis ihre Gewaltfantasien auslebten. “Viele, die dort hinreisen, sind aber nicht an Gewalt beteiligt, sondern versorgen vom Libanon oder der Türkei aus die Not leidende Bevölkerung.”
Schiffauer stellt die Zahlen im Verfassungsschutzbericht infrage. Darin wird das “islamistische Personenpotenzial” in Deutschland aktuell mit gut 43.000 angegeben. “31.000 entfallen dabei auf die islamische Gemeinschaft Milli Görüs, der auch vom Verfassungsschutz bescheinigt wird, nie gewalttätig gewesen zu sein”, sagte Schiffauer.
20. Juni 2014, 10:01 Uhr
Find this story at 20 June 2014
© SPIEGEL ONLINE 2014

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Exclusive: Don’t alter laws in response to ‘unproven threat’ from homegrown militants in Syria and Iraq, says Richard Barrett
Britain should resist a rush to overhaul its fundamental legal principles in the face of an “unproven threat” from homegrown militants fighting in Syria and Iraq, the former global counter-terrorism director of MI6 has said.
In an interview with the Guardian, Richard Barrett criticised government plans for new laws to tackle British extremists and warned against Boris Johnson’s suggestion that Britons who travel to Iraq or Syria should be presumed guilty of involvement in terrorism unless they can prove their innocence.
“This fundamental tenet of British justice should not be changed even in a minor way for this unproven threat – and it is an unproven threat at the moment,” Barrett said.
In a newspaper column described as “draconian” by the former attorney general, Johnson called for British jihadists to lose their citizenship, proposed the return of control orders and urged David Cameron to intervene against Islamic State (Isis) militarily.
The London mayor wrote that Isis, whom he described as “wackos”, now controls an area the size of Britain and that the government had to be far more effective at preventing Britons from travelling to Syria or Iraq to join them. “The law needs a swift and minor change so that there is a ‘rebuttable presumption’ that all those visiting war areas without notifying the authorities have done so for a terrorist purpose,” he wrote.
But Barrett, formerly a counter-terrorism chief at both MI5 and MI6, said the government needed to better understand the domestic threat posed by Isis before introducing new laws. “I don’t think we should change the laws without a very much more thorough assessment and understanding of the threat,” he said.
“Sure, there’s a problem with people who go to Syria and they may have broken the law if they joined organisations like Islamic State and al-Nusra Front, but there should be some sort of effort to prove that, rather than assume they’ve done so.”
The home secretary, Theresa May, said last week that banning orders for extremist groups would be considered again – even if they “fall short of the legal threshold for terrorist proscription” – alongside powers to stop radical preachers. However, Barrett said tighter rules could curb the free speech of groups whose sermons do not “obviously and directly incite to violence”. He said: “The banning of groups that fall short of violent extremism but appear to promote it should follow a clearer analysis of what makes people leave the UK to join a group like the self-described Islamic State. Maybe it will, but if so, I have not seen the analysis and wonder on what it will be based.”
Dominic Grieve, the Conservative former attorney general, also suggested it was unwise to propose major changes to the law on the basis of a single horrific incident such as the killing of the American journalist James Foley.
Grieve dismissed Johnson’s proposal as “draconian” because it would throw out the ordinary principles of common law and potentially lead to the prosecution of people who legitimately travelled to war-torn Middle East states.
He told BBC Radio 4’s World at One: “Boris Johnson is suggesting that effectively there should be rebuttable presumption, so that the moment it was established by a prosecutor that you had gone to a country like Syria the burden would be on you to show that you were acting innocently.”
The former minister also dismissed the call from Johnson and Conservative backbencher David Davis for British jihadists to be stripped of their citizenship even if they were born in the UK and hold no alternative citizenship. Under current rules the Home Office can only do this to naturalised Britons, or those with dual citizenship. The proposal was “entirely contrary to a United Nations convention of which we are signatories”, Grieve said. “If we are about to rip up a UN convention, we need to think through the consequences.”
The deputy prime minister, Nick Clegg, added his concerns to calls for new laws, describing the tougher control orders introduced by the Labour government as “fundamentally flawed” and stressing that Britain already has a number of measures to tackle potential terrorists. “I sometimes wish it was as simple as Boris Johnson implies: all we need to do is pass a law and everything will be well,” he said during a visit to India.
Johnson has a track record of using his Daily Telegraph platform to float alternatives to government policy and No 10 sources were phlegmatic about his intervention, pointing out that the prime minister and Home Office had already set out what the government is doing to counter the Isis threat internationally and domestically in lengthy newspaper articles this summer.
But the fact that figures such as Johnson and Davis are so keen to float alternative measures, even ones that are legally questionable, indicates that Cameron and May are failing to persuade colleagues that they are doing everything necessary.
The net appeared to be closing on the British man dubbed “Jihadi John” at the weekend when the British ambassador to the US, Sir Peter Westmacott, said voice recognition technology had been used to pin down the identity of the man.
But the MI5-led investigation has not so far deterred other British militants from boasting about their actions in Syria. Nasser Muthana, 20, a former medical student from Cardiff, on Monday bragged on Twitter about forcing members of the Yazidi community to convert to Islam and undergo a form of spiritual healing – days after claiming there were “hundreds of Yazidi slave women” in Syria.
Muthana tweeted: “Converting Yezidis even the jins of them lol, alhamdulillah ruqyah today Yezidi jin accepted islam and knows conditions of la ilaha ilallah”.
Earlier on Sunday, the British jihadist took to Twitter to tell a US TV network it should be “working to save stevie boy” – the second hostage held in the Isis video of James Foley’s murder – instead of trying to identify Foley’s killer.
Muthana, who appeared in a widely circulated recruitment video for Isis, travelled to Syria with his brother, Aseel, 17. Previously, he has boasted about acquiring bomb-making skills and posted pictures apparently showing the charred remains of Syrian army soldiers.
In recent days, the Cardiff-born militant has bragged about the number of Yazidi captives, tweeting: “We have hundreds of Yazidi slave women now in Syria, how about that for news!” Responding to a tide of online criticism about his slave comments, Muthana wrote: “When I spoke about slave everyone jumped on me muslims and non muslims alike … so I stayed quiet and will stay quiet but everyone will soon find out when I get my own concubines lool, slave markets are on full blast.”
The Muthana brothers, who grew up in Cardiff after their father moved there from Yemen as a teenager, are among an estimated 500 young men from Britain who have flown to Syria to join the rebels.
One of Muthana’s associates, using the name Abu Dhar Alhumajir, wrote in another message: “The price of one slave girl is about $1,500-2,000. I think female captives/slaves would entice a lot of people.”
On Sunday, Alhumajir – thought to be a Briton of Somali origin – tried to recruit two other Twitter users to fight alongside Isis in Syria. He told one Twitter user that women were joining militants every day, “the problem is you not trying hard enough full stop”. He added: “U should feel ashamed that sister are making hijra while u complain about how hard it is”.
Josh Halliday and Andrew Sparrow
The Guardian, Monday 25 August 2014 21.42 BST
Find this story at 25 August 2014
© 2014 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies.

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Leading counterterrorism expert said despite group’s dramatic rise, it does not pose a direct threat of major attack on a US city
US intelligence officials have concluded that Islamic State (Isis) militants do not currently pose a direct threat of a major attack on an American city and, despite the group’s dramatic rise to prominence in the Middle East, is not comparable to “al-Qaida pre-9/11”.
Details of the current US intelligence community’s assessment of Isis were made public on Wednesday in rare public remarks by Matthew Olsen, the departing director of the National Counterterrorism Center.
Speaking a day after a video emerged showing Isis fighters murdering Steven Sotloff, the second American journalist beheaded by the group in a month, Olsen conceded the militant group had made dramatic territorial gains in Syria and Iraq, and displayed an unprecedented skill at using the internet for propaganda.
He said it viewed itself as “the new leader in the global jihadist movement” although US intelligence officials maintain al-Qaida currently poses a more serious adversary.
But Olsen played down the risk of a spectacular al-Qaida-style attack in a major US or even European city, adding: “There is no credible information that [Isis] is planning to attack the United States”. He added there was “no indication at this point of a cell of foreign fighters operating in the United States – full stop”.
The leading counterterrorism expert said said it was “spot on” to conclude that Isis is significantly more limited than al-Qaida was, for example, in the run-up to 9/11, when it had underground cells across Europe and the US. “We certainly aren’t there,” Olsen said. “[Isis] is not al-Qaida pre-9/11”.
His assessment – effectively the view of the US government’s foremost terrorist monitoring agency – contrasts with the flurry of reports indicating alarm and even panic in western governments over the prospect of foreign fighters returning from Syria and Iraq.
The response has been particularly heated in the UK, the source of as many as 500 fighters who have traveled to the region to fight with Isis. The masked militant who appeared on video beheading both Sotloff and another American journalist, James Foley, is British, and the UK government has vowed a fierce response against returning jihadists.
Olsen said that returning fighters were what the US was “most concerned about”, but said they were most likely to commit lone attacks and played down the chances of a more sophisticated terrorist atrocity.
In comments at the Brookings think tank, he charted the rapid rise of Isis, which has exploited the three-year civil war in Syria, making stunning territorial gains, carving out a sanctuary from which to coordinate its expansion across northern Iraq. He said the group now commands 10,000 fighters and has laid claim to an area of Syria and Iraq roughly the size of the UK.
In doing so, the militant organisation has gained weapons, equipment and helped build on a financial war chest which, the US estimates, grows by $1m each day from illicit oil sales, smuggling and ransom payments.
But Olsen cautioned: “As dire as all of this sounds, from my vantage point it is important that we keep this threat in perspective and we take a moment to consider it in the context of the overall terrorist landscape.” He added that the core al-Qaida remained the dominant group in the global jihadist movement, even if though it has recently been outpaced by Isis’s sophisticated propaganda machine.
Olsen said that more than 1,000 Europeans and more than 100 Americans are believed to have traveled to the Syria to fight in the civil war, and a substantial portion are believed to have aligned themselves with Isis.
He acknowledged the risk they could return to their countries of origin, or travel to other locations in the Middle East, to attack other western targets. He said that “left unchecked, [foreign fighters loyal to Isis] will seek to carry out attacks closer to home”.
But he said the potential risk was of “individuals – one, two” attacking the US, rather than a coordinated, larger-scale atrocity. The acutest threat, Olsen insisted, was against US assets and personnel in the region, particularly in Baghdad. An attack on the US mainland was more likely to be “a smaller scale attack; brutal, lethal, but nothing like a 9/11 kind of attack”.
Paul Lewis in Washington
Wednesday 3 September 2014 21.06 BST
Find this story at 3 September 2014
© 2014 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies.

Van nieuwsblog.burojansen.nl

The inability of the United States government to anticipate the ISIS offensive that has succeeded in taking control of a large part of Iraq is already being referred to as an “intelligence failure.” To be sure, Washington has unparalleled technical capabilities to track money movements and to obtain information from the airwaves. It is adept at employing surveillance drones and other highly classified intrusive electronic methods, but there is an inherent problem with that kind of information collection: knowing how the process works in even the most general way can make it relatively easy to counter by an opponent who can go low tech.
Terrorists now know that using cell phones is dangerous, that transferring money using commercial accounts can be detected, that moving around when a drone is overhead can be fatal, and that communicating by computer is likely to be intercepted and exposed even when encrypted. So they rely on couriers to communicate and move money while also avoiding the use of the vulnerable technologies whenever they can, sometimes using public phones and computers only when they are many miles away from their operational locations, and changing addresses, SIM cards, and telephone numbers frequently to confuse the monitoring.
Technical intelligence has another limitation: while it is excellent on picking up bits and pieces and using sophisticated computers to work through the bulk collection of chatter, it is largely unable to learn the intentions of terrorist groups and leaders. To do that you need spies, ideally someone who is placed in the inner circle of an organization and who is therefore privy to decision making.
Since 9/11 U.S. intelligence has had a poor record in recruiting agents to run inside terrorist organizations—or even less toxic groups that are similarly structured—in places like Afghanistan, Iraq, and Syria. Information collected relating to the internal workings of al-Qaeda, the Taliban, dissident Sunni groups in Iraq, and now ISIS has been, to say the least, disappointing. To be fair this is often because security concerns limit the ability of American case officers to operate in areas that are considered too dangerous, which is generally speaking where the terrorist targets are actually located. Also, hostile groups frequently run their operations through franchise arrangements where much of the decision making is both local and funded without large cash transfers from a central organization, making the activity hard to detect.
In the case of ISIS, even the number of its adherents is something of a guesstimate, though a figure of 5,000 fighters might not be too far off the mark. Those supporters are likely a mixed bag, some motivated to various degrees by the ISIS core agenda to destroy the Syrian and Iraqi governments in order to introduce Sharia law and recreate the Caliphate, while others might well be along for the ride. Some clearly are psychological outsiders who are driven by the prospect of being on a winning team. They are in any event normally scattered over a large geographical area and divided into cells that have little in the way of lateral connection. They would, however, be responsive to operational demands made by the leadership, headed by Iraqi Abu Bakr al-Baghdadi. Moving in small groups while lacking a huge baggage train or infrastructure, it was relatively easy to concentrate to push into Iraq and link up with dissident Sunni tribesmen without necessarily coming to the attention of spies in the sky, American drones flying out of Turkey.
It should be assumed that the U.S. intelligence community has no spies inside ISIS at any level where it might be possible to collect significant or actionable information. In the past, successful penetration of a terrorist organization has come about when a dissident member of the group surfaces and volunteers his services in return for money or other considerations. This is how law enforcement and intelligence agencies broke the Euro terrorists who were active in the 1970s and 1980s, but its success depended on the radical groups being composed largely of middle-class students who were ideologically driven but by nature not necessarily loyal to a political cause or its leaders. The defector model does not appear to have been repeated successfully recently with the demographically quite different radical groups active in Syria, at least not at a level where actionable intelligence might be produced.
Lacking a volunteer, the alternative would be to run what is referred to as a seeding operation. Given U.S. intelligence’s probable limited physical access to any actual terrorist groups operating in Syria or Iraq any direct attempt to penetrate the organization through placing a source inside would be difficult in the extreme. Such efforts would most likely be dependent on the assistance of friendly intelligence services in Turkey or Jordan.
Both Turkey and Jordan have reported that terrorists have entered their countries by concealing themselves in the large numbers of refugees that the conflict in Syria has produced, and both are concerned as they understand full well that groups like ISIS will be targeting them next. Some of the infiltrating adherents to radical groups have certainly been identified and detained by the respective intelligence services of those two countries, and undoubtedly efforts have been made to “turn” some of those in custody to send them back into Syria (and more recently Iraq) to report on what is taking place. Depending on what arrangements might have been made to coordinate the operations, the “take” might well be shared with the United States and other friendly governments.
But seeding is very much hit or miss, as someone who has been out of the loop of his organization might have difficulty working his way back in. He will almost certainly be regarded with some suspicion by his peers and would be searched and watched after his return, meaning that he could not take back with him any sophisticated communications devices no matter how cleverly they are concealed. This would make communicating any information obtained back to one’s case officers in Jordan or Turkey difficult or even impossible.
All of the above is meant to suggest that intelligence agencies that were created to oppose and penetrate other nation-state adversaries are not necessarily well equipped to go after terrorists, particularly when those groups are ethnically cohesive or recruited through family and tribal vetting, and able to operate in a low-tech fashion to negate the advantages that advanced technologies provide. Claiming intelligence failure has a certain appeal given the $80 billion dollars that is spent annually to keep the government informed, but it must also be observed that it is also a convenient club for Republicans to use to beat on the president, which might indeed be the prime motivation.
The real problem for Washington is that penetrating second-generation terrorist groups such as those operating today is extremely difficult, and is not merely a matter of throwing more money and resources into the hopper, which has become the U.S. government response of choice when confronted by a problem. Success against terrorists will require working against them at their own level, down in the trenches where they recruit and train their cadres. It will necessitate a whole new way of thinking about the target and how to go after it, and will inevitably result in the deaths of many more American case officers as they will be exposed without elaborate security networks if they are doing their jobs the right way. It is quite likely that this is a price that the U.S. government will ultimately be unwilling to pay, and that unreasonable expectations from Congress will only result in more claims that there have been yet more intelligence failures.
By PHILIP GIRALDI • July 23, 2014
Philip Giraldi, a former CIA officer, is executive director of the Council for the National Interest.
Find this story at 23 July 2014
Copyright http://www.theamericanconservative.com

Van nieuwsblog.burojansen.nl

BAGHDAD: When American forces raided a home near Fallujah during the turbulent 2004 offensive against the Iraqi Sunni insurgency, they got the hard-core militants they had been looking for. They also picked up an apparent hanger-on, an Iraqi man in his early 30s whom they knew nothing about.
The Americans duly registered his name as they processed him and the others at the Camp Bucca detention center: Ibrahim Awad Ibrahim al-Badry.
That once-peripheral figure has become known to the world now as Abu Bakr al-Baghdadi, the self-appointed caliph of the Islamic State, and the architect of its violent campaign to redraw the map of the Middle East.
“He was a street thug when we picked him up in 2004,” said a Pentagon official who spoke on the condition of anonymity to discuss intelligence matters. “It’s hard to imagine we could have had a crystal ball then that would tell us he’d become head of ISIS,” he said, using a former abbreviation of the Islamic State group.
At every turn, Baghdadi’s rise has been shaped by the United States’ involvement in Iraq – most of the political changes that fueled his fight, or led to his promotion, were born directly from some American action. And now he has forced a new chapter of that intervention, after Islamic State military successes and brutal massacres of minorities in its advance prompted President Barack Obama to order airstrikes in Iraq.
Baghdadi has seemed to revel in the fight, promising that the group would soon be in “direct confrontation” with the United States.
Still, when he first latched on to al-Qaida, in the early years of the US occupation, it was not as a fighter, but rather as a religious figure. He has since declared himself caliph of the Islamic world, and pressed a violent campaign to root out religious minorities, like Shiites and Yazidis, that has brought condemnation even from al-Qaida leaders.
Despite his reach for global stature, Baghdadi, in his early 40s, in many ways has remained more mysterious than any of the major jihadi figures who preceded him.
American and Iraqi officials have teams of intelligence analysts and operatives dedicated to stalking him, but have had little success in piecing together the arc of his life. And his recent appearance at a mosque in Mosul to deliver a sermon, a video of which was distributed online, was the first time many of his followers had ever seen him.
Baghdadi is said to have a doctorate in Islamic studies from a university in Baghdad, and was a mosque preacher in his hometown, Samarra. He also has an attractive pedigree, claiming to trace his ancestry to the Quraysh Tribe of the Prophet Muhammad.
Beyond that, almost every biographical point about Baghdadi is occluded by some confusion or another.
The Pentagon says that Baghdadi, after being arrested in Fallujah in early 2004, was released that December with a large group of other prisoners deemed low level. But Hisham al-Hashimi, an Iraqi scholar who has researched Baghdadi’s life, sometimes on behalf of Iraqi intelligence, said that Baghdadi had spent five years in an American detention facility where, like many Islamic State fighters now on the battlefield, he became more radicalized.
Hashimi said that Baghdadi grew up in a poor family in a farming village near Samarra, and that his family was Sufi – a strain of Islam known for its tolerance. He said Baghdadi came to Baghdad in the early 1990s, and over time became more radical.
Early in the insurgency, he gravitated toward a new jihadi group led by the flamboyant Jordanian militant operative Abu Musab al-Zarqawi. Though Zarqawi’s group, al-Qaida in Iraq, began as a mostly Iraqi insurgent organization, it claimed allegiance to the global Qaida leadership, and over the years brought in more and more foreign leadership figures.
It is unclear how much prominence Baghdadi enjoyed under Zarqawi. Bruce Riedel, a former CIA officer now at the Brookings Institution, recently wrote that Baghdadi had spent several years in Afghanistan, working alongside Zarqawi. But some officials say the American intelligence community does not believe Baghdadi has ever set foot outside the conflict zones of Iraq and Syria, and that he was never particularly close to Zarqawi.
The American operation that killed Zarqawi in 2006 was a huge blow to the organization’s leadership. But it was years later that Baghdadi got his chance to take the reins.
As the Americans were winding down their war in Iraq, they focused on trying to wipe out al-Qaida in Iraq’s remaining leadership. In April 2010, a joint operation by Iraqi and American forces made the biggest strike against the group in years, killing its top two figures near Tikrit.
A month later, the group issued a statement announcing new leadership, and Baghdadi was at the top of the list. The Western intelligence community scrambled for information.
“Any idea who these guys are?” wrote an analyst at Stratfor, a private intelligence company that then worked for the US government in Iraq, in an email that has since been released by WikiLeaks. “These are likely nom de guerres, but are they associated with anyone we know?”
In June 2010, Stratfor published a report on the group that considered its prospects in the wake of the killings of the top leadership. The report stated, “the militant organization’s future for success looks bleak.”
Still, the report said, referring to the Islamic State of Iraq, then an alternative name for al-Qaida in Iraq, “I.S.I.’s intent to establish an Islamic caliphate in Iraq has not diminished.”
The Sunni tribes of eastern Syria and Iraq’s Anbar and Ninevah provinces have long had ties that run deeper than national boundaries, and the Islamic State group was built on those relationships. Accordingly, as the group’s fortunes waned in Iraq, it found a new opportunity in the fight against President Bashar Assad’s government in Syria.
As more moderate Syrian rebel groups were beaten down by the Syrian security forces and their allies, the Islamic State group increasingly took control of the fight, in part on the strength of weapons and funding from its operations in Iraq and from jihadist supporters in the Arab world.
That fact has led US lawmakers and political figures, including former Secretary of State Hillary Rodham Clinton, to accuse Obama of aiding the group’s rise in two ways: first by completely withdrawing American troops from Iraq in 2011, then by hesitating to arm more moderate Syrian opposition groups early in that conflict.
“I cannot help but wonder what would have happened if we had committed to empowering the moderate Syrian opposition last year,” Rep. Eliot L. Engel, the senior Democrat on the House Foreign Affairs Committee, said during a recent hearing on the crisis in Iraq. “Would ISIS have grown as it did?”
But well before then, American actions were critical to Baghdadi’s rise in more direct ways. He is Iraqi to the core, and his extremist ideology was sharpened and refined in the crucible of the US occupation.
The American invasion presented Baghdadi and his allies with a ready-made enemy and recruiting draw. And the American ouster of Saddam Hussein, whose brutal dictatorship had kept a lid on extremist Islamist movements, gave Baghdadi the freedom for his radical views to flourish.
In contrast to Zarqawi, who increasingly looked outside of Iraq for leadership help, Baghdadi has surrounded himself by a tight clique of former Baath Party military and intelligence officers from Saddam’s regime who know how to fight.
Analysts and Iraqi intelligence officers believe that after Baghdadi took over the organization he appointed a Saddam-era officer, a man known as Hajji Bakr, as his military commander, overseeing operations and a military council that included three other officers of the former regime’s security forces.
Hajji Bakr was believed to have been killed last year in Syria. Analysts believe that he and at least two of the three other men on the military council were held at various times by the Americans at Camp Bucca.
Baghdadi has been criticized by some in the wider jihadi community for his reliance on former Baathists. But for many others, Baghdadi’s successes have trumped these critiques.
“He has credibility because he runs half of Iraq and half of Syria,” said Brian Fishman, a counterterrorism researcher at the New American Foundation.
Syria may have been a temporary refuge and proving ground, but Iraq has always been his stronghold and his most important source of financing. Now, it has become the main venue for Baghdadi’s state-building exercise, as well.
Although the group’s capture of Mosul, Iraq’s second-largest city, appeared to catch the US intelligence community and the Iraqi government by surprise, Baghdadi’s mafia-like operations in the city had long been crucial to his strategy of establishing the Islamic caliphate.
His group earned an estimated $12 million a month, according to US officials, from extortion schemes in Mosul, which it used to finance operations in Syria. Before June, the Islamic State group controlled neighborhoods of the city by night, collecting money and slipping in to the countryside by day.
The United Nations Security Council is considering new measures aimed at crippling the group’s finances, according to Reuters, by threatening sanctions on supporters. Such action is likely to have little effect because, by now, the group is almost entirely self-financing, through its seizing oil fields, extortion and tax collection in the territories it controls. As it gains territory in Iraq, it has found new ways to generate revenue. For instance, recently in Hawija, a village near Kirkuk, the group demanded that all former soldiers or police officers pay an $850 “repentance fine.”
Though he has captured territory through brutal means, Baghdadi has also taken practical steps at state-building, and even shown a lighter side. In Mosul, the Islamic State has held a “fun day” for kids, distributed gifts and food during Eid al-Fitr, held Quran recitation competitions, started bus services and opened schools.
Baghdadi appears to be drawing on a famous jihadi text that has long inspired al-Qaida: “The Management of Savagery,” written by a Saudi named Abu Bakr Naji.
Fishman called the text, “Che Guevara warmed over for jihadis.” William McCants, an analyst at the Brookings Institution who in 2005, as a fellow at West Point’s Combating Terrorism Center, translated the book in to English, once described it as “the seven highly effective habits of jihadi leaders.”
American officials say Baghdadi runs a more efficient organization than Zarqawi did, and has unchallenged control over the organization, with authority delegated to his lieutenants. “He doesn’t have to sign off on every detail,” said one senior US counterterrorism official. “He gives them more discretion and flexibility.”
A senior Pentagon official said of Baghdadi, with grudging admiration: “He’s done a good job of rallying and organizing a beaten-down organization. But he may now be overreaching.”
But even before the civil war in Syria presented him with a growth opportunity, Baghdadi had been taking steps in Iraq – something akin to a corporate restructuring – that laid the foundation for the group’s resurgence, just as the Americans were leaving. He picked off rivals through assassinations, orchestrated prison breaks to replenish his ranks of fighters and diversified his sources of funding through extortion, to wean the group off outside funding from al-Qaida’s central authorities.
“He was preparing to split from al-Qaida,” Hashimi said.
Now Baghdadi commands not just a terrorist organization, but, according to Brett McGurk, the top State Department official on Iraq policy, “a full blown army.”
Speaking at a recent congressional hearing, McGurk said, “It is worse than al-Qaida.”
New York Times Aug 11, 2014, 04.44PM IST
By Tim Arango and Eric Schmitt
Find this story at 11 August 2014
© 2014 Bennett, Coleman & Co. Ltd.

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Abu Bakr al-Baghdadi made his first appearance on video when he gave a sermon in Mosul in July
Abu Bakr al-Baghdadi, the head of the Islamic State of Iraq and the Levant (ISIS), has been careful to reveal little about himself and his whereabouts.
Before appearing in a video delivering a sermon in Mosul in July, there were only two authenticated photos of him.
Even his own fighters reportedly do not speak about seeing him face to face.
The ISIS chief also appears to wear a mask to address his commanders, earning the nickname “the invisible sheikh”.
A handout picture released by the Iraqi Ministry of Interior in January 2014 shows a photograph purportedly of Abu Bakr al-Baghdadi
The Iraqi interior ministry released this image of Baghdadi in January 2014
But Baghdadi – a nom de guerre, rather than his real name – has good reason to maintain a veil of mystery, says the BBC’s Security Correspondent, Frank Gardner.
One of his predecessors, Abu Musab Al-Zarqawi who headed the most violent jihadist group in Iraq until his death, was a high-profile showman whose secret location was eventually tracked down. He was killed in a US bombing raid in 2006.
Image from a militant website showing a convoy of vehicles and fighters from the al-Qaida-linked Islamic State of Iraq and the Levant (ISIL) fighters in Iraq’s Anbar Province
ISIS militants have previously seized parts of Iraq’s Anbar province and more recently Mosul and Tikrit
The leader of al-Qaeda’s current incarnation in Iraq may be a shadowy figure, but his organisation ISIS is pulling in thousands of new recruits and has become one of the most cohesive militias in the Middle East, our correspondent adds.
Highly organised
Baghdadi is believed to have been born in Samarra, north of Baghdad, in 1971.
Reports suggest he was a cleric in a mosque in the city around the time of the US-led invasion in 2003.
Some believe he was already a militant jihadist during the rule of Saddam Hussein. Others suggest he was radicalised during the four years he was held at Camp Bucca, a US facility in southern Iraq where many al-Qaeda commanders were detained.
Image of Abu Bakr al-Baghdadi taken from the US government National Counterterrorism Center
The US government released an image of the ISIS leader and offered a reward of $10m
He emerged as the leader of al-Qaeda in Iraq, one of the groups that later became ISIS, in 2010, and rose to prominence during the attempted merger with al-Nusra Front in Syria.
He has not sworn allegiance to the leader of the al-Qaeda network, Zawahiri, who has urged ISIS to focus on Iraq and leave Syria to al-Nusra.
Baghdadi and his fighters have openly defied the al-Qaeda chief, leading some commentators to believe he now holds higher prestige among many Islamist militants.
“The true heir to Osama bin Laden may be ISIS leader Abu Bakr al-Baghdadi,” David Ignatius wrote in The Washington Post.
Zawahiri still has a lot of power by virtue of his franchises in Pakistan and the Arabian Peninsula and North Africa.
But Baghdadi has a reputation as a highly organised and ruthless battlefield tactician, which analysts say makes his organisation more attractive to young jihadists than that of Zawahiri, an Islamic theologian.
In October 2011, the US officially designated Baghdadi as “terrorist” and offered a $10m (£5.8m; 7.3m euros) reward for information leading to his capture or death.
It notes Baghdadi’s aliases, including Abu Duaa and Dr Ibrahim Awwad Ibrahim Ali al-Badri al-Samarrai.
As well as the uncertainty surrounding his true identity, his whereabouts are also unclear with reports he was in Raqqa in Syria.
So there remain more questions than answers about the leader of one of the world’s most dangerous jihadist groups.
5 July 2014 Last updated at 18:01 GMT
Find this story at 5 July 2014
BBC © 2014

Van nieuwsblog.burojansen.nl

When Abu Bakr al-Baghdadi walked away from a U.S. detention camp in 2009, the future leader of ISIS issued some chilling final words to reservists from Long Island.
The Islamist extremist some are now calling the most dangerous man in the world had a few parting words to his captors as he was released from the biggest U.S. detention camp in Iraq in 2009.
“He said, ‘I’ll see you guys in New York,’” recalls Army Col. Kenneth King, then the commanding officer of Camp Bucca.
King didn’t take these words from Abu Bakr al-Baghdadi as a threat. Al-Baghdadi knew that many of his captors were from New York, reservists with the 306 Military Police Battalion, a unit based on Long Island that includes numerous numerous members of the NYPD and the FDNY. The camp itself was named after FDNY Fire Marshal Ronald Bucca, who was killed at the World Trade Center in the Sept. 11, 2001, attacks.
King figured that al-Baghdadi was just saying that he had known all along that it was all essentially a joke, that he had only to wait and he would be freed to go back to what he had been doing.
“Like, ‘This is no big thing, I’ll see you on the block,’” King says.
King had not imagined that in less that five years he would be seeing news reports that al-Baghdadi was the leader of ISIS, the ultra-extremist army that was sweeping through Iraq toward Baghdad.
“I’m not surprised that it was someone who spent time in Bucca but I’m a little surprised it was him,” King says. “He was a bad dude, but he wasn’t the worst of the worst.”
King allows that along with being surprised he was frustrated on a very personal level.
“We spent how many missions and how many soldiers were put at risk when we caught this guy and we just released him,” King says.
During the four years that al-Baghdadi was in custody, there had been no way for the Americans to predict what a danger he would become. Al-Baghdadi hadn’t even been assigned to Compound 14, which was reserved for the most virulently extremist Sunnis.
“A lot of times, the really bad guys tended to operate behind the scenes because they wanted to be invisible,” the other officer says.
“The worst of the worst were kept in one area,” King says. “I don’t recall him being in that group.”
Al-Baghdadi was also apparently not one of the extremists who presided over Sharia courts that sought to enforce fundamentalist Islamic law among their fellow prisoners. One extremist made himself known after the guards put TV sets outside the 16-foot chain-link fence that surrounded each compound. An American officer saw a big crowd form in front of one, but came back a short time later to see not a soul.
“Some guy came up and shooed them all away because TV was Western,” recalls the officer, who asked not to be named. “So we identified who that guy was, put a report in his file, kept him under observation for other behaviors.”
The officer says the guards kept constant watch for clues among the prisoners for coalescing groups and ascending leaders.
“You can tell when somebody is eliciting leadership skills, flag him, watch him further, how much leadership they’re excerpting and with whom,” the other officer says. “You have to constantly stay after it because it constantly changes, sometimes day by day.”
The guards would seek to disrupt the courts along with and any nascent organizations and hierarchies by moving inmates to different compounds, though keeping the Sunnis and the Shiites separate.
“The Bloods with the Bloods and the Crips with the Crips, that kind of thing,” King says.
The guards would then move the prisoners again and again. That would also keep the prisoners from spotting any possible weaknesses in security.
“The detainees have nothing but time,” King says. “They’re looking at patterns, they’re looking at routines, they’re looking for opportunities.”
As al-Baghdadi and the 26,000 other prisoners were learning the need for patience in studying the enemy, the guards would be constantly searching for homemade weapons fashioned from what the prisoners dug up, the camp having been built on a former junkyard.
“People think of a detainee operation, they think it’s a sleepy Hogan’s Heroes-type camp,” the other officer says. “And it’s nothing of the sort.”
Meanwhile, al-Baghdadi’s four years at Camp Bucca would have been a perpetual lesson in the importance of avoiding notice.
“A lot of times, the really bad guys tended to operate behind the scenes because they wanted to be invisible,” the other officer says.
King seemed confident that he and his guards with their New York street sense would have known if al-Baghdadi had in fact been prominent among the super-bad guys when he was at Camp Bucca.
King had every reason to think he had seen the last of al-Baghdadi in the late summer of 2009, when this seemingly unremarkable prisoner departed with a group of others on one of the C-17 cargo-plane flights that ferried them to a smaller facility near Baghdad. Camp Bucca closed not along afterward.
Al-Baghdadi clearly remembered some of the lessons of his time there. He has made no videos, unlike Osama bin Laden and many of the other extremist leaders. The news reports might not have had a photo of him at all were it not for the one taken by the Americans when he was first captured in 2005.
That is the face that King was so surprised to see this week as the man who had become the absolute worst of the worst, so bad that even al Qaeda had disowned him. The whole world was stunned as al-Baghdadi now told his enemies “I’ll see you in Baghdad.”
WORLD NEWS 06.14.14
Michael Daly
Find this story at 14 June 2014
© 2014 The Daily Beast Company LLC

Van nieuwsblog.burojansen.nl

The U.S. once had Islamic State of Iraq and al-Shams (ISIS) leader Abu Bakr al Baghdadi in custody at a detention facility in Iraq, it was revealed Friday
Al Baghdadi was among the prisoners released in 2009 from the U.S.’s now-closed Camp Bucca near Umm Qasr in Iraq
It is unclear why the U.S. let the merciless al Qaeda leader slip away
Al Baghadadi and his troops took the Iraqi cities of Fallujah and Ramadi earlier this year and conquered Tikrit and Mosul within the last several days
They are now bearing down on Baghdad, burning down everything that stands in their way and carrying out executions on Iraqi civilians, soldiers and police officers
ISIS posted an image today of an officer’s decapitated head tweeted with sickening message: ‘This is our ball. It’s made of skin #WorldCup’
The United States once had Islamic State of Iraq and al-Shams (ISIS) leader Abu Bakr al Baghdadi in custody at a detention facility in Iraq, but president Barack Obama let him go, it was revealed on Friday.
Al Baghdadi was among the prisoners released in 2009 from the U.S.’s now-closed Camp Bucca near Umm Qasr in Iraq.
But now five years later he is leading the army of ruthless extremists bearing down on Baghdad who want to turn the country into an Islamist state by blazing a bloody trail through towns and cities, executing Iraqi soldiers, beheading police officers and gunning down innocent civilians.
These are the only two known photos of Abu Bakr al-Baghdadi. He is seen here on the left as a prisoner half a decade ago and on the right more recently as the shadowy head of the Islamic State of Iraq and the Levant, ISIL, also known as ISIS
These are the only two known photos of Abu Bakr al-Baghdadi. He is seen here on the left as a prisoner half a decade ago and on the right more recently as the shadowy head of the Islamic State of Iraq and the Levant, ISIL, also known as ISIS
This uundated handout picture of jihadi leader of The Islamic State in Iraq and the Levant (ISIL), Abu Bakr al-Baghdadi, also known as Abu Du’a, was provided by the Department of State. The U.S. government has a $10 million bounty out for the al Qaeda leader
This uundated handout picture of jihadi leader of The Islamic State in Iraq and the Levant (ISIL), Abu Bakr al-Baghdadi, also known as Abu Du’a, was provided by the Department of State. The U.S. government has a $10 million bounty out for the al Qaeda leader
It is unclear why the U.S. let the merciless al Qaeda leader slip away, however, one theory proposed by The Telegraph is that al Baghadadi was granted amnesty along with thousands of other detainees because the U.S. was preparing to pull out of Iraq.
The United States began withdrawing troops from Iraq in 2010,and Camp Bucca closed in 2011 along with the United States’ other military facilities as President Obama declared that the War in Iraq had come to an end.
Another possible explanation is that al Baghadadi did not become a jihadist until after his release from Camp Bucca.
More…
Iran offers to work WITH the US to stop the ISIS horde from overrunning Baghdad
Ancient hatreds tearing apart the Middle East: How 1,400-year-old feud between Shia and Sunni Muslims flared into life with the fall of dictators like Gaddafi and Saddam… and threatens to swallow Iraq
Planeloads of American diplomats and contractors EVACUATE from northern Iraq as Obama says he ‘won’t rule out anything’ in stopping jihadist violence spreading throughout the country
The story of how Baghadadi ended up in U.S. custody in the first place and later came to be the leader of a violent terrorist group is the stuff of legend.
It is said by some that al Baghadadi was in the wrong place at the wrong time when he was picked up by the U.S. military, a farmer who got caught up in a massive sweep. It was at Camp Bucca that he was radicalized and became a follower of Osama Bin Laden.
Another version of the story is that al Baghadadi, who also goes by the alias of Abu Duaa, was an Islamic fundamentalist before the U.S. invaded Iraq and he became a leader in al Qaeda’s network before he was arrested and detained by American forces in 2005.
‘Abu Duaa was connected to the intimidation, torture and murder of local civilians in Qaim,’ according to a 2005 U.S. intelligence report.
‘He would kidnap individuals or entire families, accuse them, pronounce sentence and then publicly execute them.’
Crazed: Jihadists are carrying out summary executions on civilians, soldiers and police officers including this police major after taking control of large swathes of Iraq
+11
Crazed: Jihadists are carrying out summary executions on civilians, soldiers and police officers including this police major after taking control of large swathes of Iraq
Shock and awe: An ISIS propaganda video shows militants blindfolding a Sunni police major in his home before cutting off his head
+11
Shock and awe: An ISIS propaganda video shows militants blindfolding a Sunni police major in his home before cutting off his head
Barbaric: This picture of the police officer’s decapitated head resting on his legs was tweeted with the message: ‘This is our ball. It is made of skin#WorldCup’
+11
Barbaric: This picture of the police officer’s decapitated head resting on his legs was tweeted with the message: ‘This is our ball. It is made of skin#WorldCup’
The U.S. now has a $10 million warrant out out of the brute, who is accused of bombing a mosque in Baghadad in 2011 and killing former Sunni lawmaker Khalid al-Fahdawl.
Al Baghadadi’s use of aliases has made him a difficult man to pin down. The terrorist organizer rarely shows his face – even to his followers. There are only two known pictures of him in existence, and one is from before he was released from prison.
‘We either arrested or killed a man of that name about half a dozen times, he is like a wraith who keeps reappearing, and I am not sure where fact and fiction meet,’ Lieutenant-General Sir Graeme Lamb, a former British special forces commander, told The Telegraph.
‘There are those who want to promote the idea that this man is invincible, when it may actually be several people using the same nom de guerre.’
Al Baghadadi and his troops had already taken key cities of Fallujah and Ramadi in Iraq earlier this year and have conquered the Iraqi cities of Tikrit and Mosul within the last several days.
They are now on the war path to Iraq’s capitol city Baghadad.
The terrorist group’s sudden rise in Iraq has taken the United States mostly by surprise.
President Obama famously said in October of 2011 that the American soldiers leaving Iraq would come home ‘with their heads held high, proud of their success.
‘That is how America’s military efforts in Iraq will end.’
Obama rules out sending troops back to Iraq
President Obama reiterated on Friday that, ‘We will not be sending us troops back into combat in Iraq’
+11
President Obama reiterated on Friday that, ‘We will not be sending us troops back into combat in Iraq’
Faced with the real possibility that Iraq’s capitol could fall into the hands of terrorists, President Obama is now rethinking America’s military engagement in Iraq.
The president said on Thursday that he would consider launching air strikes on al Baghadadi and his followers.
‘What we’ve seen over the last couple of days indicates Iraq’s going to need more help’ from the United States and other nations, Obama said yesterday from the Oval Office.
‘I don’t rule out anything,’ he said, ‘because we do have a stake in making sure that these jihadists are not getting a permanent foothold in Iraq – or Syria, for that matter.’
In his daily briefing with reporters, White House Press Secretary Jay Carney clarified that president Obama was specifically referring to airstrikes.
‘We’re not considering boots on the ground,’ he said.
Thousands of Iraqi soldiers, men and boys captured by ISIS
On the warpath to Baghdad: A graphic showing the town and cities captured by ISIS over the last few days
+11
On the warpath to Baghdad: A graphic showing the town and cities captured by ISIS over the last few days
Up in arms: Members of Iraqi security forces chant slogans in Baghdad Sunni Islamist militants pressed towards the capital
+11
Up in arms: Members of Iraqi security forces chant slogans in Baghdad Sunni Islamist militants pressed towards the capital
Sabre-rattling: An Islamic militant issues a call to arms, saying: ‘Declare Allah the Greatest! Allah is the Greatest!’ in a video released by ISIS
+11
Sabre-rattling: An Islamic militant issues a call to arms, saying: ‘Declare Allah the Greatest! Allah is the Greatest!’ in a video released by ISIS
President Obama reiterated on Friday that, ‘We will not be sending us troops back into combat in Iraq.’
Obama said the U.S. would not get involved at all militarily until Iraqi President Nouri al-Maliki and other members of the government demonstrate that they can put aside their secretarian differences and work toward unifying the country.
‘Ultimately it’s up to Iraqis to solve their problems,’ Obama said.
ISIS militants in Mosul stamp on Iraqi military uniforms
Volunteers who have joined the Iraqi Army to fight against the predominantly Sunni militants, who have taken over Mosul and other Northern provinces, gesture from an army truck
+11
Volunteers who have joined the Iraqi Army to fight against the predominantly Sunni militants, who have taken over Mosul and other Northern provinces, gesture from an army truck
Kurdish Peshmerga forces seize the control of Kirkuk where Iraqi army forces and Islamic State of Iraq and the Levant clashed
+11
Kurdish Peshmerga forces seize the control of Kirkuk where Iraqi army forces and Islamic State of Iraq and the Levant clashed
The news that the U.S. may have played a role in the rise of the new Osama bin Laden comes just a week after President Obama released five Taliban commanders in exchange for a U.S. solider being held hostage by the terrorist network.
Lawmakers immediately questioned the logic of the president’s decision, saying that the move could end up backfiring on the U.S. if the five fighters return to the battlefield in Afghanistan once their mandatory one-year stay in Qatar comes to a close.
They are especially concerned given the president’s announcement just days before their release that he plans to withdraw the majority of America’s troops in Afghanistan by the end of this year.
Already one, of the Taliban 5 have vowed to return to Afghanistan to fight American soldiers there once he is able.
‘I wouldn’t be doing it if I thought that it was contrary to American national security,’ the president said at the time.
By FRANCESCA CHAMBERS
PUBLISHED: 15:55 GMT, 13 June 2014 | UPDATED: 19:20 GMT, 13 June 2014
Find this story at 13 June 2014
© Associated Newspapers Ltd

Van nieuwsblog.burojansen.nl

The biggest threat to Middle East security is as much a mystery as a menace — a 42-year-old Iraqi who went from a U.S. detention camp to the top of the jihadist universe with a whisper of a backstory and a $10 million bounty on his head.
He’s known as Abu Bakr al-Baghdadi, head of the ruthless Islamic State in Iraq and al-Sham, and he oversees thousands of fighters in his quest to create a Sunni Islamic caliphate straddling the border of Iraq and Syria.
Sign up for breaking news alerts from NBC News
His biometrics may have been cataloged by the soldiers who kept him locked up at Camp Bucca in Iraq — where he was recalled as “savvy” but not particularly dangerous — but few details about his life and insurgent career have been nailed down.
US to send 275 troops to IraqTODAY
“They know physically who this guy is, but his backstory is just myth,” said Patrick Skinner of the Soufan Group, a security consulting firm.
Jihadist propaganda has painted him as an imam from a religious family descended from noble tribes, and a scholar and a poet with a Ph.D. from Baghdad’s Islamic University, possibly in Arabic.
Skinner said it’s known he was born in Samarra and it’s believed that he was active in Fallujah in the early 2000s, probably as a commander in charge of 50 to 100 men.
He ended up at Camp Bucca in 2005, where the commander in charge of the U.S. detention facility could not have imagined he would one day be capturing city after city in Iraq.
“He didn’t rack up to be one of the worst of the worst,” said Col. Ken King, who oversaw Camp Bucca in 2008 and 2009.
Baghdadi may have tried to manipulate other detainees or instigate reactions from the guards, but he knew the rules well enough not to get in serious trouble.
“The best term I can give him is savvy,” said King, who first spoke to the Daily Beast.
The colonel recalled that when Baghdadi was turned over to the Iraqi authorities in 2009, he remarked, “I’ll see you guys in New York,” an apparent reference to the hometown of many of the guards.
“But it wasn’t menacing. It was like, ‘I’ll be out of custody in no time,'” King said.
“He’s managed this secret persona extremely well and it’s enhanced his group’s prestige.”
If that’s what he meant, he was right. It wasn’t long before Baghdadi was rising through the ranks of the Islamic State of Iraq, the successor to Abu Musab al-Zarqawi’s al Qaeda in Iraq.
And when the organization’s two leaders were killed in 2010, Baghdadi stepped into the void.
He kept a low profile compared to other militants, with their grandiose taped statements — one key to his survival, analysts said.
“When you start making videos and popping off, it increases the chance you’re going to get caught or killed,” Skinner said. “He’s been around five years, and that’s like cat years. It’s a long time.”
Another benefit to his mystique: recruitment of younger fighters.
“He’s managed this secret persona extremely well, and it’s enhanced his group’s prestige,” said Patrick Johnston of the RAND Corporation. “Young people are really attracted to that.”
Image: Purportedly a photo of Abu Bakr al-Baghdadi IRAQI MINISTRY OF INTERIOR / AFP – GETTY IMAGES
A picture released by the Iraqi Interior Ministry shows a photograph purportedly of Abu Bakr al-Baghdadi, the leader of the Islamic State of Iraq and the Levant.
Baghdadi — which is not his birth name — uses a host of aliases and is said to wear a bandana around his face to conceal his identity from everyone except a very tight inner circle that is almost certainly comprised only of Iraqis.
There are only two known photos of him, one put out by the Iraqi Interior Ministry and one by the U.S. Rewards for Justice Program, which has offered $10 million for his capture — a bounty second only to the reward for Ayman al-Zawahiri, chief of al Qaeda’s global network.
Skinner calls Baghdadi “hyper-paranoid,” but Johnston notes that despite the shroud of secrecy, he is apparently closely involved in day-to-day operations.
When the fighting in Syria intensified in the summer of 2011, Baghdadi saw an opportunity and opened a branch there and changed the name of his group to ISIS. He took over oil fields, giving him access to “riches beyond his wildest dreams,” Skinner said.
‘People Are Afraid’: Baghdad on Guard as ISIS AdvancesNIGHTLY NEWS
ISIS reportedly controls tens of millions to $2 billion in total assets — built through criminal activities like smuggling and extortion, according to the State Department — but Baghdadi’s ambitions have more to do with borders than bank accounts.
In a June 2013 audio recording, he vowed to erase Iraq’s “Western-imposed border with Syria” and called on his followers to “tear apart” the governments in both countries.
Now, as ISIS consolidates its hold on the areas it has seized in Iraq and has moved within 60 miles of Baghdad, the world is waiting for Baghdadi’s next move.
Whatever happens, Skinner said he’s likely to remain an enigma.
“No one knows anything about him,” he said. “He can be a Robin Hood. He could be Dr. Evil. It’s very hard to fight a myth.”
BY TRACY CONNOR
First published June 16th 2014, 7:04 pm
Find this story at 16 June 2014
Copyright NBC Newsroom

Van nieuwsblog.burojansen.nl

BEIRUT: The United States has begun reconnaissance flights over Syria and is sharing intelligence about jihadist deployments with Damascus through Iraqi and Russian channels, sources told AFP Tuesday.
“The cooperation has already begun and the United States is giving Damascus information via Baghdad and Moscow,” one source close to the issue said on condition of anonymity.
The comments came a day after Foreign Minister Walid Moallem said Syria was willing to work with the international community against the jihadist Islamic State of Iraq and Greater Syria (ISIS) group, and U.S. officials said they were poised to carry out surveillance flights over Syria.
The Syrian Observatory for Human Rights said foreign drones had been seen over the eastern province of Deir al-Zor Monday.
“Non-Syrian spy planes carried out surveillance of ISIS positions in Deir al-Zor province Monday,” the Britain-based activist group’s director, Rami Abdel-Rahman, said.
Syrian warplanes bombed ISIS positions in several areas of Deir al-Zor Tuesday, an oil-rich province in the east of Syria, most of which is held by the jihadists.
A regional source told AFP that “a Western country has given the Syrian government lists of ISIS targets on Syrian territory since just before air raids on Raqqa, which started in mid-August.”
ISIS, which emerged from Al-Qaeda’s Iraq branch but has since broken with the worldwide network, controls large parts of Deir al-Zor and seized full control of Raqqa province, further up the Euphrates Valley, Sunday, with the capture of the army’s last position, the Tabqa air base.
It has declared an Islamic “caliphate” in areas under its control in Syria and neighboring Iraq, where U.S. war planes have been targeting its positions since August 8.
U.S. officials said Monday that Washington was ready to send spy planes into Syria to track the group’s fighters but that the moves would not be coordinated with the government in Damascus.
Moallem warned Monday that any unilateral military action on its soil would be considered “aggression.”
Aug. 26, 2014 | 06:14 PM (Last updated: August 26, 2014 | 06:15 PM)
Find this story at 26 August 2014
Copyright Agence France Presse

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Army Gen. Martin Dempsey says US looking for “more insights” into the activities of Islamic State in Syria.
U.S. Starts Syria Surveillance Flights
Aug. 26 (Bloomberg) — Scarlet Fu reports on today’s top news stories on “Bloomberg Surveillance.” (Source: Bloomberg)
KABUL, AFGHANISTAN — The U.S. has begun surveillance flights over Syria after President Barack Obama gave the OK, U.S. officials said, a move that could pave the way for airstrikes against Islamic State militant targets there.
While the White House says Obama has not approved military action inside Syria, additional intelligence on the militants would likely be necessary before he could take that step. Pentagon officials have been drafting potential options for the president, including airstrikes.
One official said the administration has a need for reliable intelligence from Syria and called the surveillance flights an important avenue for obtaining data.
Recommended: Do you understand the Syria conflict? Take the quiz
Two U.S. officials said Monday that Obama had approved the flights, while another U.S. official said early Tuesday that they had begun. The officials were not authorized to discuss the matter by name, and spoke only on condition of anonymity.
TEST YOUR KNOWLEDGE Do you understand the Syria conflict? Take the quiz
Play
PHOTOS OF THE DAY Photos of the day 09/04
Army Gen. Martin Dempsey, chairman of the Joint Chiefs of Staff, told reporters in Kabul, Afghanistan, on Tuesday that the U.S. wants more clarity on the militants in Syria, but declined to comment on the surveillance flights.
“Clearly the picture we have of ISIS on the Iraqi side is a more refined picture,” said Dempsey, using one of the acronyms for the Islamic State group. “The existence and activities of ISIS on the Syrian side, we have … some insights into that but we certainly want to have more insights into that as we craft a way forward.”
The U.S. began launching strikes against the Islamic State inside Iraq earlier this month, with Obama citing the threat to American personnel in the country and a humanitarian crisis in the north as his rationale. Top Pentagon officials have said the only way the threat from the militants can be fully eliminated is to go after the group inside neighboring Syria as well.
Obama has long resisted taking military action in Syria, a step that would plunge the U.S. into a country ravaged by an intractable civil war. However, the president’s calculus appears to have shifted since the Islamic State announced last week that it had murdered American journalist James Foley, who was held hostage in Syria. The group is also threatening to kill other U.S. citizens being held by the extremists in Syria.
Dempsey, who was in Kabul for the U.S. military’s change of command ceremony, has said he would recommend the military move against the Islamic State militants if there is a threat to the homeland. He didn’t rule out strikes for any other critical reasons, but listed the homeland threat as one key trigger.
Dempsey also said the U.S. has been meeting with allies in the region to help develop a better understanding of the Islamic State group’s threat. He said he believes those talks are now beginning to “set the conditions for some kind of coalition to form.”
He said they are “trying to better understand the threat that ISIS poses, not just in Iraq and Syria but regionally.” Dempsey has said he believes key allies in the region — including Jordan, Turkey and Saudi Arabia — will join the U.S. in quashing the Islamic State group.
White House spokesman Josh Earnest said Monday that Obama has demonstrated his willingness to order military action when necessary to protect American citizens.
“That is true without regard to international boundaries,” he said.
The White House would not comment on Obama’s decision to authorize surveillance flights over Syria.
“We’re not going to comment on intelligence or operational issues, but as we’ve been saying, we’ll use all the tools at our disposal,” said Caitlin Hayden, spokeswoman for the White House National Security Council.
The U.S. had already stepped up its air surveillance of the Islamic State inside Iraq earlier this year as Obama began considering the prospect of airstrikes there. And the administration has run some surveillance missions over Syria, including ahead of an attempted mission to rescue Foley and other U.S. hostages earlier this summer.
The U.S. special forces who were sent into Syria to carry out the rescue mission did not find the hostages at the location where the military thought they were being held. Officials who confirmed the failed rescue last week said the U.S. was continuing to seek out intelligence on the other hostages’ whereabouts.
Administration officials have said a concern for Obama in seeking to take out the Islamic State inside Syria is the prospect that such a move could unintentionally help embattled Syrian President Bashar Assad. A top Syrian official said Monday any U.S. airstrikes without consent from Syria would be considered an aggression.
The Islamic State is among the groups seeking Assad’s ouster, along with rebel forces aided by the U.S.
The White House on Monday tried to tamp down the notion that action against the Islamic State could bolster Assad, with Earnest saying, “We’re not interested in trying to help the Assad regime.” However, he acknowledged that “there are a lot of cross pressures here.”
By Lolita C. Baldor and Julie Pace, Associated Press AUGUST 26, 2014
Find this story at 26 August 2014
Copyright 2014 The Associated Press.

Van nieuwsblog.burojansen.nl

De onafhankelijke republiek Oekraïne heeft, na een revolutie die zijn pro-Russische president verjoeg, nu in het oosten van zijn grondgebied een conflict met burgers van Russische afkomst waarbij aan beide zijden huursoldaten worden ingezet.
Begin dit jaar hield de Russische bevolking van het schiereiland Krim een referendum dat door de regering van Oekraïne niet werd erkend, maar wel door de regering van Rusland. Het referendum resulteerde in de onafhankelijkheid en daarna de aansluiting van het gebied bij Rusland. Dit zeer tegen de wens van de autochtone bewoners van het schiereiland, de Krim-Tataren en de regering in Kiev.
Korte tijd later kwamen inwoners van steden in het oosten van het land in opstand tegen het regime in Kiev. Men wilde zich afscheiden om zich vervolgens aan te kunnen sluiten bij Rusland. Op het Maidanplein in Kiev vond op 20 februari 2014 een slachting onder pro-Westerse burgers plaats. Wie daarvoor verantwoordelijk was, maakt deel uit van de propagandaoorlog die gaande is in Oekraïne.
In de stad Odessa kwam het tot bloedvergieten tussen soldaten van onbekende herkomst en pro-Russische burgers waarbij veel slachtoffers vielen. Wat de situatie nog meer verward, is een oproep van Oekraïense Krim-Tataren die meevechten in de Syrische opstand. Eén van hun leiders riep op tot een Jihad, een heilige oorlog, tegen de Russen in de Oekraïne. Pro-Russische Tartaren aan de andere kant lijken het te hebben gemunt op de Tartaarse minderheid op het schiereiland.
Mengt Rusland zich in het conflict?
In het Westen wordt geroepen dat Rusland de rebellen zou steunen. Die steun was op de Krim duidelijk, daar waren echter ook Russische troepen gelegerd. In het Oosten van Oekraïne is de situatie veel onduidelijker. Wat wel duidelijk is geworden, is dat er Russen meevechten met de Pro-Russische separatisten. Sommige hebben zich ook opgeworpen als commandant of bestuurder van de onafhankelijke Donetsk People’s Republic en de Luhansk People’s Republic. Dat onder deze vrijwilligers Russische militairen meevechten, is waarschijnlijk. Maar dat zegt nog niets over een officiële Russische ondersteuning van de opstand in het Oosten van Rusland.
Ditzelfde geldt voor de inzet van militair materieel van de Russen. Russische militairen die sympathiseren met de separatisten zullen materieel hebben meegenomen zodra ze daartoe in staat zijn geweest. De Russische grensbewakers zullen daarbij een oogje hebben dichtgeknepen, maar van structurele en grootschalige Russische ondersteuning lijkt vooralsnog geen sprake. De separatisten hebben ook nog een enkele militaire bases en politiebureaus overvallen waarbij wapens zijn buitgemaakt, het merendeel van Russische makelij.
Van onomstotelijk bewijs voor directe Russische ondersteuning van de separatisten in Oost-Oekraïne lijkt echter geen sprake. Wel zijn er veel huurlingen in het gebied actief. Over de aanwezigheid van Tsjetsjeense strijders van het ‘leger’ van de leider van Tsjetsjenië, Ramzan Kadyrov, is door verschillende bronnen bericht. Zij zouden deel uitmaken van het Vostok Bataljon. Er zouden ook Ossetiërs, Oezbeken, Servische Chetniks en vrijwilligers van andere nationaliteiten meevechten met de Pro-Russen. Ook Oekraïners, zowel burgers als militairen, maken deel uit van de separatisten.
Aan de kant van de regeringsgetrouwe Oekraïense troepen ligt de zaak zo mogelijk nog iets gecompliceerder. De Russen hebben meermaals het Westen ervan beschuldigd zich in het conflict te hebben gemengd. Begin juni werden deze beschuldigingen concreter en riep de Russische overheid de VS op haar huurlingen van private bedrijven terug te trekken. In maart doken de eerste berichten over Amerikaanse huurlingen aan Oekraïense zijde op. De pro-Russische krant Russia Today sprak van 300 tot 400 huurlingen, afkomstig van het particuliere bedrijf Academi (voorheen Xe Services en Blackwater). De huurlingen zouden zijn ingezet door de Oekraïense regering om demonstranten in het zuidoosten van het land te bestrijden.
Academi
Het private Academi, dat taken van het Amerikaanse leger uitvoert, ontkende de beschuldigingen en beschuldigde op haar beurt een ‘onverantwoordelijke blogger’ en een ‘internetjournalist’ ervan de geruchten te hebben verspreid. Het bedrijf stelde op 17 maart dit jaar dat haar medewerkers niet actief zijn in Oekraïne. Waarom het bedrijf in haar persbericht het woord ‘onverantwoordelijk’ gebruikt, is onduidelijk. Het persbericht, inmiddels van hun website verwijderd, belicht vooral de reputatie van Academi en haar geschiedenis met namen als Blackwater, Xe Services en Erik Prince.
Nadat de storm was geluwd, vroeg Rusland begin april nog opheldering over de aanwezigheid van Amerikaanse huurlingen, maar ook daarop kwam geen antwoord. De meeste media besteedden er geen aandacht aan. Pas toen de Duitse krant Bild am Sonntag begin mei berichtte dat 300 of 400 huurlingen van het bedrijf Academi meevochten tegen de separatisten, explodeerde de Duitse media. Van Der Spiegel tot de Aachener Nachrichten namen het bericht over. Dit had te maken met de claim van Bild dat de Duitse Bondskanselier Angela Merkel door de Bundes Nachrichten Dienst (BND), de Duitse inlichtingendienst, op de hoogte was gesteld van het feit dat 400 Amerikaanse huursoldaten meevochten. Volgens Bild am Sonntag was die informatie aan de BND ter beschikking gesteld door de Amerikaanse inlichtingendienst NSA.
Opnieuw reageerde Academi met de verwijzing naar onverantwoordelijke media en dat het bedrijf niet aanwezig zou zijn in Oekraïne. Vervolgens ging het persbericht vooral over de namen Academi en Blackwater, die van Erik Prince en Xe Services komen niet langer voor. Ditmaal voelde het Witte Huis zich geroepen de aanwezigheid van de Amerikaanse huurlingen te ontkennen, waarbij de woordvoerder van de US National Security Council naar de website van Academi verwees. De Duitse krant Südwest Presse haalde op 22 mei een leverancier en bekende van Blackwater-baas Eric Prince aan die anoniem wenste te blijven. Volgens deze bron zouden er wel degelijk Amerikaanse huurlingen betrokken zijn bij talrijke vuurgevechten met pro-Russische separatisten.
De beschuldigingen ten aanzien van de aanwezigheid van Amerikaanse huurlingen, maar ook helikopters van het Amerikaanse leger, volgen elkander in rap tempo op. De Russen herhaalden hun klacht in juni en augustus van dit jaar. Naast Academi, zouden ook Greystone Limited, onderdeel van Academi, en Cubic Applications International, actief zijn in Oekraïne. Zowel de Russische legercommandant Valeri Guerassimov als de onderminister van Buitenlandse Zaken Ryabkov, spreken van tientallen Amerikaanse huurlingen die mee zouden vechten met het Oekraïense leger, en westerse beveiligingsbedrijven die paramilitaire taken uitvoeren in Oekraïne.
CIA
In het weekend van 12 en 13 april is de CIA-directeur John Brennan op een missie in Kiev geweest. Brennan kwam op het moment dat verschillende Oekraïense soldaten hun wapens overdroegen aan de pro-Russische rebellen. Het verhaal deed de ronde dat de Russen een geheime operatie uitvoerden in het gebied en het Oekraïense leger af bluften. Duidelijk was wel dat Kiev aan de verliezende hand was. De precieze strekking van de conversaties van de CIA-baas met de Oekraïners is niet duidelijk, maar Forbes magazine duidde de Amerikaanse hulp als ‘non-lethal help’. Gezien de intensieve relatie tussen Amerika en Oekraïne zal de CIA bepaalde informatie met het Oekraïense leger delen, zeker over de positie van Russische eenheden, maar ook over de separatisten.
De slechte moraal van het Oekraïense leger en de bluf van de Russen zullen zeker hebben geleid tot een groot aantal verliezen. Verschillende militaire helikopters en vliegtuigen zijn door de rebellen uit de lucht geschoten in mei en juni van dit jaar. Op 19 mei beweerde de separatistische burgemeester van de Oost-Oekraïense stad Slavyansk dat de rebellen van de opstandige steden in het oosten 650 Oekraïense militairen zouden hebben gedood, verwond of gevangen hebben genomen. Onder hen 70 buitenlanders, zoals 13 CIA-operators en 14 medewerkers van Greystone, terwijl diverse medewerkers van de CIA en private bedrijven gewond zouden zijn geraakt.
Deze beweringen en cijfers van verliezen aan de Oekraïense, maar ook aan de Pro-Russische zijde, zijn moeilijk te verifiëren. Wel is duidelijk dat het Oekraïense leger in eerste instantie op verschillende plaatsen in het oosten van het land zware verliezen heeft geleden. Na de aanslag op vlucht MH17 werden de Pro-Russische rebellen teruggedrongen en rukte het Oekraïense leger op. Of er buitenlanders zijn omgekomen aan beide zijden van het slagveld is nog onduidelijker.
Brennan’s bezoek aan Kiev en het langzaam terugkerende vertrouwen bij het Oekraïense leger, duiden erop dat er ‘adviseurs’ aan het werk zijn. Het is dan ook niet gek dat de Russische wapenexpert Andrey Klintsevitsj in de Glavnoye Weekly News van 18 juni stelt dat er Amerikaanse specialisten aanwezig zijn in het conflictgebied om het Oekraïense leger te coördineren. Natuurlijk kan alles worden gezien in het licht van de Russische propaganda, maar dit geldt evenzeer voor de Amerikaanse ontkenningen over de aanwezigheid van Amerikaanse huurlingen.
Ook de directeur van het Russische Instituut voor Strategische Studies, Leonid Resketnikov, beweert dat er Westerse troepen actief zijn. Hij stelt dat er Amerikaanse en Poolse sluipschutters worden ingezet in Donetsk. Ook Igor Strelkov (Igor Girkin), de minister van Defensie van de Donetsk People’s Republic, vertelde op een persbijeenkomst in juli dat een pro-Kiev checkpoint tussen Ilovaisk en Amvrosiyevka wordt bemand door Poolse huurlingen. Volgens hem droegen de soldaten kleding met emblemen van het Poolse leger.
De Poolse regering ontkent de beschuldigingen, maar de voormalige baas van de Tsjechische militaire inlichtingendienst stelde in juni dat hij zich kon voorstellen dat er huurlingen aan het strijden zijn in Oekraïne. Hoewel hij geen informatie had over Tsjechische huurlingen in het land, vertelde hij over Tsjechen in Irak die waren gesneuveld en dat het niet de eerste keer zou zijn dat er huurlingen meevechten in een conflict binnen Europa of elders in de wereld.
Het bewijs voor de aanwezigheid van Amerikaanse, Poolse of Tsjechische huurlingen is vooralsnog bepaald niet overtuigend. Er is een vage film op Youtube te zien van een gevangen genomen man die roept dat hij ‘US-citizen’ is. Ook andere nationaliteiten zouden meevechten.
Volgens de Israëlische krant The Times of Israel vochten op het moment dat de regering in Kiev omvergeworpen werd door de huidige machthebbers – verschillende voormalige Israëlische militairen van Oekraïense afkomst die naar hun thuisland waren teruggekeerd – mee tegen het oude regime van Janoekovitsj. Een van hen zou Delta heten en het commando hebben over een eenheid van veertig mannen en vrouwen. Delta zou al in februari rond het protest op het Maidanplein actief zijn geweest.
De foto van Delta maakt echter duidelijk hoe moeilijk de bewijslast is voor de aanwezigheid van huurlingen aan beide zijden van het slagveld. De meeste militairen dragen een bivakmuts en militaire uniformen lijken gemakkelijk uitwisselbaar. Tenzij mensen zelf aangeven dat zij meedoen aan de strijd in Oekraïne of huurlingen organiseren voor het slagveld, blijft het speculeren.
Propaganda-oorlog
In deze gepolariseerde oorlog waarbij de feiten vaak moeilijk te checken zijn en bronnen al evenmin, vinden regelmatig gebeurtenissen plaats die slechts binnen een van de ‘kampen’ wordt gerapporteerd. Zoals het bericht van Anonymous Ukraine, een website die in maart beweerde enkele e-mails te hebben onderschept van een Amerikaanse militair attaché in Kiev en een Oekraïense commandant die met elkaar communiceren. Daaruit blijkt dat de VS met hulp van Special Forces aanvallen zouden willen uitvoeren onder valse vlag op doelen in Oekraïne met de bedoeling de Russen hiervan de schuld te geven.
De gehackte mails zijn niet verder onderzocht, maar Anonymous Ukraine zegt zich in te willen zetten om de wereld te tonen dat volgens hen de fascisten de macht hebben overgenomen in Oekraïne. De groep hackte daartoe eind februari allerlei Poolse websites en plaatste een ‘nazi-alert’ op de voorpagina’s. Hiermee doelt Anonymous Ukraine op extreem-rechtse partijen in het bestuur van het land. Svoboda en de SNA zijn na de ‘Maidan revolutie’ toegetreden tot de regering en Svoboda heeft de controle over ongeveer een kwart van de ministeries volgens Foreign Policy. Svoboda leverde de minister van Defensie, de vice-premier, de openbare aanklager en de vice-voorzitter van de nieuwe regering.
De ‘revolutionaire’ regering in Kiev wordt door zijn tegenstanders, vooral de Russen, daarom ‘Bandera Nazi’s’ genoemd. Stepan Bandera was een Oekraïense nationalist die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog vocht tegen Polen, de nazi’s en het Rode Leger. Bandera bleef tot in de jaren ’50 met zijn nationalistische rebellenbeweging militair actief. Vervolgens werd hij door een KGB-agent in München vermoord. Bandera werd in het westen van Oekraïne gezien als een held, terwijl het in het door Russen gedomineerde oosten van het land juist andersom was.
Op 5 juli publiceerde de internetsite Antiwar.com een artikel genaamd The war on truth waarin wordt beweerd dat de protesten in het begin van dit jaar tegen president Janoekovitsj dubieus waren. Tijdens de zogeheten ‘Euromaidan-protesten’ werd een bloedbad aangericht waarbij zowel politiemensen als demonstranten zijn gedood. Uit nader onderzoek van de Oekraïense autoriteiten zou volgens de auteur zijn gebleken dat de slachtoffers aan beide zijden zijn gevallen door kogels afkomstig uit dezelfde vuurwapens.
Ook het Duitse tv-programma Monitor van 10 april plaatste vraagtekens bij de ‘officiële’ versie van de gebeurtenissen op 20 februari 2014. Was het wel zo zeker dat de speciale eenheid Berkut verantwoordelijk is geweest voor het bloedbad en de vlucht van voormalig president Janoekovitsj? Het programma schetst een beeld van een onderzoek naar een bloedbad waarvan de conclusie bij voorbaat al vaststaat. Het leidt tot onduidelijkheid bij de slachtoffers en nabestaanden, terwijl een officier van justitie van de extreem-rechtse Svoboda duidelijk niet geïnteresseerd is in waarheidsvinding.
‘Maidan’ en de gevlucht Janoekovitsj vormen een keerpunt in de Oekraïense ‘revolutie’. De interim-regering die vervolgens werd gevormd, werd door zowel de VS als de EU snel erkend. De ‘ware’ toedracht op het Maidanplein en de opkomst van Svoboda is voor geen enkele Westers regime reden geweest om vragen te stellen over de legitimiteit van het huidige gezag in Oekraïne.
Geld maakt macht
Na ‘Maidan’ volgden de ontwikkelingen zich snel op. Eerst was er de strijd om de Krim en vervolgens Oost-Oekraïne. Het conflict in Oost-Oekraïne is echter van een ander kaliber dan de onafhankelijkheid van de Krim. Dat heeft niet alleen met de aanwezigheid van de Russische vloot te maken in de Zwarte Zee. Oost-Oekraïne is niet alleen bevolkt met merendeel etnische Russen, het is tevens het welvarende deel van het land met de aanwezigheid van grondstoffen en industrie. Zo zullen er bij het zenden van troepen naar het Zuid-Oosten van het land om de opstand neer te slaan naast nationalistische motieven ook economische motieven ten grondslag hebben gelegen.
De gouverneur van de regio Dnepropretovsk, de oligarch Igor Kolomoisky, is één van de rijkste personen van het land. Hij heeft belangen in het geïndustrialiseerde oosten, waar tevens vele mijnen aanwezig zijn. Kolomoisky werd op 15 mei door de krant Russia Today genoemd als opdrachtgever van de massamoord in Odessa, waarbij tientallen pro-Russische betogers werden aangevallen en vermoord. De Britse krant The Independent gaf begin mei al aan dat Kolomoisky een geldbedrag had ingezet op elke gevangen genomen Russische ‘agent’.
Kolomoisky is ook één van de financiers – sommigen zeggen samen met de VS – van een bijzondere legereenheid die onder bevel staat van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Op 15 juni noemde de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov in The Voice of Russia Kolomoisky hem als financier van dit speciale bataljon. Volgens een artikel dat op 1 juni verscheen op de website van het Canadese Global Research is ook de VS financier van deze eenheid, genaamd het Azov Bataljon. Wie de eenheid financiert, lijkt minder belangrijk dan de samenstelling van de groep.
Azov bataljon
De Fransman Gaston Besson, die eerder vocht als vrijwilliger in Birma, Laos, Suriname, Kroatië en Bosnië, was in juni en juli ter plaatse en fungeerde als contactpersoon voor geïnteresseerde vrijwilligers. Volgens Besson zijn er al Zweden, Italianen, Finnen en Tsjechen in de eenheid opgenomen. Hoewel de Tsjechische regering in een artikel begin juni in de Prague Post ontkent dat zijn onderdanen meevechten, wezen de opstandelingen al eerder op het feit dat er Polen en Tsjechen in het Azov Bataljon streden.
Global Research openbaarde op 28 mei dat Poolse contractors en Oekraïense rechts-extremisten in Polen zijn opgeleid om burgerprotesten neer te slaan. Dat er Italianen en Zweden aanwezig zijn, blijkt uit diverse artikelen van Al-Jazeera over de aanwezigheid van Italiaanse en Zweedse fascisten. Ook werd bekend dat de neo-nazi Francesco Saverio Fontana in dienst gekomen is van de eenheid. Op 22 juli publiceerde Gaston Besson een krantenartikel op zijn Facebook-pagina waaruit blijkt dat een Zweedse neo-nazi in dienst van het Azov Bataljon gevangen genomen was door de separatisten. Het ging hier om Mikael Skillt, die de functie vervulde van sluipschutter.
Het Azov Bataljon rekruteert actief buitenlandse vrijwilligers die moeten gaan dienen naast een substantiële hoeveelheid Oekraïense Russen die curieus genoeg al in de eenheid aanwezig zijn. Naast het Azov Bataljon zijn er nog enige andere bataljons die op soortgelijke manier georganiseerd zijn; de Dniepr en Donbass Bataljons. Op 20 juni verklaarde Lavrov in de Russia and CIS Military Weekly dat Azov een sleutelrol heeft vervuld bij de aanval op de Russische ambassade in Kiev medio juni.
Social Nationalist Assembly
Het Azov Bataljon is georganiseerd door de extreem-rechtse politieke partij Social Nationalist Assembly (SNA) die een wolfsangel gebruikt als embleem. Deze partij maakt deel uit van een coalitie van extreem-rechtse groepen, waar ook kozakken en de politieke straatbende White Hammer deel van uitmaken. Het geheel werd bekend onder de naam Pravyi Sektor (Right Sector). Het Azov Bataljon zelf heeft ook als embleem een omgekeerde wolfsangel, die erg veel lijkt op het embleem van de Waffen-SS divisie Das Reich, met op de achtergrond een ander nazi-teken, het zonnerad.
Svoboda en SNA zijn niet hetzelfde, maar hebben grote overeenkomsten. SNA heeft zich eind 2013 aangesloten bij een groep van extreem-rechtse clubs in Oekraïne onder de naam Right Sector. Dmytro Yarosh van de Right Sector, Deputy Secretary of National Security van het land, stelde dat Right Sector en Svoboda veel vergelijkbare ideologische standpunten innemen. Hij beschuldigde Svoboda er echter wel van racistisch te zijn, maar leden van Right Sector worden ook genoemd bij aanvallen op Russen en joden.
SNA-leider Andriy Biletskyy, die zijn eigen groep binnen Right Sector leidt, is ook de leider van het Azov Bataljon. Biletskyy zat enige maanden geleden nog in de gevangenis in zijn woonplaats Charkov op verdenking van moord. Nu is de 34-jarige oud-historicus en ultranationalist aanvoerder van een elite-eenheid die vuile klusjes moet opknappen voor de regering.
In een interview op 17 juni op de Oekraïense website Ukrayinska Pravda vertelt Biletskyy dat niet magnaat Kolomoisky de eenheid financiert, maar verschillende zakenmensen uit de stad Mariupol. Volgens hem is de eenheid onafhankelijk en worden veel uitgaven als voedsel en onderdak door leden van de eenheid zelf bekostigd. Er zouden zo’n 30 tot 50 procent etnische Russen dienen in zijn bataljon.
Waarom Azov zo’n belangrijke rol kan spelen en ingezet wordt aan het front, komt volgens Bileskyy omdat zijn eenheid bestaat uit vrijwilligers die graag willen vechten. Volgens hem zijn de leden van politie-eenheden en het leger juist in dienst gegaan om een onbezorgd leventje te kunnen leiden. Azov maakt in theorie onderdeel uit van de Nationale Garde, meldde de Eurasia Review van 29 juni.
In dienst van de revolutie
Gaston Besson geeft in een op zijn Facebook-pagina gepubliceerde bericht aan dat een basis van de SNA zal fungeren als contactplaats voor arriverende buitenlandse vrijwilligers. Deze vrijwilligers zullen, net zoals de Oekraïense vrijwilligers in de eenheid, niet worden betaald. Daarna volgt een lijst met gegevens die moeten worden doorgegeven, zoals leeftijd, woonplaats, motivatie en militaire ervaring. Voor instructeurs is er een minimum dienstverband van twee maanden en voor vrijwilligers die actief willen dienen in het bataljon is er een dienstverband van vier tot zes maanden.
Besson: “We zijn socialist, nationalist en radicaal!”, en even verder: “We hebben sterke ideeën voor de toekomst van de Oekraïne en Europa.” Wat deze ideeën zijn, licht hij niet toe. Na weken van strijd tussen separatisten en speciale bataljons van de regering in Kiev, schrijft Besson op zijn Facebook-pagina: ‘Ukraine : De la Revolution a la Guerre […] Du ” Maidan ” au Pravyi Sektor , au S.N.A. et pour finir le Bataillon Azov sur le Front de l Est […] Et demain ? La grande reconquete Europeenne […] Gloire a l ‘Ukraine !’ De grote herovering van Europa!
Op 22 juli vermeldt de Facebook-pagina van Besson een oproep om geld te storten voor Azov met de toevoeging ‘for all other matters’ het mailadres van Besson. Dat Azov daadwerkelijk wordt ingezet en meevecht aan het front mag ook blijken uit een artikel van 7 juli van Agence France Presse. De separatistenleider Denis Pushikin geeft in het artikel aan dat zijn mannen tientallen leden van Azov hebben gedood bij gevechten in de regio Saur-Mogila.
Conclusie
Aan beide zijden van de burgeroorlog vechten huurlingen mee. Zo wordt een proxy-oorlog gevoerd. Rusland is officieel geen partij, maar knijpt een oogje toe bij materieel dat over de grens rolt. Strijders uit het land melden zich vrijwillig aan en gaan vechten voor de pro-Russische separatisten. Rusland stelt zich ambivalent op, maar dat doet ook het Westen.
Aan de andere kant van het slagveld vechten ook huurlingen, maar deze huurlingen zijn anders dan aan pro-Russische zijde niet alleen gemotiveerd door een territoriale oorlog. Het zijn fascisten die deel uitmaken van een huurlingenleger dat ook extreem-rechtse connecties heeft in de politiek. De val van de regering van Oekraïne zal niet veel veranderen aan deze strijdgroepen.
Deze extreem-rechtse groepen zijn gemachtigd door de regering in Kiev om een eigen legertje te organiseren en die zorgen niet alleen in het oosten van het land voor spanningen. Veel joodse inwoners van het land zijn deze extreem-rechtse paramilitaire groepen een angstige voorbode in een land waar joden-vervolgingen vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog berucht en zeer omvangrijk waren. De aanvragen voor emigratie naar Israël stromen dan ook binnen.
Of deze groepen actief door het Westen worden gesteund is even onduidelijk als de steun van de Russen voor de separatisten, maar Amerika en de EU leggen deze groepen geen strobreed in de weg. Oekraïne is er alles aan gelegen aansluiting te zoeken bij het rijke Westen. De EU en de Verenigde Staten is er echter ook alles aan gelegen om Oekraïne in hun invloedssferen te krijgen. Hierbij zullen zowel geopolitieke als economische motieven een rol spelen. Welke rol het Westen precies heeft gespeeld bij het afzetten van president Janoekovitsj en de steun aan de ultra-nationalisten zal waarschijnlijk nooit duidelijk worden, evenmin wat er op het Maidanplein is gebeurd.
De ultranationalisten zijn nodig om het vuile werk op te knappen in een proxy-oorlog tussen twee grootmachten. Zij spelen een rol tijdens en vlak na een revolutie die met behulp van onduidelijke paramilitairen en private contractors voor de uitbreiding van de NAVO en om de bodemschatten uit de oostelijke Oekraïne toegankelijk maakt voor het Westen.
Deze proxy-oorlog is ook een totale propaganda-oorlog geworden, waarbij waarheidsvinding als eerste wordt geslachtofferd. George Restle van het Duitse tv-programma Monitor postte op 30 juli een kort statement onder de titel ‘Oekraine: Alstublieft zwart – wit!’ Hij constateert dat in het huidige sociale media tijdperk, met de hoeveelheid aan overheidswoordvoerders, het niet langer gaat om waarheidsvinding, maar om een meningsvorming zonder onderzoek, waarbij nuancering niet past. Wie beide zijden van een conflict bekritiseert, hoort nergens meer bij…
Rende van de Kamp

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Todesschüsse in KiewPlay-IconTodesschüsse in Kiew: Wer ist für das Blutbad vom Maidan verantwortlich | 11:12 min | 10.04.2014 | Monitor (WDR) | Das Erste
Moderation Georg Restle: „Die Krise in der Ukraine ist noch lange nicht vorbei. Dies haben uns die Bilder aus dem Osten des Landes von dieser Woche gelehrt. Und auch die Propagandaschlacht geht weiter. Eine der zentralen Fragen ist dabei, wer ist verantwortlich für das Blutbad, dem im Februar Dutzende Demonstranten und Polizisten zum Opfer fielen, und das schließlich zum Sturz des Präsidenten Janukowitsch führte? Wer also waren die Todesschützen auf dem Kiewer Maidan? Die vom Westen unterstützte Übergangsregierung hat sich letzte Woche festgelegt: Präsident Janukowitsch und seine Sonderkommandos tragen demnach allein die Schuld für die Toten. Doch an dieser Version gibt es jetzt erhebliche Zweifel, wie die Recherchen von Philipp Jahn, Olga Sviridenko und Stephan Stuchlik zeigen.“
Was geschah am 20. Februar 2014 in Kiew? Aufgeheizte Stimmung, aus den ursprünglich friedlichen Demonstrationen ist ein Bürgerkrieg geworden. Teile der Demonstranten haben sich bewaffnet, rücken in Richtung Regierungsgebäude vor. In einzelnen Trupps versuchen die Demonstranten, auf die Instituts-Straße zu gelangen. Der blutige Donnerstag: Einzeln werden Demonstranten erschossen, viele von den Dächern umliegender Gebäude. Aber wer genau waren diese Scharfschützen, die auf die Demonstranten schossen?
Diese Frage beschäftigt die Kiewer bis heute, zu Hunderten kommen sie täglich an den Platz des Massakers.
Als wir ankommen, sechs Wochen danach, ist anscheinend noch nicht einmal die grundsätzliche Beweisaufnahme abgeschlossen. Sergeij, ein Waffenexperte, ist einer der vielen unabhängigen Ermittler, die eng mit der Staatsanwaltschaft zusammenarbeiten und die Ermittlungen in Gang halten. Vor unseren Augen sichert er noch Patronenhülsen. Danach alarmiert er die staatlichen Ermittler, die den Ort nach eigener Aussage schon gründlich untersucht haben. Erstaunlich, während sie noch arbeiten, hat sich ihre vorgesetzte Behörde in einer Pressekonferenz schon festgelegt, wer die Schuldigen sind.
Oleg Machnitzki, Generalstaatsanwalt Ukraine (Übersetzung MONITOR): „Mit dem heutigen Tag klagt die Staatsanwaltschaft 12 Mitglieder der Spezialeinheit Berkut des Mordes an friedlichen Demonstranten an. Der damalige Präsident Janukowitsch befehligte direkt diese Spezialeinheit Berkut.“
Die neue Regierung sagt also, die alte Regierung Janukowitsch wäre für das Blutbad verantwortlich.
Doch was geschah wirklich am 20 Februar? Fest steht, die Demonstranten rückten auf der Institutsstraße Richtung Regierungsgebäude vor. Von gegenüber gerieten sie unter Feuer, vom Dach des Ministerkabinetts, der Zentralbank und weiteren Regierungsgebäuden. Doch schon früh gab es Hinweise, dass sie auch im Rücken getroffen wurden, von ihrer eigenen Zentrale aus, vom Hotel Ukraina.
Aber welche Beweise gibt es dafür? Zum einen ist da dieses Video, das augenscheinlich beweist, dass der Oppositionelle mit dem Metallschild von hinten getroffen wird. Der Mann in Gelb auf dieser Aufnahme geht sogar noch weiter. Er gehörte zu den Demonstranten, war an diesem Tag stundenlang auf der Institutsstraße. Er heißt Mikola, wir treffen uns mit ihm am Ort des Geschehens. Er sagt uns, es wurde sogar mehrfach in den Rücken der Opposition geschossen.
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Ja, am zwanzigsten wurden wir von hinten beschossen, vom Hotel Ukraina, vom 8. oder 9. Stock aus.“
Reporterin (Übersetzung MONITOR): „Von der achten oder neunten Etage?“
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Ja, auf jeden Fall fast von ganz oben.“
Reporterin (Übersetzung MONITOR): „Von da oben?“
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Ja, da standen Leute oben und haben geschossen und aus der anderen Richtung hier wurden wir auch beschossen.
Reporter (Übersetzung MONITOR): „Und wer hat von oben geschossen?“
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Das weiß ich nicht.“
Reporterin (Übersetzung MONITOR): „Haben Sie eine Ahnung?“
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Das waren Söldner, auf jeden Fall Profis.“
Das Ukraina-Hotel hier war das damalige Zentrum der Demonstranten. Hat sich der Augenzeuge geirrt? Wir sind nachts unterwegs mit Ermittler Sergej. Er zeigt uns mit einem Laser, dass es nicht nur Schusskanäle aus Richtung der Regierungsgebäude gibt. Einige Kanäle in den Bäumen deuten in die entgegengesetzte Richtung, wenn man durch Austrittsloch und Einschussloch leuchtet, oben ins Hotel Ukraina, damals die Zentrale der Opposition. Das aber passt schlecht zur Version des Generalstaatsanwalts, der uns nach Tagen Überzeugungsarbeit endlich empfängt. Er ist von der neuen Regierung eingesetzt, gehört dem rechtsnationalen Flügel der damaligen Opposition an, der umstrittenen Svobóda-Partei.
Oleg Machnitzki, Generalstaatsanwalt, Ukraine (Übersetzung MONITOR): „Wir können wirklich heute schon sagen, nach allen Beweismitteln und Expertisen, die wir in der Hand haben, wer prinzipiell Schuld an den Sniper-Attacken ist: der damalige Präsident Viktor Janukowitsch, der ehemalige Verwaltungschef und der ehemalige Innenminister Sacharchenko.“
Reporter (Übersetzung MONITOR): „Sie wissen auch, dass es Sniper vom Hotel Ukraina gab?“
Oleg Machnitzki, Generalstaatsanwalt, Ukraine (Übersetzung MONITOR): „Wir untersuchen das.“
Die Scharfschützen also alles Janukowitsch-Leute? Es gibt noch weitere Beweise, die diese These in Frage stellen. Wir treffen uns mit einem Radio-Amateur, der an diesem Tag aufgezeichnet hat, wie sich Janukowitsch-Scharfschützen untereinander unterhalten. Ihr Funkverkehr beweist: Da schießt jemand auf Unbewaffnete, jemand den sie nicht kennen.
1. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „He, Leute, ihr da drüben, rechts vom Hotel Ukraina.“
2. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Wer hat da geschossen? Unsere Leute schießen nicht auf Unbewaffnete.“
1. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Jungs, da sitzt ein Spotter, der zielt auf mich. Auf wen zielt der von der Ecke. Guckt mal!“
2. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Auf dem Dach vom gelben Gebäude. Auf dem Kino, auf dem Kino.“
1. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Den hat jemand erschossen. Aber nicht wir.“
2. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Miron, Miron, gibt es da noch mehr Scharfschützen? Und wer sind die?“
Wir halten fest: Es gab neben den Regierungs-Scharfschützen also noch andere unbekannte Schützen, die auf unbewaffnete Demonstranten geschossen haben. Und, wer immer vom Hotel Ukraina schießt, hat – so legt dieses Video nahe – auch diese Milizionäre getroffen. Dass Janukowitsch auf die eigenen Leute hat schießen lassen, ist unwahrscheinlich.
Gab es also Scharfschützen der damaligen Opposition? Fest steht, es gab neben den vielen friedlichen Demonstranten durchaus eine Gruppe Radikaler mit professionellen Waffen, wie diese Aufnahmen zeigen.
Und, das Hotel am Morgen des 20. Februar war fest in der Hand der Opposition. Wir sprechen mit Augenzeugen aus dem Hotel Ukraina, Journalisten, Oppositionelle. Sie alle bestätigen uns, am 20. Februar war das Hotel von der Opposition schwer bewacht. Es hätte sich also schwerlich ein Scharfschütze der Regierung einschleichen können.
Haben also radikale Oppositionelle am Ende selbst geschossen, um Chaos zu erzeugen? Um Janukowitsch die Schuld anzuhängen? Die russischen Fernsehsender verbreiten Bilder, auf denen genau das zu sehen sein soll. Unsere Recherchen bestätigen, dass die Aufnahmen tatsächlich im Hotel Ukraina gemacht wurden. Aber wer da genau auf wen schießt, lässt sich nicht endgültig klären.
Fest steht nur, es wurde nicht nur auf Oppositionelle, sondern auch auf die Milizen der Regierung geschossen. Vielleicht sogar von denselben Leuten? Wir treffen einen der wenigen Ärzte, der die Verwundeten beider Seiten versorgt hat.
Oleksandr Lisowoi, Krankenhaus Nr. 6, Kiew (Übersetzung MONITOR): „Die Verwundeten, die wir behandelt haben, hatten denselben Typ Schussverletzungen, ich spreche jetzt von dem Typ Kugeln, die wir aus den Körpern herausoperiert haben, die waren identisch. Mehr kann ich nicht sagen.“
Reporterin (Übersetzung MONITOR): „Aber die haben Sie…“
Oleksandr Lisowoi, Krankenhaus Nr. 6, Kiew (Übersetzung MONITOR): „Bei der Miliz und bei der Opposition gefunden.“
Warum geht die Staatsanwaltschaft solchen Fragen nicht nach? Der deutsche Außenminister und die Europäische Union haben bereits im Februar per Abkommen festgestellt, dass die Schuldfrage in der Ukraine ein politisch zentrales Thema sei, die Aufarbeitung sollte „ergebnisoffen“ sein, um das Vertrauen in die neue ukrainische Regierung zu stärken. Doch mittlerweile mehren sich die Zweifel, ob wirklich sachgerecht ermittelt wird, auch bei den eigenen Mitarbeitern. Wir sprechen mit einem hochrangigen Mitglied der Ermittlungskommission. Er erzählt uns Unglaubliches.
Zitat: „Das, was mir an Ergebnissen meiner Untersuchung vorliegt, stimmt nicht mit dem überein, was die Staatsanwaltschaft erklärt.“
Wurden also Beweismittel unterdrückt oder sogar unterschlagen? Auch die Rechtsanwälte, die die Angehörigen der Toten vertreten, alle eigentlich auf Seiten der neuen Regierung, beklagen sich, dass sie überhaupt nicht darüber informiert werden, womit genau sich die Staatsanwaltschaft beschäftige.
Roman Titikalo, Anwalt der Nebenklage (Übersetzung MONITOR): „Wir haben nicht gesagt bekommen, welcher Typ Waffen, wir bekommen keinen Zugang zu den Gutachten, wir bekommen die Einsatzpläne nicht. Die anderen Ermittlungsdokumente haben wir auch nicht, die Staatsanwaltschaft zeigt uns einfach keine Papiere.“
Reporter (Übersetzung MONITOR): „Haben Sie ballistische Gutachten?“
Roman Titikalo, Anwalt der Nebenklage (Übersetzung MONITOR): „Nein.“
Reporter (Übersetzung MONITOR): „Rechtsmedizinische Gutachten?“
Roman Titikalo, Anwalt der Nebenklage (Übersetzung MONITOR): „Ich durfte in den Obduktionsbericht reingucken, aber nicht kopieren, ballistische Gutachten habe ich nicht bekommen.“
Ein Anwalt der Verletzten geht sogar noch weiter:
Oleksandr Baschuk, Anwalt der Geschädigten (Übersetzung MONITOR): „Wir kommen alle an keine Ermittlungsprotokolle ran und wenn Sie mich fragen, gibt es dafür einen einfachen Grund, es wird nicht richtig ermittelt. Ich als Anwalt der Verletzten sage Ihnen, die Staatsanwaltschaft ermittelt nicht richtig, die decken ihre Leute, die sind parteiisch, so wie früher. Die wollen wie in der Sowjetunion oder unter Janukowitsch alles unter der Decke halten, so ist das.“
Der blutige Donnerstag: Über 30 Menschen werden an diesem Tag in Kiew ermordet, ein Blutbad im Zentrum einer europäischen Großstadt. Unsere Recherchen zeigen, dass in Kiew schon Schuldige präsentiert werden, obwohl es auch zahlreiche Hinweise gibt, die in Richtung Opposition weisen. Spuren, die nicht verfolgt werden. Und möglicherweise gibt es auch noch andere Kräfte, die an den Schießereien beteiligt waren. Die Kiewer Generalstaatsanwaltschaft ist sich in ihrer Einschätzung sicher, wir sind es nicht.
Moderation Georg Restle: „Bei allen offenen Fragen, dass ein Vertreter der nationalistischen Svoboda-Partei als Generalstaatsanwalt die Aufklärung des Kiewer Blutbads ganz offensichtlich behindert, wirft ein schlechtes Bild auf die neue Übergangsregierung – und damit auch auf all jene westlichen Regierungen, die die neuen Machthaber in Kiew unterstützen.“
Monitor Nr. 660 vom 10.04.2014
Find this story at 10 April 2014
© WDR 2014

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Bewapende en goed georganiseerde fascistische milities fungeerden als de stoottroepen van de Euromaidan ‘revolutie’. Het waren deze krachten die de door de EU gesponsorde ‘vredesdeal’ afwezen. In plaats daarvan riepen ze versterkingen op van hun bondgenoten in Lviv, veelal lokale politiefunctionarissen, omsingelden het parlement in Kiev en zorgden voor de aanstelling van een regering die voornamelijk bestaat uit ultra-nationalisten en openlijke fascisten.
De fascistische leden van de huidige Oekraïense regering zijn Andriy Parubiy, commandant van de Maidan zelfverdedigingskrachten en een van de oprichters van de partij Svoboda (‘Vrijheid’). Hij werd benoemd tot secretaris van de Nationale Veiligheids- en Defensieraad, die de leiding heeft over het ministerie van defensie en de krijgsmacht. Zijn adjunct-secretaris is Dmytro Yarosh, leider van Pravy Sektor (‘Rechtse Sector’) en een voormalig huurling die vocht met het Tsjetsjeense verzet. Belangrijke posten zijn toegekend aan Svoboda-leden Oleksandr Sych (vice-premier), Ihor Tenyukh (defensie), Serhiy Kvit (onderwijs), Oleh Makhnitsky (procureur-generaal), Ihor Shvaika (landbouw) en Andriy Mokhnyk (milieu).
Pravy Sektor commandant Stepan Kubiv is de nieuwe voorzitter van de Nationale Bank van Oekraïne. Dmytro Bulatov en Tetiana Chornovol, beiden verbonden met de antisemitische en ultra- nationalistische paramilitaire organisatie Oekraïense Nationale Vergadering – Oekraïense Nationale Zelfverdediging zijn respectievelijk geplaatst op het Ministerie van Jeugd en Sport en de nieuwe ‘anti-corruptie commissie’ van de regering.
Fascisten binnen de staatsmacht
Door de sociale crisis in Oekraïne hebben nu de twee vleugels van het Oekraïense fascisme – de straatvechters en de politici – een plek binnen de staatsmacht veroverd. De regering die nu gevormd is heet officieel een ‘voorlopige’ of ‘tijdelijke’ regering en heeft algemene verkiezingen uitgeschreven op 25 mei. Maar extreemrechts laat er geen gras over groeien en probeert nu al zoveel mogelijk van zijn agenda gerealiseerd te krijgen. In de eerste dagen van hun functioneren binnen de staatsmacht werden tientallen van hun gevangen medestanders vrijgelaten en dienden ze moties in om de officiële status van het Russisch en andere minderheidstalen te beëindigen, de autonomie van de Krim af te schaffen en de Communistische Partij van Oekraïne (KPU) te verbieden. Met deze acties namen zij een zware verantwoordelijkheid op zich voor het uitlokken van een golf van pro-Russische sentimenten in het Oosten en in het bijzonder op de Krim.
De aanwezigheid van zoveel fascisten in de zelfbenoemde ‘overgangsregering’ is geen toeval. De groeiende wanhoop van een groot deel van de Oekraïense bevolking die steeds verder verarmde door de economische crisis heeft een hoofdrol gespeeld tijdens de Maidan protesten en het manoeuvreren tussen de rivaliserende Europese en Amerikaanse imperialisten. Fascistische en extreemrechtse milities namen steeds meer het voortouw in de protestbeweging en kwamen uiteindelijk in een positie waar hun eisen voor deelname aan de staatsmacht niet konden worden genegeerd. Vanaf het begin mobiliseerde de Euromaidan-beweging steun op basis van een reactionair beroep op chauvinistische en nationalistische ideeën van de Oekraïens sprekende bevolking die is geconcentreerd in het westen van het land.
Met neo-nazi ’14/88′- en White Power-symbolen op hun schilden en de rood-zwarte vlag van het in de Tweede Wereldoorlog met de nazi’s collaborerende Oekraïense Opstandingsleger van Stepan Bandera, traden de fascisten naar voren als de sterkste kracht binnen de Euromaidan beweging.
Hoewel het wellicht mogelijk was om een meer algemeen verzet tegen het impopulaire regime van Janoekovitsj te mobiliseren vervreemdde de invloed van extreem-rechts en zijn identificatie met nationalistische iconen als Stepan Bandera het Russisch-sprekende oosten van het land.
Niet moet worden vergeten dat er veel meer Oekraïners tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten in het Sovjet-leger en partizanengroepen dan in de pro-nazibeweging van Bandera, en dat, hoe grof en weerzinwekkend de misdaden van het stalinisme in Oekraïne ook waren (de hongersnood, de zuiveringen, de NKVD die nationalistische gevangenen om het leven bracht in 1941 en de massale deportatie van Krim-Tataren), die van de Duitse bezetter nooit uit het bewustzijn verdwenen.
De discipline van extreemrechts en de afwezigheid van een even gedisciplineerd links zorgde ervoor dat de progressieve activisten verdreven werden van de Maidandemonstraties en dat er aanvallen werden uitgevoerd op feministen, vakbondsleden en anarchisten, zodat er een fysieke en politieke hegemonie over de beweging in het westen en het centrum van het land ontstond.
De fascistische milities van Svoboda, waarvan de leider Oleh Tyahnybok een van de drie belangrijkste sprekers van de Euromaidan beweging was, en de Pravy Sektor vormden de voorhoede van de opstand. Ook prominent aanwezig waren Spilna správa en de zogenaamde Afghantsy (Afghanistan veteranen).
De fascisten consolideerden hun positie binnen Euromaidan. Ze gebruikten hun strijdlustige gewapende bendes, eerst om het plein te verdedigen, en daarna om in het offensief te gaan. Begonnen werd met de bezetting van overheidsgebouwen om die te gebruiken als basis voor verdere vooruitgang, daarna werden politiebureaus en kazernes aangevallen, gevolgd door aanvallen op kantoren van de communistische partij en de vakbonden. Zij gebruikten hun positie om zich te wapenen en hun aanhangers voor te bereiden op de machtsovername. Zo veroverden zij een plaats in de leiding van de protestbeweging. Tyahnybok deelde het podium op het Maidanplein met oppositieleiders Vitali Klitschko en Arseniy Yatsenyuk. Hij werd daar omhelsd door de Amerikaanse senator en Republikeinse presidentskandidaat John McCain.
EU compromis mislukt
De bemiddelingspoging van de EU om tot een vredesakkoord te komen mislukte toen extreemrechts en de muitende politie weigerden om een regering van nationale redding te aanvaarden. Het accent lag nu op hun eigen milities als een levende belichaming van verlossing van het Russische imperialisme.
De pogingen van de EU om een compromis tot stand te brengen, waarin ook de ontwapening van zowel de politie als de milities was opgenomen, kwamen te laat. Oppositieleiders die zich ervoor uitspraken werden weggehoond. De milities weigerden hun wapens in te leveren, in plaats daarvan kwamen er bussen vol versterkingen uit Lviv, het nationalistische bolwerk in het westen, dat zich reeds onafhankelijk van de regering in Kiev had verklaard. Het compromis, dat ook gericht was op het ondermijnen van de invloed van georganiseerd extreem-rechts, door het bevorderen van Klitschko als alternatief met ‘schone handen’, bezweek onder de fascistische invloed, ondersteund door kogels uit geweren die waren gedistribueerd door of in beslag genomen uit de politiedepots. Hun aanhangers eisten het hoofd van Janoekovitsj, in sommige gevallen letterlijk, maar zeker niet zijn samenwerking of die met zijn partij in het samenstellen van een coalitie die de associatieovereenkomst met de EU zou uitvoeren.
Svoboda en de ‘respectabele’ nationalistische partners besloten dat hun belangen samenvielen toen ze gingen mobiliseren om Janoekovitsj te verdrijven, maar toen het uitliep op een gewapende strijd om de macht werden de nationalisten geconfronteerd met een monster met eigen ambities.
De EU, die de aanwezigheid van de fascisten ‘tolereerde’ zolang ze een nuttig instrument in de strijd tegen Janoekovitsj waren, wilde Klitschko aan het bewind of op zijn minst als een sterke controle op Julia Timosjenko ‘s Batkivshchyna (‘Vaderland’). Maar de VS was Europa te slim af, door bereid te zijn een fascistische aanwezigheid in de regering te tolereren en zo de EU buiten spel te zetten.
Het inmiddels beruchte afgeluisterde telefoongesprek van de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland onthult de omvang van de rol van de VS in het bepalen van de samenstelling van de overgangsregering. Ze stond erop dat ‘Yats’ ( Yatsenyuk ) en niet Klitschko premier zou moeten zijn, en stond toe dat Svoboda verschillende ministeries zou kunnen hebben zolang Tyahnybok niet op een belangrijke post kwam. Haar commentaar ‘Fuck the EU’ liet weinig twijfel over de houding van de VS naar zijn vroegere bondgenoten in Berlijn.
De opkomst van Svoboda
De crisis in Oekraïne heeft Svoboda van onbekendheid naar internationale bekendheid gebracht. Met 15.000 leden en 37 parlementsleden is Svoboda de grootste extreem-rechtse organisatie in Oekraïne. Het heeft verbindingen in het Europees Parlement met de Hongaarse Jobbik, de British National Party, het Franse Front National (FN), de Nederlandse PVV en een aantal andere Europese extremistische partijen.
Svoboda werd opgericht in 1991 als de Sociaal-Nationale Partij van Oekraïne (SNPU). De naam en het logo met de Wolfsangel werden aangenomen om de identificatie met Hitlers nazi’s uit te drukken. In de vroege jaren deed de SNPU veel moeite om zich te onderscheiden in het moeras van fascistische sekten die in het westen van Oekraïne ontstonden na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. In 1999 richtte de SNPU de ‘Patriotten van Oekraïne’ op, een paramilitaire groep die verantwoordelijk is voor de aanvallen op linkse politici en vakbondsmensen.
Patriotten van Oekraïne werd ontbonden in 2004, toen de partij Oleh Tyahnybok als leider koos tijdens het partijcongres van dat jaar. De SNPU begon met de hervorming van zijn publieke imago, met het voorbeeld en de adviezen van FN leider Jean-Marie Le Pen die zijn eigen organisatie had geleid van onbekendheid naar de derde partij van Frankrijk.
Het Wolfsangel-logo van de SNPU
De eerste stap was om de naam te veranderen en ter vervanging van de swastika-achtige Wolfsangel kwam de Tryzub, een symbool van het Oekraïense nationalisme. Bovendien werden plannen besproken om een rechtse politieke partij samen met het Congres van Oekraïense Nationalisten en de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN) te vormen.
Om de heroriëntatie kracht bij te zetten kondigde Svoboda, zoals de partij intussen heette, zijn steun aan voor de presidentiële kandidatuur van de anti-Russische politicus Viktor Joesjtsjenko. Door een combinatie van zuiveringen en meer nadruk op sociale vraagstukken probeerde Tyahnybok de al te openlijke identificatie met neo-nazisme van Svoboda af te schudden. Maar tijdens een bijeenkomst waarbij Tyahnybok optrad als spreker bij een gedenkteken van Stepan Bandera, riep hij de Oekraïense bevolking op te strijden tegen de ‘Moskoviet-Joodse maffia’, die volgens hem het land beheerste. Hij prees Bandera’s organisatie, de oorspronkelijke OUN, voor ‘de strijd tegen de Russen, Duitsers, joden en ander gespuis die onze Oekraïense staat wilden vernietigen’. Bandera ‘s OUN was verantwoordelijk voor de vernietiging van tienduizenden etnische Polen en Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 2005 publiceerde Tyahnybok een open brief waarin hij de ‘criminele activiteiten van het georganiseerde Jodendom’ aan de kaak stelde, die zo hij beweerde ‘genocide’ wilde plegen tegen het Oekraïense volk.
Het nieuwe logo van Svoboda
De groei van Svoboda
Tyahnybok werd als leider van de partij meerdere malen herkozen en werd lid van de Verchovna Rada, het Oekraïense parlement. De politieke doorbraak voor Svoboda kwam in de regionale verkiezingen van 2009 in Ternopil oblast, waar de partij op de eerste plaats eindigde met 35 procent van de stemmen, door in te spelen op de ondergang van zowel het Blok van Julia Timosjenko en Joesjtsjenko’s Ons Oekraïne, voormalige bondgenoten die waren uitgevallen.
Bij de regionale verkiezingen van 2010 kreeg Svoboda zetels in zeven regionale raden en in drie een meerderheid. Bij de algemene verkiezingen van 2012 veroverde zij 37 zetels in het parlement, de Verchovna Rada en 10 procent van de stemmen. Terwijl in de landelijke westelijke regio’s Svoboda bijna 40 procent van de stemmen kreeg behaalde de partij in het geïndustrialiseerde oosten minder dan 5 procent en in sommige regio’s slechts 1 procent.
Ook in 2012 trad Svoboda toe tot het ‘Verzetscomité tegen de dictatuur’, een front opgericht om te protesteren tegen de strafrechtelijke veroordeling van JuliaTimosjenko, en de partij beloofde om samen te werken met de Verenigde Oppositie coalitie van Timosjenko’s Vaderlandpartij en Arseniy Yatsenyuk’s ‘Front voor Verandering’ als de oppositie de verkiezingen zou winnen. Dit was het ontstaan van de “Drievoudige alliantie’, die het regime van Janoekovitsj in 2014 omver zou werpen door geweld.
Svoboda maakte slim gebruik van de desillusie bij de bevolking met de regering van Timosjenko en Joesjtsjenko. De partij nam deel aan tal van protesten met populistische leuzen over sociale kwesties en tegen het ‘onvaderlandslievende’ (dat wil zeggen, pro-EU) beleid, dat de aandacht afleidde van de reactionaire, extreemrechtse politieke lijn van haar leden en leiders, een politiek die een onoverkomelijke barrière vormde voor de groei van de partij in de oostelijke en zuidelijke delen van het land.
Onder Joesjtsjenko’s presidentschap profiteerde Svoboda van de rehabilitatie door Joesjtsjenko van nazi-collaborateur Stepan Bandera en zijn nadruk op het Oekraïense nationalisme. Maar een belangrijk deel van Svoboda ‘s populariteit komt ongetwijfeld ook voort uit het feit dat het wordt gezien als onbezoedeld door banden met de oligarchen, waarvan de onderlinge strijd (West met Timosjenko en Joesjtsjenko tegen Oost van Janoekovitsj) het land op de rand van economische ondergang bracht. Net zoals Hitler niet van de daken schreeuwde over zijn financiering door industriëlen Thyssen en Krupp, maakt Svoboda veel propaganda met ‘het verwerpen van elke financiering door de oligarchen’ en beweert dat het vooral kleine en middelgrote bedrijven zijn die hen financieren.
Demonstratie van extreemrechts met portret van Bandera en op t-shirt Wolfsangel
Nadat Janoekovitsj Partij van de Regio’s in 2010 de presidentsverkiezingen won, kreeg Svoboda veel publiciteit op de door Janoekovitsj gecontroleerde tv-zenders. Dit was een berekende zet om Svoboda als de partij van de oppositie te profileren, waardoor Janoekovitsj zijn tegenstanders aan de kaak kon stellen als nationalisten, Banderisten en fascisten. Dit zou moeten leiden tot een politiek doodvonnis in de Russisch-sprekende regio’s, waar nog steeds een sterke collectieve identificatie bestaat met het Sovjet-leger en de strijd van de partizanen tegen de nazi’s.
Gezien de jaarlijkse processies die de partij ter herdenking van de sterfdag van Bandera organiseert, kan een dergelijke beschuldiging tegen Svoboda niet worden afgewezen. Terwijl Svoboda ontkent dat het racistisch is, maar gewoon ‘pro-Oekraïens’, blijft het lidmaatschap van de partij voorbehouden aan etnische Oekraïners.
Ideologie van extreemrechts
Svoboda tracht haar eigen ideologie te ontwikkelen door het combineren van nationalistische reactionaire tendensen uit de ‘Twee Revoluties’ doctrine, die werd ontwikkeld door de voormalige OUN leider Yaroslav Stetsko. De essentie van deze leer is dat ‘de revolutie niet zal eindigen met de oprichting van de Oekraïense staat, maar door zal gaan om gelijke kansen voor alle mensen te creëren en materiële en spirituele waarden te delen en in dit opzicht is de nationale revolutie ook een sociale’.
Met andere woorden, zodra de politieke revolutie het heersende politieke regime omverwerpt, zal een ‘sociale’ revolutie volgen. Deze sociale demagogie leent het taalgebruik van de arbeidersbeweging, wat typisch is voor het nationaal-socialisme. Een onderzoek van het politieke programma van Svoboda laat zien dat de ideologie ten grondslag ligt aan deze nationale en sociale revolutie: staatscontrole over banken en belangrijke industrie, nationalisatie van de landbouwgrond, de bevordering van het gezin en de kerk, beperkingen op de sociale en economische rechten van vrouwen, achterstelling van nationale minderheden, promotie van de ‘Oekraïense cultuur’ enzovoort. Er zijn aanwijzingen dat er een geleidelijke matiging van het extremisme van de partij is om stemmen te winnen als bewijs van een verschuiving van de neo-nazi wortels. Er is geen twijfel aan dat de leiders van Svoboda politieke lessen hebben getrokken aan de hand van de ontwikkeling van een aantal West-Europese extreemrechtse partijen, als het FN in Frankrijk en de Alleanza Nazionale in Italië. Deze waren al tot de conclusie gekomen dat de klassieke fascistische strategie van het openen van de strijd om de macht door middel van het winnen van de fysieke controle in de straten in de omstandigheden van hun land contraproductief was en gingen over tot een strategie van het innemen van belangrijke overheidsinstellingen en ideologische posities door electorale middelen.
Maar de omstandigheden die aanleiding gaven tot de meest succesvolle van deze extreemrechtse projecten, het Front National van Jean-Marie Le Pen, zijn niet de omstandigheden in Oekraïne, waar de fascisten zich al hebben verzekerd van de fysieke controle over de straten en de machtskwestie op de agenda staat. In Oekraïne zijn de sociale voorwaarden aanwezig voor een levensvatbare binnenlandse fascistische straatbeweging. Dat blijkt uit de leidende rol van de fascisten in de Maidan beweging.
Stoottroepen
Svoboda concentreert zich op de penetratie van het staatsapparaat, met name de politie en het leger. Om zich ‘salonfähig’ te voorzien van ‘burgerlijk-democratisch fatsoen’ besteedt het de mobilisatie van een vechtende straatbeweging nu uit aan Pravy Sektor en andere groepen, die op hun beurt weer worden gestigmatiseerd door hun constante strijd met de politie en de ‘rechtstaat’. De aanwezigheid van zoveel fascisten in de regering creëert evenwel een ingebouwde instabiliteit in de vorm van een conflict tussen de behoeften van Svoboda om te reageren op zijn massabasis in de verarmde kleinburgerij en de wens van de grote oligarchen om hun monopolies uit te breiden, door de stedelijke en landelijke bevolking slachtoffer te maken van een IMF herstructurering of schuldbetalingen. Toch hebben de grote oligarchen geen bijzondere loyaliteit naar de Vaderlandpartij of Timosjenko persoonlijk. Dat blijkt wel uit het feit dat velen van hen eerder Janoekovitsj steunden. Maar zoals de wind waait waait mijn petje, luidt een oud Nederlands spreekwoord. En dus zal de nieuwe regering, onder leiding van oligarchen van Timosjenko ‘s Vaderlandpartij, met de steun van verschillende oligarchen die werden benoemd als regionale gouverneurs, nu proberen haar macht te consolideren. Zij kan de politieke en financiële steun van Washington verwachten die haar aantreden enthousiast ontving.
De fascisten zijn de stoottroepen van een offensief van de nieuwe regering tegen de verarmde bevolking die zich zal verzetten tegen de te nemen impopulaire maatregelen, vooral in de oostelijke regio waar de Russisch-sprekenden in de meerderheid zijn. Of Timosjenko en de leiders van de Vaderlandpartij hen al dan niet openlijk steunen maakt al niet meer uit, de fascisten zijn nu sterk genoeg om zelfstandig te mobiliseren en het initiatief te nemen als zij het gevoel krijgen dat de nieuwe regering zwakte of besluiteloosheid toont. Maar zij zullen ook een bittere vijand blijken te zijn van de democratische en libertaire elementen die de vroege fasen van de Maidandemonstraties ondersteunden.
Als extreemrechts een grote aanhang verwerft bij de verkiezingen in mei, met meer leden in de Rada en dus meer ministers, dan zal een echte fascistische radicalisering van de staat kunnen optreden. In een land waar de regering zeer instabiel is, met een tijdelijke balans tussen de burgerlijke neoliberale en fascistische politici, met territoriale verdeeldheid tussen het oosten en het zuiden aan de ene kant en het centrum en het westen aan de andere kant, moet de linkse oppositie vechten om hun eigen vormen van bestuur en zelfverdediging te creëren. Ze moeten niet de macht van de resterende regionale oligarchen in het oosten, die nog niet zijn overgegaan naar het Kievregime, accepteren noch van die van het westen die de nieuwe regering van na de staatsgreep omarmen. Maar allereerst zal er het besef moeten ontstaan dat men met verdeeldheid altijd het slachtoffer zal worden. Het gaat dan om de verdediging van minderheden in Oekraïne: Tataren en Grieken op de Krim, Roemenen en Hongaren in het westen, Russen in het midden en oosten en joden. Elke poging om een eentalig en mono-etnisch Oekraïne te creëren zal alleen een verschrikkelijke ramp worden in de lijn van de oorlogen in Kroatië, Bosnië en Kosovo in de jaren 1990.
De enige zekerheid ligt in een strijd voor een Oekraïne, waarin de economische en militaire middelen van het hele land onder de controle en ten dienste van de hele bevolking staan. Het gaat dan om een samenleving die de materiële sociale en culturele behoeften van eenieder bedient en die zich met hand en tand verzet tegen de reactionaire imperialistische machten Rusland uit het Oosten en de EU en VS uit het Westen. Tegen de politiek van de wanhoop zijn het antwoord en de inspiratie te vinden in de werkelijk democratische en internationalistische geest van de Bosnische protesten. ‘Weg met nationalisme!’ is de leuze daar, wanneer ze vechten voor alle nationaliteiten in hun land tegen bezuinigingen en ongelijkheid. Eenheid in de strijd van alle nationaliteiten tegen de nationale haat, armoede en kapitaal: dat is waar de hoop voor Oekraïne ligt.
Bas van der Plas/INSUDOK, 12 maart 2014
Met dank aan Luba en Tatyana uit Lugansk
Find this story at 12 March 2014
copyright Bas van der Plas/INSUDOK