• Buro Jansen & Janssen, gewoon inhoud!
    Jansen & Janssen is een onderzoeksburo dat politie, justitie, inlichtingendiensten, overheid in Nederland en de EU kritisch volgt. Een grond- rechten kollektief dat al 40 jaar, sinds 1984, publiceert over uitbreiding van repressieve wet- geving, publiek-private samenwerking, veiligheid in breedste zin, bevoegdheden, overheidsoptreden en andere staatsaangelegenheden.
    Buro Jansen & Janssen Postbus 10591, 1001EN Amsterdam, 020-6123202, 06-34339533, signal +31684065516, info@burojansen.nl (pgp)
    Steun Buro Jansen & Janssen. Word donateur, NL43 ASNB 0856 9868 52 of NL56 INGB 0000 6039 04 ten name van Stichting Res Publica, Postbus 11556, 1001 GN Amsterdam.
  • Publicaties

  • Migratie

  • Politieklachten

  • Bijlage VIII – VII.3. De Colombiaanse cocanehandel in de Verenigde Staten

    VII.3. De Colombiaanse cocanehandel in de Verenigde
    Staten

    Zelden heeft een exportprodukt uit de Derde Wereld zo snel en zo
    overtuigend een markt veroverd als de cocane dat heeft gedaan met
    de Amerikaanse markt in de jaren zeventig en tachtig en nog nooit
    is een relatief kleine groep ondernemers zo snel zo schandelijk
    rijk geworden als de drugslords van Colombia. De Zuidamerikaanse
    boom-industrie van de jaren twintig in rubber is er niets bij. De
    drugs werden Amerika binnengebracht op alle mogelijke manieren.
    Toeristen namen cocane mee terug. Individuele muilezels (
    mulas) werden erop uitgezonden om op of in hun lichaam
    kilo’s wit poeder mee te nemen. De echte grote overtocht begon in
    de helft van de jaren zeventig met vliegtuigjes die vlogen over het
    Carabische gebied en die gingen via de Westkust of de Oost langs
    Florida. De honderden kilo’s tegelijk die ze meenamen, werden
    aanvankelijk nog niet scherp door de kustwacht waargenomen. De
    transporteurs waren Amerikaanse piloten, maar zij deden het samen
    met immigranten uit Colombia die de weg in de sociale en politieke
    verhoudingen van hun geboorteland goed kenden. Tussen alle grote en
    minder grote migratiebewegingen in de wereld is die van de
    Colombianen misschien aanvankelijk niet zo opgemerkt, maar zij
    ontwikkelde zich al in de jaren dertig (Pearse, 1990). In die jaren
    trokken Colombianen naar Venezuela, in de jaren vijftig van deze
    eeuw gingen zij naar de Verenigde Staten en Europa. Het waren niet
    alleen mannen, maar juist ook vrouwen die wegtrokken om als
    huisbedienden elders in hun levensonderhoud te voorzien en hun
    geluk te beproeven. In het jaar 1980 woonden en werkten niet minder
    dan een miljoen Colombianen buiten hun land van herkomst en dat is
    niet gering op een totale bevolking van ruim 30 miljoen. De
    regering moedigde emigratie aan om via geldzendingen deviezen te
    ontvangen en binnen de gezinnen hadden mensen die het was gelukt
    elders aan de slag te komen, flink in aanzien gewonnen. Juist de
    agrarische gebieden die later zouden overgaan op de drugseconomie,
    zoals de Valle del Cauca waarin Cali ligt, ondergingen een snel
    proces van modernisering dat mensen afstootte en deed emigreren.
    Colombianen vestigden zich in de grote steden van Amerika, aan de
    Westkust en de Oostkust. In de grote stroom van Hispanics , tussen
    al de havelozen uit Puerto Rico, de Dominicaanse Republiek,
    Guatemala en Honduras vielen zij als aparte groep nauwelijks op. Er
    is geen twijfel mogelijk of het begon met de Amerikanen die het
    transport in drugs organiseerden, maar de emigranten speelden in
    toenemende mate een rol. Veel van de grote Colombiaanse
    drugshandelaars zijn in de Verenigde Staten begonnen of hebben daar
    in ieder geval een tijd als emigrant doorgebracht. Ze hebben zoveel
    cocane naar dat land getransporteerd dat de groothandelsprijs
    kelderde van 50 60 duizend dollars de kilo tot 16 20.000 dollars in
    de jaren tachtig en de verzadiging van de markt blijkt verder uit
    het feit dat de prijs vanaf dat ogenblik min of meer constant is
    gebleven. Voor Amerikaanse regeringen was het reden om de oorlog
    aan de drugs te verklaren. President Bush stelde zich in 1990 ten
    doel de import binnen twee jaar met 10% te reduceren en na tien
    jaar zou niet meer mogen binnenkomen dan de helft van wat nu in
    Amerika arriveert. In
    een genformeerd artikel in The Economist dat is vertaald in
    het Nederlandse weekblad Intermediair van 7 april 1995,
    staat dat de Amerikaanse regering daar tot nu toe 50 miljard dollar
    aan heeft gespendeerd. Veel opgeleverd heeft deze inspanning niet
    en in tal van wetenschappelijke publikaties (McCoy en Block, 1992)
    en artikelen in de pers is deze oorlog al snel verklaard tot
    hopeloos en verloren. De Amerikaanse controle-instanties hebben de
    strijd enorm opgevoerd, maar in de wapenwedloop die is ontstaan en
    waarin zelfs doorzichtige onderzeeboten en straalvliegtuigen zijn
    ingezet door de smokkelaars, hebben de Amerikanen het geenszins
    kunnen winnen. Er zijn belangrijke successen geboekt door de DEA
    (vergelijk McKlintick, 1993) in de operatie Zwaardvis en in 1992 in
    de operatie Green Ice waarbij niet minder dan 200 mensen
    over de gehele wereld werden aangehouden en 40 miljoen dollars cash
    in beslag werden genomen (Bovenkerk (b), 1995) maar op het in de
    Verenigde Staten aanwezig volume en de prijs van de cocane hebben
    deze acties geen enkele invloed gehad.


    vorige        
    volgende        
    inhoudsopgave en zoeken