Veel literatuur over terrorisme en terrorismebestrijding is uiterst serieus. Mike Davis heeft een boek geschreven dat serieus is, maar een duidelijke ondertoon heeft. Een relativerende en kritische ondertoon ten aanzien van de Westerse cultuur. Op 29 oktober 2007 blies een man zich op tussen Irakese rekruten voor het leger in de Irakese stad Baquba. De man was op de fiets aangekomen. Typisch een voorbeeld dat Davis in zijn boek zou vermelden. Buda’s Wagon is een alternatief geschiedenisboek. Davis beschrijft de ontwikkeling van de autobom van 1920 tot 2006.

Op 16 september 1920 laat Mario Buda een paard en wagen op de hoek van Wall street en Broad street ontploffen. De aanslag is een protest tegen de arrestatie van twee Italiaanse anarchisten Nicola Sacco en Bartolomeo Vanzetti. Deze aanslag neemt Davis als startpunt van de geschiedenis van de autobom. Arbitrair misschien, maar het voorbeeld maakt in één ‘klap’ duidelijk waar het Davis om gaat. De autobom is de cruise missile van de arme man. In het tweede hoofdstuk van het boek Poor Man’s Air Force verduidelijkt hij deze stelling. Davis geeft een kort overzicht van de geschiedenis van de autobom. De rest van het boek is een uitwerking van die geschiedenis met afwisselend spectaculaire autobommen en de nieuwste technieken. Hoe geavanceerder legers, hoe geavanceerder de autobom. De autobom als de kruisraket van de gewone man. Evenals de kruisraket zijn de aanslagen soms heel gericht zoals de aanslag van de joodse Stern Gang (officieel de Lohamei Herut Israel), de extremisten van het zionisme, in 1947 in Haifa tegen de Engelse bezetting of de aanslagen van Hezbollah in 1983 in Beiroet tegen de Amerikaanse aanwezigheid in Libanon. Soms minder gericht zoals bij aanslagen op markten en woonwijken in Irak regelmatig gebeurd. Davis schrijft er zakelijk over, laat allerlei technische ontwikkelingen niet onvermeld, noemt het aantal slachtoffers en somt de politieke ontwikkelingen als gevolg van de aanslagen op. Het belang van het boek is vooral de relativering van de Westerse suprematie. Westerse legers hebben misschien wel hightech wapens, maar een aanslag met een bomfiets kan even effectief zijn, zoals de Vietcong aantoonden in januari 1952. De zakelijke manier van schrijven en het onthouden van een waardeoordeel schept ruimte om over de beweegredenen van de dader na te denken. De gevolgen van aanslagen met autobommen hebben in het verleden meer verontwaardiging opgeleverd dan inhoudelijk debat. Bij de oorlogen in Afghanistan en Irak herhaalt zich dit. ‘Onze’ bombardementen richten echter evenveel ellende aan, zo niet meer dan de Poor Man’s Cruise Missile.