Wie zal Iridium missen?
Het eerste wereldomvattende systeem voor draagbare telefoons, Iridium, hield dit weekeinde definitief op te bestaan. Zesenzestig satellieten, die elf miljard gulden kostten, draaiden voor Iridium in een baan om de aarde voor uiteindelijk slechts 55000 klanten. Die zullen hun telefoon toch wel erg missen?
Jan van de Berg van Ace Telecom:
Ik heb er laatst nog een verkocht aan een mevrouw, die op vakantie ging naar Bhutan. Ik had haar man al geïnformeerd dat het contact zou wegvallen. Nee, ik heb niks meer van haar gehoord natuurlijk.
Ze waren in een poging om meer klanten te krijgen flink goedkoper geworden. Van 6895
voor een toestel naar 2495 gulden, ex btw. De gesprekskosten waren van gemiddeld zeven
dollar gezakt naar maximaal 3,30.
M. Bruggeman van Station 12, onderdeel van KPN Telecom:
We verkochten Iridium wel, maar van oudsher zitten wij in de communicatie via de Inmarsat satellieten. Wij hebben ons eigen grondstation in Burum. De communicatie verloopt via de Mini-M, die is zo groot als een schootcomputer, en werkt beter.
Ans lEspoir, documentairemaakster en zeilster:
Ik heb Iridium gebruikt tijdens een zeiltocht van vier maanden bij Zuid-Amerika en het werkte voortreffelijk. Inmarsat is duizenden guldens duurder, maar dan heb je wel een veiligheidsvoorziening: met één druk op de knop gaat er een noodsignaal naar de satelliet.
Eigenlijk geeft het een schijnveiligheid, want ik zou niet weten wie ik zo snel zou moeten bellen als ik zink. Maar het is ook goed om bereikbaar te zijn, voor als er thuis iemand op sterven ligt.
Aan de wal zorg je wel dat je op een andere manier belt, maar op zee heb ik toch meer gezellige gesprekken gehad dan de bedoeling was. Als je de rekening krijgt, hou je daar wel mee op, maar toen was ik alweer thuis. Het is echt verslavend, maar dat weet iedereen die een gsm heeft.
Jo le Guen, roeiend tussen Nieuw-Zeeland en Kaap Hoorn:
(Le Guen moet nog 3041 zeemijl en meldde vrijdag via zijn Iridium pijn aan de voeten, het is nog te horen op www.keepitblue.net. Nu is hij de enige die weet of het één pond wegende toestel nog aan boord is.)
Jules Albers, afdeling logistiek van Artsen zonder Grenzen:
“Zelfs hier in Amsterdam ging het niet goed, je kreeg heel moeilijk contact en als je maar even van positie veranderde, was je het gesprek alweer kwijt. Wij werken daarom met de Mini-M
apparaten van Inmarsat. En vaak kunnen we ook gewoon met gsm bellen. Dat is heel opvallend: zelfs in Zaïre, in Goma, bleek een Oegandees bedrijf een gsm-netwerk te hebben opgezet waar al die hulporganisaties op konden bellen.
Willem Baan, directeur van de radiosterrenwacht in Westerbork:
Ik ben er blij over, maar als ingenieur ook wel een beetje droevig: het was toch wel een mooi systeem. Maar ze hadden praktische problemen: de geluidskwaliteit, te veel wegvallende gesprekken bij de overdracht van de ene satelliet naar de andere, gsm dat veel prominenter werd dan ze hadden gedacht. En dan ook nog de slechte publiciteit die wij radio-astronomen ze hebben bezorgd. Dat heeft echt meegespeeld Maar ja. ze hadden belooft ons niet te storen en dat deden ze wel.”
Bas den Hond