Supportersrellen, ontruimingen, Eurotoppen, demonstraties van extreem rechts, de ‘openbare orde’ mag zich weer verheugen op een fikse belangstelling. Niet alleen door de problemen, maar juist door de creatieve oplossingen die Justitie verzint om vermeende relschoppers te vervolgen. Meer en meer wordt artikel 140 uit de kast getrokken, maar zelden leidt het tot vervolgingen. De roep om scherpere maatregelen borrelt dan ook al weer op. lees meer
Supportersrellen, ontruimingen, Eurotoppen, demonstraties van extreem rechts, de ‘openbare orde’ mag zich weer verheugen op een fikse belangstelling. Niet alleen door de problemen, maar juist door de creatieve oplossingen die Justitie verzint om vermeende relschoppers te vervolgen. Meer en meer wordt artikel 140 uit de kast getrokken, maar zelden leidt het tot vervolgingen. De roep om scherpere maatregelen borrelt dan ook al weer op.
door Eveline Lubbers
Een stoffig dorp onder de hete middagzon, ergens in Midden Afrika. Een open Landrover hobbelt over de nauwelijks verharde weg naar het marktplein. Mensen gluren vanuit hun hutten naar de blanke en zwarte soldaten achter op de auto. Een paar kinderen rennen er joelend achteraan. De stilte is doorbroken, de roep zwelt aan: ‘South Africa!, South Africa!’ Mensen drommen rond de auto die tot stilstand komt. Kinderen piepen naar voren om hun helden aan te raken, mannen zwaaien met hun armen, vrouwen beginnen te dansen. De soldaten, veteranen van de oorlog in Angola en Namibië, eens de voorhoede van het apartheidsregime, weten niet goed hoe te reageren. ‘Dit gebeurt elke keer als we hier komen’, mompelt een van hen, ‘Ze vinden ons echt aardig.’
Buro Jansen & Janssen zet in een eerste snelle analyse van de processtukken de argumenten van het Openbaar Ministerie op een rijtje waaruit moest blijken dat Vrankrijk een criminele organisatie is. Die argumenten blijken nogal mager. Samen met advocaat Marq Wijngaarden filosofeert J&J over de vraag of er een vooropgezet plan zat achter het aanpakken van Vrankrijk. lees meer
Buro Jansen & Janssen zet in een eerste snelle analyse van de processtukken de argumenten van het Openbaar Ministerie op een rijtje waaruit moest blijken dat Vrankrijk een criminele organisatie is. Die argumenten blijken nogal mager. Samen met advocaat Marq Wijngaarden filosofeert J&J over de vraag of er een vooropgezet plan zat achter het aanpakken van Vrankrijk.
Het misbruik van wetsartikelen om demonstranten van de straat te plukken tijdens de Eurotop roept steeds meer verontwaardiging op.
De Tweede Kamer hield deze week een spoeddebat over de kwestie, en zelf NRC-Handelsblad waarschuwt voor schending van fundamentele rechten van de mens. ‘Het is met name niet denkbeeldig dat het louter propageren van bepaalde denkbeelden wordt bestempeld tot betrokkenheid bij een criminele organisatie’ schreef redacteur Frank Kuitenbrouwer donderdag. Hoofdofficier van Justitie Vrakking gaf zelfs openlijk toe dat het niet gaat om wat mensen hebben gedaan, maar om hun uiterlijk. Over de Italianen in uitgewezen trein zei hij: ‘Als je zag wat er uit die trein kwam, dan weet je wat er gebeurd zou zijn.’ (Parool dinsdag).
Verslag Vastgesteld 24 juni 1997 De commissie voor de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten heeft de eer verslag uit te brengen over haar werkzaamheden in het jaar 1996.
De voorzitter van de commissie, Wallage
De griffier van de commissie, Van der Windt
Samenstelling: Bolkestein (VVD), Wallage (PvdA), voorzitter, Wolffensperger (D66) en De Hoop Scheffer (CDA) 1.
Ravage juni 1997
‘Geachte mevrouw, meneer, op 16 en 17 juni 1997 is in Amsterdam een bijeenkomst van staatshoofden van en eerste ministers van de Europese Unie, de zgn. Eurotop’. Eind maart kreeg half Amsterdam een brief van Burgemeester Patijn waarin werd uitgelegd wat de gevolgen van de Eurotop voor Amsterdam zouden zijn. Vanaf 15 juni zal Amsterdam omgetoverd worden tot een streng beveiligd fort: op 15 plaatsen door de hele stad worden beveiligde zones ingesteld.
“Voor de macht telt het geld, voor de rebellie de waardigheid”.
Dit kernbegrip van de Zapatistas weerspiegelt zich in de meest recente gebeurtenissen in Mexico, waar een wankel staakt-het-vuren ieder moment weer tot nieuw bloedvergieten tussen regeringstroepen en rebellen kan leiden. In de periode dat Bush zijn Nieuwe Wereldorde uitriep, woonde ikzelf nog in de Verenigde Staten. Vanwege de groeiende mate van arrogant gedrag van de VS-regering en een in mijn ogen zieke overgeïndividualiseerde samenleving ben ik uitgeweken naar het land waar de wortels van mijn voorouders liggen: Nederland. Misschien ben ik niet ver genoeg gevlucht, misschien moet ik niet verder vluchten maar me verzetten.
Voor zover ik het kan overzien valt het mij tegen wat ik hier aantref: er is weinig cohesie tussen de diverse segmenten van links en er is een activisme dat de indruk wekt niet verder te komen dan wat vage, vooral gezellige acties (of moeten we hier ‘gezinsuitjes’ lezen?) van overigens prima groepen als Greenpeace en de Milieudefensie.
Rapport – 96.01577 Ombudsman O P E N B A A R R A P P O R T Verzoekschrift van de heer X te Y met een klacht over een gedraging van de Binnenlandse Veiligheidsdienst. Bestuursorgaan: de Minister van Binnenlandse Zaken. 96.01577 KLACHT
Op 13 maart 1996 ontving de Nationale ombudsman een verzoekschrift van de heer X te Y met een klacht over een gedraging van de Binnenlandse Veiligheidsdienst.
Naar deze gedraging, die wordt aangemerkt als een gedraging van de Minister van Binnenlandse Zaken, werd een onderzoek ingesteld.
Rapport – 96.05905 O P E N B A A R R A P P O R T
Rapportnr.: 97/81*
Verzoekschrift van de heer X te Y met een klacht over een gedraging van de Binnenlandse Veiligheidsdienst.
Bestuursorgaan: de Minister van Binnenlandse Zaken.
96.05905
KLACHT
Op 4 september 1996 ontving de Nationale ombudsman een verzoekschrift van de heer X te Y met een klacht over een gedraging van de Binnenlandse Veiligheidsdienst.
Toen Europol naar Den Haag kwam
april 1994, Maurice Wessling.
Europol: de stand van zaken, de toekomst
april 1997, Wil van der Schans.
Sluipend Europol
april 1997, Wil van der Schans.
Rapport over geheimhouding? Sorry… dat is geheim
februari 1997, Eveline Lubbers.
De geheime politie van Europa
januari 1998, Eveline Lubbers
Het Europees asiel- en immigratiebeleid anno 1997
Geheime besluitvorming op de Eurotop in Amsterdam,
april 1997, Wil van der Schans.
Sluipwegen naar Europa
juni 1996, Jelle van Buuren.
Op een koude winterochtend ergens in 1996 rijdt een donker-groene Opel Vectra met Europees kenteken Amsterdam binnen. De beide inzittenden – een Fransman en een Duitser – stappen in de binnenstad uit, controleren nog even hun wapen en bonken dan op de voordeur van een woonhuis. “Aufmachen, Polizei !”. Een verbaasde bewoner opent de deur en krijgt twee glimmende Europol- pasjes onder z’n neus geduwd. “Passeport, vite !”. lees meer
Dr A.H. Klip
André Klip is universitair docent strafrecht aan de Universiteit Utrecht en lid van de Permanente Commissie van deskundigen in internationaal vreemdelingen-, vluchtelingen- en strafrecht (Commissie Meijers)).
De ontwikkelingen in de Europese Unie op strafrechtelijk terrein hebben een grote vaart genomen. Waar het Verdrag van Maastricht nog uitging van samenwerking bij internationale rechtshulp in strafzaken, zijn de eerste teksten strekkende tot harmonisatie van wetgeving totstandgekomen. Hieronder worden de ontwikkelingen in het huidige uniestrafrecht gekenschetst en geanalyseerd. Gebrek aan democratische en rechterlijke controle tegenover een repressief ingezet Europees optreden dwingt tot een kritische beschouwing over het uniestrafrecht van Maastricht en de mogelijkheden voor een verdrag van Amsterdam. Sinds het Verdrag betreffende de Europese Unie bestaan bepalingen met betrekking tot de samenwerking op het gebied van de justitie en binnenlandse zaken (derde pijler).(1) In artikel K.1 is `met het oog op de verwezenlijking van de doelstellingen van de Unie, met name het vrije verkeer van personen en onverminderd de bevoegdheden van de Europese Gemeenschappen’ een aantal gebieden tot terreinen van `gemeenschappelijk belang’ verklaard. Ten aanzien van sommige onderwerpen worden besluiten vastgesteld op initiatief van een lid-staat of van de Commissie, ten aanzien van andere bezit de Commissie dit initiatiefrecht niet. Strafrechtelijk is relevant dat de Commissie dit recht heeft ten aanzien van `de strijd tegen drugverslaving’ en `bestrijding van fraude van internationale omvang’, beide voorzover het niet gaat om de justitiële samenwerking, de douanesamenwerking en de politiële samenwerking. Juist ten aanzien van deze drie laatstgenoemde vormen van samenwerking zijn enkel de lid-staten bevoegd initiatieven in te dienen. De samenwerking kan ingevolge artikel K.3 leiden tot besluitvorming: gemeenschappelijke standpunten, gemeenschappelijke optredens en overeenkomsten.(2) Deze besluiten worden voorbereid door het op grond van artikel K.4 ingestelde coördinatiecomité.
door Wil van der Schans
Het wil maar niet vlotten met de Europese politiesamenwerking. Sinds 1990 wordt er gepraat over de vorming van een Europese politie-eenheid, die de grensoverschrijdende criminaliteit moet bestrijden. Maar op 26 juli 1995 was het eindelijk zover. Met een diepe zucht werd het Europolverdrag in Brussel ondertekend. Na jaren moeizaam onderhandelen bereikten de regeringsleiders van de Europese Unie een compromis. Over dat compromis is veel en tegelijkertijd weinig gesproken. De rol die het Europese Hof van Justitie zou krijgen is regelmatig punt van discussie geweest, maar de essentie, de rol van Europol en de inhoud van het Verdrag lijken ongemoeid hun weg in de Nederlandse bureaucratie te hebben gevonden. Onbesproken en dat terwijl er tijdens de Eurotop in juni 1997 in Amsterdam al weer herziening van de taken en bevoegdheden van Europol op de agenda staan. Europol zou in Europa de centrale rol moeten gaan spelen in de bestrijding van de misdaad, liefst met ‘operative’ taken.
door Wil van der Schans
Europol wordt toch de Europese FBI waar Helmut Kohl van droomt. Uit nieuwe documenten blijkt dat Brussel bezig is de Europolitie van nieuwe mandaten en bevoegdheden te voorzien. De nationale politiek staat met een mond vol tanden.
NOORDWIJK 5 en 6 februari 1997. In Hotel Huis ter Duyn krijgt minister Sorgdrager een historische kus van haar Franse collega Toubon. De ruzie tussen Nederland en Frankrijk over de harmonisering van het drugsbeleid wordt hier liefdevol bijgelegd. Terwijl de voltallige internationale pers uitgebreid verslag doet van deze galante gebeurtenis, wordt op de tweede verdieping van Huis ter Duyn driftig doorvergaderd. Onder voorzitterschap van directeur-generaal Vreemdelingenbeleid en Internationale Zaken J. Demmink van het ministerie van Justitie bespreekt ‘de Groep op Hoog Niveau’, de zogeheten High Level group, het Europees actieplan voor de georganiseerde misdaad.